Η Κορβάρα βρίσκεται στη βόρεια Ιταλία, ένα τουριστικό κέντρο εκεί κοντά στους εντυπωσιακούς Δολομίτες, κομμάτι των Άλπεων. Εκτός από την όμορφη θέα, η περιοχή διαθέτει και πολύ ωραίες διαδρομές. Πολύς κόσμος αποφασίζει να κάνει ποδήλατο εκεί και πριν λίγες μέρες ανάμεσά τους ήταν και ένας… φρέσκος συνταξιουχός. Όχι ότι τον πήραν τα χρόνια, αλλά τέλος πάντων τελείωσε την καριέρα του. Κι αντί να πάρει ένα αεροπλάνο να προσγειωθεί σε καμία Μύκονο με το εφάπαξ ή καμία Μαγιόρκα ή έστω κάποια παραλία της Ιταλίας, ο Φραντσέσκο Μανιανέλι πήρε τα βουνά, ιδρώνοντας στις ανηφόρες που συναντούσε.
Και τι μας νοιάζει εμάς ρε φίλε, ίσως αναρωτηθεί κάποιος αναγνώστης. Μπορεί το όνομα να μην λέει πολλά σε αρκετούς, αλλά ο Ιταλός χαφ έχει μια εντυπωσιακή καριέρα που δεν ήταν γεμάτη τίτλους, αλλά ήταν μια ονειρική πορεία βγαλμένη από τις σελίδες ποδοσφαιρικών κόμικ. Βλέπετε, ο Μανιανέλι έκλεισε μια καριέρα 17 ετών στην ίδια ομάδα. Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία της Σασούλο και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό γιατί η παρουσία του εκεί ακολούθησε και την πορεία ενός συλλόγου από τον πάτο του ιταλικού ποδοσφαίρου μέχρι και τα ευρωπαϊκά γήπεδα.
«Όταν ήρθα στην ομάδα, δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάναμε τόσο μακριά», λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Καθόλου περίεργο. Ξεκίνησε από ένα παραδοσιακό ιταλικό χωριό-κωμόπολη, το Ουμπερτίντε. Η πρώτη του ομάδα ήταν η Γκούμπιο, στη συνέχεια πέρασε από Κιέβο, Φιορεντίνα χωρίς να ακουμπήσει και από την ταπεινή Σαντζοβανέζε. Αυτά ήταν όλα τα ταξίδια του. Γιατί το 2005 έφτασε στην Εμίλια-Ρομάνια και το Σασουόλο, μια μικρή πόλη κοντά στη Μόντενα και δεν έφυγε ποτέ από εκεί. Η Σασουόλο τότε βρισκόταν χαμηλά, πολύ χαμηλά. Είχε αντιμετωπίσει οικονομικά προβλήματα, κινδύνευσε σοβαρά και ήταν σταθερά στη C2, την Δ’ εθνική της Ιταλίας, την τελευταία επαγγελματική κατηγορία τότε.
Απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο
Το ταξίδι του Μανιανέλι και της Σασουόλο ήταν εντυπωσιακό. Για να γίνει αυτό πέρασαν δεκάδες παίκτες και αρκετοί προπονητές. Μερικοί εκ των οποίων πλέον είναι διάσημοι. Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, Στέφανο Πιόλι, Εουσέμπιο ντι Φραντσέσκο, όλοι έβαλαν το χεράκι τους στο θαύμα της Σασουόλο. Αλλά η σταθερή αξία ήταν μία. Ο Φραντσέσκο που μέσα σε αυτά τα 17 χρόνια φόρεσε για 481 φορές τα πράσινα και μαύρα. Από τα πιο ταπεινά γήπεδα στην επαρχία της Ιταλίας, μέχρι το Μαρακανά του Βελιγραδίου και το Σαν Μαμές του Μπιλμπάο, ο Ιταλός ήταν πάντα εκεί. Βροχές, χιόνια, λιακάδες, λασπωμένα τερέν, γρασίδι χαλί. Όλα τα έζησε. Ή μάλλον όχι. Δεν τα έζησε όλα. Δεν έζησε έναν τίτλο, αλλά κυρίως δεν έζησε κανέναν υποβιβασμό. Το 2006 άνοδος στη C1, το 2008 άνοδος στη Serie B, το 2013 άνοδος στη Serie A. Και από τότε πάντα εκεί, στο υψηλότερο επίπεδο.
«Ήμουν 20 χρονών όταν ήρθα εδώ και ο σύλλογος ήταν σχεδόν ερασιτεχνικός τότε. Δεν ήξερα καλά καλά αν θα μπορούσα να ζω από το ποδόσφαιρο. Είχαν υπάρξει αρκετές απογοητεύσεις τα προηγούμενα χρόνια και δεν ήξερα πού θα καταλήξω. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή, με πολλά σκαμπανεβάσματα». Δεν υπερβάλλει. Ακόμα και στην ταπεινή Σαντζοβανέζε παίζει σπάνια και όπως λένε οι διηγήσεις μέχρι κι ο σπίκερ του γηπέδου λέει λάθος το όνομά του: Μαγκνανέλι. Σκέφτεται πολύ σοβαρά να ασχοληθεί με τις σπουδές του και να παρατήσει το ποδόσφαιρο. Αλλά η Σασουόλο με νέο ιδιοκτήτη ψάχνει παίκτες-λαβράκια και ανάμεσα στα πολλά τον παίρνουν.
