Το πρωτάθλημα της Αργεντινής βρίσκεται πλέον στην 17η αγωνιστική του και οδεύει προς το τέλος. Βλέπετε έχουμε 28 ομάδες και 27 αγωνιστικές για να παίξουν όλοι με όλους. Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, στην 1η θέση βρίσκεται η Ατλέτικο Τουκουμάν (με συγκάτοικο τη Χιμνάσια). Στις από κάτω θέσεις βρίσκονται ακόμα μερικά φολκλορικά ονόματα, για όσους δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το ποδόσφαιρο της χώρας. Ουρακάν και Γοδόι Κρους. Πρέπει να πάμε στην 5η και 6η θέση για να βρούμε Ρίβερ και Μπόκα. Η πρωτοπόρος ομάδα μπορεί να μην είναι τόσο ιστορική, αλλά όπως συχνά συμβαίνει στη χώρα αυτή, έχει μπόλικο κόσμο και μάλιστα πολύ φανατικό. Σε μία χώρα με “υδροκέφαλο” ποδόσφαιρο και την πλειοψηφία των ομάδων να προέρχονται από την πόλη και την επαρχία του Μπουένος Άιρες, το Τουκουμάν ξεχωρίζει. Όχι μόνο γιατί βρίσκεται αρκετά παραπάνω από χίλια χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες, αλλά γιατί έχει δυο ομάδες. Και η Ατλέτικο Τουκουμάν όπως έχουμε δει σε παλιότερο κείμενό μας (αλλά και στην παραπάνω φωτογραφία), κουβαλάει τη δική της τρέλα, το δικό της πάθος.
Τρέλα που δείχνει ο κάθε οπαδός. Όπως ο σημερινός μας ήρωας, ο Κριστιάν Μουρατόρε. Στα 35 του, πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο όταν ήταν 5 χρονών πιτσιρίκι και από τότε δεν χάνει ματς. «Οι δυο μεγάλες μου αγάπες στο ποδόσφαιρο είναι η Ατλέτικο και ο Μέσι», λέει. Πριν λίγο καιρό, ο Κριστιάν είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει στην Ευρώπη για δουλειά. Και πιο συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη. Έλα όμως που η κακοδιαχείριση της Μπαρσελόνα τα τελευταία χρόνια και τα πολλά πολλά λεφτά του Κατάρ ξεσπίτωσαν τον Λιονέλ και τον έστειλαν στο Παρίσι.
Η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό του Κριστιάν. «Πώς θα γίνει να συναντήσω το ίνδαλμά μου;», σκέφτηκε. Κατ’ αρχήν πηγαίνοντας στην ίδια πόλη και έτσι αποφάσισε να κλείσει εισιτήρια για να επιστρέψει στο Τουκουμάν μέσω Παρισίου. Ξεμπέρδεψε από τη δουλειά του έγκαιρα στην Ισπανία και είδε ότι είχε τρεις ολόκληρες ημέρες, 24 ώρες παραπάνω δηλαδή από όσες είχαν ο Έντι Μέρφι και ο Νικ Νόλτε στη διάσημη ταινία των 80s. Ο στόχος; Να συναντήσει τον Λιονέλ και να βγει φωτογραφία μαζί του. Όπως και σε κάθε καλή ταινία, ο πρωταγωνιστής δεν πρέπει να τα καταφέρει με τη μία. Δεν πρέπει να πετύχει το σχέδιό του αμέσως. Έτσι κι ο Κριστιάν.
Σκηνές από το προπονητικό της ΠΣΖ, ίσως πίσω από μία γλάστρα να κρύβεται κι ο Κριστιάν
Την πρώτη ημέρα πήρε έναν φίλο του και πήγαν στο προπονητικό κέντρο της Παρί Σεν Ζερμέν. Την έστησαν απ’ έξω και έβλεπαν τα πολυτελή αυτοκίνητα να κόβουν βόλτες. Λιονέλ όμως πουθενά. «Δεν τα είχαμε υπολογίσει καλά, το προπονητικό κέντρο έχει μεγάλες αποστάσεις, φτάσαμε αργά και ο Μέσι είχε ήδη φύγει», θα πει στη συνέντευξή του στο επίσημο σάιτ της Ατλέτικο Τουκουμάν ο Κριστιάν. Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορείς να κάνεις αν το πλάνο σου αποτύχει. Να το δοκιμάσεις και πάλι ή να καταστρώσεις καινούριο. Ο «Μουρίτα» (γιατί κάθε σωστός Αργεντίνος πρέπει να έχει ένα παρατσούκλι) επέλεξε το πρώτο.
