Όταν είσαι παιδί και ξεκινάς να υποστηρίζεις μια ομάδα, τα όνειρα σου είναι λίγο-πολύ συγκεκριμένα. Αρχικά θέλεις να είσαι όσο πιο κοντά γίνεται στα ινδάλματα σου, μετά αποκτάς τη δική σου θέση στην κερκίδα και μετά ονειρεύεσαι πως φοράς κι εσύ τη φανέλα της και την οδηγείς σε αξέχαστες επιτυχίες, προσφέροντας χαρά σε όλους αυτούς με τους οποίους πανηγύριζες μαζί στις εξέδρες. Ο Κρις Γουάιλντερ τα έκανε όλα αυτά, έστω και με λίγο διαφορετικό τρόπο.
Γεννημένος στην ευρύτερη περιοχή του Σέφιλντ, μεγάλωσε σε οικογένεια που υποστηρίζει την τοπική Γιουνάιτεντ και έτσι από πολύ μικρός βρέθηκε να περνάει μέρος της ζωής του στο Μπράμαλ Λέιν, είτε ως οπαδός στην κερκίδα (το πρώτο ντέρμπι του Σέφιλντ που είδε από εκεί ήταν σε ηλικία 12 χρονών), είτε ως ball boy. Το τρίπτυχο των παιδικών ονείρων ολοκληρώθηκε αρκετά νωρίς, στα 19 του, όταν φόρεσε και τη φανέλα της ομάδας, τότε που αυτή αγωνιζόταν στη 2η κατηγορία. Σαν παίκτης ήταν ένας τίμιος δεξιός μπακ, που μπορεί να μην είχε τα φόντα να οδηγήσει την αγαπημένη του ομάδα πολύ ψηλά αλλά μπορούσε τουλάχιστον να καυχιέται πως για περισσότερα από 100 παιχνίδια τίμησε τη φανέλα της, δίνοντας ό,τι μπορούσε να δώσει.
Κι ενώ για τους περισσότερους κάπου εδώ το όνειρο ολοκληρώνεται, αναγκάζοντας τους να επιστρέψουν στην αρχική σχέση τους με την ομάδα, δηλαδή αυτή του οπαδού, ο Γουάιλντερ βρήκε ένα ξεχωριστό τρόπο αφού κρέμασε τα παπούτσια του να προσφέρει στο σύλλογο και από άλλο πόστο. Μετά από μια προπονητική καριέρα 15 χρόνων στις πολύ μικρές κατηγορίες της Αγγλίας (στις οποίες τα πήγε εξαιρετικά, είτε κατακτώντας τοπικά τρόπαια, είτε κερδίζοντας σημαντικές ανόδους, όπως το 2010 που επανέφερε την Όξφορντ Γιουνάιτεντ στη Φούτμπολ Λιγκ), το καλοκαίρι του 2016 επέστρεψε στην αγαπημένη του ομάδα αυτή τη φορά ως προπονητής.
Η κατάσταση που συνάντησε εκεί δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Η Γιουνάιτεντ είχε κολλήσει στην 3η κατηγορία από το 2011 ενώ την προηγούμενη σεζόν από την πρόσληψη του είχε τερματίσει στην 11η θέση. Μέσα σε λίγες εβδομάδες εκείνο το καλοκαίρι ο Γουάιλντερ ανανέωσε το έμψυχο δυναμικό, ποντάροντας κυρίως σε ελεύθερους και σε παίκτες που θεωρούσε ότι ταίριαζαν στην κατηγορία, και δούλεψε πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι, με πιο χαρακτηριστική από όλες την κίνηση να δώσει άμεσα το περιβραχιόνιο σε έναν παίκτη-οπαδό, που είχε επιστρέψει στο Σέφιλντ ένα χρόνο πριν: Τον Μπίλι Σαρπ. Οι σωστές, κατ’αυτόν, ενέργειες είχαν γίνει, η ομάδα έδειξε ένα καλό πρόσωπο στα φιλικά και η αισιοδοξία για μια διαφορετική επιτέλους σεζόν είχε επανέλθει. Μέχρι που ξεκίνησε η σεζόν.
