9 Οκτωβρίου 1996, ώρα 3 το μεσημέρι. Στο γήπεδο ‘Kadriorg’ στο Ταλίν της Εσθονίας το διαιτητικό τρίο και οι 11 παίκτες της εθνικής Σκωτίας βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και παρατάσσονται μπροστά από τους φιλάθλους, όπως ορίζει το τελετουργικό της ΦΙΦΑ. Μετά τις καθιερωμένες χειραψίες ο διαιτητής ζητάει από τον αρχηγό των Σκωτσέζων, Τζον Κόλινς, να διαλέξει πλευρά στο κέρμα. Ο Κόλινς αποδεικνύεται σωστός κι έτσι η σέντρα δίνεται στους φιλοξενούμενους. Οι παίκτες της Σκωτίας παίρνουν κανονικά τις θέσεις τους, ο επιθετικός Μπίλι Ντοντς πασάρει στον Κόλινς, αυτός κάνει μισό μέτρο με τη μπάλα και τότε ακούγεται το σφύριγμα της λήξης!

Το πιο περίεργο παιχνίδι στην ιστορία των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου, σε ευρωπαϊκό έδαφος τουλάχιστον (καθώς έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο στον αγώνα Χιλή-ΕΣΣΔ το 1973), κράτησε δυο ολόκληρα δευτερόλεπτα. Ο λόγος; Απέναντι στους Σκωτσέζους δεν υπήρχαν αντίπαλοι! Η εθνική ομάδα της Εσθονίας, που θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται στην άλλη πλευρά του αγωνιστικού χώρου, δεν είχε πάει καν στο γήπεδο.

Όλα ξεκίνησαν το προηγούμενο απόγευμα όταν κατά τη διάρκεια της τελευταίας προπόνησης των Σκωτσέζων, ο προπονητής της ομάδας, Κρέγκ Μπράουν, διαμαρτυρήθηκε για τον ελλειπέστατο φωτισμό του μικρού και πανάρχαιου γηπέδου (που εκείνη τη χρονιά έκλεινε τα 70 και χωρούσε όλους κι όλους 5.000 θεατές), το οποίο χρησιμοποιούσε ως έδρα η Εσθονία. Η επίσημη διαμαρτυρία των Σκωτσέζων έφτασε στους ανθρώπους της ΦΙΦΑ, οι οποίοι μετά από μια ολονύχτια σύσκεψη αποφάσισαν την αλλαγή της ώρας διεξαγωγής, μεταφέροντας την από τις 18.45 στις 15.00. Και κάπου εδώ ξεκίνησε το μεγάλο μπάχαλο.

 Οι Εσθονοί, που ενημερώθηκαν για την αλλαγή ώρας το πρωί του αγώνα (κατά τους ίδιους, “κάπου στις 11 το πρωί”!), αντέδρασαν φυσικά άμεσα. Τα προβλήματα που προέκυπταν από μια τέτοια αλλαγή της τελευταίας στιγμής ήταν αρκετά και μεγάλα. Το πρώτο (και μεγαλύτερο) ήταν πως κάποιοι από τους ημι-επαγγελματίες, τότε, παίκτες τους βρισκόταν ακόμα στη δουλειά ενώ οι υπόλοιποι ήταν συγκεντρωμένοι στο προπονητικό κέντρο της ομάδας που βρισκόταν 100 χιλιόμετρα μακριά από το Ταλίν. Το δεύτερο θέμα αφορούσε τους φιλάθλους που, επίσης, δεν θα μπορούσαν να παρευρεθούν, αφού η νέα ώρα ήταν απαγορευτική για κάθε εργαζόμενο. Το τρίτο και τελευταίο πρόβλημα ήταν οικονομικό, αφού το BBC, που είχε πάρει τα τηλεοπτικά δικαιώματα του αγώνα έναντι 50.000 λιρών, δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα καλύψει το ματς μεσημεριάτικα.

