Καλοκαίρι του 1993 και η Αυστραλία μέσω του ποδοσφαιρικού προγράμματος Big Brother Movement στέλνει έφηβους στην Αγγλία για να δοκιμαστούν σε διάφορες ομάδες. Ο 14χρόνος Μπρετ Έμερτον και ο 15χρόνος Χάρι Κιούελ ταξιδεύουν για το Λιντς ώστε να δοκιμαστούν για 4 εβδομάδες με την ομάδα νέων των «παγωνιών». Στο φιλικό με τους νέους της Ρόδεναμ ο προπονητής Πολ Χαρτ θα χρησιμοποιήσει τον Κιούελ για 45 λεπτά. Ο Αυστραλός επιθετικός θα μαγέψει όλους όσους είχαν την τύχη να ζήσουν εκείνο το ημίχρονο αν και με το τέλος της αναμέτρησης κανένας δεν μιλούσε για τον νεαρό Αυστραλό αλλά για τον Ουαλό Λόρενς Ντέιβις που δεν είχε αγωνιστεί σε εκείνο το παιχνίδι. Ένα γραφειοκρατικό λάθος στερούσε το δικαίωμα της συμμετοχής στον Αυστραλό με τον κόουτς Χαρτ να βρίσκει όμως τη λύση, δηλώνοντας άλλο όνομα σε μια επιλογή που μπορεί να θυμίζει τοπικές κατηγορίες, φτιάχνοντας -ουσιαστικά- μια σπουδαία καριέρα. Ο Κιούελ θα φύγει για την Αυστραλία για ένα παιχνίδι της Κ17 της χώρας του απέναντι στον Ισημερινό και έξι μήνες αργότερα θα ντεμπουτάρει, με το κανονικό του όνομα πλέον, ως μέλος της φημισμένης ομάδας νέων της Λιντς.
Δημιουργός, εκτελεστής, φαντεζί ντριμπλαδόρος. Στα άκρα ή στην κορυφή της επίθεσης. Ένα αγόρι που γεννήθηκε από Άγγλο πατέρα και Αυστραλή μητέρα στο Σίδνεϊ στα τέλη των 70s και -όπως λένε συμπαίκτες και προπονητές- είχε την τύχη να δει την μπάλα να τον ερωτεύεται ίσως περισσότερο από όσο ερωτεύτηκε ο ίδιος το ποδόσφαιρο. Και ο Χάρι Κιούελ, για όσους δεν το ξέρουν ή δεν τον πρόλαβαν να αγωνίζεται, το ερωτεύτηκε πραγματικά το ποδόσφαιρο και του έδωσε -κυριολεκτικά- τα πάντα, τόσο ως ποδοσφαιριστής, με τα χρώματα των Λιντς, Λίβερπουλ και φυσικά της εθνικής Αυστραλίας, όσο και ως προπονητής, σε μια καριέρα που αυτές τις μέρες τον βρίσκει στο τεχνικό επιτελείο της Σέλτικ. Όπως έχει παραδεχτεί γνώριζε από το πρώτο του δοκιμαστικό στη Λιντς πως θα γίνει μέλος αυτής της ομάδας και πως μαζί της θα ζήσει μεγάλες στιγμές στα γήπεδα της Αγγλίας και της Ευρώπης. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Νέων του 1997 ήταν ουσιαστικά η στιγμή που τον έβαλε στο χάρτη του Αγγλικού ποδοσφαίρου και τον οδήγησε στην πρώτη ομάδα της Λιντς κάνοντάς τον παράλληλα τον πρώτο Αυστραλό σούπερ σταρ ποδοσφαιριστή σε μια λίγκα που άρχιζε, σιγά-σιγά, να μετατρέπεται στην καλύτερη, και πιο λαμπερή, του πλανήτη. Ο Χάρι Κιούελ αγωνίστηκε στο Έλαντ Ρόουντ για οχτώ χρόνια και ήταν εκ των κορυφαίων παικτών της ηπείρου μας στις δύο σερί σεζόν που η Λιντς του Ντέιβιντ Ο’Λίρι τρομοκράτησε -για τα καλά μάλιστα- ολόκληρη την Ευρώπη. Το 1999-2000 στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ φτάνοντας μέχρι τους ημιτελικούς και γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από τη Γαλατά σε δύο αναμετρήσεις που στιγματίστηκαν από τα επεισόδια που έγιναν ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων και φυσικά την επόμενη όταν και η Λιντς αποκλείστηκε στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ από την φοβερή και τρομερή Βαλένθια εκείνων των ετών. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε άνθρωπος που να αγαπά το ποδόσφαιρο και να μην εκτιμά τον Κιούελ, όπως φυσικά και να μην ασχολείται με την ομάδα της Λιντς.