Πρώτη αγωνιστική, ήττα μέσα στο Μπόλτον. Δεύτερη αγωνιστική, ισοπαλία εντός με τη Ρότσντειλ. Ακολουθεί μια ντροπιαστική τριάρα εντός έδρας από την Σάουθεντ Γιουνάιτεντ και η κατρακύλα συνεχίζεται με ήττα μέσα στη Μίλγουολ. Τέσσερα παιχνίδια, 2 γκολ υπέρ, 1 βαθμός στο σακούλι, πάτος της βαθμολογίας. Για άλλη μια χρονιά το τρένο της ανόδου φαινόταν πως απομακρυνόταν, κι αυτή τη φορά πριν καν πιάσουν τα πρώτα κρύα. Ο Γουάιλντερ όμως αποδείχτηκε ψύχραιμος στις αντιδράσεις του και επιβεβαίωσε τον χαρακτήρα του old school προπονητή που του είχαν κολλήσει από νωρίς. Βλέποντας την ψυχολογία να έχει πιάσει πάτο κατά την επιστροφή από το Μίλγουολ, έβαλε το χέρι στην τσέπη και κέρασε τους πάντες μερικές γύρες από μπύρες, τις οποίες συνόδευσε με μια ενθαρρυντική ομιλία, που υπενθύμιζε σε όλους πως δεν έχει καμία αμφιβολία πως αυτή η ομάδα θα τα καταφέρει. Και όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, οι μπύρες έπιασαν τόπο.
Στα επόμενα 22 παιχνίδια η Γιουνάιτεντ έχασε μόνο ένα! Με τον Μπίλι Σαρπ να κάνει μαγική σεζόν, την οποία και ολοκλήρωσε ως πρώτος σκόρερ της κατηγορίας με 30 γκολ, οι παίκτες του Γουάιλντερ έκαναν ουσιαστικά περίπατο, εξασφαλίζοντας την άνοδο αρκετές αγωνιστικές πριν το φινάλε. Όταν αυτό ήρθε, η πρωταθλήτρια μετρούσε 100 πόντους (ρεκόρ στην ιστορία της) και 21 γκολ περισσότερα από την δεύτερη καλύτερη επίθεση της League One.
Γουάιλντερ και Σαρπ. Ένας προπονητής-οπαδός με έναν παίκτη-οπαδό
Η επόμενη σεζόν αποδείχτηκε αναγνωριστική. Αν και ο Γουάιλντερ επέλεξε να στηριχθεί κατά κύριο λόγο στους παίκτες που θεωρητικά είχε ‘στρατολογήσει’ απλά για να ανεβάσουν την ομάδα από την 3η κατηγορία, αυτοί κατάφεραν να σταθούν αξιοπρεπώς και στο αρκετά ζόρικο και ανταγωνιστικό επίπεδο της Τσάμπιονσιπ. Η 10η θέση με το συγκεκριμένο μπάτζετ θεωρήθηκε τότε σημαντική επιτυχία αλλά η συνέχεια έδειξε ότι ήταν απλά το πρώτο βήμα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Κρις Γουάιλντερ έγινε ο πιο ευτυχισμένος φίλαθλος της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, αφού ήταν αυτός που την οδήγησε στη δική της Γη της Επαγγελίας, την Πρέμιερ Λιγκ. Μια κατηγορία στην οποία τα προηγούμενα 25 χρόνια είχε αγωνιστεί μόλις μια σεζόν, το 2006-07, που αναμενόμενα είχε ολοκληρωθεί με τον υποβιβασμό της. Μια κατάληξη που φάνταζε πάντως πάρα πολύ πιθανή και τώρα. Με ένα πολύ μικρό για τα δεδομένα της κατηγορίας μπάτζετ, με παίκτες που είχαν ελάχιστη εμπειρία από τέτοιο επίπεδο και με έναν προπονητή που τους αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ τους έβλεπε μόνο στην τηλεόραση, η Γιουνάιτεντ ήταν το περσινό καλοκαίρι το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό.
Ο 52χρονος προπονητής της όμως δεν είχε ξεμείνει από κόλπα. “Έπρεπε να ενεργήσουμε έξυπνα στις μεταγραφές αφού στο κομμάτι των χρημάτων και των επενδύσεων είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Έχουμε δημιουργήσει μια δική μας μεθοδολογία, με μεγάλη έμφαση στο στατιστικό κομμάτι, στο πως χειριζόμαστε τους μεταγραφικούς μας στόχους και για την ώρα φαίνεται να λειτουργεί τέλεια για εμάς”.
