Η Ισλανδία είναι μια νησιωτική χώρα στα βόρεια του Ατλαντικού. Σύμφωνα με την τελευταία επίσημη καταγραφή ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 332.529 κατοίκους. Αν από αυτούς αφαιρέσει κανείς τις γυναίκες, τους άντρες που είναι μεγαλύτεροι από 35 χρονών, τους ανήλικους και τους υπέρβαρους τότε περισσεύουν κάπου στους 22.000 ανθρώπους. Αν και από αυτούς βγάλει κανείς τους τυφλούς και αυτούς με μόνιμες ασθένειες, όσους είναι απασχολημένοι με το κυνήγι φαλαινών, με την επιτήρηση των ηφαιστείων και με τα πρόβατα και όσους δουλεύουν στα νοσοκομεία και την πυροσβεστική τότε στο τέλος καταλήγει αναγκαστικά με εις άτοπον απαγωγή στους 23 που απαρτίζουν την αποστολή της εθνικής Ισλανδίας.

Μπορεί η παραπάνω ανάλυση, που κάνει το γύρο του ίντερνετ τις τελευταίες μέρες, να είναι χιουμοριστική και τραβηγμένη από τα μαλλιά αλλά η πραγματικότητα δεν απέχει και πάρα πολύ. Η Ισλανδία είναι η μικρότερη χώρα που καταφέρνει να προκριθεί ποτέ σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης και το στατιστικό που ακούγεται σχεδόν σε κάθε παιχνίδι της – πως το 8% του πληθυσμού της βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Γαλλία για να υποστηρίξει την εθνική – επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό πως οι πρωτάρηδες Ισλανδοί είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση από όλους τους υπόλοιπους. «Νομίζω ότι γνωρίζω το 50% των οπαδών μας στις κερκίδες ή τουλάχιστον τους αναγνωρίζω φατσικά» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Κάρι Άρνασον μετά την ιστορική νίκη επί της Αυστρίας που έστειλε την ομάδα στους ‘16’ του Euro.

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό οι Ισλανδοί δεν χρειαζόταν τον Κριστιάνο Ρονάλντο για να τους υπενθυμίσει ότι είναι μια μικρή ομάδα. Γι’ αυτό κιόλας η αντίδραση τους στις προκλητικές δηλώσεις του Πορτογάλου ήταν ήπια. Η καλύτερη απάντηση φυσικά δόθηκε άτυπα, λίγες μέρες μετά, όταν η ομάδα που «δεν θα κατάφερνε τίποτα με τέτοια νοοτροπία» εξέπληξε τους πάντες και τερμάτισε πάνω από την πολυδιαφημισμένη Πορτογαλία. Όσο για το θέμα με τη φανέλα που αρνήθηκε να δώσει ο Ρονάλντο στον αρχηγό της ομάδας, Άρον Γκούναρσον; Λύθηκε εκ των έσω: Οι συμπαίκτες του, του έκαναν δώρο μια φανέλα-‘μαιμού’, αγορασμένη από ένα διπλανό κατάστημα.

Όπως και να το δει κάνεις οι Ισλανδοί έχουν κερδίσει το Euro και μόνο που βρίσκονται σ’αυτό. Στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010 είχαν τερματίσει τελευταίοι, κάνοντας μόλις μια νίκη. Στα προκριματικά του Euro 2012 ανέβηκαν ένα σκαλί και τερμάτισαν προ-τελευταίοι. Τέσσερα χρόνια μετά έχουν σκαρφαλώσει περίπου 100 θέσεις στην κατάταξη της ΦΙΦΑ, βρίσκονται στη Γαλλία ως 2^οι των προκριματικών (κάτι που σημαίνει ότι θα προκρινόταν ακόμα και αν δεν είχαν αυξηθεί οι ομάδες της τελικής φάσης), πέρασαν από έναν όμιλο που ελάχιστοι πίστευαν πως θα περάσουν και ετοιμάζονται για το μεγαλύτερο παιχνίδι της ιστορίας τους, μέχρι το επόμενο, όπως θα σχολίαζε και ο μεγάλος Νίκος Γκάλης.

