Το Λούτον δεν είναι μια πόλη από αυτές που ονειρεύεσαι πως θέλεις κάποτε να ζήσεις. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν μια από τις “συμπαθητικές” πόλεις. Είναι μάλλον ένα από εκείνα τα μέρη που η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που σου δίνει όταν τo επισκέπτεσαι είναι η συνειδητοποίηση ότι σύντομα θα μπορείς να φύγεις από εκεί. Πριν από λίγους μήνες σε ένα διαδικτυακό γκάλοπ ψηφίστηκε ως η τρίτη χειρότερη πόλη για να ζεις στην Αγγλία, τα τελευταία χρόνια είναι σχεδόν μόνιμα στις πρώτες θέσεις αντίστοιχων ψηφοφοριών ενώ το 2004 είχε κερδίσει με το σπαθί της τον τίτλο της χειρότερης πόλης της Βρετανίας. “Το Λούτον είναι η τουαλέτα της Αγγλίας” έγραψε σε μια κριτική του κάπου, κάποτε ένας ανώνυμος χρήστης του ίντερνετ και από τότε η έκφραση χρησιμοποιείται συχνά σε σχετικές κουβέντες. Το να ζεις και να μεγαλώνεις στο Λούτον επομένως δεν είναι μια εύκολη κατάσταση, που γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη αν είσαι οπαδός της τοπικής ομάδας.

Η Λούτον Τάουν έζησε τη χρυσή εποχή της στα 80s, όταν αγωνίστηκε για δέκα σερί έτη στην πρώτη κατηγορία φτάνοντας μέχρι και την 7η θέση. Εκείνη την περίοδο και πιο συγκεκριμένα το 1988 έζησε και τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, όταν κέρδισε το Λιγκ Καπ στο Γουέμπλει επικρατώντας με 3-2 της Άρσεναλ, αν και βρισκόταν πίσω στο σκορ μέχρι το 82′. Όλα τα ωραία όμως κάποτε συνήθως τελειώνουν και η δεκαετία του 90′ σηματοδότησε την επιστροφή της ομάδας στην αβεβαιότητα και στη συχνή εναλλαγή κατηγοριών.

Στις αρχές του νέου αιώνα ο σύλλογος έκανε μια προσπάθεια να επανέλθει, σκαρφάλωσε για άλλη μια φορά από την 4η κατηγορία στη 2η αλλά η χαρά αποδείχτηκε πρόσκαιρη. Τα οικονομικά προβλήματα αποδείχτηκαν τεράστιο βαρίδιο, αφού για χρόνια η διαχείριση των εσόδων και των εξόδων γινόταν με σχεδόν ερασιτεχνικό τρόπο από ανθρώπους με περιορισμένες ικανότητες και αμφισβητήσιμες προθέσεις. Η εποχή αυτή σημαδεύτηκε από διάφορες αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και στη διοίκηση που άφησαν το στίγμα τους στην μετέπειτα πορεία του συλλόγου.

Στο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από όλα, τον Μάιο του 2003 μια κοινοπραξία με επικεφαλής τον επιχειρηματία Τζον Γκούρνει αγόρασε την ομάδα. Ο αμφιλεγόμενος από πολλές απόψεις Γκούρνει δήλωνε με καμάρι ότι πίσω του κρύβονταν πάμπλουτοι ξένοι επενδυτές και ανακοίνωνε μελλοντικά σχέδια που έμοιαζαν λιγότερο εφικτά και από γραφικές και ακραίες εξαγγελίες υποψηφίων για την προεδρία του 15μελους ενός λυκείου (όπως νέο γήπεδο 70.000 θέσεων, συνοδευόμενο από πίστα Φόρμουλα 1!). Μια από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να διώξει τον πετυχημένο έως τότε προπονητή της ομάδας, ανακοινώνοντας του την απόλυση του με ένα… γράμμα, και να οργανώσει ένα τηλεφωνικό Manager Idol, στο οποίο οι οπαδοί καλούσαν έναν αριθμό τηλεφώνου (με ειδική χρέωση εννοείται) και ψήφιζαν μεταξύ τριών υποψηφιών προπονητών! “Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή, θα ήταν ξεκαρδιστική” όπως σχολίασε πετυχημένα ένας από τους οπαδούς που μετά από όλα αυτά βγήκαν μπροστά για να σώσουν ό,τι σώζεται.

