Αν υπάρχει μια χρονιά πλήρους ιταλικής κυριαρχίας στο Τσάμπιονς Λιγκ αυτή ήταν πιθανότατα το 2002-03. Το Καμπιονάτο εξακολουθούσε να μαζεύει μερικούς από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, τα γήπεδα γέμιζαν σε μεγάλο βαθμό, ενώ στους πάγκους βρίσκονται ορισμένα ονόματα που καθόριζαν τις εξελίξεις. Για να έχουμε ένα δείγμα γραφής, η 4η της βαθμολογίας Λάτσιο είχε στο ρόστερ τους Σιμεόνε, Στάνκοβιτς, Κλαούντιο Λόπες, Σταμ και Κιέζα. Η πρωταθλήτρια Γιουβέντους αναδείχθηκε 1η με ρεκόρ μόλις 21-9-4, σε εποχές που τα σερί νικών έρχονταν με μεγάλο κόπο σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Κυρίως όμως, εκείνη η χρονιά είχε δυο τεράστιους εμφύλιους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στην τελική τετράδα έφτασαν τρεις ιταλικές ομάδες, η Γιουβέντους που απέκλεισε τη Ρεάλ και οι Μίλαν και Ίντερ που έπαιξαν μεταξύ τους για πρώτη φορά σε έναν εμφύλιο στο Τσάμπιονς Λιγκ

Η Ίντερ προσπαθούσε να συνέλθει από μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αυτοκτονίες της ιστορίας της. Στις 5 Μαΐου του 2002 κρατούσε το τρόπαιο στα χέρια της την τελευταία αγωνιστική και το έχασε με συγκλονιστικό τρόπο. Aπό την 1η στην 3η θέση μέσα σε 90′. Ήταν ίσως μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του Έκτορ Ραούλ Κούπερ που έχτισε τον μύθο του… λούζερ. Ο ίδιος παρέμεινε στον πάγκο της Ίντερ και για την επόμενη χρονιά, ο Ρονάλντο εγκατάλειψε το Μιλάνο (ίσως λίγο άκομψα και με μια μικρή δόση αχαριστίας για κάποιους, καθώς η Ίντερ τον στήριξε πολύ κατά τον τραυματισμό του) και πήγε στη Μαδρίτη. Η μετά-φαινόμενο εποχή πάντως, δεν έμοιαζε καθόλου μαύρη για την Ιντερνατσιονάλε, παρά και τη φυγή του Αντριάνο. Ο Μοράτι, όπως συνήθιζε, έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη και έφερε τον Ερνάν Κρέσπο σε μια επίθεση που είχε ήδη Βιέρι, Ρεκόμπα, αλλά και τους ταλαντούχους Μάρτινς και Καλόν. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της χρονιάς, η Ίντερ έφερε και τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα δανεικό από τη Ρόμα. Στις μεταγραφές αυτές προστέθηκαν και ο Φάμπιο Καναβάρο μαζί με τον Ματίας Αλμέιδα. Ίσως όμως το μεγαλύτερο λάθος ήταν μια άλλη αποχώρηση, αυτή του Κλάρενς Ζέεντορφ. Τουλάχιστον έτσι έγραψε η ιστορία.

Στην πλευρά των ροσονέρι, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Μίλαν είχε μείνει εκτός διεκδίκησης του τίτλου από νωρίς και δεν είχε συμμετοχή στο συγκλονιστικό φινάλε της Serie A του 2002, κλείνοντας μια τριετία χαμηλών πτήσεων. Ο Κάρλο Αντσελότι αντικατέστησε τον Φατίχ Τερίμ στα μέσα της σεζόν και παρέμεινε και για την επόμενη χρονιά. Μεταγραφικά, τα πράγματα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά για την ομάδα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ήταν όμως πολύ πιο ουσιαστικά. Η Μίλαν ξόδεψε αρκετά χρήματα για τον Αλεσάντρο Νέστα, πήρε τον Ζέεντορφ και από εκεί και πέρα επένδυσε στον Ριβάλντο (σε μεγάλη ηλικία και λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα) και έδωσε τα γάντια του βασικού στον Ντίντα που επέστρεψε από τη Βραζιλία (μια κίνηση που θα δικαίωνε τον εμπνευστή της).

