Είναι Πρωτοχρονιά, άλλοι τη ζουν με τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα, απολαμβάνοντας τη γαλήνη και την οικογενειακή θαλπωρή και άλλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το ξενύχτι και το ποτό. Κάπου στα βόρεια της Γαλλίας υπάρχει μια άλλη εναλλακτική. Περίπου 38.000 νοματαίοι γεμίζουν το Σταντ Μπολάρ-Ντελελί για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να αγωνίζεται απέναντι στην αήττητη από τον περασμένο Μάρτιο και σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια των τελευταίων ετών Παρί Σαν Ζερμέν. Η επιλογή τους για… το ρεβεγιόν του 2023 δικαιώνεται. Η Λανς θα επικρατήσει με 3-1 σε μια νίκη που πανηγυρίζεται λες και είναι τελικός. Λίγο μετά το τέλος, ο προπονητής Φρανκ Εζ παίρνει την ντουντούκα, μαζεύει τους παίκτες γύρω του και δίνει το σύνθημα:
Olélé olala, mais qu’est ce qui s’est passé?
On les a chicotés
Οι παίκτες τραγουδούν τα λόγια και στη συνέχεια μαζί με τους θεατές ξεσπούν σε νέους πανηγυρισμούς και χορούς. Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι ψάχνουν να βρουν από πού προέρχεται το νέο σύνθημα. Στη Λανς το τραγουδούσαν από το 2019, όταν ακόμη έπαιζαν στη Λιγκ 2, αλλά η προέλευσή του τελικά είναι ακόμα πιο μακρινή. Από το Κονγκό (τη Λαϊκή Δημοκρατία του) και διάφορους ποδοσφαιριστές από εκεί που το μετέφεραν στις ομάδες τους. Στην αρχική κονγκολέζικη μορφή του σημαίνει “Μα τι έγινε; Τους μαστιγώσαμε” (με μια χαρακτηριστική κίνηση του σώματος), για τους Γάλλους είναι λίγο πιο ευγενές, ας πούμε «τους πατήσαμε». Και πράγματι, με το 3-1 επί της ΠΣΖ αυτό έγινε. Μα άξιζε τέτοια χαρά για μια απλή νίκη; Η απάντηση είναι ναι. Η Λανς δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο (αν και η 2η θέση στη Γαλλία είναι σχεδόν τίτλος), αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα είναι ακόμα κοντά στην κορυφή. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι θα καταφέρει να την πατήσει, αλλά ο κόσμος της έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται και, κυρίως, να απολαμβάνει τη στιγμή. Μια στιγμή που έρχεται μετά από τα πέτρινα χρόνια του συλλόγου. Από το 2008 και μετά, η Λανς έχει περάσει περισσότερο χρόνο στη Λιγκ 2, παρά στην 1η κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Και φυσικά, γιατί αυτά συνήθως πηγαίνουν μαζί, πολλές διοικητικές ανακατατάξεις και οικονομικά προβλήματα. Από την πώληση στην γαλλική τράπεζα Crédit agricole, μέχρι τον Αζέρο επιχειρηματία Μαμάντοφ που την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντας φέσια και την εμπλοκή της Ατλέτικο Μαδρίτης (μέσω ενός από τους μετόχους της). Τη σεζόν 2017-18 χάνει τα επτά πρώτα παιχνίδια της στη Λιγκ 2, την επόμενη χρονιά φτάνει στα μπαράζ ανόδου, αλλά πληρώνει τις γκάφες του τερματοφύλακά της και δεν ανεβαίνει. Το καταφέρνει το 2020 χάρη στην οριστική διακοπή των πρωταθλημάτων λόγω COVID και ανεβαίνει όχι απλά για να σωθεί, αλλά για να έχει μια ανταγωνιστική παρουσία πέρσι και μια ακόμα καλύτερη σεζόν όπως βλέπουμε φέτος.