Η φαρσοκωμωδία κράτησε μόνο 55 ημέρες, κατά τις οποίες ο Γκούρνει πρόλαβε να γίνει ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους στο βρετανικό ποδόσφαιρο εξωτερικεύοντας σκέψεις που θα έκαναν κάθε φυσιολογικό οπαδό να αναγουλιάσει: Αλλαγή ονόματος της ομάδας, μετακόμιση σε άλλη πόλη και συνένωση με τη Γουίμπλεντον. Για να σώσουν την ομάδα τους, οι οπαδοί έφτιαξαν μια οργάνωση με την ονομασία Luton Town Supporters’ Trust, οργάνωσαν ένα μαζικό μποικοτάζ και κατάφεραν να διώξουν τον Γκούρνει και την παρέα του. Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε όμως αισθητά τα επόμενα χρόνια.

Τα οικονομικά προβλήματα και τους λάθος χειρισμούς ακολούθησαν διάφορες τιμωρίες από την αγγλική ΠΟ για παραβάσεις που μέχρι και σήμερα είναι κάπως θολές: Κάποιες μεταγραφές που δεν δηλώθηκαν σωστά, κάποιες προμήθειες που δεν δόθηκαν βάσει κανονισμών και κάποιοι μάνατζερ παικτών που συμμετείχαν σε συμφωνίες ενώ δεν είχαν την απαραίτητη άδεια από τη ΦΙΦΑ. Μέσα σε δυο χρόνια η ομάδα τιμωρήθηκε συνολικά με αφαίρεση 40 βαθμών (!), μια καταδικαστική ποινή που οι οπαδοί της θεωρούν μέχρι και σήμερα πως είναι τεράστιο σκάνδαλο καθώς για αντίστοιχες περιπτώσεις άλλες ομάδες αντιμετωπίστηκαν με πολύ μεγαλύτερη επιείκεια. Αυτή η χιονοστιβάδα προβλήματων είχε ως αποτέλεσμα η Λούτον να κατρακυλήσει από την Τσάμπιονσιπ στην 5η κατηγορία μέσα σε μόλις τρία χρόνια, κοινώς ένας υποβιβασμός κάθε σεζόν!

Σύμφωνα με τους ανθρώπους που ανέλαβαν την προσπάθεια διάσωσης εκείνη την περίοδο, οι ‘καπελάδες’, όπως είναι το παρατσούκλι τους λόγω της παράδοσης που έχει η πόλη στην παρασκευή καπέλων, βρέθηκαν αρκετές φορές κοντά στη διάλυση. Με την ομάδα να αγωνίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της στις ερασιτεχνικές κατηγορίες και χωρίς καμία σοβαρή πηγή εσόδων το έργο της οργάνωσης των οπαδών που ανέλαβε τη διοίκηση έμοιαζε κάτι παραπάνω από δύσκολο. Ο σύλλογος έμεινε για πέντε χρόνια στην Κόνφερενς αφού τρεις φορές απέτυχε να κερδίσει την άνοδο στη διαδικασία των πλέι οφ. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2014 για να επιστρέψει στις επαγγελματικές κατηγορίες αλλά όπως αποδείχτηκε η επιβράβευση για την αναμονή και τη στήριξη όλη αυτή τη δύσκολη εποχή ήρθε στη συνέχεια.

Με τα οικονομικά της νοικοκυρεμένα πλέον, με ένα νέο, μεγαλύτερο και σύγχρονο γήπεδο επιτέλους στα σκαριά μετά από σχεδόν 70 χρόνια προσπαθειών (!), με τη διοίκηση να στελεχώνεται από ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν πολύ βαθιά τσέπη αλλά αγαπάνε πραγματικά την ομάδα, η Λούτον έγινε πρότυπο για άλλους συλλόγους τέτοιου επιπέδου που έχουν επίσης καεί στο παρελθόν από ανίκανους ή απατεώνες ιδιοκτήτες. “Θεωρητικά είμαι ο CEO της ομάδας αν και δεν νομίζω πως μοιάζω πάρα πολύ με τους CEO άλλων μεγαλύτερων ομάδων” δήλωσε πρόσφατα ο Γκάρι Σουίτ, ένας από τους οπαδούς που ‘τρέχουν’ τα τελευταία χρόνια τη Λούτον και συνέχισε: “Δεν έχω κανένα πρόβλημα αν χρειαστεί να φτιάξω τσάι για οποιονδήποτε μέσα στην ομάδα, να σκουπίσω το πάτωμα ή να σερβίρω πίσω από το μπαρ. Όλα τα παραπάνω τα έχω κάνει στο παρελθόν”.

Μέσα σε λίγα χρόνια οι ‘καπελάδες’ επέστρεψαν στην Τσάμπιονσιπ, γλίτωσαν οριακά τον υποβιβασμό στην πρώτη σεζόν εκεί, σταθεροποιήθηκαν στη μέση της βαθμολογίας πέρσι και έκαναν φέτος τη μεγάλη έκπληξη που ελάχιστοι μπορούσαν να προβλέψουν.