Μετά από μια γρήγορη σύσκεψη ο πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Εσθονίας ανακοίνωσε ότι η ομάδα του θα πάει στο γήπεδο κανονικά το απόγευμα για να παίξει στις 18.45, όπως ήταν προγραμματισμένο εξ αρχής. Έτσι, στις 3 το μεσημέρι ο Γιουγκοσλάβος διαιτητής σφύριξε μέσα σε 2 δευτερόλεπτα την έναρξη και τη λήξη, την ίδια ώρα που στις κερκίδες οι 800 Σκωτσέζοι εκδρομείς αντιμετώπιζαν με κλασικό βρετανικό χιούμορ την όλη κατάσταση, τραγουδώντας αρχικά “One team in Tallinn, there’s only one team in Tallinn” (ατάκα με την οποία έμεινε στην Ιστορία το παιχνίδι) και στη συνέχεια “Sing in the daylight, we only sing in the daylight”, για να κλείσουν το μενού των συνθημάτων με το πασίγνωστο κομμάτι των θεών Monty Python “Always look on the bright side of life”.

Η όλη “φάρσα”, όπως χαρακτηριστικά αποκαλούσαν την άβολη κατάσταση οι περισσότεροι εκ των πρωταγωνιστών στις δηλώσεις τους μετά, ολοκληρώθηκε νωρίς το απόγευμα όταν έφτασε στο γήπεδο η αποστολή των Εσθονών, η οποία φυσικά και δεν βρήκε κανέναν, αφού οι διαιτητές και οι φιλοξενούμενοι είχαν φύγει. “Πήγαμε αμέσως στο αεροδρόμιο και από εκεί, κλασικά, στο μπαρ για μερικές μπύρες. Πιθανόν να είχαμε ήδη βγει από τον εναέριο χώρο της Εσθονίας όταν πήγαν αυτοί στο γήπεδο” θυμάται ο παλαίμαχος παίκτης της Τσέλσι και της Σέλτικ, Κρέγκ Μπέρλει.

Σε αντίθεση πάντως με αυτό που περίμεναν οι Σκωτσέζοι, το παιχνίδι δεν κατοχυρώθηκε υπέρ τους. Ένα μήνα μετά η ΦΙΦΑ αποδέχθηκε τις ενστάσεις των Εσθονών και αποφάσισε ότι το ματς πρέπει να επαναληφθεί σε ουδέτερο έδαφος με τους ίδιους διαιτητές. Αυτό έγινε αρκετούς μήνες αργότερα, τον Φλεβάρη του 1997, στο Σταντ Λουί Β’ στο Μονακό. Οι δυο ομάδες αυτή τη φορά παρατάχθηκαν κανονικά και το παιχνίδι έληξε με ένα ξενέρωτο 0-0.

Εντελώς συμπτωματικά, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά από εκείνο το θρυλικό πλέον παιχνίδι που δεν έγινε ποτέ, το Ταλίν επισκέπτεται η δικιά μας εθνική ομάδα, που επίσης θα αντιμετωπίσει τους Εσθονούς στα πλαίσια της 3ης αγωνιστικής των προκριματικών ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όμως κάπου εδώ σταματάνε οι ομοιότητες. Η εθνική Εσθονίας έχει μετακομίσει από το 2002 στο μεγαλύτερο (καλά, μην φαντάζεστε και κανένα εσθονικό ‘Γουέμπλει’, 10.000 με το ζόρι χωράει) και σύγχρονο ‘A. Le Coq Arena’, του οποίου ο φωτισμός είναι σίγουρα αρκετός ώστε να μη ζήσουμε απόψε το βράδυ μια ακόμα γραφική σκηνή, σαν κι αυτή που έζησαν και σίγουρα θα διηγούνται στις σκωτσέζικες παμπ μέχρι τα βαθιά γεράματα τους όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο τη μέρα που η Σκωτία βγήκε στον αγωνιστικό χώρο για να παίξει μόνη της. (Και τελικά κατάφερε να μην κερδίσει!)