Στην Ίντερ έκαναν καταμερισμό εργασίας. Ο Βιέρι σκόραρε ακατάπαυστα στο πρωτάθλημα, στο τέλος της σεζόν αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 24 γκολ, ενώ ο Κρέσπο πήρε πάνω του την Ευρώπη, τουλάχιστον στην πρώτη φάση των ομίλων. 8 γκολ απέναντι σε Ρόζενμποργκ, Άγιαξ και Λυών που έδωσαν μια άνετη πρόκριση στους νερατζούρι. Η χρονιά θα ήταν ίσως διαφορετική, αν δεν ερχόταν ο τραυματισμός του Αργεντινού τον Ιανουάριο. Όπως είπαμε, η Ίντερ έφερε τον Μπατιστούτα, αλλά ο Κρέσπο έλειψε πολύ, η Ίντερ άρχισε να χάνει βαθμούς, μεταξύ αυτών το ντέρμπι με τη Γιουβέντους, και έμεινε εκτός πρωταθλήματος. Οι νερατζούρι πέρασαν και από τη 2η φάση των ομίλων και στα προημιτελικά αντιμετώπισαν τη Βαλένθια σε δύο πολύ σκληρά ματς. Το εκτός έδρας γκολ του Βιέρι ήταν αυτό που έδωσε τελικά την οριακή πρόκριση.

O συγκλονιστικός προημιτελικός με τον Άγιαξ

Όπως ο Κρέσπο, έτσι κι ο Ιντζάγκι σκόραρε ακατάπαυστα στην πρώτη φάση των ομίλων. Στη δεύτερη φάση είχαμε μια επική μάχη για τις δύο πρώτες θέσεις με Ρεάλ και Ντόρτμουντ. Το 1-0 έγινε το αγαπημένο σκορ του Αντσελότι κι η Μίλαν με τη βοήθεια των Ριβάλντο και Ζέεντορφ πήρε την πρώτη θέση στον όμιλό της. Τη στιγμή που η Ίντερ έδινε μεγάλη μάχη με τη Βαλένθια, η Μίλαν τα έβρισκε σκούρα με τον Άγιαξ. Μπορεί να πήρε το 0-0 στο Άμστερνταμ, αλλά στο Μιλάνο προηγήθηκε δύο φορές και ισοφαρίστηκε δύο φορές. Η λύτρωση ήρθε από τον Ιντζάγκι, αν και το γκολ του το έκλεψε ο Τόμασον πάνω στη γραμμή, στο τέλος του αγώνα. Το 3-2 έδωσε μια γκρανγκινιολική πρόκριση.

Κάπως έτσι στήθηκε το σκηνικό για τους διπλούς ημιτελικούς στο ίδιο γήπεδο. Στις 7 Μαΐου του 2003, 77.069 θεατές στο Μεάτσα και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο στήθηκαν να δουν μια πλειάδα αστέρων και σπουδαίο θέαμα. Αλλά, όπως συνήθως γίνεται σε αυτά τα ματς, είχαμε ένα 100% ιταλικό ματς. Το πρώτο ημίχρονο είχε την Ίντερ καλύτερη, με τον Ρεκόμπα να χάνει ορισμένες καλές ευκαιρίες. Στην επανάληψη, η Μίλαν ισορρόπησε και άγγιξε το γκολ με τον Σεφτσένσκο, αλλά ο Ουκρανός αντί να τελειώσει τη φάση μόνος, αποφάσισε να πασάρει και ο Κόρντομπα να κόψει. Η Μίλαν ήταν συνολικά καλύτερη, αλλά το τελικό 0-0 ήταν μάλλον δίκαιο, σε ένα παιχνίδι που λίγο πολύ ήταν σούπα. Αλλά ποιος νοιαζόταν για το θέαμα; Σημασία είχε η πρόκριση επί του μισητού αντιπάλου.