Μέρα 2η. Ο Κριστιάν με πίστη και αναπτερωμένο ηθικό επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Αυτή τη φορά πιο νωρίς. Μόνο που εκεί αναλαμβάνουν οι σεκιούριτι της ΠΣΖ που κόβουν τα όνειρα του 35χρονου ποδοσφαιρικού τουρίστα. «Σας παρακαλώ κύριε, απομακρυνθείτε». «Μα είμαι από την Αργεντινή, θέλω να δω τον Μέσι». «Λυπάμαι κύριε». Ο Κριστιάν μένει μακριά ξανά και βλέπει τα αυτοκίνητα να χάνονται στον ορίζοντα, μαζί και την ευκαιρία του να πλησιάσει το ίνδαλμά του. 2η αποτυχία.
Ο Κριστιάν σαν γνήσιος stalker, ανοίγει το Instagram και βλέπει τι κάνει ο Μέσι. Θαύμα! Ο Λιονέλ ανεβάζει φωτογραφία μαζί με την οικογένειά του να τρώει σε ένα ρεστοράν της πόλης που δεν είναι καθόλου μακριά από εκεί βρίσκεται. Τρέχει, πετάει για να φτάσει. Τα καταφέρνει. Μέσι όμως πουθενά. Οι σερβιτόροι τού λένε ότι όντως ο ποδοσφαιριστής βρισκόταν εκεί, αλλά δεν τον πρόλαβε.
Το ματς που δεν μπόρεσε να δει από κοντά
When the going gets tough, the tough get going λένε στις Η.Π.Α. και πιθανότατα το λένε και στο Τουκουμάν, την 5η μεγαλύτερη πόλη της Αργεντινής. Ο Κριστιάν επιστρέφει στο ξενοδοχείο να κοιμηθεί και όπως λέει ο ίδιος βάζει δύο ξυπνητήρια. Το πρώτο για να σηκωθεί να δει το ματς Ατλέτικο Τουκουμάν – Μπαράκας Σεντράλ. Τα πράγματα πηγαίνουν ιδανικά, καθώς η αγαπημένη του ομάδα κερδίζει με 4-0. Το δεύτερο για να ξυπνήσει νωρίς νωρίς και να ενεργοποιήσει το νέο του πλάνο. «Εκείνη τη μέρα αποφάσισα να αναλάβω μόνος δράση. Ο φίλος μου δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο και ερχόταν για χαβαλέ», θα πει. Παίρνει τα πράγματά του και μαζί ένα χαρτόνι στο οποίο γράφει: Λέο Μέσι το όνειρό μου είναι μια φωτογραφία μαζί σου. Είμαι Αργεντινός.
Κάπως έτσι ξεκινά για τη Φάση 3. Έχει βρει στο ίντερνετ τη γειτονιά που μένει ο Μέσι και πάει στην περιοχή. Εκεί παθαίνει το πρώτο πολιτισμικό σοκ γιατί πιστεύει ότι η περιοχή του Λιονέλ είναι κάτι σαν τα μπάριος πίσω στο Τουκουμάν. Πέντε σπίτια, πέντε δρόμοι και γίναμε. Μόνο που η «γειτονιά» του Λίο ήταν τεράστια, σαν μια άλλη πόλη. Η ώρα περνάει. Ο Κριστιάν υπενθυμίζουμε ότι έχει και μια πτήση να προλάβει. Περπατάει στους δρόμους, ψάχνει, ρωτάει, μέχρι που ένας ντόπιος του λέει προς τα πού μένουν οι ποδοσφαιριστές. Πηγαίνει και τελικά φτάνει έξω από το σπίτι του Μέσι, σαν τους τύπους που κάνουν τουρνέ στα σπίτια των ηθοποιών στο L.A.