Όπως έχει παραδεχτεί, αυτό που λάτρευε περισσότερο ίσως κι από τα παιχνίδια, ακόμα και από αυτά της Ευρώπης, και που τον έκανε πραγματικά σκληρό και ανταγωνιστικό ήταν οι προπονήσεις εκείνων των ετών στη Λιντς. «Ήμασταν μια παρέα από νέους και άκρως ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που ζούσαμε για το προπονητικό διπλό. Κανένας δεν ήθελε να χάνει και το ξύλο που έπεφτε ήταν ανελέητο. Μιλάμε για πραγματικές μάχες σώμα με σώμα. Οι επίσημοι αγώνες ήταν μέρος της δουλειάς. Μια μέρα στο γραφείο. Ήμασταν εμείς, ο προπονητής μας, και ο αντίπαλος. Είχαμε την τακτική μας και οι 11 που είχε επιλέξει ο προπονητής έπρεπε να ακολουθήσουν το πλάνο του προσπαθώντας παράλληλα να δώσουμε και μεγάλη χαρά στους οπαδούς μας. Για να συμβεί αυτό όμως έπρεπε πρώτα να κερδίσεις τη θέση σου στην 11δα. Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο. Θυμάμαι σε ένα οικογενειακό διπλό κάτω από απίστευτη βροχή να έχω τη μπάλα και να γλιστράω δίπλα στην πλαϊνή γραμμή. Έπρεπε να κρατήσουμε πάση θυσία την μπάλα στην κατοχή μας κάτι που κατάφερα περνώντας τη, με το κεφάλι μάλιστα, κάτω από τα πόδια αντιπάλου. Τότε είδα τον Ντέιβ Χόπκινς, έναν Σκοτσέζο κεντρικό χαφ που θα ήθελες να έχεις πάντα μαζί σου σε καβγά να πέφτει στο κεφάλι μου και με τα δύο του πόδια. Ήταν η τελευταία φορά που δοκίμασα κάτι παρόμοιο». Η σεζόν 2002-2003 ήταν εκείνη που έστειλε την ομάδα στην Τσάμπιονσιπ. Μια σεζόν γεμάτη από οικονομικά προβλήματα, μερικές στιγμές όμορφου ποδοσφαίρου, και τρεις αλλαγές προπονητή. Φυσικά και τα μεγάλα αστέρια της ομάδας δε θα συνέχιζαν με το κλαμπ. Άλλοι -όπως ο Άλαν Σμιθ- με μεταγραφή και άλλοι -όπως ο Κιούελ- ως ελεύθεροι. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις η ταμπέλα του «προδότη» από μεγάλη μερίδα των οπαδών θα ακολουθούσε τον κάθε παίκτη. Δεν αλλάζουν άλλωστε αυτά σε καμία λίγκα και σε καμία χώρα.
Οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, όπως η Μίλαν και η Μπαρσελόνα, θα τον προσεγγίσουν με τον ίδιο να φτάνει πολύ κοντά σε συμφωνία με την Άρσεναλ μιας και ο Αρσέν Βενγκέρ ήταν μεγάλος θαυμαστής του. Τα πάντα όμως θα αλλάξουν μετά τη συνάντηση που είχε με τον Ζεράρ Ουγιέ, τότε προπονητή της Λίβερπουλ, στο Παρίσι. Είναι πάντα υπέροχο να μιλάς με Γάλλους για ποδόσφαιρο, θα πει ο ίδιος και θα υπογράψει με τους «κόκκινους» αφού είχε προλάβει να ακούσει λεπτομερώς το πλάνο που είχε ο Ουγιέ για τον ίδιο. Κάπως έτσι ο Χάρι Κιούελ θα γίνει παίκτης της ομάδας που υποστήριζε από μικρός μιας και οι γονείς του είναι φανατικοί φίλοι της Λίβερπουλ. Υπάρχει άλλωστε ένα πλάνο από κάποιο μικρό ντοκιμαντέρ της ομάδας Μαρκόνι Στάλιονς, η ομάδα που έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Αυστραλία, που τον δείχνει να δηλώνει ότι θέλει να αγωνιστεί όταν μεγαλώσει με τα χρώματα της Λίβερπουλ. Στο Άνφιλντ θα κάνει ένα τρομερό ξεκίνημα σκοράροντας μάλιστα 9 τέρματα στο πρώτο μισό της σεζόν μέχρι εκείνο το καταραμένο για τον ίδιο παιχνίδι με τη Μπόλτον για τον 4ο γύρο του Λιγκ Καπ. Ήταν 3 Δεκεμβρίου και ο Κιούελ δεν είχε βρεθεί στο αρχικό σχήμα. Με το σκορ στο 2-1 υπέρ της Μπόλτον ο Ουγιέ θα τον περάσει στο γήπεδο στο 60′ ψάχνοντας την ανατροπή. Ο Κιούελ θα χτυπήσει στον αριστερό αστράγαλο μετά από μια διεκδικούμενη μπαλιά και αυτός ο τραυματισμός θα είναι ουσιαστικά το τέλος της σταθερότητας στην καριέρα του μιας και δε τον άφησε ποτέ, φτάνοντας μάλιστα σε ένα σωρό μικρές ή μεγάλες επεμβάσεις.