Η εντυπωσιακή είσοδος και το επιβλητικό πανό

Όλα θα κρίνονταν στη ρεβάνς. Το Μεάτσα και πάλι κατάμεστο. Οι οπαδοί της τυπικά γηπεδούχου Ίντερ σηκώνουν ένα εντυπωσιακό πανό με μια κόμπρα. Οι “φιλοξενούμενοι” σηκώνουν ένα που γράφει “Μιλάνο” σε κόκκινο και μαύρο. Το ματς ξεκινά. Ο Αντσελότι εκπλήσσει σχετικά με μια αρκετά επιθετική εντεκάδα. Πίρλο μπροστά από τους αμυντικούς, Ρουί Κόστα πίσω από τους επιθετικούς (Ιντζάγκι-Σεφτσένκο) και Γκατούζο-Ζέεντορφ για τα τρεξίματα. Στον αντίποδα, η Ίντερ ήταν, όπως και στο πρώτο ματς, χωρίς το μεγάλο επιθετικό της όπλο, τον Βιέρι. Το παιχνίδι ήταν γεμάτο ένταση και νεύρα. Καθόλου δύσκολο για ματς με τόσο μεγάλο διακύβευμα και παίκτες στο χορτάρι όπως οι Ντι Μπιάτζιο, Κόρντομπα, Ματεράτσι και Γκατούζο. Δυνατά φάουλ, διαμαρτυρίες, κάποιοι διαπληκτισμοί. Η Μίλαν ήταν μάλλον καλύτερη στο 1ο ημίχρονο, με τον Σεφτσένκο να απειλεί σε κάποιες περιπτώσεις, μέχρι τη φάση του 45′ που ο Ζέεντορφ βρήκε τον Ουκρανό μες τη μεγάλη περιοχή και εκείνος με ωραία προσπάθεια έγραψε το 0-1. Το εκτός έδρας γκολ έδινε τεράστιο προβάδισμα στους ροσονέρι και ήρθε σε ιδανικό χρονικό σημείο.

Ο αόρατος Ρεκόμπα έμεινε στα αποδυτήρια κι ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ που είχε παρέα το τσιγάρο του στον πάγκο, πέρασε τον Μάρτινς στην θέση του για το 2ο ημίχρονο. Η Ίντερ πλέον αναζητούσε δύο γκολ. Βρήκε τρεξίματα, πήρε την κατοχή, πίεσε, αλλά χωρίς κάποια μεγάλη φάση. Μέχρι που στο 83′ ένα κακό διώξιμο του Κοστακούρτα έφερε την μπάλα ψηλά, ο Μαλντίνι δεν υπολόγισε σωστά και ο Μάρτινς πήρε την μπάλα για να ισοφαρίσει. Χρειάστηκαν δύο κακοί υπολογισμοί από ένα από τα πιο έμπειρα αμυντικά ντουέτα όλων των εποχών. Συμβαίνουν κι αυτά. Ένα σβηστό ματς, πήρε φωτιά. Επτά λεπτά και καθυστερήσεις για το γκολ της πρόκρισης. Η Ίντερ κυνήγησε μέχρι τέλους το δεύτερο γκολ, αλλά αυτό δεν ήρθε ποτέ. Η Μίλαν άντεξε και πήρε το εισιτήριο για το Μάντσεστερ. Η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή συνάντηση των δύο συλλόγων είχε δύο ισοπαλίες, αλλά και έναν μεγάλο νικητή. Τη Μίλαν. Ο Αντσελότι με το ίδιο μοτίβο θα αντιμετώπιζε τη Γιουβέντους, σε έναν τρομερά βαρετό τελικό που κατά πολλούς κρίθηκε στην απουσία του Πάβελ Νέντβεντ. Δυο χρόνια αργότερα, Μίλαν και Ίντερ θα βρίσκονταν και πάλι αντιμέτωπες. Αυτή τη φορά στα προημιτελικά. Η Μίλαν θα ήταν ξανά αυτή που θα έπαιρνε την πρόκριση, πολύ πιο εύκολα αυτή τη φορά και με τους οπαδούς της Ίντερ να διακόπτουν το παιχνίδι και να οδηγούν την ομάδα τους σε τιμωρία. Οι διπλοί αγώνες του 2003 αποτέλεσαν την επιτομή των ντέρμπι μιας σπουδαίας εποχής, ήταν από μόνοι τους ένας τελικός. Τα κρίσιμα παιχνίδια όμως των δύο ομάδων δεν τελείωσαν τότε. 18 χρόνια μετά, σε ένα πρωτάθλημα διαφορετικό μέχρι στιγμής, το ντέρμπι ντελα Μαντονίνα έχει τεράστια σημασία.