Για τον ίδιο, η μεγαλύτερη στιγμή ήταν η άνοδος στην Α’ εθνική της Ιταλίας. Η ομάδα, η ατμόσφαιρα, το κλίμα με τον ντι Φραντσέσκο. Αλλά και ένα από τα λίγα (συλλεκτικά θα πει κανείς) γκολ του. Την προτελευταία αγωνιστική του 2017. Είχε επιστρέψει από πολύ σοβαρό τραυματισμό στους χιαστούς. Στα 32 με τι κουράγιο, θα ρωτήσει κάποιος. Ο ίδιος δεν ήθελε να σταματήσει την μπάλα, βρισκόταν άλλωστε σε άριστη κατάσταση πριν συμβεί αυτό. Πάλεψε, μόχθησε, περνούσε λιγότερο χρόνο με την οικογένειά του για να επιστρέψει δυνατός. Και το κατάφερε. Και σε εκείνο το ματς με την Κάλιαρι, χάρη σε μια κομπίνα που είχε σχεδιάσει ειδικά γι’ αυτόν ο ντι Φραντσέσκο, ο Μανιανέλι σκόραρε ένα από λιγότερα από δέκα γκολ της καριέρας του:
Το γκολ της επιστροφής και η αποθέωση από τους συμπαίκτες
Ο ρόλος του άλλωστε δεν ήταν να σκοράρει. Ήταν να δίνει μάχες στο κέντρο, να πέφτει με δύναμη, να καλύπτει χιλιόμετρα. Το κλασικό χαφ που δεν μαγεύει με την μπάλα, αλλά ο κόσμος αγαπάει για όλη τη δύσκολη δουλειά που βγάζει, την εργατικότητα. «Το μεγαλύτερο προσόν ενός αρχηγού είναι να ηγείται με πράξεις. Είναι σημαντικά και τα λόγια, αλλά το να δίνεις το παράδειγμα καθημερινά είναι αυτό που καθοδηγεί και τους υπόλοιπους», θα πει το 2013. Και γι’ αυτό στις καλές του χρονιές ήταν αναντικατάστατος στην εντεκάδα της Σασουόλο. Ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν άξιζε να πάρει περισσότερες ευκαιρίες αλλού. Στο πέρασμά του στα χρόνια της νεότητας από τη Φλωρεντία, οι “Βιόλα” δεν τον έβαλαν να παίξει. «Ποτέ δεν παραπονέθηκα. Αν δεν έπαιζα ή έπαιζα σε άλλη θέση δεν πήγαινα να μιλήσω στον προπονητή. Αν δε έπαιζα, θα υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος. Αν παίζεις άσχημα, είναι δική σου ευθύνη». Αυτή η ταπεινότητα τον ακολουθούσε και στη συνέχεια της καριέρας του. Μια ταπεινότητα που μεταφέρεται και εκτός γηπέδου. Δεν απασχόλησε με καμώματα, με εξόδους, με ακριβά αυτοκίνητα. Παντρεμένος με μια πολιτική μηχανικό και όχι κάποια WAG-influencer.
Η αποθέωση στο αντίο του παίκτη.
«Για 17 χρόνια υπερασπίστηκες τα χρώματα μάς αιώνιε αρχηγέ»
Η αναγνώριση στο πρόσωπό του ξεπερνά το αμιγώς ποδοσφαιρικό. Το 2016 ο δήμος του Σασουόλο του έδωσε το κλειδί της πόλης (!), αποδεικνύοντας πόσο αγαπά η πόλη αυτόν τον άνθρωπο. «Ήρθα σχεδόν παιδί εδώ και εδώ γεννήθηκαν τα παιδιά μου. Ζω εδώ ακόμα και μάλλον θα συνεχίσω να ζω και για την υπόλοιπη ζωή μου. Έδωσα πολλά στη Σασουόλο, αλλά και η Σασουόλο μου έδωσε πολλά». Και του έδωσε κάτι ακόμα. Τη φανέλα με το νούμερο 4 να την πάρει μαζί του για πάντα. Ο σύλλογος ανακοίνωσε πριν μερικές ημέρες ότι αποσύρει τη φανέλα προς τιμήν του μεγάλου αρχηγού του και όχι από μόνος του, αλλά κατόπιν λαϊκής απαίτησης, αφού μέχρι και hashtag δημιουργήθηκε. Ο Μανιανέλι τιμήθηκε και πήρε τα βουνά με το ποδήλατο όπως είπαμε, για να είναι έτοιμος. Έτοιμος καθότι πήρε αμέσως θέση στο τεχνικό τιμ της ομάδας. Και είμαστε σίγουροι ότι θα παρουσιαστεί σε καλύτερη κατάσταση από πολλούς από τους παίκτες της Σασουόλο που θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς αυτόν στην επόμενη Serie A. Χωρίς τον αρχηγό που μεγάλωσε μαζί με τον σύλλογο.