Κάποτε η ΟΥΕΦΑ ήταν πιο δίκαια ή πιο αθώα ή δεν ξέρω πώς να το πούμε, αλλά δεν είχε ένα Τσάμπιονς Λιγκ στο οποίο όλες οι ομάδες των μεγάλων πρωταθλημάτων έπρεπε πάση θυσία να βρίσκονται στη φάση των ομίλων. Δεν έμπαιναν ένα σωρό δικλίδες για να εμποδίσουν τους μικρούς να παίξουν στους ομίλους. Δεν αντιλέγω,
Ένα πρωί του Οκτωβρίου του 1906 ο Βίλχελμ Βόιγκτ σηκώθηκε από το κρεβάτι, φόρεσε τη στολή του λοχαγού, βγήκε στο δρόμο, περπάτησε ως ένα κοντινό στρατόπεδο και περίμενε από έξω. Όταν εμφανίστηκαν πέντε στρατιώτες τους πλησίασε και τους διέταξε να τον ακολουθήσουν. Πηγαίνοντας προς το σταθμό του τρένου στη μικρή κομπανία προστέθηκαν έξι ακόμα περαστικοί
Η δημοσιογραφία δεν είναι στα καλύτερά της τα τελευταία χρόνια, αλλά σίγουρα κανείς δεν περίμενε ότι σε συνέντευξη τύπου της Μπέρνλι πριν μερικά χρόνια θα γινόταν η ερώτηση “Αληθεύει ότι όταν ήσασταν παίκτης τρώγατε σκουλήκια;” προς τον προπονητή της ομάδας. Για να είμαστε σωστοί, ο δημοσιογράφος δεν το έβγαλε από το μυαλό του. Είχε προηγηθεί
“Αν κάποιος ερχόταν σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου και μου έλεγε ότι στα 30 θα είμαι πρώτος προπονητής στη Λιγκ 1 θα του έλεγα να με βαρέσει στο πρόσωπο. Η ιδέα ότι στα 30 μπορεί να κοουτσάρω μια ομάδα απέναντι στον Νειμάρ, τον Εμπαπέ, τον Ράμος και τον Βεράτι είναι απλά τρελή.” Με αυτά
Είναι Πρωτοχρονιά, άλλοι τη ζουν με τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα, απολαμβάνοντας τη γαλήνη και την οικογενειακή θαλπωρή και άλλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το ξενύχτι και το ποτό. Κάπου στα βόρεια της Γαλλίας υπάρχει μια άλλη εναλλακτική. Περίπου 38.000 νοματαίοι γεμίζουν το Σταντ Μπολάρ-Ντελελί για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να αγωνίζεται απέναντι