Το κλίμα στο όψιμα βαφτισμένο στάδιο «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα» στη Νάπολι ήταν περίεργο – ένοιωθες μια έντονη φόρτιση στην ατμόσφαιρα χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις γιατί και πως –  φαινομενικά ήταν όλα όπως μετά από κάθε παιχνίδι και το γκολ του Ινσίνιε στο 92΄ είχε ηρεμήσει τα πνεύματα, ενώ παρότι η Νάπολι είχε μείνει για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι χωρίς νίκη, ο σκόρερ μαζί με τον προπονητή του φόρεσαν τα μικρόφωνα τους για τη «ζωντανή» συνέντευξη μετά το τέλος του αγώνα, με μια χαλαρότητα πρωτοφανή.

Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, ο Ινσίνιε που πριν λίγο δεν είχει πανηγυρίσει  καθόλου το γκολ της ισοφάρισης, δείχνοντας μόνο τον προπονητή του, είναι ασυνήθιστα  διεκπεραιωτικός στις δηλώσεις του, με κοφτές απαντήσεις του τύπου δεν πανηγύρισα γιατί δεν μας λέει η κάτι η ισοπαλία. Σαν να βιάζεται να παραχωρήσει τη θέση του στον επόμενο συνομιλητή της  ζωντανής σύνδεσης με το πάνελ των «πραιτωριανών» σχολιαστών του Sky Calcio που είναι έτοιμοι να ανακρίνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων τον προπονητή της Νάπολι Τζενάρο Γκατούζο, σε σχέση με το τι πήγε στραβά για τρίτο συνεχόμενο ματς.

Όταν ο Ρίνο Γκατούζο στάθηκε μπροστά στην κάμερα, με μεγάλα γυαλιά και κουρασμένη όψη, προέβη σε μια λιτή σύνοψη περί του αγώνα και της κατάστασης στη Νάπολι και στην πρώτη υποδόρια προβοκατόρικη ερώτηση από το στούντιο, ίσιωσε το ζευγάρι των γυαλιών του για να μη φαίνεται ότι το ένα του μάτι ήταν μισόκλειστο και εμφανώς παραμορφωμένο – κάτω από την κανονική του θέση και έσπευσε να πάρει τον λόγο, πριν καν ολοκληρωθεί η ερώτηση:

«Οφείλω να παραδεχθώ δημόσια ότι τις τελευταίες δέκα μέρες δεν είμαι ο εαυτός μου», ξεκίνησε ο Ρίνο, κοιτώντας χαμηλά και με φωνή παλλόμενη από τη φόρτιση, και το πάνελ των παρουσιαστών δεν μπόρεσε να κρύψει ένα σαρδόνιο χαμόγελο, ακονίζοντας ήδη τις λέξεις για την ομοβροντία των αιχμηρών ερωτήσεων που θα εξαπέλυαν στη συνέχεια, με επίκεντρο ακριβώς αυτές τις δέκα μέρες που η Νάπολι έχασε από Ίντερ και Λάτσιο και δεν μπόρεσε να κερδίσει το Τορίνο – ο Γκατούζο ήταν πια στο έλεος της κριτικής τους.

«Θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι τις τελευταίες δέκα μέρες δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου και θα ήθελα να απευθύνω μια μεγάλη έκκληση σε όλους αυτούς, και ιδιαίτερα στα παιδιά, που όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη βλέπουν κάτι μη κανονικό ή περίεργο και τρομάζουν, κάτι που στα μάτια των πολλών θα μοιάζει με κουσούρι ή αναπηρία. Η ζωή είναι όμορφη και ότι κι αν συμβαίνει, πρέπει να την αντιμετωπίζεις χωρίς φόβο και αναστολές, χωρίς να κρύβεσαι – αδράξτε τη μέρα και ζήστε την ως το μεδούλι, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες και τα προβλήματα.

« Οι παίκτες μου υπέφεραν μαζί μου, βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση, το ξέρω δεν δείχνω καλά, αλλά είμαι ζωντανός. Έχω μάθει να ζω με βαριά μυσθένεια εδώ και δέκα χρόνια. Αυτή είναι η τρίτη φορά που με χτυπά τόσο άσχημα, αλλά δεν είναι στο χέρι της, θα περάσει και το μάτι μου θα επανέλθει, όσο κι αν αυτή τη φορά νοιώθω πραγματικά εξαντλημένος και δεν μπορώ καν να περπατήσω.

« Μου λένε οι γιατροί πως μόνο ένας τρελός θα πήγαινε στο γήπεδο στην κατάσταση μου. Εντούτοις αυτός είμαι εγώ, αυτή είναι η ζωή μου και σίγουρα υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα εκεί έξω και άνθρωποι με χρόνια προβλήματα που πραγματικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ξέρω πως κάποιοι εκεί απέναντι με περιεργάζεστε σαν να μου μένει ένας μήνας ζωής, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως θα είμαι εντάξει. Και αν είναι να πεθάνω, θέλω να με βρει ακριβώς εκεί που έζησα όλη μου τη ζωή, στο κέντρο του γηπέδου. Buon Natale σε όλους.»

Ξαφνικά στο στούντιο έπεσε σιγή ασυρμάτου. Η “μυασθένεια Gravis” είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα του νευρικού ιστού που συνεπάγεται την αδυναμία και κάματο των μυών. Το βασικό της σύμπτωμα είναι η έντονη κόπωση, ακόμη και στο περπάτημα, και  βλεφαρόπτωση. Όλοι ήξερα πια ότι η Νάπολι χθες το βράδυ, δεν έκανε την τρίτη συνεχόμενη γκέλα της, αλλά μια μικρή, καθημερινή νίκη, σε ένα ασύγκριτα μεγαλύτερο γήπεδο.

Ξαφνικά στο στούνιο υπήρχε πια μια έντονη φόρτιση στην ατμόσφαιρα, παρότι φαινομενικά ήταν όλα όπως μετά από κάθε παιχνίδι, κάθε γκέλα φαβορί που συνεπάγεται το δικαίωμα επιθετικών ερωτήσεων με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Ξαφνικά, όλοι γύρισαν και κοίταξαν ο ένας τον άλλον με το κεφάλι και τα βλέφαρα πιο ελαφριά από ποτέ, με μια γλυκιά προσμονή να βγάλουν τα μικρόφωνα και να γυρίσουν το συντομότερο δυνατό σπίτι και να αγκαλιάσουν τους οικείους τους.

Εξάλλου, τα τηλεοπτικά στούντιο, τα ψώνια και τα «ψώνια», οι περισπούδαστες αναλύσεις, η ανάγκη μας για προβολή και αναγνώριση, τα γκολ στο 92΄, το ποδόσφαιρο, το καμπιονάτο, το στοίχημα, δεν τελειώνουν ποτέ…

Buon Natale, ragazzi!

Maestro