To Χάντμπολ παραμένει ένα άθλημα άγνωστο στο πλατύ ελληνικό κοινό και παρότι ταιριάζει στην ψυχολογία του Έλληνα, δεν ευτύχησε ποτέ να βρει τον δικό του Γκάλη και να φέρει κάποια μεγάλη διάκριση που θα πυροδοτούσε την εξάπλωση της δημοτικότητας του. Παρέμεινε για δεκαετίες στη σκιά του Μπάσκετ, αλλά και του Βόλεϊ. Το χάντμπολ είναι ένα
Όταν πριν πεντέμισι χρόνια η Σάρα Τόμας ξεκινούσε την καριέρα της σαν διαιτητής στο πλήρως ανδροκρατούμενο και ξέχειλο από βαρβατίλα, τεστοστερόνη και «ρεπουμπλικάνικα» στερεότυπα NFL (επαγγελματικό πρωτάθλημα του Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου), όλοι θεωρούσαν δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει να χειριστεί τις έκρυθμες καταστάσεις μέσα στο τερέν και τα ξεσπάσματα παικτών και προπονητών που θα έκαναν και
Το Χάντμπολ παρότι θεωρητικά είναι ένα θεαματικό σκορ με πολλές εναλλαγές στο σκορ που εξασφαλίζουν το σασπένς και καθόλου δύσκολο στην πράξη (δεν απαιτεί ιδιαίτερο-ακριβό εξοπλισμό ή εγκαταστάσεις) δεν χαίρει της δημοτικότητας που θα περίμενε κανείς και δεν απέκτησε ποτέ οικουμενικό χαρακτήρα. Το ενδιαφέρον για το άθλημα παραμένει περιορισμένο (κυρίως στη Γερμανία και τις Σκανδιναβικές
Εκεί ψηλά στους πρόποδες του μαγικού βουνού στα 850μ υψόμετρο, ιδανικό για Ολυμπιακή προετοιμασία, τίποτα δεν έχει αλλάξει – μοιάζει σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Τα δωμάτια έχουνε πάντα την ίδια ανεκτίμητη θέα, αλλά και την ίδια δωρική διαρρύθμιση: τέσσερα λιτά κρεββάτια και από ένα κομοδίνο συν μια ντουλάπα για τον κάθε ένοικο. Κάθε
Διασχίζεις τα δέκα μέτρα που χωρίζουν το λόμπι του ξενοδοχείου από την εξώπορτα, δείχνεις το χαρτί στον πορτιέρη (που φαντάζει όλο και περισσότερο σαν μπράβος νυχτερινού κέντρου) και επιτέλους μπορείς να αφήσεις για λίγο πίσω την αβάσταχτη γκριζάδα και κλειστοφοβικές μοκέτες του ξενοδοχείου και να βγεις έξω – να νοιώσεις επιτέλους στο πρόσωπο σου την