Χοσέ Λουίς Γκαγιά: Ο καπετάνιος που θα βυθιστεί με το πλοίο του

Ήταν περίπου πριν έναν μήνα, όταν η Αθλέτικ Μπιλμπάο δραπέτευσε από το Μεστάγια με μία νίκη 1-2 βυθίζοντας τη Βαλένθια στη ζώνη του υποβιβασμού. Το «δραπέτευσε» βέβαια είναι μάλλον υπερβολικό, καθώς μπορεί στον αγωνιστικό χώρο να κέρδισε στις λεπτομέρειες, αλλά στις εξέδρες το Μεστάγια δεν θύμιζε σε τίποτα το απόρθητο κάστρο του παρελθόντος. Χιλιάδες οπαδοί της Βαλένθια βρίσκονταν εκτός γηπέδου, κάνοντας αποχή και ταυτόχρονα διαμαρτυρία για μια ακόμα φορά εναντίον της ιδιοκτησίας του επιχειρηματία Πίτερ Λιμ και της διοίκησής του που έχουν προκαλέσει ένα σωρό δεινά στον σύλλογο. Μετά τη λήξη του αγώνα, ο αρχηγός της Αθλέτικ Ίκερ Μουνιαΐν κατευθύνεται στον συμπαίκτη του στις εθνικές και αρχηγό της Βαλένθια Χοσέ Λουίς Γκαγιά. Του δίνει αρχικά το χέρι και στη συνέχεια του πιάνει το κεφάλι. Ο Γκαγιά δείχνει απαρηγόρητος. Η κάμερα πιάνει τον Μουνιαΐν να του μιλάει: «Έχει πολλά ματς ακόμα, εντάξει; Δεν είναι αδύνατο. Έχει πολλούς πόντους ακόμα», λέει στον συνάδελφό του που μοιάζει απίστευτα στενοχωρημένος.

Κανονικά, θα έπρεπε να είναι μια μέρα γιορτής για τον 27χρονο αριστερό μπακ της Βαλένθια. Είχε μόλις συμπληρώσει το 250ο παιχνίδι της καριέρας του με τη φανέλα των νυχτερίδων στο πρωτάθλημα, τη μοναδική φανέλα που έχει φορέσει στη ζωή του (μαζί με αυτή της εθνικής Ισπανίας). Γέννημα θρέμμα της περιοχής, ο Γκαγιά ξεκίνησε να παίζει μπάλα στη Βαλένθια στα 11 του χρόνια και σήμερα φοράει το περιβραχιόνιο, από τη στιγμή που η διοίκηση του Πίτερ Λιμ αποφάσισε ουσιαστικά να διώξει τον προηγούμενο αρχηγό, τον Ντάνι Παρέχο. Σχεδόν να τον χαρίσει στη Βιγιαρεάλ. Όπως πάνω κάτω έχει κάνει και με ένα σωρό παίκτες που έχει ξεπουλήσει, λες και είναι βαλμένη να καταστρέψει την ομάδα. Ανάμεσα σε αυτούς δεν είναι ο Γκαγιά. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε.

Κόσμος έξω από το γήπεδο να φωνάζει, κάποιοι να μπαίνουν μέσα στη συνέχεια, η Βαλένθια που προηγείται και γεμίζει με κάποιες ελπίδες τον κόσμο, η Μπιλμπάο που γυρίζει το ματς, ο Γκαγιά που προσπαθεί να πει στους συμπαίκτες του “ψηλά το κεφάλι”, οι βρισιές του κόσμου προς τον αρχηγό και η στοργική κίνηση του Μουναΐν (περίπου στο 2.10)
Ένα δράμα στο Μεστάγια.

Ίσως φανεί υπερβολικό αυτό σε ορισμένους από τους αναγνώστες μας, αλλά ο Γκαγιά είναι ένα από τα καλύτερα αριστερά μπακ στον κόσμο. Θα μπορούσε να είναι ένα τοπ όνομα αυτή τη στιγμή, αλλά συνδύασε το όνομά του με μια Βαλένθια που έχει χάσει την αίγλη της, που παραπαίει εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών μιας ιδιοκτησίας που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ομάδα. Θα μπορούσε να είχε φύγει και το περασμένο καλοκαίρι, όταν υπήρχε ενδιαφέρον και ο σύλλογος δεν θα του έκλεινε την πόρτα (είπαμε, τα χρήματα να μπαίνουν στις τσέπες του Λιμ). Δεν το έκανε.