Με ένα από τα μικρότερα μπάτζετ της κατηγορίας (“Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και στην 3η κατηγορία υπάρχουν 7-8 ομάδες που έχουν μεγαλύτερο μπάτζετ από εμάς” δήλωσε πρόσφατα ο προπονητής της, Νέιθαν Τζόουνς) και χωρίς να ξοδέψει ούτε μια λίρα για μεταγραφές τα δυο τελευταία χρόνια (όσοι ήρθαν ήταν είτε ελεύθεροι, είτε δανεικοί), η ομάδα του Ουαλού τεχνικού, που έγινε σχετικά διάσημος πριν λίγο καιρό όταν αποκάλυψε ότι έβαλε φωτιά στο περιζήτητο τραπεζάκι του πινγκ πονγκ στα αποδυτήρια για να εστιάσει την προσοχή των παικτών του στο μεγάλο στόχο της ομάδας, τερμάτισε στην 6η θέση και αυτές τις μέρες διεκδικεί στα πλέι οφ την άνοδο της στην Πρέμιερ Λιγκ, τριάντα χρόνια μετά την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί.

Μια εικόνα που έγινε viral τις τελευταίες εβδομάδες και αποτυπώνει τη διαφορά δυναμικότητας των ομάδων που πρωταγωνίστησαν φέτος στην Τσάμπιονσιπ 

“Είναι ένα υπέροχο ταξίδι αυτό που κάνουμε τα τελευταία χρόνια” προσθέτει ο Τζόουνς, “κυρίως γιατί βρισκόμαστε εδώ σήμερα όχι γιατί ξοδέψαμε πολλά λεφτά αλλά γιατί κάποιοι καλοί άνθρωποι έκαναν μερικά βασικά πράγματα σωστά, εντός και εκτός γηπέδου. Θεωρώ πως αν καταφέρουμε αυτό που προσπαθούμε να καταφέρουμε θα μπορούμε να λέμε πως αυτή είναι η ωραιότερη ιστορία στο ποδόσφαιρο αυτή την εποχή”.

Αν τελικά τις επόμενες μέρες ολοκληρωθεί η έκπληξη και Λούτον βρεθεί τη νέα σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ, οι φίλαθλοι των μεγάλων αγγλικών ομάδων θα βιώσουν μια πραγματικά ξεχωριστή για το επίπεδο αυτό οπαδική εμπειρία. Ο φάκελος του νέου γηπέδου έχει πάρει, επιτέλους, επίσημα έγκριση αλλά η κατασκευή του αργεί ακόμα. Αυτό σημαίνει πως όσοι εκδρομείς θα επιλέξουν να ταξιδέψουν στο Λούτον για να απολαύσουν τη μαγεία ενός αγώνα Πρέμιερ Λιγκ θα ζήσουν την καλτ εμπειρία της επίσκεψης στην κερκίδα των φιλοξενούμενων του Κένιλγουορθ Ρόουντ.

Η είσοδος της κερκίδας των φιλοξενούμενων, μερικά μόνο εκατοστά δίπλα από την είσοδο του σπιτιού κάποιας γειτόνισσας 

Για να μπει κάποιος φιλοξενούμενος στo γραφικό γήπεδο των ‘καπελάδων’ με τα 117 χρόνια στην πλάτη του και τις μόλις 10.356 θέσεις του θα πρέπει να… εντοπίσει την σχεδόν κρυμμένη είσοδο της κερκίδας σε έναν τυπικό, αγγλικό δρόμο γεμάτο πανομοιότυπα σπίτια, στη συνέχεια να διασχίσει ένα διάδρομο κάτω ακριβώς από το διαμέρισμα κάποιων ανθρώπων που έτυχε να μένουν δίπλα στο γήπεδο (“εμείς μπαίναμε στο γήπεδο και από πάνω ακούγαμε κάποιον να καθαρίζει με μια ηλεκτρική σκούπα” έγραψε κάποιος πριν μερικά χρόνια σε ένα ποδοσφαιρικό φόρουμ) και μετά να ανέβει κάτι εξωτερικές σκάλες που και από τις δυο πλευρές έχουν μια, ας την πούμε, μαγική θέα, που σίγουρα δεν συναντάς μπαίνοντας στο Μπερναμπέου ή το Σαν Σίρο. Τι περιλαμβάνει αυτή; Τις πίσω αυλές γειτονικών σπιτιών, με τις απλωμένες μπουγάδες, τα πεταμένα εργαλεία και τις μικρές αποθήκες.