Ήταν καλοκαίρι του 1991 όταν η UEFA έβαζε σε εφαρμογή το νέο της σχέδιο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Η διαδικασία των νοκ-άουτ αναμετρήσεων που οδηγούσαν μέχρι και τον μεγάλο τελικό θα έδινε τη θέση της -για πρώτη φορά- σε δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων. Οχτώ πρωταθλήτριες ομάδες, από οχτώ διαφορετικές χώρες, θα έπαιζαν σε ένα μίνι πρωτάθλημα με τον πρώτο του κάθε ομίλου να παίρνει και την πρόκριση για τον μεγάλο τελικό. Στόχος φυσικά αυτής της αλλαγής ήταν να πάρει η διοργάνωση περισσότερη λάμψη, που με τη σειρά της θα έφερνε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον στο κοινό που θα οδηγούσε, με τη σειρά του κι αυτό, σε ακόμα μεγαλύτερα έσοδα. Για όλους. Κάπως έτσι 32 πρωταθλήτριες ομάδες μπήκαν σε δύο νοκ-άουτ γύρους με τους πιο ικανούς (και τυχερούς) να έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν για -πρώτη φορά- σε ομίλους διασυλλογικής διοργάνωσης. Η διοργάνωση έμεινε στην ιστορία ως «Πειραματικό Τσάμπιονς Λιγκ» και έδωσε φυσικά τη θέση της -έστω και με πολλές και σημαντικές αλλαγές από τότε- στο Τσάμπιονς Λιγκ των ημερών μας. Ο Παναθηναϊκός, ως πρωταθλητής Ελλάδας για το 1991, είχε την τύχη να παλέψει για να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που θα έμπαινε σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, Κάτι που εν τέλει και το κατάφερε.
Η ποδοσφαιρική σεζόν 1991-1992 και δη αυτή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης φυσικά και δεν έμεινε στη ιστορία μόνο για τη διαδικασία των ομίλων αλλά και για ένα σωρό σημαντικές στιγμές που «γεννήθηκαν» μέσα από το ποδόσφαιρο σε μια εποχή έντονων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών για την Ευρώπη (και τον κόσμο). Ο Ερυθρός Αστέρας, που ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης για την προηγούμενη σεζόν, θα έδινε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια του εκτός Βελιγραδίου λόγω του Εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας. Η Χάνσα Ρόστοκ θα γινόταν η τελευταία ομάδα από την Ανατολική Γερμανία που θα έπαιρνε μέρος σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και φυσικά η Αγγλία θα επέστρεφε στη διοργάνωση μετά τα τραγικά γεγονότα του Χέιζελ με την Άρσεναλ, μιας και ο 6ετής αποκλεισμός της Λίβερπουλ (5ετής για όλες τις άλλες ομάδες) της είχε στερήσει το δικαίωμα να πάρει μέρος στη διοργάνωση της προηγούμενης χρονιάς. Οι «κανονιέρηδες» μάλιστα είχαν τοποθετήσει ψηλά τον πήχη μιας και ο τελικός που θα λάμβανε χώρα στο ιστορικό Γουέμπλεϊ του Λονδίνου τους έδινε μεγαλύτερο κίνητρο και σιγουριά για την κατάκτηση. Δυστυχώς δεν κατάφεραν να βρεθούν ούτε στους ομίλους μιας και αποκλείστηκαν από τη Μπενφίκα, στην παράταση, στον δεύτερο γύρο των προκριματικών, μπροστά μάλιστα στο κοινό του Χάιμπουρι.
