Το φαγητό είναι η αγαπημένη συζήτηση των Γάλλων, αλλά για τα κρασιά τους δεν σηκώνουν κουβέντα: είναι εξ ορισμού τα καλύτερα όλου του κόσμου. Κι όμως, πολύ πριν από τα “Master Chef” και λοιπά τηλεθεάματα, ένας Εγγλέζος έμπορος είχε τη φαεινή ιδέα να διοργανώσει μια δοκιμή κρασιών που στις μέρες μας θα κατέρριπτε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης. Μάζεψε λοιπόν μια κριτική επιτροπή επιφανών Παριζιάνων σομελιέ οι οποίοι δοκίμασαν και αξιολόγησαν πληθώρα κρασιών πρώτης διαλογής, πλην όμως η όλη ιεροτελεστία της οινογνωσίας έλαβε χώρα στα τυφλά, χωρίς ετικέτες και συνέργειες.
Το αποτέλεσμα υπήρξε πιο σοκαριστικό και από ήττα της Εθνικής Γαλλίας από τα Νησιά Φερόε, καθώς οι σνομπ εμπειρογνώμονες ανέδειξαν αναφανδόν νικητές -τόσο στις κατηγορίες των λευκών, όσο και των κόκκινων- μια πλειάδα κρασιών από την Καλιφόρνια, καταρρίπτοντας παταγωδώς τον μύθο της Γαλλικής υπεροχής. Οι δε εφημερίδες της εποχής, αρχικά αποσιώπησαν το γεγονός (βρισκόμαστε πίσω στα 1976 χωρίς κινητά και βιντεάκια στα σόσιαλ) και στη συνέχεια έριξαν το ανάθεμα στον Άγγλο διοργανωτή, ο οποίος το δίχως άλλο είχε στήσει το αποτέλεσμα.
Αυτό είναι μάλλον το πιο πρόσφατο “casus belli” σε μια εχθρότητα που κρατάει σχεδόν μια χιλιετία, από την εισβολή και την κατάκτηση της Αγγλίας από τον Νορμανδό Γουλιέλμο τον Κατακτητή το 1066 μέχρι τον Ναπολέοντα και την περίφημη μάχη του Βατερλό. Συνολικά μέσα στους αιώνες έχουν καταγραφεί 35 πόλεμοι μεταξύ Άγγλων και Γάλλων, με πιο χαρακτηριστικό τον περίφημο εκατονταετή πόλεμο με πραγματική διάρκεια 116 έτη. Στις μέρες μας βέβαια τα πάθη έχουν καταλαγιάσει, πόσο μάλλον όταν στον 20ο αιώνα οι δύο χώρες κινήθηκαν σε συμμαχικά στρατόπεδα, πλην όμως οι κάτοικοι ένθεν και ένθεν της θάλασσας της Μάγχης δεν τρέφουν ακριβώς φιλικά αισθήματα για τους απέναντι, γεγονός που κατά τις τελευταίες δεκαετίες μας γίνεται αντιληπτό με τον πιο ανάγλυφο τρόπο σε μια αθλητική διοργάνωση.
Το ετήσιο τουρνουά Ράγκμπι των 5 Εθνών, είναι η αρχαιότερη διεθνής διοργάνωση στον κόσμο, καθώς από το 1910 μέχρι σήμερα προσφέρει τις πιο έντονες συγκινήσεις, αναβιώνοντας προαιώνιες έχθρες σε ένα αγωνιστικό χώρο που διατηρεί αναλλοίωτα τα στοιχεία της μάχης και της κατατρόπωσης των γραμμών του εχθρού. Μιλάμε φυσικά για το ατόφιο Ράγκμπι (και όχι την βλαχομπαρόκ εκδοχή του Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου) το οποίο γνωρίζει τεράστια άνθηση στη Βρετανία και τη Γαλλία (όπου συναγωνίζεται ευθέως το ποδόσφαιρο) και παραμένει διαχρονικά το πιο δημοφιλές σπορ σε Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και τη Νότιο Αφρική. Το δε παγκόσμιο κύπελλο Ράγκμπι (που γίνεται κάθε 4 χρόνια) είναι βάση εισιτηρίων και τηλεοπτικών δικαιωμάτων η δεύτερη μεγαλύτερη διοργάνωση παγκοσμίως μετά το Μουντιάλ του Ποδοσφαίρου.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, η σχέση μας με το Ράγκμπι εξαντλείται στη φολκλορική ματιά του «Χάκα», του πολεμικού τελετουργικού των Μαορί που εκτελεί η ομάδα της Νέας Ζηλανδίας πριν την έναρξη κάθε αγώνα της, καθώς και σε μια αβασάνιστη αναπαραγωγή στερεοτύπων ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά βάρβαρο σπορ για μπουνταλάδες που παίζουν ξύλο για ένα πεπόνι. Στην πραγματικότητα βέβαια το ράγκμπι είναι πολύ πιο κοντά στην μεσαιωνική εκδοχή του ποδοσφαίρου, το οποίο αποσχίσθηκε και θέσπισε δικούς κανόνες για παιχνίδι της μπάλας μόνο με τα πόδια, μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα.
