Σε εκείνα τα πρώτα χρόνια του Ίντερνετ, που η ταχύτητα των συνδέσεων ήταν λίγο πιο αργή από την ανάπτυξη της Ελλάδας στο ματς με τη Σουηδία για το Euro 2008, τα βίντεο δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Δεν υπήρχε YouTube και τα πλάνα από κάθε ματς ήταν δυσεύρετα (και σε άθλια ποιότητα). Τότε ήταν που κατέβασα με μεγάλο κόπο για πρώτη φορά το διάσημο βίντεο του Ντιέγκο Μαραντόνα να κάνει ζέσταμα υπό τους ήχους του Live is Life των Αυστριακών Opus. Ο ήρωας της Νάπολι, χαλαρός, ακούει το τραγούδι που ήταν σουξέ εκείνα τα χρόνια και με τα κορδόνια λυμένα, αρχίζει να χορεύει, να κάνει μαγικά, να χαμογελάει, να φλερτάρει με την μπάλα κι αυτή να τον υπακούει, θυμίζοντας σε όλους ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα διασκέδαση. Οι τυχεροί οπαδοί που είχαν πάει από νωρίς στο γήπεδο απολαμβάνουν ένα μοναδικό σόου.

Μου πήρε λίγο καιρό τότε για να μάθω από ποιο ματς ήταν αυτό το φοβερό βιντεάκι, πίστευα αρχικά ότι θα ήταν κάποιο φιλικό ή αδιάφορο ματς, αλλά το ημερολόγιο έγραφε 19 Απριλίου του 1989 κι η Μπάγερν υποδεχόταν τη Νάπολι στα πλαίσια των ημιτελικών του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ [Σημείωση: στο Internet κυκλοφορεί μία δήλωση του Κλίνσμαν που υποστηρίζει ότι το βίντεο είναι από το Στουτγκάρδη-Νάπολι κάτι που υποστηρίζεται κι από άλλους, αλλά φαίνεται αρκετά καθαρά ότι το γήπεδο πρόκειται για το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες γι’ αυτό. Οι Opus έπαιζαν live πριν τον αγώνα στο στάδιο]. Η Νάπολι βρίσκεται επτά βαθμούς από την κορυφή στην Ιταλία, το πρωτάθλημα το έχει αγκαλιάσει η Ίντερ και η αφόρητη πίεση του κοινού για μια επιτυχία είναι διάχυτη στους παίκτες. Το κύπελλο ΟΥΕΦΑ είναι η μοναδική διέξοδος. Ο Μαραντόνα το ξέρει και δείχνει να το απολαμβάνει, ίσως προσπαθώντας να αποτινάξει το άγχος από τους συμπαίκτες του. Μόλις το τραγούδι ξεκινά, παίρνει την μπάλα και χορεύει στους ρυθμούς του τραγουδιού, συντονίζει τις κινήσεις του.

Η Νάπολι εκείνων των ετών έμεινε περισσότερο γνωστή για τα δύο πρωταθλήματά της, μια απίστευτη επιτυχία του φτωχού Νότου απέναντι σε Μιλάνο και Τορίνο, αδικείται όμως συχνά η μεγάλη της επιτυχία να κατακτήσει το ΟΥΕΦΑ της σεζόν 1988-89, με μια μεγάλη πορεία. Κι αν τριάντα χρόνια αργότερα δεν υπάρχει Ντιέγκο κι η Νάπολι καλείται να ανατρέψει ένα εξαιρετικά δύσκολο αποτέλεσμα απέναντι στην Άρσεναλ για να φτάσει στα ημιτελικά του Europa League πλέον, εκείνη η σεζόν είχε και τέτοιες ανατροπές.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Η Νάπολι δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί το πρωτάθλημά της το 1988 και τερμάτισε 2η, τρεις βαθμούς πίσω από τη Μίλαν κερδίζοντας την έξοδό της στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η κλήρωση την έφερε τον Σεπτέμβριο απέναντι στον ΠΑΟΚ, σε δύο ματς που έγραψαν ιστορία όχι τόσο για το ποδόσφαιρο που παίχτηκε, αλλά για αρκετά εξωαγωνιστικά που έγιναν με πρωταγωνιστή τον Μαραντόνα και τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Η Νάπολι χωρίς να μαγέψει προκρίθηκε με συνολικό σκορ 2-1.

