Ένα από τα λίγα φετινά μεταγραφικά σήριαλ που δεν σχετίζεται με τη Σαουδική Αραβία έχει ως πρωταγωνιστή τον Χάρι Κέιν. Το προηγούμενο διάστημα η Μπάγερν έκανε ό,τι μπορούσε για να δελεάσει την Τότεναμ ώστε να κάνει δικό της τον 30χρονο Άγγλο επιθετικό και τελικά κατάφερε να ολοκληρώσει τη μεγάλη μεταγραφή λίγες ώρες πριν από την έναρξη της Πρέμιερ Λιγκ και του γερμανικού Σούπερ Καπ. Όλο αυτό το διάστημα στους κύκλους των οπαδών της Τότεναμ η περίπτωση του Κέιν σχεδόν μονοπωλούσε το ενδιαφέρον.

Αν και στο ξεκίνημα της καριέρας του αγωνίστηκε για κάποιες σεζόν σε άλλες ομάδες ως δανεικός, ο κόσμος της ομάδας τον θεωρούσε μια εν δυνάμει «σημαία» του συλλόγου και δεν ήθελε να τον δει να φεύγει χωρίς να σηκώσει πρώτα κάποια κούπα. Το όνειρο του δεν πραγματοποιήθηκε τελικά. Η τελευταία «σημαία» που έβγαλε η ομάδα τουλάχιστον πρόλαβε να χαρεί την κατάκτηση ενός τροπαίου. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον Λέντλι Κινγκ.

Ο Κινγκ γεννήθηκε το 1980 στα ανατολικά του Λονδίνου και εντάχθηκε στις ακαδημίες των «πετεινών» σε ηλικία 16 ετών. Πιο πριν είχε κάνει ένα πέρασμα από την Σενράμπ, που δικαιολογημένα μπορεί να μη σου λέει τίποτα, αλλά θεωρείται μια από τις πιο πετυχημένες ερασιτεχνικές ομάδες της Αγγλίας, αφού από εκεί πέρασαν δεκάδες πιτσιρίκια που αργότερα έγιναν επαγγελματίες σε υψηλό επίπεδο. Μόνο την εποχή που έπαιξε εκεί ο έφηβος Κινγκ, είχε συμπαίκτες τον Τζον Τέρι και τον Μπόμπι Ζαμόρα.

Η ανέλιξη του στις ακαδημίες της Τότεναμ ήταν εντυπωσιακή και πριν καν κλείσει τα 19 έκανε ντεμπούτο σε αγώνα πρωταθλήματος με τη Λίβερπουλ μέσα στο Άνφιλντ. Αν και τα πρώτα χρόνια χρησιμοποιήθηκε κάποιες φορές και ως αμυντικός χαφ, κατά βάση οι άνθρωποι του συλλόγου έβλεπαν στο πρόσωπο του έναν ιδανικό παρτενέρ για τον Σολ Κάμπελ στο κέντρο της άμυνας. Όταν το 2001 ο Κάμπελ έγινε “Ιούδας” για τους φίλους της Τότεναμ με την μετακίνηση του στην Άρσεναλ, ο 20χρονος Κινγκ έπρεπε να βγει μπροστά και να καλύψει το τεράστιο κενό. Κάτι που έκανε με ανέλπιστη ωριμότητα.

Πολύ γρήγορα ο ανερχόμενος σέντερ μπακ εξελίχθηκε σε ηγέτη της άμυνας και δικαίωσε σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες που υπήρχαν από την εποχή που ακόμα αγωνιζόταν στην ακαδημία. Ο τρόπος που διάβαζε τους αγώνες σε συνδυασμό με τα σωματικά του προσόντα και τον τρόπο που έβαζε το σώμα του στις μονομαχίες τον έκαναν να ξεχωρίζει και ήδη από τα 23 του το παιχνίδι του θύμιζε ώριμο, μπαρουτοκαπνισμένο αμυντικό με τουλάχιστον μια δεκαετία επαγγελματικής εμπειρίας στην πλάτη. Όσοι τον παρακολουθούσαν συστηματικά ήταν πεπεισμένοι πως έχει τα φόντα να γίνει ένας από τους καλύτερους Άγγλους αμυντικούς της γενιάς του. Πριν λίγες μέρες ο συμπαίκτης του τότε Πίτερ Κράουτς αποκάλυψε πως την πρώτη φορά που κλήθηκαν στην εθνική U16, είχαν καθυστερήσει στην προπόνηση. Όταν έφτασαν εκεί ο προπονητής στράφηκε πρώτα προς τον Κινγκ και του είπε με απόλυτη βεβαιότητα: “Σύντομα θα παίζεις για την εθνική Αγγλίας, δεν γίνεται να αργείς”. Μετά γύρισε και προς τον Κράουτς και με μια σύντομη φράση του έδωσε να καταλάβει ότι οι προσδοκίες δεν είναι ίδιες: “Για σένα δεν ξέρω…”

