Είναι η καλύτερη ομάδα που είδαν και ίσως θα δουν ποτέ οι διεθνείς διοργανώσεις. Και όμως η Dream Team του Τζόρνταν, του «Μάτζικ» και του Λάρι Μπερντ βίωσε κάποτε μια βραδιά ταπείνωσης την οποία χρησιμοποίησε για να βάλει εμπρός τις μηχανές της…
Ιούνιος 1992, Σαν Ντιέγκο.
Η «ομάδα-όνειρο» του ΝΒΑ ξεκινάει την προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Την πρώτη ημέρα έχει προγραμματιστεί ένα διπλό διάρκειας είκοσι λεπτών απέναντι σε επιλεγμένους παίκτες του κολεγιακού πρωταθλήματος, το οποίο θα λειτουργούσε ως ξεμούδιασμα για τους αστέρες του ΝΒΑ.
Η ομάδα που θα έβρισκαν απέναντι τους ξεχείλιζε από ταλέντο. Αποτελούταν από μερικούς από τους καλύτερους αθλητές που γνώρισε το σύγχρονο NCAA, μέλη της ίδιας γενιάς. Μια ματιά στα ονόματα θα σας πείσει. Γκραντ Χιλ, Άνφερνι Χάρνταγουεη, Κρις Ουέμπερ, Τζαμάλ Μάσμπερν, Άλαν Χιούστον, Μπόμπι Χέρλι, Ρόντνεϊ Ρότζερς, Έρικ Μόντρο…
Οι νεαροί σταρ του κολεγίου έβλεπαν με δέος τα είδωλα τους αλλά παράλληλα ήταν αποφασισμένοι να ανταγωνιστούν. «Ο σκοπός μας ήταν να τους βοηθήσουμε να προετοιμαστούν για τους Ολυμπιακούς αλλά και να βελτιώσουμε το δικό μας παιχνίδι. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε πίσω. Απαντούσαμε στο trash-talking τους το οποίο πιστέψτε με, ήταν σκληρό» θα πει ο Ουέμπερ.
Πριν καλά-καλά ζεσταθούν οι δύο ομάδες, οι κολεγιόπαιδες είχαν πάρει διαφορά δέκα πόντων. Ο Γκραντ Χιλ περιγράφει γλαφυρά…
«Ο Ουέμπερ ήταν απόλυτος κυρίαρχος στη ρακέτα. Κάρφωσε μπροστά στον Μπάρκλεϊ, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα με αυτόν. Ο Χιούστον νομίζω ευστόχησε σε περίπου δέκα τρίποντα σε εκείνο το ματς. Όλοι μας είχαμε τις στιγμές μας αλλά ο Χέρλι ήταν ασταμάτητος δημιουργώντας συνεχώς ρήγματα καθώς κανείς δεν μπορούσε να αμυνθεί στη διείσδυση του. Τους κερδίσαμε με 20 πόντους».
Την ώρα που ο Πίπεν παραδεχόταν ότι «αυτοί οι μικροί μας σκότωναν εκεί πέρα», ο Μπερντ έκανε χιούμορ λέγοντας πως «βλέποντας τον Ουέμπερ και τους υπόλοιπους, σκέφτηκα ότι με αυτά τα παιδιά που έρχονται στη λίγκα είναι η ώρα να τα μαζεύω. Χάναμε εύκολα αλλά σε κάποιο σημείο ενώ είχα αρχίσει να προβληματίζομαι συνειδητοποίησα ότι ο Τζόρνταν δεν παίζει»…
Ο «Αέρινος» έμεινε τα περισσότερα λεπτά στον πάγκο. «Μας σκότωσαν. Έπαιξαν καλά και μας κέρδισαν σήμερα. Ακόμα δεν έχουμε συνοχή» θα πει αργότερα ο σούπερ-σταρ των Μπουλς. «Αυτά τα παιδιά θα κατακτούσαν τη δεύτερη θέση εάν κατέβαιναν στο Ολυμπιακό τουρνουά».
Πολλοί μιλούν για ένα στημένο κόλπο του Τσακ Ντέιλι ώστε να ταπεινώσει τους παίκτες του πριν τα επίσημα παιχνίδια. «Ήταν προφανές ότι δεν έκανε καθόλου προσαρμογές» θα πει αργότερα ο Μάικ Σιζέφσκι, ασσίσταντ του θρυλικού κόουτς τότε. Ξαφνικά όμως, και μετά τα όσα διαδραματίστηκαν το πρώτο βράδυ, είχε κερδίσει τη σοβαρότητα και την απόλυτη συγκέντρωση όλων των σταρ του. Κανένα γέλιο, καμιά ελαφρότητα.
Το επόμενο απόγευμα, οι δύο ομάδες ξαναβρέθηκαν στο παρκέ. Αυτό το πείραγμα του μυαλού της προηγούμενης βραδιάς, είχε ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς για την «ομάδα-όνειρο» η οποία σάρωσε τους νεαρούς.
Οι κολεγιόπαιδες απλά δεν μπορούσαν να περάσουν τη μπάλα στο δεύτερο μισό του γηπέδου. Ούτε κουβέντα φυσικά για σκοράρισμα.
«Νομίζω ότι τους κερδίσαμε περίπου με εκατό πόντους» θα πει με το γνωστό σοβαροφανές του ύφος ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ.
Η «ομάδα-όνειρο» του Ντέιλι κέρδισε περίπατο το Ολυμπιακό τουρνουά, αήττητη και με μέση διαφορά 43.8 πόντων. Σκόραρε σε όλα τα ματς πάνω από 100 και τελείωσε τους Ολυμπιακούς με μέση παραγωγικότητα 117.3 πόντους (Ολυμπιακό ρεκόρ).
Εκείνο όμως το πρώτο απόγευμα απέναντι στους κολεγιόπαιδες ίσως αποτέλεσε τη βάση ώστε να μπορέσουν τα αστέρια αυτής της ασύλληπτης ομάδας να δουν την αποστολή τους λίγο πιο σοβαρά…