Υπάρχουν μερικά παιχνίδια στα χρονικά κάθε αθλήματος που δεν μένουν απλά όπως συνηθίζουμε να λέμε στην ιστορία, αλλά αλλάζουν ολόκληρο τον ρου του αθλήματος και τελικά λειτουργούν σαν άχρονη παρακαταθήκη για να γεφυρώνεται το χάσμα με τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Ένα τέτοιο παιχνίδι και από τα δυο, τρία πιο εμβληματικά όλων των εποχών, ήταν και η προχθεσινή επική ανατροπή του Ναδάλ στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν, μια ιερή μάχη πεντέμισι ωρών, που καθιστά αυτόματα την οποιαδήποτε ενασχόληση με το άθλημα στο άμεσο μέλλον, να προσομοιάζει με επίσκεψη στο λαογραφικό μουσείο του Κακοσάλεσι μετά από τριήμερη περιήγηση στο Λούβρο.

Γιατί όταν έχεις δει μπροστά σου τον Ναδάλ να τελετουργεί σαν αναγεννησιακός ζωγράφος μπροστά στον καμβά του και για πεντέμισι ώρες να φιλοτεχνεί άοκνος και κοινή θέα, το μεγαλύτερο αριστούργημα όλων των εποχών, όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια της σεζόν, ακόμη και για τα επερχόμενα Γκραν Σλαμ είναι καταδικασμένα να ωχριούν.

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά ο τελικός του Australian Open ήταν σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, που στο ξεκίνημα (στα δύο πρώτα σετ) βλέπουμε μόνο αδρές γραμμές και ασαφείς “μουντζούρες” ακαθόριστου σχήματος και όλοι εμείς οι αδαείς δεν καταλαβαίνουμε γρι για το τι έχει στο μυαλό του ο καλλιτέχνης.

Σιγά, σιγά όμως, ο πίνακας αρχίζει να παίρνει σχήμα και μορφή και το απαίδευτο μυαλό μας ξεκινά να αντιλαμβάνεται (πόντο, πόντο) το μεγαλείο της διεργασίας που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του. Μέχρι που όλα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν και αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς το όραμα του ζωγράφου, το οποίο εντέλει πλημμυρίζει όλο τον χώρο με φως και πασπαλίζει και μας με την χρυσόσκονη του.

Ακόμη και όταν ο Μεντβέντεφ προηγήθηκε με 2-0 και θεωρητικά έπαιζε το τέλειο παιχνίδι, υπήρχαν ήδη πολλές μαρμαρυγές και προμηνύματα ότι η λιακάδα του αιώνιου μυαλού του Ράφα Ναδάλ δεν είχε χάσει τίποτα από την λάμψη και την διαύγεια της και ότι το σώμα του θυμόταν ακόμη το μυστικό πέρασμα για την έξοδο από τον φαινομενικό λαβύρινθο.

Γιατί στην πραγματικότητα ο Ναδάλ είχε βρει τον μίτο της Αριάδνης ήδη από το δεύτερο, το οποίο παρότι το έχασε, αποδείχθηκε το σημείο καμπής της αναμέτρησης, καθώς άλλαξε την στρατηγική του και σταμάτησε να απαντά με slice ρεβέρ (βάζοντας δηλαδή φάλτσο) στα ρεβέρ του Ρώσου, αλλά έβαλε όγκο στα χτυπήματα του, στοχεύοντας διαγώνια ή στην ευθεία την τελικά γραμμή του αντιπάλου.

Στη δε συνέχεια επέλεξε να “ανοίξει” το γήπεδο αυξάνοντας την ένταση των χτυπημάτων του και επιμένοντας να παρασέρνει τον Μεντβέντεφ σε ανταλλαγή αλλεπάλληλων χτυπημάτων στην ευθεία με αποτέλεσμα να αυγατίσουν τα αβίαστα λάθη του Ρώσου και να αρχίσει να εγκαθίσταται μέσα στο μυαλό του, το ζιζάνιο της αμφιβολίας. Ήταν πλέον πασίδηλο ότι “ο κύβος ερρίφθη“…

Maestro

ΥΓ. Η χρονιά του Τένις είναι διαρθρωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε η δράση να μην σταματάει ποτέ. Κάθε εβδομάδα ξεκινούν και νέα τουρνουά, άλλα μεγαλύτερα και άλλα μικρότερα (τουλάχιστον δύο για άντρες και γυναίκες αντίστοιχα) που υπόσχονται διαρκείς συγκινήσεις και πραγματικά θεαματικά παιχνίδια σε καθημερινή βάση. Όταν όμως έχεις βρεθεί κοινωνός σε μια εμπειρία σχεδόν υπερβατική, η επιστροφή στην καθημερινότητα δεν είναι απλή υπόθεση. Νοιώθεις σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος και οι δείκτες των ρολογιών να έχουν μείνει καρφωμένοι