“Όταν επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα με τη Ρουμανία, στον πατέρα μου δεν του επέτρεψαν να μπει στη χώρα και τότε η μητέρα μου – που στο αρχικό πλάνο ήταν να έρθει μαζί μας – αποφάσισε να μείνει κοντά του. Και για μένα ήταν μια ανακούφιση αυτό, γιατί δεν άντεχα στην ιδέα να τον αφήσουμε μόνο. Κάπως έτσι, μέσα σε μια νύχτα, έγινα κηδεμόνας της μικρής μου αδερφής.
Οι τελευταίες λέξεις του πατέρα στα δύο κορίτσια, είχαν σχεδόν χροιά αποχαιρετισμού: “Να φτιάξετε τη ζωή σας, ακολουθείστε τα όνειρα σας και να φροντίζετε η μία την άλλη.”
Η Νταγιάνα Γιαστρέμσκα, νο 140 στην παγκόσμια κατάταξη του γυναικείου τένις, μαζί με την 15χρονη αδερφή της Ιβάνα, έχοντας περάσει δυο μερόνυχτα σε ένα υπόγειο πάρκινγκ στην Οδησσό στο ξεκίνημα της κτηνώδους επίθεσης του Πούτιν στην Ουκρανία, είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου. Οι γονείς τους είχαν κάνει τα πάντα για να φυγαδέψουν τα δύο κορίτσια, ώστε να βρεθούν εντέλει στη Λυών, προσκεκλημένες από το τουρνουά WTA που λαμβάνει χώρα εκεί αυτή την εβδομάδα.
“Και ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή, ξυπνάς από τις βόμβες και αλλάζουν όλα. Και δεν ξέρεις καν πόσο θα κρατήσει, ούτε πως θα τελειώσει. Προφανώς και είναι αδύνατο να συγκεντρωθείς στο τένις. Αλλά η χώρα και οι συμπατριώτες μου, αποτελούν μια απίστευτη πηγή έμπνευσης και δύναμης. Μάχονται για τη ζωή τους, τη ζωή μας και το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να μάχομαι κι εγώ με τον τρόπο μου στα κορτ.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύουμε μαζί με την αδερφή μου και το πιο δύσκολο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα μπροστά μας, κανένα σχέδιο για το μέλλον. Είμαι 21 χρονών και είχα συνηθίσει να ταξιδεύω στα τουρνουά με τους γονείς μου, οι οποίοι επιμελούνταν σχεδόν τα πάντα έξω από το τερέν. Και κυριολεκτικά εν μία νυκτί, έγινα αυτή που πρέπει να φροντίσω για τα πάντα και κυρίως για την αδερφή μου. Όχι για ένα τουρνουά που μετά θα επιστρέφαμε σπίτι να αφηγηθούμε τις περιπέτειες μας στον μπαμπά και στη μαμά. Αλλά χωρίς κανείς να ξέρει για πόσο…”
Υπάρχουν μερικές αναμετρήσεις, ακόμη και αθλητικά γεγονότα ή ένας απλός αγώνας τένις, που το διακύβευμα και η συμβολική αξία τους αξία, υπερβαίνει κατά πολύ τα στενά όρια ενός αθλήματος. Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν του τουρνουά τένις που διεξάγεται αυτή την εβδομάδα στη Λυών, δεν είναι ποιος θα κερδίσει το τουρνουά, αλλά η συμμετοχή της Νταγιάνα και της Ιβάνκα στο τουρνουά του διπλού και η είσοδος τους στο κορτ μέσα σε αποθέωση, με την ουκρανική σημαία στους ώμους.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία το αποτέλεσμα. Ούτε που χθες το βράδυ, η Νταγιάνα Γιαστρέμσκα (παρότι τρεις μέρες άυπνη) έσωσε δύο match point για να επικρατήσει μετά από μια επική μάχη τριών ωρών επί της Ρουμάνας Μπόγκνταν, σημασία έχει η αγκαλιά των δύο παικτριών με την λήξη του ματς και η περιρρέουσα συγκίνηση. Το μήνυμα της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης απέναντι σε κάθε πόλεμο και κάθε έκφραση του κτήνους.
Γιατί το τένις δεν είναι μόνο τα πολυτελή κλαμπ και τα μεγάλα τουρνουά, τα rankings και τα μεγάλα παιχνίδια (και λόγια) του Τζόκοβιτς και του Τσιτσιπά, οι επίχρυσοι χορηγοί και τα ρεκόρ τηλεθέασης. Τένις είναι και ο Αναστασία Παβλιουτσένκοβα και ο Ντανίλ Μεντβέντεφ που δεν φοβήθηκαν να καταδικάσουν τις βάναυσες ενέργειες της πατρίδας τους. Και όπως γίνεται συνήθως, αυτή που δεν μάσησε καθόλου τα λόγια της ήταν η γυναίκα, όπερ και θα κλείσω με τη φωνή της Νάστια Παβλιουτσένκοβα:
“Παίζω τένις από παιδί και εκπροσωπώ της Ρωσία όλη μου τη ζωή. Είναι το σπίτι μου και η πατρίδα μου. Αλλά είμαι κυριευμένη από φόβο, όπως και οι φίλοι και η οικογένειά μου. Αλλά δεν φοβάμαι να ξεκαθαρίσω απερίφραστα τη θέση μου. Είμαι εναντίον του πολέμου και της βίας.
Οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα πολιτικά ελατήρια, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν καμία βία. Και αυτό που γίνεται δεν καταστρέφει μόνο το δικό μας μέλλον, αλλά και το μέλλον των παιδιών μας. Είμαι μπερδεμένη και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την κατάσταση.
Είμαι απλά μια αθλήτρια που παίζει τένις. Δεν είμαι πολιτικός, ούτε δημόσιο πρόσωπο. Μπορώ μόνο να εκφράσω δημόσια τη ρητή διαφωνία μου με αυτές τις αποφάσεις και να το συζητήσω ανοιχτά.
Σταματήστε τη βία, σταματήσετε τον πόλεμο!”
Maestro