Η μεγάλη ώρα έφτασε. Η Επίσημη Αγαπημένη μπαίνει στα χιαστί και αντιμετωπίζει στο πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι την Τουρκία του Ορχούν Ενέ θέλοντας να διατηρήσει το όνειρο της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες ζωντανό. Είναι ένα ραντεβού με την ιστορία…
Φτάσαμε λοιπόν στο κρίσιμο σταυροδρόμι των χιαστί παιχνιδιών. Ήρθε η στιγμή να μάθουμε εάν πραγματικά μπορούμε ή όχι. Η ποιότητα του αντιπάλου είναι δεδομένη. Το ίδιο όμως και ο μαχητικός χαρακτήρας του συνόλου που έχει στα χέρια του ο Ρικ Πιτίνο. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει την εξαιρετική μέχρι τώρα Τουρκία, με έπαθλο μια θέση στον τελικό του τουρνουά της Βικτώρια (ο οικοδεσπότης Καναδάς συναντά την Τσεχία στο άλλο χιαστί ).
Αντικειμενικά το παιχνίδι έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας. Αλλά μιλάμε για ένα Προολυμπιακό τουρνουά και μια αναμέτρηση που οδηγεί στον τελικό. Εννοείται ότι θα είναι δύσκολο. Θέλουμε (επίσης) να είναι δύσκολο ώστε σε περίπτωση επιτυχίας να πάρουμε την ώθηση που χρειάζεται ώστε να ανατρέψουμε τα προγνωστικά στον τελικό. Αλλά μέχρι τότε έχουμε χρόνο.
Η ομάδα μας έκανε το καθήκον της απέναντι στην Κίνα, προσεγγίζοντας σωστά –σε αγωνιστικούς και πνευματικούς όρους- το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι του τουρνουά. Το γκρουπ αυτό των Ελλήνων αθλητών μοιάζει να διέπεται από μια αόρατη δέσμευση στο «δίνω το 110%» κάθε βράδυ, η οποία αποτελεί και τη μοναδική οδό στον δρόμο για μια πιθανή επιτυχία. Δεν χρειάζεται να σας πούμε ποιος είναι ο πνευματικός καθοδηγητής σε αυτή την κατεύθυνση… Οι ομάδες του Ρικ Πιτίνο έχουν τέτοια χαρακτηριστικά και θα συνεχίσουν να έχουν όσο ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή.
Ο Αμερικανός κόουτς δίνει μεγάλη έμφαση στην ταχυδύναμη, θέτει ως προαπαιτούμενο την καλή φυσική κατάσταση και προσπαθεί κάθε δευτερόλεπτο (σε προπόνηση και αγώνες) να ξυπνήσει τη μαχητική φύση στον εσωτερικό κόσμο των παιχτών του. Η αλήθεια είναι ότι ασυνείδητα σκεπτόμαστε με νοσταλγία το πόσο καλύτερη θα ήταν αυτή η ομάδα έχοντας στο ρόστερ της αθλητές που μπορούν να υποστηρίξουν στο έπακρο αυτή τη φιλοσοφία αλλά -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- απουσιάζουν. Σε κάθε περίπτωση (και αυτή είναι η σωστή προσέγγιση για όλους εμάς), εστιάζουμε στους παίχτες που είναι διαθέσιμοι και αναμφίβολα έχουν το δικό τους σεβαστό εύρος πιθανοτήτων για να φέρουν σε πέρας την αποστολή. Αυτή η εμπειρία θα βοηθήσει πολύ τα παιδιά που μέχρι τώρα βρίσκονταν συνεχώς στη δεύτερη βαθμίδα επιλογών για την τελική δωδεκάδα μεγάλων διεθνών τουρνουά. Νομίζω ότι αυτό θα το δούμε μαζί να γίνεται πράξη, τον χειμώνα που έρχεται.
Αμέτρητα στοιχήματα στη Stoiximan για τη μάχη της Εθνικής στο προολυμπιακό!