(Πηγή γραφικού: Sky Sports)
Όσον αφορά την κλασική προπονητική, εντός των τεσσάρων γραμμών, μέσα σε ελάχιστους μήνες παρουσίας στο τοπ επίπεδο της Αγγλίας, ο Γουάιλντερ έδειξε πως είναι κάτι παραπάνω από ένας “ειδικός στις ανόδους από χαμηλές κατηγορίες”. Από την αρχή σχεδόν, η Σέφιλντ διέψευσε τις προσδοκίες όλων, πως θα παλεύει για την παραμονή της, και κοιτούσε διαρκώς προς τις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Τις προηγούμενες εβδομάδες όλη η κόκκινη πλευρά της πόλης ζούσε με το όνειρο της πρώτης εξόδου στην ιστορία της ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Η ήττα από την Έβερτον την 37η αγωνιστική κατάστρεψε αυτό το όνειρο αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το τρομερό φετινό επίτευγμα. Σε περίπτωση που νικούσε την Κυριακή την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, θα τερμάτιζε στην 8η θέση, κι αυτή θα είναι η καλύτερη επίδοση της ομάδας στην 1η κατηγορία από το πολύ μακρινό 1975! Τελικά τερμάτισε στην 9η, αλλά αυτό δεν αλλάζει όπως αναφέραμε, την εξαιρετική φετινή πορεία της…
Το πιο εντυπωσιακό όλων είναι ότι όλο αυτό ο Κρις Γουάιλντερ το κατάφερε στηριζόμενος σε αρκετούς παίκτες που θεωρητικά δεν θα μπορούσαν ποτέ να σταθούν απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Σε αρκετά φετινά παιχνίδια οι περισσότεροι παίκτες της 11αδας ήταν παίκτες που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο και πέρσι, στη 2η κατηγορία. Όπως λέει και ο ίδιος: “Όταν αποκτούσαμε παίκτες τα προηγούμενα χρόνια, ήταν απλά για να μας βγάλουν από εκείνες τις κατηγορίες. Εξαιτίας της ταχύτητας που έγιναν όλα, δεν ξέραμε σίγουρα αν αυτοί που είχαμε στη League One θα μπορούσαν να παίξουν το ίδιο καλά και στην Πρέμιερ Λιγκ. Κατάφεραν όμως να κερδίσουν αυτό το δικαίωμα με τις εμφανίσεις τους στην Τσάμπιονσιπ και φέτος μας απέδειξαν ξανά ότι μπορούν. Υπάρχουν αμέτρητα τέτοια παραδείγματα, όπως ο Βάρντι και ο Μαγκουάιρ. Παίκτες που από το πουθενά, έφτασαν στην Πρέμιερ Λιγκ και την εθνική. Έχω απεριόριστο σεβασμό σε αυτούς τους ανθρώπους που έκαναν όλο αυτό το ταξίδι.”
Τον ίδιο ακριβώς σεβασμό έχουμε φυσικά κι εμείς (και χιλιάδες άλλοι φίλαθλοι που τον αποθεώνουν συνεχώς στα σόσιαλ μίντια) για κάποιον που έκανε με υπομονή το ‘αγροτικό’ του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας πριν επιστρέψει στην αγαπημένη του ομάδα και την οδηγήσει μέσα σε πολύ μικρό διάστημα από τις εκδρομές στα χωριά της 3ης κατηγορίας στην Πρέμιερ Λιγκ και στην διεκδίκηση μιας θέσης που οδηγεί στην Ευρώπη. Για έναν προπονητή-οπαδό που μετά από μια δύσκολη αλλά κρίσιμη νίκη στην Τσάμπιονσιπ, που κράτησε ζωντανά τα όνειρα του συλλόγου για άνοδο, πήρε τη μπάλα του αγώνα και από την ευτυχία του την κλώτσησε τόσο δυνατά στον αέρα που την επόμενη μέρα στην προπόνηση το όνομα του κοσμούσε τη λίστα των τραυματιών: “Δεν έχω κάτι να πω γι’αυτό. Απλά απολαμβάνω να δουλεύω για την ομάδα που αγαπάω.”
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ PREMIER LEAGUE 2020/21; OI AΠΟΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ STOIXIMAN!