Ο Μπρούς Μπόουεν αναγνωρίσθηκε ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην ιστορία του ΝΒΑ με το παιχνίδι του να αποτελεί «κλειδί» στην επέλαση της μεγάλη ομάδας των Σπερς στα 2000s. Όλα ξεκίνησαν όμως μια «φάρσα»…
Φρέσνο, Καλιφόρνια, 1988
Ο Μπρους Μπόουεν παίρνει το τηλέφωνο στα χέρια του και καλεί τον κόουτς του πανεπιστημίου Cal-State Fullerton. O προπονητής των Titans, Ντόνι Ντάνιελς, απαντά.
Ο 17χρονος τότε μαθητής του Λυκείου του Έντισον αλλάζει πλήρως τη φωνή του και μιλώντας σιγά και βραχνά, βάζει το μεγάλο κόλπο σε εφαρμογή. «Εδώ Bill Enger, κόουτς του Edison High School. Έχω ένα παιδί στην ομάδα που πρέπει να το δεις. Αξίζει τον κόπο, είναι πραγματικά καλός. 1.98 ύψος, 82 κιλά. Θα βρίσκεται στο τουρνουά που θα γίνει κοντά στο πανεπιστήμιο σας μεθαύριο. Το όνομα του είναι Μπρους Μπόουεν».
Ο κόουτς Ντάνιελς δέχεται χαρούμενος την πληροφορία χωρίς να έχει καταλάβει ότι στην άλλη άκρη της γραμμής δεν βρισκόταν κάποιος συνάδελφος του αλλά ένας θρασύτατος μαθητής. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Μπόουεν μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόουτς (ο οποίος πήγε φυσικά κανονικά στο τουρνουά για να δει το «λαβράκι» που ουσιαστικά του είχε αυτοπροταθεί) θα σημειώσει 38 πόντους παίρνοντας το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη του τουρνουά σπίτι του. Ήταν το κόλπο που άλλαξε τότε ριζικά τη ζωή του.
Πριν από εκείνο το τουρνουά, η μόνη πρόταση που είχε ο Μπόουεν ήταν από ένα ταπεινό κολέγιο της δεύτερης κατηγορίας. Το θράσος και η εμπιστοσύνη στις ικανότητες του, του έδωσε μια υποτροφία στο πανεπιστήμιο της επιλογής του.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Η ζωή με μια μητέρα εθισμένη στα ναρκωτικά δεν είναι ότι καλύτερο. Ο ίδιος την θυμάται να πουλάει κρυφά την τηλεόραση της οικογένειας για να αγοράσει αυτό που ένιωθε πως χρειαζόταν περισσότερο από όλα εκείνη την περίοδο. Aκόμα και μετά το κολέγιο, ο σκληροτράχηλος Καλιφορνέζος είχε μπροστά του ένα βουνό να ανέβει αναφορικά με την καταξίωση του στο υψηλό επίπεδο. Καμία ομάδα δεν ενδιαφέρθηκε για αυτόν στο ντραφτ του 1993. Δεν άκουσε το όνομα του μένοντας undrafted. Πήγε στη Γαλλία (ProB) για το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο όμως παρότι σκόραρε 25-30 πόντους σε κάθε ματς, η σχέση του με τον προπονητή του ήταν κάκιστη δίνοντας γρήγορο τέλος στο πέρασμα του από τη Χάβρη. Επέστρεψε άλλες δύο φορές στην πανέμορφη ευρωπαϊκή χώρα με ένα ενδιάμεσο διάλλειμα στο CBA. Μέχρι που κόπηκε και από εκεί. Οι πιθανότητες του για να πάρει μια ευκαιρία στο ΝΒΑ ήταν ανύπαρκτες. Οι Σέλτικς και οι Σίξερς δούλεψαν μαζί του όμως το επιθετικό του παιχνίδι ήταν «πολύ χαμηλού επιπέδου για τη μεγάλη λίγκα». Και τότε ήρθαν οι Χιτ…
Ο Πατ Ράιλι είναι ένας από πιο ικανούς ανθρώπους στην ιστορία του μπάσκετ στο να βρίσκει χρυσάφι σε «κάδους», βλέποντας τη γυαλάδα κάτω από τη σκόνη σε περιπτώσεις αθλητών που κανείς προπονητής ή διοικητικός δεν έδινε σημασία. Στους Νικς, δημιούργησε εκ του μηδενός δύο από τους μεγαλύτερους σταρ της πόλης, υπογράφοντας από τα αζήτητα τους Τζον Σταρκς και Άντονι Μέισον (και οι δύο όπως και ο Μπόουεν, ερχόμενοι από το CBA). Στη Φλόριντα ο Μπόουεν έγινε σημαντικός.
Όταν ο Ράιλι δηλώνει για εσένα μετά από έναν αγώνα απέναντι στους Νικς του Άλαν Χιούστον ότι «ο Μπρους σήμερα στο πρώτο ημίχρονο έβγαλε πέντε από τα καλύτερα αμυντικά plays που έχω δει ποτέ στη ζωή μου», τότε είναι πολύ σημαντικός. Η μετακίνηση του Μπόουεν στο Σαν Αντόνιο και στο σύστημα των Σπερς έφερε την εκτόξευση και την αναγνώριση του ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς παίχτες στην ιστορία του ΝΒΑ. Δυνατός, επίμονος, «βρώμικος και αντιαθλητικός» για κάποιους, «ένα πολύ σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος» για τους συμπαίχτες του. Η θέληση του να δουλέψει και να βελτιώσει το περιφερειακό του σουτ, του έγινε εμμονή. Μπορούσες να τον βρεις στο προπονητήριο με κάποιον εκ των ασσίσταντ τις πιο απίθανες ώρες.
Το 2007 όλος ο κόσμος έχει στηθεί μπροστά στις οθόνες περιμένοντας να δει τον καταπληκτικό Λεμπρόν Τζέιμς να κατακτά το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Ο Μπόουεν όμως χαμογελά με νόημα. Η άμυνα του στη σειρά με τους Σανς (κατηγορήθηκε για βρώμικα χτυπήματα) είχε γίνει πρώτο θέμα στην Αμερική όμως η άλλη άποψη έλεγε ότι το σκληρό παιχνίδι ενός τύπου που προπονείται υπερβολικά και βλέπει βίντεο των αντιπάλων σταρ (ώστε να αμυνθεί καλύτερα) μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στο σπίτι του, τελικά κάνει τη διαφορά. Στους τελικούς του 2007 τα πόδια του Λεμπρόν μένουν καρφωμένα στο πάτωμα καθ’όλη τη διάρκεια της σειράς. Οι Σπερς φτάνουν στον τίτλο και ο άλλοτε «φαρσέρ» του Φρέσνο φοράει το τρίτο του δαχτυλίδι.
Το 2012, οι Σπερς απέσυραν τη φανέλα με το όνομα του Μπόουεν και το Νο12 (το 2015 με τη συγκατάθεση του, το νούμερο δόθηκε στον Όλντριντζ). Κατάφερε να επιλεχθεί οχτώ φορές στις καλύτερες αμυντικές πεντάδες (πέντε φορές στην πρώτη)του ΝΒΑ και να δημιουργήσει μερικά εκπληκτικά εντάσεως ματσαρίσματα με τους Κόμπι Μπράιαντ, Στιβ Νας, Κρις Πολ και Πολ Πιρς αυτού του κόσμου. Όχι και άσχημα για έναν κάποτε «κομμένο» από το CBA…