Η Τουρκία είναι σε καλή κατάσταση και αποπνέει υγεία. Έχει τα χαρακτηριστικά του συνόλου που μπορεί να περπατήσει τον δρόμο μέχρι τέλους, σφραγίζοντας το εισιτήριο για το Τόκιο. Διαθέτει ποιότητα, ταλέντο, εμπειρία νιάτα, φρεσκάδα, ηγετικές φυσιογνωμίες που βρίσκονται σε καλό σημείο της καριέρας τους ώστε να τραβήξουν τους υπόλοιπους σε αυτήν την προσπάθεια. Σίγουρα, δεν έχει ακόμα κατακτήσει ως γκρουπ αυτό που ορίζεται ως «κουλτούρα νικητή». Διαχρονικά η ιδιοσυγκρασία των Τούρκων αθλητών οδηγεί σε απανωτά limit ups & downs, ακόμα και μέσα στα σαράντα λεπτά ενός παιχνιδιού.
Φέτος ο Ενέ έχει ακουμπήσει επάνω στο γνωστό μας δίδυμο Osman-Korkmaz στην εμπειρία του Ilyasova και του Mahmutoglu αλλά και τη φόρα του Sanli από την ονειρική για αυτόν Ευρωλίγκα (σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο)που αφήσαμε πίσω. Οι Yurtseven και Sengun δίνουν μέγεθος και versatility στη γραμμή ψηλών ενώ οι Ozdemiroglou και Ugurlu έχουν αναλάβει το βάρος στη θέση «1», η οποία αποτελεί και το μελανό σημείο στο αγωνιστικό σώμα των Τούρκων και παράλληλα μια πληγή στην οποία η ελληνική ομάδα οφείλει να στοχεύσει. Ο Ενέ παρατάσσει συχνά σχήματα χωρίς πόιντ γκαρντ, με τον Οsman (κυρίως) ή τον Κorkmaz να ανεβαίνουν στο κεφάλι της επίθεσης. Ο γκαρντ των Σίξερς μαζί με τον Mahmutoglu και σε δεύτερη φάση τον Ilyasova, έχουν τη δυνατότητα να ανοίξουν το γήπεδο σε σετ καταστάσεις με την ικανότητα τους στην περιφερειακή εκτέλεση, δημιουργώντας το ιδανικό περιβάλλον για το κάθετο παιχνίδι του Osman. Οι Τούρκοι έχουν παραγωγική δυναμική και στο μισό γήπεδο αλλά και σε καταστάσεις transition, όμως ακόμα η άμυνα τους έχει σκαμπανεβάσματα και αυτό (ειδικά μέσα από PnR συνεργασίες) μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε. Πριν λίγες μόλις ημέρες, ο Τζέισον Γκρέιντζερ έκανε όργια απέναντι τους (25 πόντοι-5 ριμπάουντ-10 τελικές πάσες), με την τουρκική άμυνα να μοιάζει τελείως αδύναμη απέναντι στον βετεράνο Ουρουγουανό γκαρντ.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια αμφίρροπη μάχη. Ο αντίπαλος μας έχει μεγαλύτερο οπλοστάσιο και υπερέχει σε όρους ποιοτικού βάθους όμως η ομάδα μας έχει την παράδοση υπέρ της και το αβαντάζ του διδύμου Καλάθη-Σλούκα στο backcourt, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους γείτονες, κερδίζοντας τη μάχη στην περιφέρεια και μαζί το καθοριστικό bras-de-fer του ρυθμού. Οι Παπαγιάννης-Μήτογλου δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα στις μάχες του ζωγραφιστού, αρκεί να μείνουν μακριά από τη φθορά ώστε να περάσουν αρκετά λεπτά στο παρκέ. Ο Λαρεντζάκης θα έχει πολύ δουλειά στην άμυνα ενώ ιδιαίτερη προσοχή οφείλουμε να δείξουμε στους βετεράνους του Ενέ (Mahmutoglou-Ilyasova) και στη διασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ.
Είναι ένα οριακό ματς, όμως το έπαθλο είναι σημαντικό. Ελπίζουμε ότι η αύρα του Ρικ Πιτίνο (ενός προπονητή που έχει χτίσει τον προσωπικό του μύθο μέσα από τέτοιες αναμετρήσεις) θα εμπνεύσει τους αθλητές μας στον δρόμο για μια μεγάλη νίκη.