Για μια πενταετία περίπου, από τη φυγή του Κάμπελ μέχρι το 2006, ο Κινγκ ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης στην άμυνα της Τότεναμ. Και όχι μόνο σε αυτήν, αν αναλογιστούμε ότι σε ηλικία 23 ετών έγινε και αρχηγός της ομάδας. Στο διάστημα αυτό κλήθηκε στην εθνική, αγωνίστηκε στο Euro 2004 και θα έπαιζε και στο Μουντιάλ του 2006 αν δεν τον άφηνε εκτός ένας σοβαρός τραυματισμός λίγους μήνες πριν την έναρξη του. Χρόνο με το χρόνο το παίξιμο του βελτιωνόταν συνεχώς και αρκετοί ήταν αυτοί που πίστευαν ότι πλησίαζε το επίπεδο του Τζον Τέρι.

“God save our Ledley King
He’s only got one knee
He’s better than John Terry
He’s Tottenham like you and me
God save our King”
(Τραγούδι των οπαδών της Τότεναμ που συνοψίζει όλη την καριέρα του Κινγκ, από το πρόβλημα στο γόνατο μέχρι τη σύγκριση με τον Τέρι και το γεγονός ότι πέρασε μια ολόκληρη ζωή στις τάξεις των «πετεινών»)

Ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα της καριέρας του ήρθε το 2006 όταν ο Τιερί Ανρί, ένας από τους σπουδαιότερους αντιπάλους του στα ντέρμπι Άρσεναλ-Τότεναμ, δεν δίστασε να πλέξει το εγκώμιο του: “Δεν μου αρέσουν οι αμυντικοί που τραβάνε τη φανέλα. Ο μόνος αμυντικός στην Αγγλία που δεν το κάνει αυτό και παρ’όλα αυτά καταφέρνει να μου παίρνει μερικές φορές τη μπάλα με ευκολία είναι ο Κινγκ. Παίζει χωρίς να κυνηγάει την επαφή, χωρίς να κάνει φάουλ κι όμως σου παίρνει τη μπάλα χωρίς να το καταλάβεις. Για μένα αυτός είναι ο ορισμός ενός καλού αμυντικού.” Η καθαρή μα ταυτόχρονα αποτελεσματική άμυνα του έγινε σήμα κατατεθέν του παιχνιδιού του και αποτυπώνεται τέλεια σε ένα ακραίο στατιστικό. Σε 268 συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ ο Λέντλι Κινγκ είδε μόνο 8 φορές κάρτα! Ούτε μια από αυτές δεν ήταν κόκκινη.

Τα ξέγνοιαστα χρόνια όμως δεν κράτησαν πάρα πολύ. Από τα τέλη της σεζόν 2005-06 κιόλας, όταν τραυματίστηκε σοβαρά στο αριστερό πόδι και έχασε το Μουντιάλ, τα ιατρικά θέματα έγιναν κυριολεκτικά μέρος της καθημερινότητας του. Σε μια αντίστοιχη περίπτωση με τον Ρονάλντο, ο Κινγκ βρέθηκε στην καλύτερη φάση της καριέρας του με ένα διαλυμένο (και χωρίς χόνδρο) γόνατο για το οποίο οι γιατροί από ένα σημείο και μετά σήκωναν τα χέρια ψηλά. Αν και το πρόβλημα επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την καριέρα του από τα 25 του και έπειτα, σύμφωνα με τον ίδιο η ζημιά είχε γίνει νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα.

“Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή ως βασικός με την Τότεναμ. Παίζαμε με τη Ντέρμπι εκτός και αγωνιζόμουν στο κέντρο. Στο πρώτο κιόλας λεπτό δέχτηκα ένα τάκλιν από τον Ρόρι Ντελάπ. Ο πόνος ήταν έντονος αλλά δεν ήθελα να εγκαταλείψω τόσο γρήγορα. Έβγαλα όλο το ματς και μερικές μέρες μετά οι γιατροί μου είπαν πως το γόνατο θα χρειαστεί επέμβαση. Έμεινα έξω για 6 εβδομάδες και από τότε έχω επαναλάβει αυτή την επέμβαση αρκετές φορές. Δεν το κατάλαβα φυσικά εκείνη την εποχή αλλά, όπως αποδείχτηκε, τότε ξεκίνησαν τα προβλήματα μου. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους και σκέψου ότι ήμουν μόλις 19 ετών. Είναι κάπως απίστευτο ότι μπόρεσα να παίξω μετά για τόσα χρόνια.”

Το πώς το κατάφερε αυτό με ένα σχεδόν κατεστραμμένο πόδι παραμένει μέχρι και σήμερα ανεξήγητο. Ένας από τους γιατρούς που είχαν αναλάβει τη φροντίδα του γόνατου του τον αποκάλεσε κάποια στιγμή “υπεράνθρωπο” καθώς θεωρούσε ότι “αυτό που κάνει αψηφά την επιστήμη”. Ο Χάρι Ρέντναπ, που τριγυρνάει στα γήπεδα εδώ και αρκετές δεκαετίες και έχουν δει πολλά τα μάτια του, είχε προσπαθήσει σε μια συνέντευξη τύπου να εξηγήσει στους δημοσιογράφους τι ακριβώς παίζει με την κατάσταση του αρχηγού του και είχε δυσκολευτεί αφάνταστα να την περιγράψει: “Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνει προπόνηση. Ποτέ! Έχει αυτό το θέμα με το πόδι και αναγκαστικά παίζει μόνο το παιχνίδι του Σαββάτου. Αν με ρωτάτε, είναι αδιανόητο το ότι μπορεί κάποιος να μην προπονείται όλη την εβδομάδα, μετά να μπαίνει βασικός το Σάββατο και να είναι ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου!”

Ακούγεται σαν υπερβολή, διαβάζεται σαν να είναι αστικός μύθος αλλά είναι η αλήθεια, επιβεβαιωμένη από όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του: Για σχεδόν μια πενταετία ο Λέντλι Κινγκ έπαιζε βασικός στην Πρέμιερ Λιγκ σε μια ομάδα όπως η Τότεναμ και σε μια θέση που το «ξύλο» είναι άφθονο, χωρίς να κάνει προπονήσεις με τους συμπαίκτες του! Κι όπως εύστοχα σημείωσε και ο προπονητής του, όχι απλά έπαιζε αλλά ήταν και κομβικός για την ομάδα του. Ακόμα και την τελευταία σεζόν της καριέρας του, το 2011-12, η Τότεναμ έβγαλε τον πρώτο γύρο με τρεις μόνο ήττες. Το κοινό στοιχείο και στις τρεις ήταν ότι έλειπε από το κέντρο της άμυνας ο αρχηγός της. Με αυτόν στην ενδεκάδα, έστω και με ένα πόδι, έστω και σε «safe mode», το ποσοστό νικών εκτοξευόταν. Ήταν τόσο καλός που ο Φάμπιο Καπέλο τον συμπεριέλαβε στην αποστολή της εθνικής Αγγλίας για το Μουντιάλ του 2010, παρ’ότι ήξερε με κάθε λεπτομέρεια το δυσεπίλυτο πρόβλημα του.

Γι’αυτό κιόλας όλοι οι προπονητές του συμβιβάζονταν αργά ή γρήγορα με την ιδέα ότι θα ξεκινούσαν βασικό κάποιον που όλη την εβδομάδα αντί να ακολουθεί το κανονικό πρόγραμμα με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, έκανε ατομικές προπονήσεις, που συνήθως περιλάμβαναν εξειδικευμένες ασκήσεις στο γυμναστήριο, κολύμπι στην πισίνα και καμία επαφή με μπάλα.

