Η χαρά του λαού

Στις 20 Γενάρη του 1983, ο απένταρος και τσακισμένος από το αλκοόλ Γκαρίντσα, καταλήγει σε νοσοκομείο της Βραζιλίας. Πεθαίνει μόνος, με έναν ορό στο χέρι και το βλέμμα απλανές, χαμένο εδώ και χρόνια στα περασμένα μεγαλεία, στις μέρες που ήταν “η χαρά του λαού”. Ο Μανουέλ Φρανσίσκο ντος Σάντος, γεννήθηκε κουτσός, καθώς εξαιτίας μιας παραμόρφωσης

Continue Reading →

Στα χνάρια του Ζλάταν

Το πιθανότερο είναι η αποψινή αναμέτρηση της Βερόνα με την Φιορεντίνα στα πλαίσια της τελευταίας αγωνιστικής του πρώτου γύρου της Σέριε Α, να μείνει στην ιστορία. Γιατί στην περίπτωση που ο 21χρονος Ντούσαν Βλάοβιτς της Φιορεντίνα, καταφέρει να βρει ξανά δίχτυα – κάτι που δεν φαντάζει διόλου απίθανο με βάση το ότι έχει σημειώσει 8

Continue Reading →

Ο Νάτσο δεν μένει πια εδώ!

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, όλοι το ξέρουν αυτό. Και γι’ αυτό κάποια στιγμή, θαρρείς και είναι γραφτό, σαν να σε διακυβεύει ένας αδιόρατος νόστος, επιστρέφεις στο σπίτι, εκεί που ο καθένας αισθάνεται σπίτι. Και για τον Νάτσο Σκόκο, το σπίτι του είναι το Ροζάριο κι ας γεννήθηκε στη Σάντα Φε…

Mes que un club ?

Υποτίθεται ότι η Μπαρτσελόνα ήταν πάντα “περισσότερο από ένα κλαμπ” (mes que un club) και δεν υπάρχει παιδί στον κόσμο που να κλώτσησε μπάλα και να μην ονειρεύτηκε να βρεθεί μια μέρα στη Massia. Ο (κάθε) Λαπόρτα και οι εκάστοτε ταγοί σε οποιαδήποτε αντίστοιχη περίπτωση και οργανισμό, θα έπρεπε να έχουν ήδη παραιτηθεί. Γιατί όταν αδρανούμε έστω και επιτρέπουμε να καταστραφεί, έστω και ένα παιδικό όνειρο, δεν έχουμε την παραμικρή δικαιολογία…

Η τελευταία πτήση

Γιατί υπάρχουν μερικές νίκες και μετάλλια που δεν έχουν χρώμα, ούτε αντίτιμο. Και που μπορεί να μοιάζουν απλά σαν μια σταγόνα νερού στον ωκεανό, αλλά παραμένουν απίστευτα σημαντικές…