Ένα εγγλέζικο ρητό λέει ότι «Το ράγκμπι είναι ένα παιχνίδι για χούλιγκαν που παίζεται από ευγενείς», καθώς εξελίχθηκε μέσα στα καλύτερα κολλέγια από τους γόνους της αγγλικής ελίτ. Μπορεί για τους μη μυημένους να φαντάζει βάρβαρο σπορ, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Το ράγκμπι βασίζεται κατά 80% στην πάσα και κατά 20% στην σωματική επαφή. Είναι κατεξοχήν ομαδικό άθλημα υψηλής τακτικής που απαιτεί πρώτιστα ταχύτητα και ευελιξία σώματος και πνεύματος και δευτερευόντως σωματικά προσόντα. Εξάλλου σε κάθε ομάδα οι ρόλοι είναι τόσο πολυσύνθετοι που όλοι είναι το ίδιο σημαντικοί είτε είναι ψηλοί, λεπτοί, εύσωμοι ή μικρόσωμοι.
Η τεχνική του ράγκμπι και οι προπονητικές μέθοδοι είναι εξαιρετικά προηγμένες καθώς συνδυάζει πολλά αθλήματα μαζί (πάλη, ποδόσφαιρο, χειροσφαίριση, άλματα) και απαιτείται άρτια τακτική οργάνωση και ψυχική σύμπνοια μεταξύ των παικτών μιας ομάδας για να έρθουν τα αποτελέσματα. Χωρίς ομαδική δέσμευση και αυτοματισμούς δεν έχεις καμία τύχη – δεν υπάρχει ούτε Γκάλης, ούτε Μέσι, ούτε Ρονάλντο.
Το θεμελιώδες κλειδί του αθλήματος είναι ότι ενώ προκειμένου να σκοράρουν οι ομάδες κινούνται (όπως στο ποδόσφαιρο) προς την αντίπαλη “goal line”, δεν έχουν το δικαίωμα να ρίχνουν με τα χέρια τη μπάλα και να πασάρουν, παρά μόνο προς τα πίσω, ενώ με τα πόδια προς όλες τις κατευθύνσεις, ωστόσο ο δέκτης θα πρέπει να έχει ξεκινήσει πίσω από τον παίχτη που κλώτσησε τη μπάλα για να μην είναι offside. Αυτή ακριβώς η συνθήκη που καθιστά το άθλημα τόσο εγκεφαλικό και συνάμα πιο απαιτητικό τακτικά από οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα.
Η αλήθεια είναι πως ότι και να πούμε εδώ, δεν μπορεί να δώσει το στίγμα ενός τόσο ιδιαίτερου αθλήματος, παρά μόνο η παρακολούθηση κάποιου σημαντικού αγώνα, όπως πχ η αυριανή κομβική αναμέτρηση Αγγλία-Γαλλία που θα κρίνει πολλά για τις τύχες του φετινού τουρνουά 6-Nations και θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον και στις δύο πλευρές της Μάγχης. Ενδεικτικό δε για το πόσο σημαντικό είναι το εν λόγω τουρνουά είναι το ότι πρόκειται για την μοναδική διοργάνωση μαζί με την Αγγλική Πρέμιερ Λιγκ, για την οποία δεν υπάρχει διαθέσιμο live-streaming από τις στοιχηματικές εταιρίες.
Οι ειδικοί θεωρούν φαβορί τους πολύ φορμαρισμένους Γάλλους (7/8 νίκες στα πιο πρόσφατα τουρνουά), αλλά οι bookmaker χρίζουν οριακό φαβορί τους γηπεδούχους, ίσως γιατί θεωρούν ότι το κεκλεισμένων των θυρών και η αντίρροπη φόρμα, αντισταθμίζονται από τις πρόσφατες αναταράξεις στους κόλπους των Γάλλων ελέω Covid, καθώς προ 20 ημερών, κόλλησε σχεδόν όλη η ομάδα από τον προπονητή της (ο οποίος είχε σπάσει την καραντίνα για να δει αγώνα του γιού του), γεγονός που επηρέασε σφόδρα την προετοιμασία, αλλά χάλασε και το κλίμα.
Εντούτοις η αναμέτρηση παραμένει πιο κρίσιμη για τους Γάλλους, καθώς είναι η μόνη ομάδα που διατηρεί σημαντικές ελπίδες για να κατακτήσει το τουρνουά από την πρωτοπόρο Ουαλία, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι Εγγλέζοι θα τα δώσουν όλα για την τιμή των όπλων. Εξάλλου διαχρονικά, παρότι οι Γάλλοι παρουσιάζουν ένα πιο τεχνικό και εκλεπτυσμένο παιχνίδι, συναντούν κατά κανόνα, αξεπέραστα προβλήματα κόντρα στους προαιώνιους εχθρούς (8 σερί ήττες με μέση διαφορά 14 πόντων), φέρνοντας στο νου τον θρυλούμενο διάλογο μεταξύ του άκαμπτου στρατηγού Ντε Γκολ και του μετρ της τέχνης της ειρωνείας, Ουίνστον Τσόρτσιλ, κατά τον οποίο ο δωρικός στρατηγός, ρώτησε τον φλεγματικό πότη:
– «Εξήγησέ μου αγαπητέ, πώς γίνεται, ενώ εμείς αγωνιζόμαστε πάντοτε για την τιμή και το ήθος, εσείς να πολεμάτε μόνο για το χρήμα και το συμφέρον;». Χαμογελώντας ο Τσόρτσιλ απάντησε: «Αγαπητέ μου, ο καθένας αγωνίζεται και πολεμά για να αποκτήσει εκείνο που δεν έχει».
Maestro