Οι Παρτενοπέι είχαν μια εξαιρετική ομάδα και θα ήταν άδικο να σταθούμε μόνο στον Μαραντόνα. Φυσικά κι η Νάπολι δεν θα τα κατάφερνε χωρίς τον Ντιέγκο, αλλά δεν ήταν κακοί οι συμπαίκτες του, το αντίθετο. Στο τέρμα ήταν ο πολύ σταθερός Τζουλιάνι, ένας όχι εντυπωσιακός, αλλά αρκετά σοβαρός τερματοφύλακας. Μπροστά του είχε το νεαρό τότε Τσίρο Φεράρα που σε 20 χρόνια καριέρας με Νάπολι και Γιουβέντους κατέκτησε κάθε πιθανό συλλογικό τίτλο εθνικό και διεθνή (με εξαίρεση το Κυπελλούχων). Ανάμεσα στους αρκετούς καλούς Ιταλούς ξεχώριζαν ο Μάσιμο Κρίπα, ο Φραντσίνι, ο “Ράμπο” ντε Νάπολι και φυσικά ο Αντρέα Καρνεβάλε. Στους ξένους, ο Αργεντινός Μαραντόνα είχε δίπλα του τον εξαιρετικό Βραζιλιάνο χαφ Αλεμάο και τον συμπατριώτη του και πρώτο σκόρερ της Νάπολι, τον μεγάλο Καρέκα που πρωταγωνίστησε εκείνη τη σεζόν. Λέγεται ότι ο ίδιος ο Ντιέγκο είχε ζητήσει από τη διοίκηση να φέρει τον Καρέκα στην ομάδα και σίγουρα δικαιώθηκε.

Μετά τον ΠΑΟΚ, η Νάπολι απέκλεισε σχετικά εύκολα τη Διναμό Λειψίας και κάπως έτσι ήρθε η σειρά της Μπορντώ που πριν 2 χρόνια είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα στη Γαλλία. Με προπονητή τον Αιμέ Ζακέ και παίκτες όπως ο Ζαν Τιγκανά, ο Έντσο Σίφο, ο Αλέν Ρος κι ο Γιανίκ Στοπιρά, οι Γάλλοι είχαν μια εξαιρετική ομάδα. Η πρόκριση όμως κρίθηκε υπέρ της Νάπολι μέσα σε πέντε λεπτά. Το γκολ του Καρνεβάλε στη Γαλλία στο 5′ του πρώτου αγώνα ήταν αρκετό, αφού στη ρεβάνς οι Ιταλοί διαφύλαξαν το 0-0 και πέρασαν στην επόμενη φάση.

Εκεί που γράφτηκε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου. Στη φάση των προημιτελικών η Νάπολι αντιμετώπισε τη Γιουβέντους του προπονητή Ντίνο Τζοφ. Στο Τορίνο, η Γιουβέντους κέρδισε αρκετά άνετα με 2-0 κι η ρεβάνς ήταν πολύ δύσκολη για τους Ναπολιτάνους. Το Σαν Πάολο κόχλαζε, οι γηπεδούχοι μπήκαν με ορμή, η Γιουβέντους ήταν όμως αυτή που θα μπορούσε να είχε καθαρίσει την πρόκριση από νωρίς, όταν ο Λάουντρουπ έφυγε στην αντεπίθεση κι άνοιξε το σκορ. Το γκολ ακυρώθηκε ως οφσάιντ που όμως δεν υπήρχε παρά μόνο στο μυαλό του επόπτη. Αν κι η Γιουβέντους είναι συνήθως στη θέση του κατηγορούμενου, σε εκείνο το ματς οι Τορινέζοι είχαν πολλά παράπονα από τη διαιτησία του Ανατολικογερμανού διαιτητή Κίρσχεν και των βοηθών του, μιλώντας για κλοπή. Ο αστικός μύθος (που υποστηρίζει κι ο τερματοφύλακας Στέφανο Τακόνι) λέει ότι ο Λουτσιάνο Μότζι, που εκείνα τα χρόνια έκανε κουμάντο στη Νάπολι, είχε πάει για… πίτσα το διαιτητικό τρίο στην όμορφη περιοχή Μαρτζελίνα, με θέα τη θάλασσα. Το τι συζητήθηκε είναι άγνωστο, αλλά οι αποφάσεις ήταν σίγουρα ευνοϊκές για τους γηπεδούχους.