Με έναν τερματοφύλακα που ταυτόχρονα είναι και σκηνοθέτης (η κινηματογραφική εταιρεία στην οποία δουλεύει έχει υποσχεθεί να του κρατήσει τη θέση για όταν ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα) και έναν προπονητή που είναι και οδοντίατρος. Ο Χάιμιρ Χάλγκριμσον, συνεργάτης του έμπειρου Σουηδού Λαρς Λάγκερμπακ στον πάγκο και πιθανότερος διάδοχος του όταν αυτός αποσυρθεί, συνεχίζει να διατηρεί το ιατρείο του στη γενέτειρα του. «Κάποιοι παίζουν γκολφ. Εγώ ασχολούμαι με την οδοντιατρική. Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται να πάνε στον οδοντίατρο, έτσι πρέπει να βρεις έναν τρόπο να προσεγγίσεις κάθε ασθενή ξεχωριστά. Κάποιους πρέπει να τους χαλαρώσεις, κάποιους να τους κάνεις να γελάσουν, με κάποιους είσαι πολύ σοβαρός, πρέπει να μπορείς να προσαρμοστείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ποδοσφαιριστές» δηλώνει ο άνθρωπος που βοήθησε τα μέγιστα στο να αγκαλιάσουν οι Ισλανδοί τα τελευταία χρόνια την εθνική ομάδα, πηγαίνοντας τρεις ώρες πριν από κάθε ματς στην παμπ που συχνάζει ο σύνδεσμος φιλάθλων της εθνικής στο Ρέικιαβικ, ενημερώνοντας τους παρευρισκόμενους για την ενδεκάδα και το σύστημα που θα ακολουθήσει η ομάδα στο επερχόμενο παιχνίδι και συζητώντας μαζί τους για τη μπάλα γενικότερα!

Και συνεχίζει: «Η μητέρα μου πάντως δεν είναι καθόλου χαρούμενη που δεν εξασκώ την οδοντιατρική πιο συχνά. Στην Ισλανδία δεν βγάζεις λεφτά με την προπονητική». Στην Ισλανδία πάντως δεν κάνεις περιουσία ούτε παίζοντας ποδόσφαιρο. Παρ’ όλο που στη χώρα έχουν γίνει τεράστια βήματα προόδου και το άθλημα έχει αγκαλιαστεί και με το παραπάνω από τον κόσμο (δημιουργήθηκαν πολλά νέα γήπεδα, αρκετά εκ των οποίων κλειστά ώστε να μπορούν οι ντόπιοι να παίζουν μπάλα όλο το χρόνο, το 7,5% του πληθυσμού πηγαίνει συστηματικά στο γήπεδο – ένα νούμερο διπλάσιο από τη δεύτερη χώρα της λίστας, που φυσικά είναι η Αγγλία – ενώ αυξήθηκαν σε τρομακτικό βαθμό οι κάτοχοι διπλώματος προπονητικής: αυτή τη στιγμή στη χώρα 1 στους 500 κατοίκους έχει δίπλωμα προπονητικής αναγνωρισμένο από την UEFA!) o μέσος ετήσιος μισθός στο τοπικό πρωτάθλημα είναι τόσο μικρός που τα ίδια λεφτά ο Τζέιμς Μίλνερ τα βγάζει σε μια μέρα.

Η αναφορά στον Μίλνερ στο παράδειγμα δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς αυτός και η παρέα του θα βρεθούν σήμερα απέναντι στους Ισλανδούς σε ένα παιχνίδι που όλο το νησί περιμένει με τεράστια αγωνία, αφού πέρα από την ιστορική του σημασία είναι και ένα ματς απέναντι σε μια χώρα που οι Ισλανδοί θαυμάζουν (αρκετοί παίκτες της παραδέχτηκαν ότι υποστηρίζουν την Αγγλία στις μεγάλες διοργανώσεις) και το πρωτάθλημα της οποίας παρακολουθούν φανατικά. Κι αν σκεφτεί κανείς πως την τελευταία φορά που ασχολήθηκε η Ευρώπη με την Ισλανδία ήταν όταν το 2010 το ηφαίστειο Εϊγιαφιάτλαγιοκουτλ γέμισε με ηφαιστειακή τέφρα τον ουρανό της βόρειας Ευρώπης, καταλαβαίνει πως ό,τι κι αν γίνει απόψε το βράδυ στη Νις η μικρούλα Ισλανδία είναι ήδη κερδισμένη.