Θα έπρεπε να είναι μια χρονιά που το Μπέργκαμο θα πανηγύριζε. Που θα χαιρόταν και θα ήταν περήφανο για την ομάδα του. Όχι βέβαια ότι δεν ήταν τα πρόσφατα χρόνια. Η Αταλάντα έκανε το ένα βήμα μετά το άλλο, πήρε καλές θέσεις στο πρωτάθλημα, έκανε καλές πορείες στην Ευρώπη, ο κόσμος το γιόρταζε, αλλά όπως
Ιούλιος 2005. Η αποστολή της Σεβίλλης βρίσκεται στην Ουέλβα όπου και πραγματοποιεί το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας της. Οι πρώτες μέρες στο προπονητικό κέντρο κυλούν ήρεμα με τα καθιερωμένα τρεξίματα και τις πρώτες ασκήσεις εκγύμνασης. Την τρίτη μέρα όμως κάτι αναπάντεχο συμβαίνει. Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος ο προπονητής, Χουάντε Ράμος, βλέπει τον Χεσούς Νάβας
Όταν ο Ραούλ Χιμένες μεγάλωνε στο Τεπέχι της πολιτείας Χιντάλγκο στο Μεξικό, ήταν οπαδός της Κρουζ Αζούλ. Δεν είχε και πολλές επιλογές άλλωστε. Όλη η περιοχή ζει για τη Λα Μάκινα, για τους “τσιμεντοποιούς”, καθώς ο ιστορικός μεξικάνικος σύλλογος ιδρύθηκε από τους εργάτες της Σεμέντο Κρουζ Αζούλ το 1927. Τα ποσοστά των οπαδών γύρω από
Στα τέλη των 90s και στις αρχές των 00s το Καμπιονάτο ζούσε μια από τις πιο χρυσές περιόδους του. Οι καλύτεροι παίκτες του πλανήτη έπαιζαν εκεί, οι περισσότερες ομάδες περνούσαν περίοδο ευημερίας, τα γήπεδα ήταν γεμάτα, οι χορηγίες ήταν φουσκωμένες και η ποιότητα του ποδοσφαίρου πολύ υψηλή. Αυτά όμως στη βιτρίνα. Στη ‘σκοτεινή πλευρά του
Όταν είσαι παιδί και ξεκινάς να υποστηρίζεις μια ομάδα, τα όνειρα σου είναι λίγο-πολύ συγκεκριμένα. Αρχικά θέλεις να είσαι όσο πιο κοντά γίνεται στα ινδάλματα σου, μετά αποκτάς τη δική σου θέση στην κερκίδα και μετά ονειρεύεσαι πως φοράς κι εσύ τη φανέλα της και την οδηγείς σε αξέχαστες επιτυχίες, προσφέροντας χαρά σε όλους αυτούς