Μετά τη φάση του Λάουντρουπ, η Νάπολι πήρε τον έλεγχο του αγώνα κι η Γιουβέντους δεχόταν πίεση. Μάταια ο Τακόνι προσπαθούσε να ξυπνήσει τους συμπαίκτες του. Στο 10′, ο Καρέκα βγήκε στην πλάτη της άμυνας, κέρδισε πέναλτι και ο Μαραντόνα άνοιξε το σκορ (με τους παίκτες της Γιουβέντους να διαμαρτύρονται για έναν πεσμένο παίκτη της Νάπολι στην περιοχή). Η Νάπολι είχε κι άλλες ευκαιρίες, μέχρι που ένα κλέψιμο του Αλεμάο στο κέντρο και ένα φοβερό σουτ του Καρνεβάλε έκαναν το 2-0 στο τέλος του ημιχρόνου. Ένα σκορ που έμεινε μέχρι και το 90′. Στην παράταση και ενώ όλα έδειχναν ότι θα πηγαίναμε στα πέναλτι, ο Αλεσάντρο Ρένικα έγραψε το 3-0 στο 119′, βάζοντας φωτιά στο γήπεδο και σε ολόκληρη την Καμπανία. Η Νάπολι ανέτρεψε ένα 2-0 και πήρε μια ιστορική πρόκριση που οι παλιότερες γενιές θυμούνται σαν πρωτάθλημα ακόμα και σήμερα. Ειδικά επειδή αντίπαλος ήταν η Γιούβε.

Το σκηνικό με το κατάμεστο Σαν Πάολο επαναλήφθηκε λίγο καιρό αργότερα στο πρώτο ματς απέναντι στην Μπάγερν του Γιουπ Χάινκες. Η ιστορία λέει ότι ο κόσμος που υπήρχε μέσα σε εκείνο το παιχνίδι ήταν περισσότερος από τις θέσεις του σταδίου. Το sold-out δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που είχε γίνει. Η Νάπολι εκμεταλλεύτηκε την έδρα της και κέρδισε 2-0 με σκόρερς τους Καρέκα και Καρνεβάλε, παίζοντας εξαιρετικά. Ήταν ο επαναληπτικός εκείνου του ημιτελικού που μας χάρισε το καλύτερο ζέσταμα όλων των εποχών, ενώ ο Ιταλός σπίκερ καλωσόρισε τους τηλεθεατές λέγοντας ότι περίπου 20.000 οπαδοί της Νάπολι βρίσκονταν στο Μόναχο. Στον αγώνα, τα κωμικά λάθη σε επίπεδο blooper της άμυνας της Μπάγερν έφεραν το 0-1 από τον Καρέκα κι ο Βραζιλιάνος σκόραρε αργότερα μια ακόμα φορά. Το τελικό 2-2 έφερε τη Νάπολι σε διπλούς τελικούς, για μια τρίτη φορά την ίδια σεζόν με γερμανική ομάδα (τη 2η από τη Δ. Γερμανία).

Με διαιτητή τον Μάκη Γερμανάκο, 81.093 φίλαθλοι στη Νάπολη μαζεύτηκαν για να δουν τον πρώτο τελικό μεταξύ της τοπικής ομάδας και της Στουτγκάρδης του Άρι Χάαν που κατέβηκε χωρίς τον μεγάλο της σταρ, τον Γιούργκεν Κλίνσμαν. Οι φιλοξενούμενοι δεν πτοήθηκαν και άνοιξαν το σκορ με τον Γκαουντίνο, κρατώντας το 0-1 μέχρι το 68′. Εκεί ήρθε ένα ακόμα «χέρι του Θεού». Ο Ντιέγκο κατέβασε την μπάλα με το χέρι, ο Έλληνας διαιτητής δεν το είδε και στη συνέχεια μάλιστα καταλόγισε πέναλτι σε χέρι των Δυτικογερμανών που ήταν (το λιγότερο) υπερβολικό. Ο Μαραντόνα το εκτέλεσε και ισοφάρισε. Η ανατροπή έγινε πραγματικότητα λίγα λεπτά αργότερα με ένα γκολ του τρομερού Καρέκα.

Στη ρεβάνς, παρόντος του Γιούργκεν Κλίνσμαν, η Νάπολι προηγήθηκε με τον Αλεμάο, ισοφαρίστηκε από τον Κλίνσμαν, έφτασε το ματς στο 1-3 κι οι Γερμανοί που δεν το παράτησαν κατάφεραν να το φέρουν στο 3-3. Η Νάπολι κατακτούσε για πρώτη (και μοναδική) φορά έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Έναν τίτλο που κατέκτησε αντιμετωπίζοντας πανίσχυρες ομάδες, παίζοντας εξαιρετικά σε αρκετά παιχνίδια, έχοντας ορισμένους παίκτες να σκοράρουν κρίσιμα γκολ, κάποια σφυρίγματα παραπάνω και μια έδρα που έβραζε σαν τον γειτονικό Βεζούβιο. Οι δεκαετίες πέρασαν, αλλά αντίστοιχες επιτυχίες δεν ήρθαν ποτέ για την ομάδα του Νότου.