«Ήμουν στον δρόμο, απέναντι από το σπίτι, κρατώντας το χαρτόνι. Δεν είχα τίποτα να χάσω, δοκίμαζα την τύχη μου», διηγείται. Η πόρτα ανοίγει, η καρδιά πεταρίζει, αλλά δεν βγαίνει ούτε ο Λιονέλ, ούτε η Αντονέλα, ούτε κάποιο από τα μεσόπουλα. Βγαίνει ένας φουσκωτός που του λέει (περίπου) «σας παρακαλώ κύριε, απομακρυνθείτε από εδώ». Αυτό γίνεται τρεις φορές. O Κριστιάν πετυχαίνει άλλους τρεις παλαβούς Αργεντινούς που έχουν έρθει για τον ίδιο λόγο. Είναι όμως ο μόνος που κρατάει το χαρτόνι-ταυτότητα. Ο φρουρός βγαίνει 4η φορά έξω και ο Μουρίτα σκέφτεται αν ήρθε η ώρα να τις φάει. Όχι όμως. Ο σεκιουριτάς βγάζει φωτογραφία το χαρτόνι του και φαίνεται ότι τη στέλνει κάπου.
Λίγα λεπτά περνούν ακόμη, ο σεκιουριτάς επιστρέφει και τους λέει κάτι σε στιλ: «Ακούστε ρεμάλια, ήθελα να έχω μια εύκολη μέρα στη δουλειά, αλλά με πρήξατε. Ο Λιονέλ θα επιστρέψει σε λίγο και θα σας δει. Θα σας χαιρετίσει έναν έναν, θα μου δώσετε το κινητό, θα σας βγάλω μία φωτογραφία, δεν θα τραβήξετε άλλη εσείς, δεν θα βγάλετε βίντεο και θα πάτε στην ευχή της Παναγίας (των Παρισίων) για να μην μου χαλάσετε κι άλλο τη διάθεση» (ο Κριστιάν το διηγείται κάπως διαφορετικά, εμείς το διανθίζουμε με τις σκέψεις του Γάλλου μεροκαματιάρη φουσκωτού). Προφανώς ο Κριστιάν κι οι άλλοι τρεις παλαβοί δεν έχουν καμία αντίρρηση. Η αναμονή γίνεται ανυπόφορη.
Θρίαμβος!
Ο Μέσι φτάνει, πρώτα το χαιρετά το παρεάκι των άλλων τριών και στη συνέχεια έρχεται η σειρά του Κριστιάν. «Έτρεμα ολόκληρος, έκλαιγα από συγκίνηση, του έδωσα μια φανέλα της εθνικής να υπογράψει (γιατί ποιος δεν κάνει ένα ταξίδι Τουκουμάν-Βαρκελώνη-Παρίσι χωρίς φανέλα της εθνικής του). Τότε κατάλαβα ότι είχα ξεχάσει να φέρω μαρκαδόρο μαζί μου. Ο Λιονέλ έκανε να μπει μέσα για να φέρει δικό του (σε στιλ «Αντονέλα που έχεις βάλει εκείνο το μαρκαδοράκι»), αλλά ο σεκιουριτάς έβγαλε από την τσέπη του ένα δικό του από την τσέπη και του το έδωσε. Στη συνέχεια έβγαλα τη φανέλα της Ατλέτικο (γιατί ποιος δεν κάνει ένα ταξίδι Τουκουμάν-Βαρκελώνη-Παρίσι χωρίς φανέλα της ομάδας του) και του είπα «Λιονέλ μπορώ να φορέσω τη φανέλα και να βγούμε μία φωτογραφία;». Και αν ο φανμποϊσμός του Κριστιάν, όπως κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη, ήταν κάπως υπερβολικός, η ατάκα του Λιονέλ τον αποτελείωσε: «Α, είσαι οπαδός των πρωτοπόρων!» του είπε ο Μέσι, δείγμα ότι παρακολουθεί και ξέρει πολύ καλά τι γίνεται στο πρωτάθλημα της πατρίδας του.
Και κάπως έτσι, σχεδόν δύο ώρες πριν την πτήση της επιστροφής, ο Μουρίτα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα έχει για πάντα να διηγείται την ιστορία, τη φανέλα με το αυτόγραφο, πριν το παραδοσιακό ασάδο με την παρέα του, για τις 72 ώρες που είχε να βγει φωτογραφία με το ίνδαλμά του, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Τουκουμάν. Και πώς τελικά τα κατάφερε. Ο Κριστιάν είναι πλέον σπίτι του και προσπαθεί να ζήσει το επόμενο όνειρό του, να δει επιτέλους την Ατλέτικο Τουκουμάν να στέφεται πρωταθλήτρια.