«Στο τέλος, έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι μεγάλωσα εδώ από τα 11 μου. Ήμουν στις ακαδημίες της Βαλένθια από τότε, αλλά και πιο πριν ήμουν οπαδός της Βαλένθια. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Το να είσαι οπαδός ενός κλαμπ και να μπορείς να το εκπροσωπείς ως παίκτης και ως αρχηγός. Έχω περάσει όλες τις διαφορετικές φάσεις του συλλόγου, καλές και κακές στιγμές, αλλά υπάρχουν αξίες τις οποίες ένας παίκτης και ένας αθλητής πρέπει να έχει. Πιστεύω ότι η Βαλένθια μου έδωσε τα πάντα. Από τότε που ήμουν παιδάκι, πάντα με βοηθούσε».

Αυτά ήταν τα λόγια του πριν μερικούς μήνες και η απάντηση στην ερώτηση «γιατί δεν έφυγες», όταν ανανέωσε τον Οκτώβριο. Κατά καιρούς έχει ακουστεί ενδιαφέρον από διάφορες ομάδες. Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και κυρίως Μπαρτσελόνα. Ο Γκαγιά κάθε φορά ανανεώνει για 5 χρόνια ακόμα. Το ίδιο έκανε και πέρσι. Μερικούς μήνες μετά, έχει τον κόσμο να τον αποκαλεί ίχο-ντε-πούτα και να του λέει «σήκω πάνω να τρέξεις, τι αρχηγός είσαι», όταν χτυπάει. Άδικο; Σίγουρα. Ο κόσμος της Βαλένθια δεν είναι καθόλου υπομονετικός, εξοργίζεται εύκολα και όταν περνάει κάτι τόσο δύσκολο, καταφέρεται εναντίον όλων. Ο Γκαγιά δεν αντέχει. Βλέπει τον Ντιακαμπί να πηγαίνει να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο μετά την ήττα από την Αθλέτικ και του φωνάζει να σταματήσει γιατί ο κόσμος δεν τους στηρίζει, δεν υπάρχει εκεί γι’ αυτούς. Αυτό εξοργίζει ακόμα περισσότερο αρκετούς οπαδούς. Η διοίκηση (φυσικά) βγαίνει να στηρίξει τον Γκαγιά και αυτό σίγουρα δεν είναι το καλύτερο.

Καλός αμυντικά, έξυπνος, εξαιρετική τεχνική και ντρίμπλα, καλές σέντρες

Αυτή είναι η μοίρα του αρχηγού σε μια δύσκολη σεζόν. Όλοι ψάχνουν τον Γκαγιά για να δώσει εξηγήσεις για τα πάντα. Όταν η διοίκηση ζήτησε τη στήριξη του κόσμου, μόνο και μόνο για να βάλει τους παίκτες στο γήπεδο από την πίσω πόρτα, μακριά από τον κόσμο, τα social media γέμισαν με μηνύματα που ζητούσαν από τον αρχηγό να απολογηθεί. Λες και ήταν δική του η απόφαση. Για ό,τι συμβαίνει πρέπει αυτός να είναι υπεύθυνος. Πόσο άδικο για ένα παιδί που μετά τα πρώτα του βήματα στο Πεδρεγκέρ, στην περιοχή του Αλικάντε, έκανε 100 χιλιόμετρα καθημερινά για να πηγαίνει στις προπονήσεις των ακαδημιών της Βαλένθια. Εκεί που έπαιζε ως επιθετικός και σκόραρε κατά ριπάς, μιμούμενος το είδωλό του τον Νταβίντ Βίγια. Μετατράπηκε σε αριστερό μπακ, έγινε ο πιο νέος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου που ντεμπουτάρισε σε ευρωπαϊκό ματς και πήρε φανέλα βασικού και αναντικατάστατου μόλις στα 19 του. Διεκδίκησε δυο φορές το Κόπα ντελ Ρέι και το κέρδισε μία. Ένας πραγματικός θρύλος του συλλόγου που αν έπαιζε σε άλλες εποχές θα είχε πολλούς παραπάνω τίτλους και το όνομά του θα φιγουράριζε σε λίστες πλαγίων μπακ μαζί με τους Κανσέλους και τους Ρόμπερτσον αυτού του κόσμου.

