Μαρκ Νομπλ: το αντίο ενός old school αρχηγού

Στα 11 του χρόνια, ένα αγόρι που γεννήθηκε στο Κάνινγκ Τάουν και μεγάλωσε στο Μπέκτον στο ανατολικό Λονδίνο περνούσε για πρώτη φορά την πόρτα της Γουέστ Χαμ. Είχε ήδη πάει στην Άρσεναλ, αλλά η απόσταση από το προπονητικό κέντρο ήταν μεγάλη για να μπορεί ο πατέρας του να τον πηγαινοφέρνει. Έτσι κι αλλιώς, ο μικρούλης Μαρκ ζούσε δίπλα στο Άπτον Παρκ και αγαπούσε τα σφυριά. 24 χρόνια αργότερα, πριν λίγες ημέρες, ο Μαρκ Νομπλ βραβεύτηκε στα βραβεία των παικτών της Γουέστ Χαμ, στα 35 του χρόνια πια με το μαλλάκι να αραιώνει λίγο και το θυμήθηκε. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου μέρα στο Τσάντγουελ Χιθ (ακαδημίες της Γουέστ Χαμ). Ήμουν στην Άρσεναλ πριν από αυτό και πάντα φτάναμε αργοπορημένοι, η Γουέστ Χαμ με ήθελε πάντα από πολύ μικρό. Ήρθα στα 11 και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Όταν υποστηρίζεις αυτή την ομάδα και παίξεις σε αυτή και γίνεις και αρχηγός στον σύλλογο που υποστηρίζεις, μπορείς να πεις ότι έζησες το όνειρο κάθε οπαδού», λέει προσπαθώντας να μην λυγίσει από τη συγκίνηση.

Λίγο μετά την πρόκριση επί της Λυών, όπου ο Νομπλ μπήκε ως αλλαγή και αποθεώθηκε. Λίγη ώρα αργότερα είχε πάρει τη σκούπα στα χέρια και συμμάζευε τα αποδυτήρια.

Με τη φωνή του να σπάει σε αρκετά σημεία των δηλώσεών του, ο κόσμος της Γουέστ Χαμ βλέπει έναν καλό παίκτη, αλλά κυρίως μια σημαντική προσωπικότητα του συλλόγου να πλησιάζει προς το ποδοσφαιρικό της τέλος. Και λέμε ποδοσφαιρικό γιατί ο Νομπλ εδώ και καιρό είναι κάτι πολύ παραπάνω. Συμμετέχει στο κοινωνικό πρόγραμμα της Γουέστ Χαμ (γι’ αυτό άλλωστε και βραβεύτηκε) Players’ Project, στο οποίο αθλητές και αθλήτριες βοηθούν την τοπική κοινότητα από το 2018, ενώ ο σύλλογος έχει επενδύσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια λίρες. Το πρόγραμμα έχει μια σειρά από στόχους, όπως την προστασία του περιβάλλοντος, την ισότητα, τη μάθηση, την εύρεση εργασίας, αλλά και την καταπολέμηση της φτώχειας και ο Μαρκ είναι από τους βασικότερους πυλώνες του, συμμετέχοντας όχι από υποχρέωση, ούτε για να βγει φωτογραφίες. Από στήριξη σε άστεγους μέχρι το ιατρικό προσωπικό του NHS για τη μάχη που δίνουν κατά την πανδημία, ο Νομπλ βρίσκεται πάντα εκεί για να βοηθήσει την τοπική κοινότητα. Just a local lad, supporting his local team, που θα λέγανε και στο Λονδίνο.