Για τον Παναθηναϊκό του Βασίλη Δανιήλ η κληρωτίδα έφερε ως αντίπαλο στον πρώτο προκριματικό γύρο τη Φραμ από το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Για σκάουτινγκ ούτε λόγος εκείνα τα χρόνια, με τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα να στέκονται περισσότερο στο κλίμα της χώρας παρά στις ποδοσφαιρικές επιδεξιότητες των ποδοσφαιριστών των αντιπάλων, χρίζοντας το «τριφύλλι» ως το μεγάλο φαβορί. Που ήταν εδώ που τα λέμε. Το πρώτο παιχνίδι έγινε στην έδρα της Φραμ στις 18 Σεπτεμβρίου μπροστά σε λίγους θεατές με τον Λούη Χριστοδούλου να βάζει τους πράσινους μπροστά στο σκορ στο 37′. Τα δύο γκολ της Φραμ στο β’ ημίχρονο ανέτρεψαν το σκορ αλλά και πάλι ο Ελληνοαυστραλός μέσος έδωσε τη λύση ισοφαρίζοντας στο 72′. Στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ, τον Οκτώβριο, ο Παναθηναϊκός ήταν μέτριος μένοντας στο 0-0. Μάλιστα μεγάλη μερίδα των φίλων του είχε αποδοκιμάσει τον Δημήτρη Σαραβάκο όταν έγινε αλλαγή μιας και ο σούπερ σταρ της ομάδας είχε αστοχήσει σε πέναλτι. Στον δεύτερο προκριματικό γύρο αντίπαλος ήταν η γνώριμη στη χώρα μας Σουηδική Γκέτεμποργκ. O Δημήτρης Σαραβάκος με μια μαγική εμφάνιση, και ένα γκολ, οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο 2-0 (το δεύτερο γκολ ο Σπύρος Μαραγκός) βάζοντας γερές βάσεις για τη ρεβάνς της Σουηδίας. Στο Ούλεβι ο «μεγάλος μικρός» ήταν και πάλι αυτός που ηγήθηκε της πρόκρισης Τα γκολ των Σβένσον και Έκστρεμ στο ‘α ημίχρονο ισοφάρισαν το σκορ του πρώτου αγώνα και γέμισαν με άγχος τους παίκτες του ΠΑΟ αλλά τα δύο γκολ του Σαραβάκου έστειλαν την ελληνική ομάδα στους ομίλους της διοργάνωσης. Το πρώτο τέρμα μάλιστα (στο 60′ μιας και το δεύτερο ήρθε μετά από πέναλτι στο 82’) είναι ένα από τα ωραιότερα που έχει σκοράρει ελληνική ομάδα στα κύπελλα της Ευρώπης. Ένα τέρμα που συνδυάζει την ποδοσφαιρική ευφυΐα με την τεχνική και την εκτέλεση, έχοντας παράλληλα και σπουδαία σημασία, μιας και έδινε την πρόκριση σε εκτός έδρας αναμέτρηση. Ήταν γεγονός. Ο Παναθηναϊκός θα ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα σε ομίλους.
Το τριφύλλι κληρώθηκε στον Α όμιλο μαζί με τις Σαμπντόρια, Άντερλεχτ και Ερυθρό Αστέρα με τον Β όμιλο να συμπληρώνουν η Μπαρσελόνα, η Μπενφίκα, η Σπάρτα Πράγας και η Διναμό Κιέβου. Στις 27 Νοεμβρίου έγινε η πρώτη αγωνιστική με τη νίκη να δίνει δύο (2) βαθμούς και την ώρα διεξαγωγής να μην είναι στις 21:45 που μεγάλωσε γενιές και γενιές. Οι «πράσινοι» αγωνίστηκαν στην έδρα της Άντερλεχτ μένοντας στο 0-0 έχοντας παράλληλα πολλά παράπονα από τον Σκοτσέζο διαιτητή Μπράιαν Μαν Κίνλεϊ που έκλεισε τα μάτια στην ανατροπή, εντός της περιοχής, στον Μαραγκό στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Η Σαμπντόρια των Μανσίνι, Βιάλι και Σερέζο έδειξε από νωρίς τα δόντια της επικρατώντας του Ερυθρού Αστέρα με 2-0. Στις 11 Δεκεμβρίου η Αθήνα είχε φορέσει ήδη τα γιορτινά της για τα Χριστούγεννα και στο χιονισμένο ΟΑΚΑ βρέθηκαν 53.000 άνθρωποι για να δουν την ομάδα τους απέναντι στους πρωταθλητές Ιταλίας. Η μπάλα ήταν πορτοκαλί και όχι λευκή αν και στο τέλος της λήξης λευκή ήταν και η ισοπαλία ανάμεσα στις δύο ομάδες. Αυτός ο βαθμός σε συνδυασμό με τη νίκη των Σέρβων επί των Βέλγων έδινε στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ με τους Σέρβους χαρακτήρα πρόωρου τελικού. Ο Παναθηναϊκός τελικά ηττήθηκε με 0-2 από τους σαφώς ανώτερους παίκτες του Πόποβιτς με τον Ντάρκο Πάντσεφ να γίνεται ο δήμιος των πρασίνων σκοράροντας και τα δύο γκολ της αναμέτρησης. Το εκτός έδρας παιχνίδι (για την 4η αγωνιστική) έγινε στη Σόφια με τον Σίνισα Μιχάιλοβιτς να χαρίζει τη νίκη στην ομάδα του ευστοχώντας σε πέναλτι στο 53ο λεπτό. Οι μόλις δύο βαθμοί σε τέσσερα παιχνίδια ήταν απογοητευτική συγκομιδή γεμίζοντας με απογοήτευση τόσο τους παίκτες όσο και τους φιλάθλους της ομάδας κάτι που φάνηκε και στο παιχνίδι της 5ης αγωνιστικής, στο τελευταίο δηλαδή εντός έδρας παιχνίδι της ομάδας.
