Για τους πιο παλιούς που πρόλαβαν τα νωχελικά καλοκαίρια της δεκαετίας του 80 και την παραλιακή χωρίς μποτιλιαρίσματα, η Βουλιαγμένη ήταν κάτι σαν το χείλος του κόσμου ή μάλλον η τερματική παραλία – συνήθως τότε πηγαίναμε Άλιμο, Εδέμ, Ζέφυρο και η πλαζ του ΕΟΤ ήταν ότι πιο μακρινό μπορούσε να φτάσει κανείς. Πολλοί εξάλλου την πρωτάκουσαν με το περίφημο πάρτι του Κηλαηδόνη, ένα απίθανο beach party με πλωτή μουσική εξέδρα στη θάλασσα, με υπέροχες μουσικές και πυροτεχνήματα και το αδιαχώρητο του κόσμου να πλημμυρίζει την αμμουδιά της ακτής μέχρι και τα νερά. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε συναυλία σε φυσικό χώρο στη χώρα μας, το δικό μας Γούντστοκ, με αρμύρα και πανσέληνο, με αγιόκλημα και γιασεμί…
Τις ίδιες μέρες γινόταν στην Αθήνα και ένα μεγάλο εξαεθνές τουρνουά υδατοσφαίρησης (ή γουότερ πόλο αν προτιμάτε) που το παρακολούθησε αρκετός κόσμος (χωρίς φυσικά τηλεοπτική κάλυψη που από τότε δεν συγκινούταν από τις διακρίσεις του αθλήματος), σε συνθήκες σχεδόν πρωτόγονες, με τον προπονητή της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ να δηλώνει χαρακτηριστικά ότι το τουρνουά διεξαγόταν σε “μια πισίνα που δεν κάνει ούτε για ζώα”. Γιατί μιλάμε για μια εποχή που τα κολυμβητήρια ήταν σχεδόν όλα ανοιχτά και σύσσωμα τα πρωταθλήματα λάμβαναν χώρα μεταξύ Ιουνίου και Δεκεμβρίου. Χώρια το ότι για ομάδες όπως ο πχ Ν.Ο. Χίου δεν είχαν καν κολυμβητήριο, οπότε τόσο οι προπονήσεις, όσο και αγώνες γίνονταν στη θάλασσα. Και παρότι οι πολίστες έμεναν για ένα διάστημα σχεδόν οκτώ μηνών χωρίς καμιά δραστηριότητα, το Πόλο ήταν από τότε το μόνο άθλημα που μας πήγαινε σε Ολυμπιάδες και διεκδικούσε συστηματικά διεθνείς διακρίσεις.
«Δεν μάθαμε ποτέ πόσοι ακριβώς ήταν οι παραβρισκόμενοι», είχε πει ο Κηλαϊδόνης για το πάρτι στη Βουλιαγμένη, αλλά ο αστικός μύθος μιλάει για εξαψήφιο νούμερο και ότι το μποτιλιάρισμα κάποια στιγμή είχε φτάσει μέχρι τη λεωφόρο Αμαλίας. Θυμάμαι πάντως ένα άλλο μποτιλιάρισμα, ακριβώς σαν χθες πριν 24 χρόνια όταν η ουρά στην Κηφισίας είχε φτάσει μέχρι τους Αμπελόκηπους, καθώς σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του επίγειου παράδεισου της Βουλιαγμένης, “μετακόμισαν” στο κλειστό κολυμβητήριο των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων που κατακλύστηκε από 8.000 κόσμο για τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του Πόλο κόντρα στην Ιταλική Ρόμα. Ήταν το δεύτερο μεγάλο πάρτι της Βουλιαγμένης.
Ήταν η πρώτη φορά που μια Ελληνική ομάδα στο πόλο διεκδικούσε ευρωπαϊκό τίτλο, στηριγμένη δε πλήρως σε παιδιά που είχαν αναδειχθεί από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων έγραψε ιστορία και αποτέλεσε την απαρχή για τις επιτυχίες που ακολούθησαν. Η παράδοση της Βουλιαγμένης στις μικρές κατηγορίες, κρατάει από τη δεκαετία του 80 έως και τις μέρες μας, την κατατάσσει αναμφισβήτητα ως το σωματείο με την σημαντικότερη συγκομιδή τίτλων και, βέβαια, την ανάδειξη δεκάδων αθλητών και αθλητριών που έφτασαν και διακρίθηκαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες και διεθνείς διοργανώσεις.
Πριν δέκα μέρες στο στο Εθνικό Κολυμβητήριο του Πειραιά η ομάδα πόλο του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης, πανηγύρισε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας της, καθώς επικράτησε με 20-18 στην διαδικασία των πέναλτι (κανονικό παιχνίδι 11-10) της πολύ ισχυρής Κροατικής Μλάντοστ και προκρίθηκε στην ημιτελική φάση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου υδατοσφαίρισης ανδρών. Στον αυριανό ημιτελικό βέβαια τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, καθώς καλείται να αντιμετωπίσει την κραταιά Ουγγρική Ορβόσι Βουδαπέστης και οι στοιχηματικές αποδόσεις της δίνουν μόνο 25% πιθανότητες πρόκρισης.
Εντούτοις, η ομάδα του Χρβόγε Κολιάνιν, έχει αποδείξει πολλάκις, ότι διαθέτει την ποιότητα για να διεκδικήσει την πρόκριση και με την εγγύηση του Αφρουδάκη (ο οποίος σκόραρε τρία γκολ και στα δύο ματς κόντρα στη Μλάντοστ) στην επίθεση, θα προσπαθήσει να κρατήσει χαμηλά το σκορ, ώστε και ακόμη κι αν ηττηθεί να έχει κρατήσει τη διαφορά των γκολ σε αναστρέψιμα επίπεδα.
Maestro