Είναι Ιανουάριος του 2002 και η Άρσεναλ, υπό τις οδηγίες του Αρσέν Βενγκέρ, παλεύει για το πρωτάθλημα Αγγλίας. Ο Αλσατός προπονητής έχει εδώ και καιρό ακούσει για ένα ταλέντο από την Ακτή Ελεφαντοστού που αγωνίζεται στην ASEC Mimosas. Έχει προλάβει να δει τον ποδοσφαιριστή και οι πρώτες εντυπώσεις αρκούν για να δώσουν στον νεαρό το εισιτήριο για το Λονδίνο, με σκοπό να δοκιμαστεί. Ο πιτσιρίκος, μόλις στα 19 του, ονομάζεται Κόλο Τουρέ και η θέση που -συνήθως- αγωνιζόταν εκείνα τα χρόνια ήταν αυτή του αμυντικού μέσου. Οι πρώτες εντυπώσεις που θα αφήσει, παίζοντας με την δεύτερη ομάδα, ήταν από την αρχή ενθαρρυντικές και κάπως έτσι, αρκετά γρήγορα μάλιστα, ο Τουρέ θα βρεθεί στην τελευταία «πίστα» των δοκιμαστικών, με την κανονική ομάδα, παίζοντας με τους αναπληρωματικούς απέναντι σε μία ενδεκάδα που είχε κάνει ολόκληρη την Αγγλία να παραμιλάει με το ταλέντο της. Το άγχος είχε κυριεύσει το μυαλό και το σώμα του, ξέροντας πως αυτή ήταν η μεγάλη του ευκαιρία για να βρεθεί -επιτέλους- σε μία ομάδα του κορυφαίου επιπέδου. Σε μία ομάδα που ήταν παράλληλα και η αγαπημένη του εκείνη την εποχή.

Λίγα λεπτά μετά την έναρξη του διπλού των βασικών με τους αναπληρωματικούς, κι αφού έχει βρει σιγά-σιγά τα πατήματά του, θα δει τον Τιερί Ανρί να υποδέχεται την μπάλα με ένα από εκείνα τα «μαγικά» του κοντρόλ, πανέτοιμος για να τρέξει στο χώρο, όταν ξαφνικά ο χρόνος θα παγώσει με τον Τουρέ να του κάνει ένα δολοφονικό τάκλιν από πίσω. Το μαρκάρισμα ήταν τόσο δυνατό που ο Ανρί θα αποχωρήσει κουτσαίνοντας για τα αποδυτήρια με τον Βενγκέρ να είναι πραγματικά έξαλλος. «Μην κάνεις τάκλιν» θα φωνάξει φανερά εκνευρισμένος στον Τουρέ, με τον νεαρό να κατεβάζει το κεφάλι και να συνεχίζει το -δίχως αύριο- παιχνίδι του. Μερικές στιγμές αργότερα η μπάλα θα φτάσει στα πόδια του Μπέργκαμπ και ο Τουρέ, χωρίς να το πολυσκεφτεί, θα κάνει ακόμα ένα δυνατό τάκλιν που θα οδηγήσει τον Ολλανδό «μαέστρο» στα αποδυτήρια. Το καλύτερο όμως δεν είχε φτάσει ακόμα. Αφού τα πνεύματα ηρέμησαν και το διπλό συνεχίστηκε, λίγο πριν το τέλος και μετά από μία κακή μπαλιά, η μπάλα θα κατευθυνθεί προς την πλάγια γραμμή, με τον Βενγκέρ που παρατηρούσε το παιχνίδι, να κάνει κίνηση για να την σταματήσει. Όταν το πόδι του προπονητή της Άρσεναλ ακούμπησε την μπάλα, δύο πόδια (εννοείται του Κόλο Τουρέ) τον σήκωσαν στον αέρα με ένα συρτό τάκλιν. Ήταν κάτι εξωπραγματικό. Ο νεαρός είχε τραυματίσει, εκτός των δύο σούπερ σταρ της ομάδας, και τον προπονητή, ξεσπώντας σε κλάματα μπροστά σε όλους την ώρα που ο Βενγκέρ έφευγε για το ιατρείο της ομάδας. Την ώρα που όλοι είχαν παγώσει και ο ίδιος ήξερε ότι (μάλλον) είχε καταστρέψει το δοκιμαστικό του, ο Βενγκέρ εμφανίστηκε με πάγο στο πόδι. Τον κοίταξε κατάματα και του είπε. «Μικρέ, τέτοιους παίκτες θέλουμε. Αύριο υπογράφεις». Ευτυχώς για τους «κανιονιέρηδες» τόσο ο Ανρί όσο και ο Μπέργκαμπ δεν είχαν κάτι σοβαρό. Για την ιστορία εκείνη η Άρσεναλ έφτασε στο νταμπλ στο τέλος της χρονιάς.

