Η δημοσιογραφία δεν είναι στα καλύτερά της τα τελευταία χρόνια, αλλά σίγουρα κανείς δεν περίμενε ότι σε συνέντευξη τύπου της Μπέρνλι πριν μερικά χρόνια θα γινόταν η ερώτηση “Αληθεύει ότι όταν ήσασταν παίκτης τρώγατε σκουλήκια;” προς τον προπονητή της ομάδας. Για να είμαστε σωστοί, ο δημοσιογράφος δεν το έβγαλε από το μυαλό του. Είχε προηγηθεί
“Αν κάποιος ερχόταν σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου και μου έλεγε ότι στα 30 θα είμαι πρώτος προπονητής στη Λιγκ 1 θα του έλεγα να με βαρέσει στο πρόσωπο. Η ιδέα ότι στα 30 μπορεί να κοουτσάρω μια ομάδα απέναντι στον Νειμάρ, τον Εμπαπέ, τον Ράμος και τον Βεράτι είναι απλά τρελή.” Με αυτά
Είναι Πρωτοχρονιά, άλλοι τη ζουν με τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα, απολαμβάνοντας τη γαλήνη και την οικογενειακή θαλπωρή και άλλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το ξενύχτι και το ποτό. Κάπου στα βόρεια της Γαλλίας υπάρχει μια άλλη εναλλακτική. Περίπου 38.000 νοματαίοι γεμίζουν το Σταντ Μπολάρ-Ντελελί για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να αγωνίζεται απέναντι
Μια από τις αγαπημένες μας μορφές ιστορίας είναι αυτή που ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να αγωνίζεται σε κάποια περιοχή ξεχασμένη από τον Θεό και σε μια ομάδα που μόνο οι φανατικοί με το στοίχημα γνωρίζουν και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να φιγουράρει με τη φανέλα μιας μεγάλης ομάδας σε
10 Ιουνίου του 2009 και ο Ρον Φλάουερς, στα 75 του χρόνια, βρίσκεται μαζί με αρκετούς πρώην διεθνείς Άγγλους ποδοσφαιριστές στην Ντάουνινγκ Στριτ στο Λονδίνο για να παραλάβει από τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, Γκόρντον Μπράουν, το μετάλλιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή για το 1966. Έχουν περάσει ακριβώς 43 χρόνια από τη μέρα που η Αγγλία