«Θυμάμαι να παίζω τραυματίας σε πολλά παιχνίδια με τη Λίβερπουλ. Υπήρξε περίοδος που δεν μπορούσα ούτε να κλωτσήσω την μπάλα με το αριστερό μου πόδι, ούτε καν να στρίψω αριστερόστροφα κι όμως συνέχιζα να παίζω και να προσπαθώ. Φυσικά και ο κόσμος ήταν πολύ σκληρός μαζί μου». Στην εποχή μας μπορούμε να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει με κάθε παίκτη. Πού πονάει, αν πονάει, τι έχει. Στην εποχή του Κιούελ αν ένας παίκτης δεν έπαιζε καλά συνήθως έφταιγε ο ίδιος μιας και ελάχιστοι μπορούσαν να ξέρουν αν τον ταλαιπωρεί κάτι. Η κριτική στους ντελικάτους φυσικά και ήταν ακόμα πιο αιχμηρή, ακόμα πιο σκληρή, ακόμα πιο άδικη. Οι τραυματισμοί που τον ταλαιπωρούσαν δυστυχώς δε τον εγκατέλειψαν ούτε στην κορυφαία του στιγμή ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Φυσικά και αναφέρομαι στον τελικό της Πόλης το 2005. Αν και η σεζόν του ήταν αρκετά προβληματική, όπως φυσικά και της Λίβερπουλ, ο Μπενίτεθ επέλεξε να τον βάλει στο αρχικό σχήμα αν και ο Κιούελ είχε προγραμματίσει επέμβαση λίγες μέρες μετά τον τελικό. Η ποιότητά του άλλωστε μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες. Έτσι τουλάχιστον πίστευε ο Ράφα. Δυστυχώς σε μια 50-50 μπαλιά με τον Γκατούζο ένιωσε ενοχλήσεις στη βουβωνική χώρα του, με τον Μπενίτεθ να τον αντικαθιστά με τον Σμίτσερ μόλις στο 23ο λεπτό. Το σκορ ήταν 1-0 και ο ίδιος ανίκανος να βοηθήσει. Ήταν η χειρότερη στιγμή της ποδοσφαιρικής ζωή μου, θα πει ο ίδιος, αν και η τρελή συνέχεια του Τελικού θα τον αφήσει τελικά χαρούμενο μέσα στους σωματικούς του πόνους. «Όταν έγινα επαγγελματίας σκεφτόμουν δύο Τελικούς. Ο πρώτος ήταν του Μουντιάλ, αν και ήξερα πως οι πιθανότητες να φτάσω εκεί με την Αυστραλία ήταν πραγματικά μηδαμινές. Ο δεύτερος ήταν του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που πίστευα πως μπορώ να το καταφέρω μιας και το ατομικό μου ταλέντο ίσως με οδηγούσε σε κάποια κορυφαία ομάδα. όπως και με οδήγησε. Είχα την τύχη να αγωνιστώ σε δύο Τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ κερδίζοντας τον ένα αν και οι τραυματισμοί δε με άφησαν να τους απολαύσω». Λόγια του ίδιου, γεμάτα πίκρα, που φανερώνουν μία από τις μεγαλύτερες πίκρες που μπορεί να νιώσει ένας ποδοσφαιριστής.
Ο Χάρι Κιούελ μετά τη Λίβερπουλ αγωνίστηκε στην Τουρκία με τα χρώματα της Γαλατά πριν βάλει τέλος στην τεράστια καριέρα του με την Μέλμπουρν Χαρτ το 2014 στην Αυστραλία. Με την εθνική της χώρας του πήρε μέρος σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (2006 και 2010) και από το 2015 ακολουθεί καριέρα προπονητή στα γήπεδα του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι ο πρώτος σούπερ σταρ Αυστραλός ποδοσφαιριστής του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και ο πρώτος Αυστραλός προπονητής σε αγγλικό κλαμπ από όταν ανέλαβε -ανεπιτυχώς είναι η αλήθεια- τις τύχες της Κρόουλι Τάουν στην League Two το 2017.