Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο “Special One”, κάτι σαν ο “σταχτοπούτος” της προπονητικής που από μεταφραστής του Μπράιαν Ρόμπσον, “ανάγκασε” με την μεθοδικότητα και τα επιτεύγματα του με την Πόρτο τον βουτηγμένο σε μυθικά πλούτη βασιλιά Αμπράμοβιτς, να τον “παντρέψει” με την μονάκριβη κόρη του, στο παλιομοδίτικο παλάτι του Στάμφορντ Μπρίτζ.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ο Σπέσιαλ 1, επιβεβαίωσε διθυραμβικά το χάρισμα του Μίδα σε ετερόκλητα περιβάλλοντα για χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή νομοτελειακά άρχισε η φθορά και οι αποκλίσεις από την επίτευξη των μεγαλεπήβολων στόχων στην υπερφίαλη Μαδρίτη και το μουντό Μάντσεστερ.
Και σχεδόν ξαφνικά, σύσσωμη η ποδοσφαιρική βιομηχανία έσπευσε να τον αποκαθηλώσει από το απυρόβλητο και άρχισε να τον λοιδορεί συστηματικά, ακόμη και με αναδρομικά ισχύ – θαρρείς και δεν του συγχώρησε ποτέ το πως αυτός ο “αρχοντοχωριάτης” που δεν είχε κλωτσήσει ποτέ του μπάλα, κατάφερε να στεριώσει για χρόνια στην κορυφή της πυραμίδας και να σηκώσει 26 τρόπαια σε τέσσερεις διαφορετικές χώρες.
Επιμένουν δε τα τελευταία χρόνια οι απανταχού πρόθυμοι πολέμιοι του, να του προσάπτουν τη ρετσινιά ότι πρεσβεύει ένα παρωχημένο μοντέλο ποδοσφαίρου που προσομοιάζει με κατενάτσιο και πως απαιτεί από τις ομάδες του να κατακτήσουν τρόπαια με βάση το δόγμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και χωρίς να δίνει δεκάρα για το αν παρουσιάζουν όμορφο ποδόσφαιρο ή είναι αποκρουστικές στο μάτι.
Και λέγε, λέγε (γράφε, γράφε), αν ρωτήσεις σήμερα εκατό ποδοσφαιρόφιλους (ειδικά τους Millennials, αυτή τη λαίλαπα) για το τι στιλ προπονητής είναι ο Μουρίνιο, το 90% θα σου απαντήσει ότι πρόκειται για έναν επηρμένο παρλαπίπα που εμμένει πιο πεισματικά και από καρδινάλιος σε αμυντικογενείς τακτικές, αρνούμενος να παραδεχθεί ευθαρσώς ότι τον έχει πια ξεπεράσει η εποχή του.
Μα βαστάμε όμως λίγο τα άρματα αδέρφια μου, μαγκίτες, μιλένιαλς, γιατί όσο κι αν η εποχή μας χαρακτηρίζεται από «κοντή» μνήμη, δεν έχουν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Γιατί στην πραγματικότητα, ο Μουρίνιο υπήρξε τόσο αμυντικογενής προπονητής, στον ίδιο βαθμό που μπορείς πχ να πεις επιθετικογενή προπονητή (όπως προσπαθούσαν αρειμανίως να μας πείσουν κάποτε οι ρεπόρτερ της ΑΕΚ) τον Μαρίνο Ουζουνίδη…
Γιατί αν ανατρέξουμε έστω και πρόχειρα στα τεκμήρια των απαρχών τις νέας χιλιετίας, θα θυμηθούμε οι παλιοί και θα διαπιστώσουν οι νεότεροι ότι η Πόρτο (με την οποία ο Μουρίνιο κατέκτησε “back to back” το κύπελλο ΟΥΕΦΑ και Τσάμπιονς Λιγκ – επίτευγμα που κανείς φυσικά δεν θα επαναλάβει) πρέσαρε πιο ψηλά από τη γραμμή του …subbuteo και στραγγάλιζε τους αντιπάλους της.
Ακολούθησαν βέβαια τα διαδοχικά πρωταθλήματα με Τσέλσι (που αρκεί να φέρεις στο μυαλό σου την εμβληματική μορφή του Ντρογκμπά για να ανακαλέσεις το τι μπαλάρα έπαιζαν τότε οι “μπλε”) και με Ίντερ, με τις ομάδες του Μουρίνιο να σκοράρουν περισσότερα από 70 γκολ τη σεζόν και να κατακτούν τους τίτλους με διψήφιες διαφορές πόντων από το δεύτερο.
Κι όμως, από την επική κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ της Ίντερ το 2010, αυτό που έχει καρφωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, είναι η ηρωική άμυνα με δέκα παίκτες στον ημιτελικό της Βαρκελώνης (που όμως έπαιζε με δέκα παίκτες από το 28΄) και όχι πχ το 3-1 του πρώτου ημιτελικού. Ακόμη και η μετέπειτα θητεία του στη Ρεάλ είναι παρεξηγημένη, καθώς στο πρώτο του «κλάσικο» κόντρα στη Μπάρτσα, κατέβηκε φουλ επιθετικά και αφού άρπαξε μια ξεγυρισμένη 5αρα, ήταν που άρχισε να απεργάζεται εναλλακτικές τακτικές…
Με άλλα λόγια, “ρεάλ πολιτίκ” λέγεται η φιλοσοφία που αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ασπαστεί ο πάλαι ποτέ «εκλεκτός» και η επιστροφή του στην Ιταλία, πόσο μάλλον στην «Αιώνια Πόλη» και τη Ρόμα που έχει συμβατότητα με το κοσμοπολίτικο πνεύμα του Ζοζέ (ο οποίος παρεμπιπτόντως μιλάει πέντε γλώσσες), φαντάζει εξαιρετική επιλογή για να επανέλθει στη Βία Βένετο του ποδοσφαιρικού στερεώματος…
«Η Ρώμη βέβαια δεν χτίστηκε σε μια μέρα» θα σπεύσουν να προγκήξουν οι λογής επαΐοντες, αλλά υπάρχει η πληρωμένη απάντηση του θρυλικού Μπράιαν Κλαφ, ο οποίος φημιζόταν για τις ατάκες του και την κλίση του προς το αλκοόλ (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) – “Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα. Όμως, εγώ δεν ήμουν στη συγκεκριμένη δουλειά”…
Κάπως έτσι μοιάζει να το είδαν και οι ίδιοι οι Ιταλοί με τη ‘Gazzetta dello Sport’ να σπεύδει στο πρωτοσέλιδο της να αναγορεύσει “Καίσαρα” τον Μουρίνιο, λίγες μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση της πρόσληψης του από τη Ρόμα. Τεράστιο λοιπόν το κίνητρο για τον υποτιθέμενα ξωφλημένου πλέον Μουρίνιο να ξαναβγεί στον αφρό, κατακτώντας το επόμενο «σκουντέτο» και επιβεβαιώνοντας το εξώφυλλο της Γκατζέτα με λεζάντα την περίφημη ρήση του Μπράιν Κλαφ – και κάτι μου λέει ότι η απόδοση για να καταφέρει, είναι υπερβολικά γενναιόδωρη…
Maestro