Ήταν Πρωταπριλιά του 1992 και δεν είναι ψέμα πως στις κερκίδες του ΟΑΚΑ είχαν βρεθεί μόλις 15.000 φίλοι των πρασίνων για το παιχνίδι με την Άντερλεχτ με την απογοήτευση να είναι διάχυτη στον αέρα του Αμαρουσίου. Ο Παναθηναϊκός αν και ήταν πολύ καλύτερος έμεινε τελικά στο 0-0 πετώντας μια τεράστια ευκαιρία για την πρώτη του νίκη. Για την ιστορία σε αυτό το παιχνίδι έκανε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο ο μέσος Χουάν Χοσέ Μπορέλι που είχε αποκτηθεί μεσούσης της σεζόν ως ο αντικαταστάτης του σπουδαίου Πάρη Γεωργακόπουλου. Στο Λουίτζι Φεράρις στην Γένοβα οι πράσινοι έδωσαν το τελευταίο τους παιχνίδι και αν και προηγήθηκαν με τον Μαραγκό στο 27′ είδαν τον σπουδαίο Ρομπέρτο Μαντσίνι να ισοφαρίζει λίγο πριν το ημίχρονο στέλνοντας παράλληλα την ομάδα του στον τελικό του Γουέμπλεϊ, εκεί που θα έβρισκαν την σπουδαία Μπαρσελόνα. Οι 4 ισοπαλίες σε 6 παιχνίδια φυσικά και δεν ήταν κακή συγκομιδή αν αναλογιστούμε τους σπουδαίους αντιπάλους που είχε να αντιμετωπίσει η ελληνική ομάδα σε μια περίοδο πάντως που είχε χτίσει ήδη γερές βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια με τις σπουδαίες επιτυχίες μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 2000.
Η Μπαρσελόνα ήταν τελικά η μεγάλη νικήτρια επικρατώντας με 1-0 της Σαμπντόρια στον τελικό του Γουέμπλεϊ κατακτώντας για πρώτη φορά στην ιστορία της το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Οι δύο ομάδες, με τους ίδιους προπονητές, ο Κρόιφ στους νικητές και ο Μπόσκοφ στους ηττημένους, είχαν βρεθεί και στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1989. Το βραβείο του πρώτου σκόρερ είχαν μοιραστεί με 7 γκολ ο Ρώσος Σεργκέι Γιούραν της Μπενφίκα και ο Ζαν – Πιερ Παπέν της Μαρσέιγ με τον Γάλλο όμως να το έχει πετύχει έχοντας αγωνιστεί μόλις σε 4 παιχνίδια. Ο σπουδαίος Πολωνός επιθετικός του Παναθηναϊκού Κριστόφ Βαζέχα είχε αγωνιστεί σε 4 γεμάτα 90λέπτα χωρίς να σκοράρει κάποιο τέρμα. Κάτι πρωτόγνωρο για τον ίδιο και την εκτελεστική του δεινότητα. Από εκείνο το «πειραματικό» Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι και τις μέρες μας η διοργάνωση -που επιστρέφει για την 68η σεζόν της- έχει κάνει τεράστια άλματα, έχοντας ελάχιστη σχέση με εκείνες τις πρώτες μέρες της δεκαετίας του ’90. Δυστυχώς φέτος δεν έχουμε ελληνική παρουσία στους ομίλους με το ποδόσφαιρό μας να έχει χάσει κατά πολύ τη δυναμική του στα γήπεδα της Ευρώπης. Το Τσάμπιονς Λιγκ από την άλλη παραμένει λαμπερό και είναι πανέτοιμο να μας χαρίσει -και φέτος- μοναδικές ποδοσφαιρικές συγκινήσεις.