Μια πραγματική ομάδα, ένα τακτικό «αριστούργημα», μια κερδισμένη παρτίδα χωρίς τα καλύτερα χαρτιά σε ένα καταπληκτικό αγωνιστικά τουρνουά. Για μια ακόμα φορά, οι Ισπανοί δείχνουν τον δρόμο. Όμως αυτό που είδαμε στο φετινό Ευρωμπάσκετ είναι αποτέλεσμα μιας χρόνιας διαδικασίας και ενός μοντέλου εξόχως συμβατού με το αθλητικό οικοσύστημα της χώρας.
Ένα από τα καλύτερα Ευρωμπάσκετ των τελευταίων ετών τελείωσε εχθές στο Βερολίνο. Μια διοργάνωση που -σε καθαρά αγωνιστικούς όρους- μας κέρδισε από την πρώτη κιόλας ημέρα. Το γρήγορο και άκρως παραγωγικό παιχνίδι αποτέλεσε την επικρατούσα νόρμα, οι σταρ του ΝΒΑ έδωσαν ξεχωριστή αίγλη και μερικές μοναδικές παραστάσεις, οι πραγματικές και πιο well coached-ομάδες τρύπησαν το ταβάνι τους. Φυσικά στο τέλος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Οι Ισπανοί κυριάρχησαν φτάνοντας πανάξια στην κατάκτηση του τίτλου. Ήταν μια από τις καλύτερες δουλειές που έχουμε δει από προπονητή στην ιστορία των τουρνουά της FIBA. Για αυτό, ο Σέρτζιο Σκαριόλο είναι πιθανόν ο πραγματικός MVP του φετινού Ευρωμπάσκετ.
Ο 61χρονος Ιταλός δημιούργησε ένα πολύ συμπαγές σύνολο με άψογο καταμερισμό ρόλων και σαφή αγωνιστική κατεύθυνση. Κυρίως όμως προετοίμασε αρκετά παιδιά χωρίς παραστάσεις σε αυτό το επίπεδο, ώστε να βγουν μπροστά, να υποστηρίξουν το οικοδόμημα και να πρωταγωνιστήσουν. Αυτό πιθανόν είναι πιο σημαντικό και από το ίδιο το χρυσό μετάλλιο γιατί δείχνει πως υπάρχει συνέχεια και εξέλιξη εντός του συστήματος και της επικρατούσας φιλοσοφίας που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν οι Ίβηρες σε επίπεδο παραγωγικής διαδικασίας, ανάπτυξης και ένταξης στην επόμενη βαθμίδα. Γιατί ο Σκαριόλο μπορεί στο μέλλον να έχει μια άσχημη βραδιά και να μην κάνει τα «μαγικά» που είδαμε στον ημιτελικό με τους Γερμανούς (junk defenses, αλλαγή από προσωπική άμυνα σε ζώνη μετά από τα πρώτα δευτερόλεπτα, match up ζώνες με τους δύο ψηλούς να αμύνονται στα κεντρικά PnR και τον κορυφαίο help defender Ρούντι στην αδύνατη πλευρά) όμως ο απολογισμός (άσχετα με τον εάν θα φτάσει πάλι η Ισπανία στην κορυφή ή όχι) θα έχει και πάλι θετικό πρόσημο.
Aμέτρητα Μακροχρόνια Στοιχήματα για την Euroleague
Οι Ίβηρες μοιάζουν να κουβαλούν κρυφά από τον υπόλοιπο πλανήτη το «τάλισμαν» της τεχνογνωσίας νίκης στα διεθνή τουρνουά. Έχουν κυριαρχήσει με εμφατικό τρόπο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η συνέχεια και η ανθεκτικότητα αυτής της ομάδας στον χρόνο δείχνει ότι η ομοσπονδία έχει πρόγραμμα και η διαδικασία που ακολουθεί είναι εξόχως αποτελεσματική αναφορικά με την εκπλήρωση της αποστολής της που είναι να φέρει παιδιά από τη βάση της πυραμίδας στην κορυφή. Η Ισπανία εξαργύρωσε το ταλέντο της one of kind γενιάς των 80αρηδων όμως φρόντισε για την κληρονομιά, οικοδομώντας επάνω στις επιτυχίες και στην κουλτούρα νίκης που σταδιακά εγκαταστάθηκε στην Ιβηρική. Γιατί εκείνη η γενιά μπορεί να είχε δύο μεγαθήρια του FIBA Basketball όπως ο Πάου Γκασόλ και ο Χούαν Κάρλος Ναβάρο (παίχτες που μπορούσαν να καθαρίσουν ένα ολόκληρο τουρνουά σχεδόν μόνοι τους) και έναν πολύ ποιοτικό πυρήνα αθλητών γύρω τους για να κυριαρχήσει, όμως επάνω από όλα είχε σωστή νοοτροπία και οπτική σχετικά με το τι σημαίνει εθνική ομάδα αλλά και ποιο είναι το καθήκον και η ατομική ευθύνη του αθλητή που την υπηρετεί. Κάπως έτσι οι Ισπανοί κατάφεραν να χτίσουν το προφίλ της ατρόμητης ομάδας, η οποία μπαίνει στο γήπεδο για να διαλύσει οποιονδήποτε αντίπαλο βρεθεί στο διάβα της υπό οποιαδήποτε συνθήκη, ακόμα και εάν αυτός είναι η TEAM USA απαρτιζόμενη από την ελίτ του ΝΒΑ.
Το μαγικό φίλτρο της νίκης και ο χαρακτήρας του «ατρόμητου πολεμιστή» μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά πλέον, με δασκάλους τους «σοφούς» που τον έχουν ήδη κατακτήσει. Είδαμε φέτος τους αδελφούς Ερνανγκόμεθ να ηγούνται με υποδειγματικό τρόπο (με την ιδιοσυγκρασία του υπηρέτη του διπλανού τους όπως ακριβώς οι Πάου και Ναβάρο και όχι με ύφος σταρ) ως κοινωνοί μιας αόρατης δύναμης που κανείς δεν ήξερε ότι είχαν. Είδαμε πολλά παιδιά της Ουνικάχα και της Βαλένθια να υποστηρίζουν άψογα το οικοδόμημα μπαίνοντας να παίξουν ως έμπειροι αθλητές, απόρροια μια μακράς διαδικασίας που τους είχε δώσει τη γνώση να ανταποκριθούν σε συγκεκριμένους ρόλους ακόμα και εάν οι ίδιοι δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. . Πρωτίστως είδαμε μια πραγματική ομάδα που είχε δουλέψει πολλά πράγματα σε βάθος και βασίστηκε στην αντίληψη των αθλητών και στην εμπειρία αλλά και την γκάμα τακτικών ενός ικανότατου προπονητή.
Τα μεγαλύτερα μυστικά εν τέλει βρίσκονται σε κοινή θέα. Η παραγωγική διαδικασία των Ισπανών έχει μια εγγενή διαφορά από τη δική μας. Βασίζεται στην επίτευξη του πραγματικού στόχου αναφορικά με την ύπαρξη των ακαδημιών. Στην παραγωγή αθλητών αλλά και προσωπικοτήτων που θα εντρυφήσουν στις αξίες του ισπανικού μπάσκετ και τις οποίες θα κουβαλήσουν μαζί τους όταν αφεθούν ελεύθεροι να ανοίξουν τα φτερά τους και να διανύσουν το προσωπικό τους μονοπάτι στο άθλημα.
Στη χώρα μας υπάρχει διάχυτη η «αιχμαλωσία της στιγμής» και η υποχρέωση της νίκης. Παράγωγα αυτής της αξιακής διαφοροποίησης μας από τους Ισπανούς σε επίπεδο αθλητικής κουλτούρας μπορείτε να παρατηρήσετε παντού. Στις κερκίδες, στη λειτουργία των συλλόγων, στη διοργάνωση αθλητικών γεγονότων και στο engagement αυτών με τον κόσμο. Όταν στραφούμε και εμείς στην καλλιέργεια των βασικών ατομικών δεξιοτήτων ως προτεραιότητα στα τμήματα υποδομής βάζοντας λιγότερη τακτική και μικρότερο όγκο τέτοιων πληροφοριών σε μικρές ηλικίες (από την άλλη πλευρά αυτός είναι ένας από τους λόγους που παράγουμε αρκετούς ικανούς προπονητές ), πάντα στη βάση μιας κοινής φιλοσοφίας, ίσως δούμε τη δεξαμενή ταλέντου μας να γίνεται πιο βαθιά. Θα χρειαστεί αρκετό χρόνο. Αλλά ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμα και οι πιο μεγάλες οικονομίες ή οι πιο δυναμικές κοινωνίες της ανθρώπινης ιστορίας γεννήθηκαν γιατί άνοιξαν τα μάτια τους, αγκάλιασαν και εν τέλει απορρόφησαν νέες νοοτροπίες, καινούργιες γνώσεις και φιλοσοφίες στο οικοσύστημα τους.
Μέχρι τότε μπορούμε να θαυμάζουμε χωρίς ίχνος μικροαστικού συμπλεγματισμού τους Ισπανούς.