Η είδηση πέρασε στα ψιλά, αλλά σε μια εποχή αβεβαιότητας και φόβου (όποιος δεν κρατά ένα βλέφαρο στον ζόφο που περιβάλλει ΗΠΑ, Ινδίες, Βραζιλία κοκ, απλά στρουθοκαμηλίζει, μέχρι να χτυπήσει εντέλει και την πόρτα μας), είναι το καλύτερο νέο των τελευταίων μηνών. Η είδηση είναι ότι για πρώτη φορά μετά από 137 μέρες, στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου του Μπέργκαμο, δεν υπάρχουν ασθενείς με covid-19.
Στο Μπέργκαμο δεν υπάρχει κάτοικος που να μην έχασε κάποιον συγγενή ή να μην ξέρει κάποιον φίλο που νοσηλεύτηκε με τον νέο ιό – κι όμως μέχρι τις αρχές Μάρτη η πόλη δεν είχε ψηλότερα ποσοστά από την υπόλοιπη χώρα. Φευ, στις 19 Φεβρουαρίου το «Σαν Σίρο» κατακλύστηκε από 45.000 ανθρώπους κάθε ηλικίας που ταξίδεψαν τα πενήντα χιλιόμετρα από το Μπέργκαμο στο Μιλάνο με κάθε μέσο (περιλαμβανομένων 28 πούλμαν) για να επιδοθούν σε ολονύχτιους ξέφρενους πανηγυρισμούς στην Piazza Duomo που πρωθύτερα είχε φιλοξενήσει και τους χιλιάδες εκδρομείς της Βαλένθια.
Αυτό ακριβώς, κατά τους επιδημιολόγους, υπήρξε και το σημείο μηδέν της τραγωδίας – το κουβάρι των οπαδών της Αταλάντα (πολλοί εκ των οποίων είχαν ήδη πυρετό – αλλά τι είναι ένα κρυολόγημα μπροστά στον πυρετό της πρόκρισης), τα φίσκα βαγόνια του μετρό για το γλέντι στο Duomo, ο συγχρωτισμός με τους Ισπανούς σε μπαρ και πλατείες, πυροδότησε μια “βιολογική βόμβα” με τις πιο απρόβλεπτες (;) συνέπειες, μετατρέποντας το όνειρο σε εφιάλτη της πιο απόκοσμης ταινίας θρίλερ, ένα εσχατολογικό σενάριο που κανείς δεν ξέρει το οριστικό τέλος.
Σήμερα που η ζωή έχει επιστρέψει στην κανονικότητα και τα παιδιά έχουν αρχίσει ξανά να παίζουν ανέμελα στο Μπέργκαμο, η ομάδα-σύμβολο της πόλης με τις ελληνικές καταβολές (κατά την μυθολογία η όμορφη και δυνατή Αταλάντη, ήταν η πιο γρήγορη δρομέας ανάμεσα στους θνητούς), είναι πανέτοιμη για ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της ιστορίας της (μέχρι το επόμενο), καθώς με ενδεχόμενο διπλό στο Τορίνο επί της Γιουβέντους, θα κάνει δέκα τις συνεχόμενες νίκες της και θα μειώσει τη διαφορά τους στους έξι βαθμούς, δίνοντας νέο ενδιαφέρον στο «καμπιονάτο».
Το ποδόσφαιρο της επόμενης μέρας στην Ιταλία είναι γεμάτο αντιθέσεις, από τη μια οι απελπιστικά άδειες κερκίδες και ο κούφιος αντίλαλος των στιχομυθιών παικτών-προπονητών και από την άλλη τα πολλά γκολ και οι εκπλήξεις, με τα 54 παιχνίδια μετά την επανέναρξη της Serie A στις 20 Ιουνίου να μας προσφέρουν κατά μέσο όρο 3.4 γκολ (έναντι 2.9 στην προ covid σεζόν) και η πρώτη «λευκή» ισοπαλία να σημειώνεται μόλις προχθές.
Οι ομάδες δεν είχαν κανένα περιθώριο για λάθη, κάτι που όπως θα έλεγε και ο… Λίνεκερ (το «κάλτσιο» είναι ένα άθλημα που στο τέλος το πρωτάθλημα καταλήγει πάντα το Τορίνο) όπως αναμενόταν ευνόησε την Γιουβέντους η οποία παρότι έχασε με τραγική εμφάνιση το κύπελλο, δείχνει να καθαρίζει με άνεση το «σκουντέτο», όχι εξαργυρώνοντας την δική της καλή απόδοση, αλλά το μετά-covid βραχυκύκλωμα των βασικών αντιπάλων της και την αγωνιστική καθίζηση των Ίντερ και Λάτσιο.
Η Αταλάντα όμως, αυτή η ομάδα σύμβολο της χαροκαμένης πόλης, έμπλεη συναισθηματικής φόρτισης και συναισθανόμενη την ιστορική συγκυρία (παραμονές Δεκαπενταύγουστου θα υποδεχθεί την Παρί Σεν Ζερμέν για τα προημιτελικά του Champions League), δείχνει κυριολεκτικά ασταμάτητη και μένει να δούμε αν στο Τορίνο, οι παίκτες της τρέχουν τόσο γρήγορα όσο η μυθική Αταλάντα, τα μαλλιά της οποίας κυματίζουν στο έμβλημα του συλλόγου.