Τα τελευταία χρόνια ο σύλλογος πέρασε τρομερές δυσκολίες, κυνηγώντας προθεσμίες για να πάρει αδειοδότηση, ψάχνοντας δικαιολογίες όταν τα λεφτά του Μαμάντοφ δεν έρχονται (“είναι εθνική επέτειος στο Αζερμπαϊτζάν και οι τράπεζες είναι κλειστές“), αντιμετωπίζοντας υποβιβασμούς, απαγορεύσεις μεταγραφών, απογοητεύσεις στα μπαράζ. Αλλά ο κόσμος είναι μαθημένος σε αυτά και ίσως και υπερήφανος για τις κακουχίες. Η Λανς έχει τα χρώματα του αίματος και του χρυσού (αν και η επιλογή του κόκκινου-κίτρινου οφείλεται στην ισπανική σημαία), αυτό είναι και το παρατσούκλι της και το σήμα της έχει πάντα πάνω ένα φανάρι. Το φανάρι που κουβαλούσαν οι εργάτες στα ορυχεία της περιοχής. Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο γνωστό οπαδικό τραγούδι της Γαλλίας είναι αυτό της Λανς. Το “Les Corons” που μιλάει για τους ανθρακωρύχους στη Βόρεια Γαλλία. Ένα τραγούδι του Πιερ Μπασλέ σε στίχους του Ζαν Πιερ Λανγκ. Το τραγούδι γράφτηκε τη δεκαετία του 1980 και έγινε κάτι σαν ύμνος των Λανσουά. Παρότι ο τραγουδιστής είναι Παριζιάνος και η Λανς αρχικά ήταν η ομάδα της αστικής τάξης της πόλης, στην πορεία της πέρασε στα χέρια των εργατών στα ορυχεία από τη δεκαετία του 1930 και μετά. Η μπάλα ήταν η διασκέδαση των ανθρακωρύχων τις Κυριακές. Στους στίχους του, το τραγούδι μιλάει για την καθημερινότητα των εργατών και την αλληλεγγύη στις εργατικές τους κατοικίες. Πώς να μην εκφράζει σε μεγάλο μέρος την ιστορία του συλλόγου, όσο κι αν εκείνες οι ημέρες έχουν περάσει; Στη δεκαετία του 1990 που ο σύλλογος ζούσε καλές στιγμές, οι οργανωμένοι οπαδοί άρχισαν να το τραγουδούν στους αγώνες.
To ΥοuTube είναι γεμάτο με υπέροχα βίντεο των οπαδών της Λανς να τραγουδούν το διάσημο τραγούδι, εντός και εκτός έδρας:
Όταν ο Πιερ Μπασλέ έφυγε από τη ζωή το 2005, όλο το Μπολάρ το τραγούδησε προς τιμήν του και πλέον έγινε το τραγούδι όλων των φιλάθλων του συλλόγου, ο ύμνος του. Το 2016 συμπληρώθηκαν 110 χρόνια από την καταστροφή του Κουριέρ. «110 χρόνια μετά, δεν έχουμε ξεχάσει. Αναπαυθείτε εν ειρήνη» λέει το πανό, προς τιμήν των 1.099 θυμάτων της ομώνυμης γαλλικής περιοχής, στη μεγαλύτερη τραγωδία σε ορυχείο στην ιστορία της Ευρώπης. Το γήπεδο θα τραγουδήσει το Corons προς τιμήν τους. Πολλοί από τους φιλάθλους έχουν πατεράδες ή παππούδες που έκαναν αυτή τη δουλειά, αρκετοί μάλιστα με ρίζες στην Πολωνία. Σε χαρές και λύπες, το Corons είναι το τραγούδι τους και ακούγεται όταν ξεκινά το 2ο ημίχρονο. Ακόμα και εκτός έδρας, ακόμα και σε ξένες έδρες με τους αντιπάλους οπαδούς να τους σφυρίζουν, όπως το 2014 στο Σταντ ντε Φρανς:
Για μια ομάδα με μόλις ένα πρωτάθλημα η υποστήριξη και η πίστη είναι μεγάλη. Μη νομίζετε άλλωστε ότι η περιοχή είναι τεράστια. Η ίδια η πόλη έχει λιγότερο κόσμο από όσο χωράει το γήπεδο και συνολικά η πόλη με τις γειτονικές “κοινότητες” φτάνει λίγο πάνω από τις 200 χιλιάδες κατοίκους, δεν μιλάμε για κάποια μητρόπολη-γίγα. Αλλά είναι η ομάδα της περιοχής, αυτή που τους εκφράζει, αυτή που δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά τους εργάτες πριν 110 χρόνια, δεν ξεχνά τον Καμερουνέζο Μαρκ Βιβιέν Φοέ που έφυγε από τη ζωή και προς τιμήν του έχει αποσυρθεί το νούμερο 17 και φυσικά δεν ξεχνά τον κόσμο της, το νούμερο 12 δεν το φοράει κανείς, μόνο το κοινό, ο 12ος παίκτης της ομάδας. Οι Λανσουά δεν πετάνε στα σύννεφα, θέλουν να ζήσουν μεγάλες στιγμές ναι, αλλά κυρίως θέλουν να επιστρέφουν σε μια εποχή που δεν θα ανησυχούν για την επόμενη ημέρα του συλλόγου τους. Γι’ αυτό και τραγουδούν.