“Όταν ήρθε σαν προπονητής ο Χουάντε Ράμος δεν πίστευε ότι δεν κάνω προπονήσεις. Δεν μπορούσε να το δεχτεί, έλεγε «όχι, όχι, με τίποτα, αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει». Μετά είδε τα αποτελέσματα χωρίς εμένα και ξαφνικά βρέθηκα πίσω στην ενδεκάδα. Έβγαζα όλη την εβδομάδα με τους φυσιοθεραπευτές γιατί δεν άντεχε το πόδι μου δυο φορές την εβδομάδα σε συνθήκες αγώνα. Δεν τολμούσα να χρησιμοποιήσω μπάλα μαζί με τους υπόλοιπους. Όλο αυτό ήταν φυσικά πολύ δύσκολο. Σε κανέναν ποδοσφαιριστή δεν αρέσει να τη βγάζει συνέχεια ολομόναχος στο γυμναστήριο. Έπρεπε να το διαχειριστώ κάπως ψυχολογικά και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Προσπαθούσα να βρω τρόπους να παραμείνω ανταγωνιστικός σε τέτοιο επίπεδο με τα επίπεδα φυσικής κατάστασης μου που ήταν πολύ χειρότερα από των υπολοίπων. Έπαιζα κυρίως με το μυαλό γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Εκτός αυτού, η έλλειψη κανονικής προπόνησης είχε ως συνέπεια να βγάζω συχνά και μυϊκούς τραυματισμούς που με ανάγκαζαν να χάνω συχνά παιχνίδια. Δεν γινόταν όμως αλλιώς, καθώς δεν μπορούσε κανένας να μου δώσει μια λύση για το χρόνιο πρόβλημα με το γόνατο.”

Για καλή τύχη της Τότεναμ, τα στραπατσαρισμένα πόδια του άντεξαν στις αρχές του 2008 όσο ακριβώς χρειαζόταν για να καταφέρει ο σύλλογος να σηκώσει τη μοναδική του κούπα αυτόν τον αιώνα. Σε μια σεζόν στην οποία έπαιξε απειροελάχιστα παιχνίδια, ο αρχηγός έσφιξε τα δόντια και έπαιξε στους δυο ημιτελικούς του Λιγκ Καπ με την Άρσεναλ. Η Τότεναμ πήρε ισοπαλία εκτός και στον επαναληπτικό στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν συνέτριψε τη μεγάλη της αντίπαλο με 5-1. Λίγες εβδομάδες μετά στον τελικό του Γουέμπλει αντιμετώπισε άλλη μια ομάδα της πόλης, την Τσέλσι. Ο Κινγκ έβγαλε όλο το 90λεπτο και την παράταση, η Τότεναμ πήρε το ματς με 2-1 και ο σέντερ μπακ-αρχηγός-ηγέτης-σημαία της μπόρεσε να συνδυάσει την ταλαιπωρημένη καριέρα του με ένα τρόπαιο, το οποίο και σήκωσε πρώτος μαζί με τον Ρόμπι Κιν. Δυο χρόνια αργότερα δήλωνε ξανά παρών, με τα πόδια πλέον στα όρια τους αλλά το περιβραχιόνιο περασμένο στο χέρι, στην πορεία της Τότεναμ μέχρι την 4η θέση που την έστελνε για πρώτη φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η πρόωρη απόσυρση του το 2012 δεν προκάλεσε έκπληξη στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ήταν πολύ νωρίς για έναν μέσο ποδοσφαιριστή (δεν είχε κλείσει ούτε τα 32) αλλά και πολύ αργά για τον συγκεκριμένο (οι γιατροί του είχαν συστήσει να αποσυρθεί τέσσερα χρόνια πριν για να σώσει το πόδι του από μεγαλύτερη ζημιά). Το κρέμασμα των παπουτσιών του έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσουν όλες εκείνες οι κλασικές, υποθετικές κουβέντες «τι παίκτης θα γινόταν χωρίς τους τραυματισμούς». Οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του ισχυρίζονται ότι είχε όλα τα προσόντα για να γίνει ένας από τους καλύτερους Άγγλους αμυντικούς των τελευταίων δεκαετιών. Ο ίδιος το βλέπει λίγο πιο σφαιρικά: “Όταν το γόνατο άρχισε να βγάζει συνεχώς προβλήματα ήμουν σε μια καλή ηλικία που πίστευα ότι έχω κατανοήσει αρκετά το παιχνίδι. Ήμουν σε μια φάση που βελτιωνόμουν συνεχώς. Υπάρχει φυσικά απογοήτευση γιατί πιστεύω ότι μπορούσα να καταφέρω περισσότερα αλλά από την άλλη θα μπορούσαν όλα να έχουν τελειώσει εξ αρχής με εκείνον τον πρώτο τραυματισμό οπότε πρέπει να αποδεχτώ τα πράγματα όπως ήρθαν.”

Δεκατέσσερα χρόνια καριέρας, μια μόνο φανέλα