Από την επόμενη σεζόν (2002-2003) ο Βενγκέρ ξεκίνησε να δίνει χρόνο στον νεαρό, βάζοντάς τον αρχικά στη μεσαία γραμμή, ως αμυντικό μέσο, αλλά και στο δεξί άκρο της άμυνας, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα και τη δύναμή του. Οι 26 εμφανίσεις στην Αγγλία και οι 7 στην Ευρώπη ήταν ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα, ανοίγοντας δρόμο για την επόμενη, μυθική, χρονιά. Ο Κόλο ξεκίνησε να παίζει στο κέντρο της άμυνας, δίπλα στον Σολ Κάμπελ, συνθέτοντας ένα μοναδικό δίδυμο που βοήθησε τα μέγιστα για να φτάσει η Άρσεναλ στο αήττητο πρωτάθλημα του 2004. Ήταν ο παίκτης που συμπλήρωσε άψογα τον Άγγλο βετεράνο στο κέντρο της άμυνας και με τους Ζιλμπέρτο Σίλβα και Βιεϊρά μπροστά τους, ως κεντρικοί μέσοι, έγιναν μία ανίκητη αμυντική τετράδα που μπορούσε παράλληλα να βγάλει με ευκολία την μπάλα μπροστά για τους σπουδαίους επιθετικούς. Εκείνο το -στα χαρτιά- 4-4-2 του Βενγκέρ και ο τρόπος που οι πλάγιοι μπακ έδινα βοήθειες στην τετράδα που προανέφερα, χτίζοντας από χαμηλά ήταν κάτι μοναδικό για εκείνη την εποχή. Το παιδάκι που είχε έρθει σχεδόν άγνωστο πριν δυόμιση χρόνια στο Λονδίνο, είχε μετατραπεί σε έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς της Ευρώπης, παίζοντας για μία ομάδα (όπως ήταν η εκείνη η Άρσεναλ) που θεωρούνταν από μεγάλη μερίδα ποδοσφαιρόφιλων ως η πιο ελκυστική στο μάτι ομάδα της Ευρώπης. Ο Κόλο έμεινε στο Λονδίνο μέχρι το 2009, πανηγυρίζοντας το πρωτάθλημα Αγγλίας του 2004, το Κύπελλο Αγγλίας το 2003 και το 2005, φτάνοντας και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2006 στην ήττα με 2-1 από την Μπαρσελόνα.

Το 2009 με την Μάντσεστερ Σίτι να έχει μπει σε νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δαπανώντας τεράστια ποσά, ο Κόλο θα γίνει «πολίτης» με το ποσό να αγγίζει τις 14 εκατομμύρια λίρες. Ο Μαρκ Χιουζ θα του δώσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού και ο Ιβοριανός θα πραγματοποιήσει μία εξαιρετική πρώτη χρονιά που θα βρει την Σίτι στην 5η θέση. Η Σίτι άλλαξε αμέσως επίπεδο με την έλευση του Ρομπέρτο Μαντσίνι, και τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές που έφταναν από κάθε μεριά της Ευρώπης, με τον Κόλο Τουρέ να αποτελεί σημαντικό κομμάτι της. Τα πάντα όμως θα αλλάξουν προς το χειρότερο όταν στις 3 Μαρτίου του 2011 θα βρεθεί θετικός σε ντόπινγκ-κοντρόλ και θα τιμωρηθεί με 6 μήνες αποκλεισμό από το ποδόσφαιρο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πήρε μετάλλιο νικητή για το Κύπελλο Αγγλίας του 2011, όταν η Σίτι επικράτησε της Στόουκ με 1-0 χάρις στο τέρμα του αδερφού του -και νέου ηγέτη της ομάδας- Γιάγια Τουρέ. Ήταν πραγματικά μία πολύ δύσκολη περίοδος για τον Κόλο που από τη μία προσπαθούσε να αποδείξει ότι δεν ευθυνόταν αυτός για το «ντοπάρισμα» και από την άλλη έβλεπε να χάνει το «τρένο» της βασικής ενδεκάδας της ομάδας, έχοντας στην πλάτη του μια πολύμηνη τιμωρία (δεν του επιτρεπόταν ούτε να προπονηθεί με την ομάδα) την ώρα που η αμυντική γραμμή της Σίτι είχε γεμίσει με εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν καθώς η επιστροφή του, τον Οκτώβριο του 2011, τον βρήκε ως παγκίτη πολυτελείας, με το δίδυμο των βασικών να είναι το Κομπανί – Λέσκοτ. Το τέλος της χρονιάς (2011-2012) βρήκε την Μάντσεστερ Σίτι πρωταθλήτρια Αγγλίας, και τον ίδιο πρωταθλητή για δεύτερη φορά με δεύτερη διαφορετική ομάδα, όλοι όμως ήξεραν ότι οι καλές του μέρες ανήκαν στο παρελθόν. Η επόμενη χρονιά θα τον βρει βυθισμένο στη μετριότητα της Σίτι, σε μία σεζόν που οι «πολίτες» έχασαν εύκολα το πρωτάθλημα από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ γνωρίζοντας και την ήττα από τη Γουίγκαν στον τελικό του Κυπέλλου, στην πρώτη και μοναδική φορά που ομάδα που κατέκτησε το αρχαιότερο ποδοσφαιρικό τρόπαιο έπεσε κατηγορία.

Το καλοκαίρι του 2013 θα τον βρει ελεύθερο και ο Μπρένταν Ρότζερς, που ψάχνει λύσεις για την άμυνα της Λίβερπουλ, θα τον φέρει στο Άνφιλντ. Στην πρώτη του χρονιά με τους «κόκκινους» θα φτάσει πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, μετρώντας 20 συμμετοχές, αγωνιζόμενος κυρίως στο κέντρο της άμυνας δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό για το καλό της ομάδας. Ένας χαμογελαστός εργάτης που έδινε πάντα το 101%. Όσοι θυμούνται εκείνη τη χρονιά δεν μπορούν να διαφωνήσουν ότι ο Τουρέ πάλεψε σε όλα τα παιχνίδια που πάτησε στο χορτάρι, δεν ξέφυγε όμως από πολλά ατομικά λάθη που οδήγησαν σε γκολ (και αυτογκόλ) φανερώνοντας με τον χειρότερο τρόπο ότι οι καλές του μέρες είχαν φύγει ανεπιστρεπτί. Ο Κόλο Τουρέ έμεινε στο Λίβερπουλ μέχρι και το 2016, στην πρώτη χρονιά του Κλοπ, φτάνοντας μαζί του μέχρι και τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ στην ήττα με 3-1 από τη Σεβίλλη, βάζοντας τέλος στην καριέρα του την επόμενη χρονιά ως πρωταθλητής Σκωτίας με τη Σέλτικ του προπονητή, και φίλου, Μπρένταν Ρότζερς. Στην πλούσια καριέρα του πρόλαβε να αγωνιστεί και 120 φορές με την Ακτή Ελεφαντοστού κατακτώντας το Κόπα Άφρικα του 2015 στην σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας του σύμφωνα με τον ίδιο. Από το 2017 ακολουθεί καριέρα προπονητή, στην αρχή ως βοηθός του Ρότζερς σε Σέλτικ και Λέστερ και στη συνέχεια ως πρώτος προπονητής (για λίγο) στη Γουίγκαν.

Η επιστροφή των εγχώριων πρωταθλημάτων βρίσκει τις δύο πρώην ομάδες του (Άρσεναλ και Σίτι) να μονομαχούν στο Έτιχαντ, με την τρίτη ομάδα του (Λίβερπουλ) να παραμονεύει για να πιάσει και πάλι κορυφή. Η διαφορά άλλωστε της Σίτι από τους δύο πρώτους είναι μόλις ένας βαθμός (64 βαθμούς Άρσεναλ και Λίβερπουλ – 63 η Μάντσεστερ Σίτι) με 10 αγωνιστικές να απομένουν για την ολοκλήρωση μιας σεζόν που όπως όλα δείχνουν θα έχει τρεις μνηστήρες για το λαμπερό τρόπαιο. Από το 1993 που υπάρχει η Πρέμιερ Λιγκ μόνο δύο ποδοσφαιριστές έχουν κατακτήσει την κορυφή της Αγγλίας με τις Άρσεναλ και Μάντσεστερ Σίτι. Ο ένας είναι ο Κόλο Τουρέ και ο άλλος ο Γκαέλ Κλισί. Συμπαίκτες και στις δύο περιπτώσεις. Αν η Άρσεναλ καταφέρει τελικά να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος οι ποδοσφαιριστές θα γίνουν τέσσερις καθώς οι Ζιντσένκο (4 φορές) και Ζεσούς (5 φορές) το έχουν καταφέρει -ως συμπαίκτες και αυτοί- με την φανέλα της Σίτι.