Ο Γκαγιά έχει μέχρι στιγμής τρεις ασίστ, ενώ βρίσκεται στη λίστα των αριστερών μπακ με τις περισσότερες προωθητικές ενέργειας στην Ευρώπη. Ακόμα και σε αυτή τη μαύρη χρονιά της Βαλένθια προσπαθεί. Είναι όμως και οι τραυματισμοί που τον αφήνουν εκτός, χάνοντας αρκετά από τα κρίσιμα ματς αυτής της περιόδου για τη Βαλένθια. Είναι μια χρονιά που όλα πάνε στραβά. Ξεκίνησε με μια υπερβολική τιμωρία για κάποιες δηλώσεις (πταίσματα σε σχέση με τα όσα λένε για τους διαιτητές άλλοι παίκτες στην Ισπανία). Ο Γκαγιά έχασε τα πρώτα ματς της σεζόν, κάτι που έκανε μια σίγουρη θέση στην εθνική να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Στη συνέχεια ήρθε ο τραυματισμός που τον άφησε εκτός επιλογών του Λουίς Ενρίκε στο Κατάρ, με τον Ισπανό εκλέκτορα να τον στέλνει πίσω τελευταία στιγμή, ενώ ο Γκαγιά βρισκόταν με την αποστολή για τα τελευταία φιλικά κα πίστευε ότι ο μικροτραυματισμός δεν θα ήταν αρκετός για να τον κρατήσει εκτός Μουντιάλ. Λίγο καιρό πιο μετά, η αγαπημένη του ομάδα βρίσκεται σε δεινή θέση. Ενώ η Βαλένθια δεν είναι τόσο μακριά από τη σωτηρία, ενώ δεν έχει τόσο τραγικό υλικό, φαίνεται σαν όλοι μέσα τους να το έχουν αποδεχτεί ότι θα πέσουν. Και αυτό είναι το χειρότερο. Όσο μια διοίκηση είναι απούσα, όσο οι προπονητές είναι “λίγοι” και αλλάζουν με ευκολία και όσο ο κόσμος φαίνεται διχασμένος, φοβούμενος ότι στηρίζοντας την ομάδα, στηρίζει και την ιδιοκτησία, πώς μπορεί ένας αρχηγός να αλλάξει μόνος του τη μοίρα που δείχνει προδιαγεγραμμένη; Το νιώθουν όλοι, το ένιωσε μέχρι κι ο αρχηγός της Μπιλμπάο, όπως είδαμε πριν.

Η Βαλένθια είναι μια ομάδα φοβισμένη, έχει μπλοκάρει ψυχολογικά, επηρεάζεται από την εξωτερική φασαρία. Έτσι δήλωσε ο Γκαγιά πριν λίγο καιρό, λέγοντας ότι πρέπει να βρεθεί ηρεμία. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Η νίκη επί της Σοσιεδάδ ήταν η μοναδική θετική στιγμή, ανάμεσα στις πολλές ήττες. Η ομάδα έχει έναν πάμπλουτο ιδιοκτήτη, έναν δισεκατομμυριούχο που βρίσκεται στις λίστες του Forbes, αλλά το μόνο που τον απασχολεί είναι να κάνει μπίζνες με τον μάνατζερ Μέντες, παίρνοντας μεγάλα ποσοστά από κάθε πώληση. Ο μόνος που έχει γλιτώσει είναι ο αρχηγός, ο καπετάνιος που βυθίζεται με το καράβι, που μοιάζει ανήμπορος να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο. Δεν θα κάνει καμία εντύπωση να πέσει η Βαλένθια στο τέλος και ο Γκαγιά να αποφασίσει να μείνει. Αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε περίπτωση υποβιβασμού, ο Λιμ θα προσπαθήσει να πουλήσει μέχρι και τα πόμολα από τις τουαλέτες του Μεστάγια. Μέχρι τότε, ο Χοσέ Λουίς Γκαγιά θα μοιάζει φιγούρα βγαλμένη από αρχαιοελληνική τραγωδία, ο ήρωας που υπομένει την τιμωρία των (ποδοσφαιρικών) θεών για εγκλήματα που δεν έκανε ποτέ ο ίδιος.