Άλλωστε το “πάντα εκεί” είναι σχεδόν κυριολεκτικό. Αν και δεν είναι ακριβώς “άνθρωπος της μιας ομάδας”, ο Νομπλ δεν έφυγε ποτέ από τη Γουέστ Χαμ, απλώς φόρεσε ως δανεικός τις φανέλες των Χαλ και Ίπσουιτς. Κατά τα άλλα, τα ρεκόρ του μιλούν από μόνα τους. “Σφυρί της χρονιάς” δυο φορές, “Παίκτης της δεκαετίας” από το 2010 ως το 2020, ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα χρόνια σε έναν σύλλογο στα μεγάλα πρωταθλήματα από το 2021 (όταν και ο Μέσι μετακόμισε), δεύτερος πιο εύστοχος εκτελεστής πέναλτι στον αιώνα που ζούμε (με αριθμό πάνω από 30 εκτελέσεων) με ποσοστό 90,5% (μόνο ο Λεβαντόφσκι τον ξεπερνά και ακολουθούν Ριβάλντο, ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο και ο… Μπαλοτέλι), παίκτης με τους περισσότερους αγώνες στην Πρέμιερ Λιγκ με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ, πιο νέος παίκτης στην ιστορία της 2ης ομάδας της Γουέστ Χαμ στα 15 του.

Ο Νομπλ έκανε ντεμπούτο στα 17 του με την 1η ομάδα το 2004 και έφερε γούρι, καθώς η Γουέστ Χαμ που μόλις είχε υποβιβαστεί τερμάτισε μεν 6η στην Τσάμπιονσιπ, αλλά κατάφερε στα πλέι-οφ να κερδίσει την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ. Αυτή ήταν η πρώτη του, αλλά και όχι τελευταία χρονιά στη Β’ εθνική της Αγγλίας με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ. Έζησε τον καταστροφικό υποβιβασμό του 2011, πλέον ως βασικός παίκτης. Την επόμενη σεζόν έχασε μόλις ένα ματς, σκόραρε 8 γκολ (τα 7 με πέναλτι) και ανέβηκε ξανά με τα Σφυριά στην Πρέμιερ Λιγκ. Βρισκόταν πάντα εκεί σε καλά και άσχημα.  Καλά, όπως η έξοδος στην Ευρώπη και η 7η θέση το 2016. Μεταξύ μας, τα άσχημα ήταν περισσότερα από τα καλά. Αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ από το να δίνει τα πάντα για την ομάδα. «Είμαι 32 ετών και έχω άγχος πριν από κάθε προπόνηση γιατί θέλω να είμαι ο καλύτερος παίκτης εκεί έξω. Θα έχω αυτή τη νοοτροπία μέχρι να αποσυρθώ, είναι ο φόβος της αποτυχίας που με οδηγεί σε αυτό», λέει πριν μερικά χρόνια.

Και ποτέ δεν φοβόταν να πει αυτό που πίστευε. Ούτε όταν τα έβαλε δημόσια με τη διοίκηση για την παραχώρηση ενός ταλαντούχου νεαρού παίκτη, λέγοντας ότι δεν έπρεπε να φύγει, ούτε όταν τα έβαζε με τους συμπαίκτες του πριν από περίπου δύο χρόνια σε έναν αγώνα κυπέλλου. Ο Νομπλ (στα 33 του τότε) θα ξεκουραζόταν στον μεσοβδόμαδο αγώνα γιατί είχε πολλά παιχνίδια στα πόδια του, αλλά οι συμπαίκτες του έπαιζαν τραγικά άσχημα και έτσι ο Μόγιες αναγκάστηκε να τον βάλει στο ημίχρονο. Ο Νομπλ δεν δίστασε στη συνέχεια να τα βάλει με τους συμπαίκτες του, λέγοντας ότι δεν γίνεται να φταίνε οι προπονητές και ότι οι παίκτες πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να απαντήσουν στο ερώτημα: «δούλεψα αρκετά σκληρά σήμερα; ήμουν αρκετά καλός;» Κι αν νομίζετε ότι το έκανε για λαϊκισμό, για να χαϊδέψει τα αυτιά των οπαδών, κάνετε λάθος. Έχει δηλώσει ότι ο περισσότερος κόσμος που πάει πλέον στο γήπεδο δεν καταλαβαίνει το άθλημα, ενώ την περίοδο των… αναταραχών στον σύλλογο το 2018, οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ μπούκαραν μέσα σε ένα ματς με την Μπέρνλι κι ο Νομπλ ήταν εκεί για να αρπάξει έναν από αυτούς:

Στο ερώτημα «ήμουν καλός σήμερα» κανείς δεν μπορεί να απαντάει πάντα ναι. Στο «δούλεψα αρκετά σκληρά» πάντως, ο Νομπλ μπορεί. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν τα έδινε όλα. Το “όλα” όμως δεν ήταν ποτέ αρκετό για να φτάσει στην εθνική Αγγλίας. Παρά το γεγονός ότι πέρασε από όλες τις μικρές εθνικές από την Κ16 ως την Κ21, ποτέ δεν κλήθηκε στην εθνική ανδρών. Ειδικά το 2016 οι περισσότεροι λένε ότι το άξιζε. Χάρη στην ιρλανδική του καταγωγή, θα μπορούσε να αγωνιστεί με την εθνική της Ιρλανδίας, να ζήσει το ποδόσφαιρο και σε ένα άλλο επίπεδο. Προς τιμήν του όμως, αρνήθηκε την πρόταση της ιρλανδικής Π.Ο. και το εξήγησε ωραία: «Έχω αγωνιστεί με όλες τις εθνικές της Αγγλίας, το να αγωνιστώ με την εθνική της Ιρλανδίας, ενώ δεν ήταν ποτέ όνειρό μου θα είναι άδικο για κάποιο νεαρό παιδί στην Ιρλανδία που το ονειρεύεται μια ζωή και πιθανώς να του πάρω τη θέση». Ο Νομπλ υστερούσε πάντα στο δημιουργικό κομμάτι, δεν ήταν Τζέραρντ, Λάμπαρντ, Σκόουλς (ο ίδιος λέει ότι ο Στίβι Τζι ήταν ο καλύτερος από τους τρεις). Ήταν ένα σκυλί στα χαφ που έκανε το απλό, ήξερε να διαβάζει το παιχνίδι, αλλά δεν μάγευε ποτέ με την τρομερή ποιότητά του. Και έτσι όμως, σίγουρα έχουν φορέσει τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια πολύ χειρότεροι παίκτες από αυτόν. Άσε που θα έβαζε και κανένα πέναλτι.

Εκτός από οπαδούς αρπάζουμε και αντιπάλους, εδώ με τον Ερέρα.

Ο Μαρκ θα αφήσει το ποδόσφαιρο στο τέλος της σεζόν και ίσως το κάνει την καλύτερη στιγμή. Η ομάδα δείχνει σε πολύ καλή εποχή. Δεν είναι απλώς ένα καλό φεγγάρι. Όπως λέει κι ο ίδιος στον μονόλογό του στα βραβεία, η Γουέστ Χαμ έγινε πάλι ένας σύλλογος που όλοι είναι μαζί. Η μετακόμιση στο νέο γήπεδο ήταν δύσκολή, αλλά κόσμος και παίκτες βρήκαν τις τελευταίες δύο σεζόν την ψυχική σύνδεση. Νέες διαδρομές προς το γήπεδο, νέες εξέδρες, νέες συνήθειες, κάτι έλειπε σε αυτή τη μετακόμιση. Αλλά η σταθερά του Νομπλ βοήθησε. Οι ποδοσφαιριστές της Γουέστ Χαμ δουλεύουν πλέον σκληρά, γνωρίζουν ότι δεν είναι η κορυφαία ομάδα, αλλά παλεύουν, ο προπονητής δείχνει να έχει βρει ένα καλό μέρος για να εργαστεί και οι οπαδοί έκαναν πολλές και σημαντικές εκδρομές στην Ευρώπη στηρίζοντας τη Γουέστ Χαμ σε διάφορα γήπεδα. Ο Νομπλ, όπως όλα δείχνουν, αναμένεται να αποχαιρετίσει το κοινό της Γουέστ Χαμ στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Σίτι και να αποθεωθεί για μια τελευταία φορά. Θα μπορέσει να ξεκουραστεί γνωρίζοντας ότι έκανε ό,τι μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια.