Το μακρινό 1987 μια χώρα ζει ένα πρωτόγνωρο παραλήρημα με αφορμή μια ομάδα ανθρώπων η οποία την έκανε να πιστέψει.

Σε μια εποχή κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης μια χώρα ακόμα διχασμένη στη μεταβατική περίοδο που ακολούθησε το δικτατορικό καθεστώς με τις έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις να τη ταλανίζουν, βρήκε την έμπνευση για να πιστέψει ότι “μαζί, μπορούμε πολλά”. Το έπος του 1987 “έγραψε” βαθιά στον ψυχισμό του Έλληνα σημαδεύοντας τις εξελίξεις πολυεπίπεδα, όντας προάγγελος για τη μετέπειτα ανέγερση της χώρας σε παγκόσμια μπασκετική δύναμη. Ας κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν για να θυμηθούμε εκείνες τις έντεκα ημέρες.

 

3/6/1987

Ελλάδα Ρουμανία 109-77

 

Η ομάδα μας μπαίνει δυνατά στο τουρνουά διαλύοντας τους Ρουμάνους οι οποίοι αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα απέναντι στην ελληνική πίεση στη μπάλα. Ο Γκάλης σημειώνει 44 πόντους (17/27 FG) όντας μια transition επίθεση μόνος του αφού τελείωνε συνεχώς fast breaks απέναντι σε δύο και τρεις αντιπάλους. Σπουδαίο ματς από το δίδυμο Φασούλα (20)- Φιλίππου (12) το οποίο κυριάρχησε στις μάχες ψηλά…

 

 

4/6/1987

Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 84-78

 

Ήταν το παιχνίδι που ουσιαστικά μας έκανε να “πιστέψουμε”. Το μεγαθήριο της Γιουγκοσλαβίας με τον εμβληματικό Τσόσιτς στον πάγκο βρήκε ένα πολύ σκληροτράχηλο σύνολο με αποφασισμένους παίχτες και μια έδρα που κόχλαζε, απέναντι του. Το fast break της εθνικής μας (σήμα-κατατεθέν της στο τουρνουά) ήταν εκεί..

 

..όπως και το “44αρι” του Γκάλη ο οποίος διψούσε να αποδείξει στον νεαρό (αλλά πολύ φημισμένο) Ντράζεν Πέτροβιτς ότι αυτός είναι ο καλύτερος παίχτης του τουρνουά.

Το δίδυμο Γιαννάκη-Χριστοδούλου παίζει καταπληκτική άμυνα στον Γιουγκοσλάβο “μάγο” (έμεινε στους 18 πόντους) ενώ όσο προχωρούσε το ματς οι Έλληνες παίχτες έβγαζαν τόνους ενέργειας και μερικά καταπληκτικά plays.

Ο Γκάλης περικυκλώνετε από τα μικρόφωνα στο δρόμο για τα αποδυτήρια και χωρίς να σταματήσει το βήμα του δηλώνει κουρασμένος και “δεν έχω να πω τίποτα για την εμφάνιση μου, η ομάδα κέρδισε, αυτό με ενδιαφέρει..”

 

5/6/1987

Eλλάδα-Ισπανία 89-106

 

8 το απόγευμα και το ΣΕΦ περιμένει τους θριαμβευτές της προηγούμενης και μαζί μια ακόμα μεγάλη βραδιά στο όνειρο που έχει ξεκινήσει να γίνεται πιστευτό. Δυστυχώς η προσγείωση είναι ανώμαλη. Το fast pace της ισπανικής σχολής είναι αχτύπητο όπως και η ball screen επίθεση τους για τον θρυλικό Σαν Επιφάνιο ο οποίος ταλαιπωρεί πολύ την ελληνική άμυνα με την ικανότητα του να πηγαίνει χωρίς κόπο στα καλά του σημεία για εκτέλεση. Ο Γκάλης βάζει 35 όμως δέχεται σημαντική πίεση από την αντίπαλη άμυνα και ειδικά από τον εξαιρετικό Μοντέρο.

Η φωτογραφία είναι ενδεικτική..

 

Αργά το βράδυ όλοι είχαν καταλάβει ότι ο δρόμος για το μετάλλιο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα…

 

6/6/1987

Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση 66-69

 

Το “θηρίο” μπαίνει στον δρόμο της ομάδας μας μετά την ήττα της από την Ισπανία. Ο μυθικός Γκομέλσκι ρίχνει τον Βάλτερς στον Γκάλη αλλά και έναν νεαρό γκαρντ με τρομερή σωματική διάπλαση και τρομερά πατήματα που έμελλε να αποτελέσει ίσως τον πιο υπερηχητικό Ευρωπαίο περιφερειακό στην ιστορία του αθλήματος, τον Μαρτσουλιόνις. Σκεφτείτε ότι το footwork αυτού του τρομερού παίχτη δοκιμάστηκε σε μεγάλο βαθμό απέναντι στον Γκάλη με τον “γκάνγκστερ” να τον αφήνει στο πάτωμα σε πολλές περιπτώσεις. Η αποβολή των Γιαννάκη-Χριστοδούλου (η εικόνα με τους δυο τους να κλαίνε με λυγμούς μετά το ματς στοίχειωσε τους Έλληνες για πολλά χρόνια) με 5 φάουλ βοηθάει του Σοβιετικούς να ανακτήσουν τον έλεγχο. Ο Γκάλης (31 πόντοι) ισοφαρίζει με τρίποντο (66-66) στο τελευταίο λεπτό) όμως αποτυγχάνει να ισοφαρίσει μετά το γκολ-φάουλ του Παγκράσκι ενώ στη τελευταία ευκαιρία της ομάδας μας (μετά από καταπληκτική άμυνα και κλέψιμο) ο Σταυρόπουλος κάνει αιρμπολ. Η εικόνα του Γκομέλσκι να φιλάει τον Γκάλη στο τέλος αλλά και του Γιαννάκη να ουρλιάζει “No foul” στο πρόσωπο του Κοτλέμπα αποτελούν μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές του τουρνουά.

 

7/6/1987

Ελλάδα-Γαλλία 82-69

 

Ουσιαστικά νοκ-άουτ παιχνίδι για την είσοδο στην οχτάδα με την ΕΟΚ να υπόσχεται πριμ νίκης ύψους 2.000.000 δραχμών. Κυριακή βράδυ και ο κόσμος διψάει για τη πρόκριση. Ο Γκάλης είναι απλά unmatched γράφοντας 34 πόντους απέναντι στον Ντακουρί. Η εθνική μας έχει τον απόλυτο έλεγχο απέναντι στους Γάλλους και η προσπάθεια των Ντιμπουισόν-Οστρόφσκι δε φτάνει. Η ομάδα διαχειρίζεται σωστά το συναίσθημα της πίκρας των δύο συνεχόμενων ηττών και παίρνει χωρίς πολύ κόπο το εισιτήριο για τα προημιτελικά (για πρώτη φορά μετά το 1965) όπου θα συναντήσει την Ιταλία.

 

10/6/1987

Ελλάδα-Ιταλία 90-78

 

Οι Ιταλοί έχουν τερματίσει πρώτοι στο γκρουπ τους και έχουν σύμμαχο τη παράδοση μιας και η Ελλάδα δε τους έχει κερδίσει ποτέ σε επίσημο τουρνουά. Όμως η αλήθεια εκείνο το βράδυ είναι πολύ διαφορετική. Το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη δίνει ασύλληπτο ρυθμό στην ελληνική ομάδα τον οποίον οι Ιταλοί του Μπιανκίνι αδυνατούν να ακολουθήσουν. Οι δύο τους πετυχαίνουν 60 από τους 90 πόντους των γηπεδούχων.

 

 

Οι Φασούλας-Καμπούρης κερδίζουν τη μάχη στο ζωγραφιστό απέναντι στους Κόστα-Μανίφικό-Καρέρα και οι “γείτονες” πέφτουν νωρίς.

Τα πραγματικά highlights έρχονται μετά το ματς και από τις δηλώσεις των παιχτών οι οποίοι βρίσκονται στα ουράνια. Ο Φασούλας λέει γλαφυρά πως “πήγαμε τη διαφορά στους 17 πόντους και ουσιαστικά κάναμε πλάκα. Πρέπει να είμαστε πολύ καλή ομάδα..” ενώ ο Γκάλης γράφει ιστορία και εκτός παρκέ δηλώνοντας ότι κατάλαβε ότι η ομάδα μας θα κερδίσει κοιτάζοντας στα μάτια των Ιταλών στο ζέσταμα και πως “είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας μου μέχρι το επόμενο ματς…”.

Προφητικό.

 

12/6/1987

Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 81-77

 

Οι Γιουγκοσλάβοι μας τα έχουν ..μαζεμένα και μπαίνουν για ξεπλύνουν τη ντροπή της ήττας όμως το μομέντουμ στο ξεκίνημα ανήκει στην Ελλάδα η οποία τιμωρεί τον αντίπαλο από τα 6.25μ με ένα ντεμαράζ τριπόντων. Ο Φάνης Χριστοδούλου ξεδιπλώνει το αστείρευτο ταλέντο του όντας παντού στο παρκέ με ένα καταλυτικό performance σε όλες τις γραμμές.

 

 

Οι “πλάβι” γρήγορα ανακτούν το προβάδισμα και πάνε με +11 στα αποδυτήρια. Αυτό που ακολούθησε στην επανάληψη όμως έμοιαζε με ορμητικό κύμα έτοιμο να τους παρασύρει. Η Ελλάδα επιστρέφει την ώρα που η μάχη Γκάλη-Πέτροβιτς κορυφώνεται με τον Έλληνα σούπερ σταρ να έχει το πάνω χέρι.

 

 

Ο τεράστιος Κρέζιμιρ Τσόσιτς κοιτάζει με ένα απλανές βλέμμα τα όσα συμβαίνουν γύρω του.. Λίγο πριν το τέλος (38′) ο Γιαννάκης βουτάει στο παρκέ σε μια αλήστου μνήμης ενέργειας σταματώντας τον αιφνιδιασμό του Γκμπρόβιτς. Το μήνυμα σχετικά με το “ποιος το θέλει περισσότερο” στάλθηκε.. Η Ελλάδα είναι στον τελικό.

Ο Καμπούρης με κορδέλα “Ράμπο” πανηγυρίζει τη στιγμή που ο Φιλίππου εγκαταλείπει το πούλμαν ανεβαίνοντας “τρικάβαλο” σε μια μηχανή στο κέντρο των πανηγυρισμών. Σε όλη τη χώρα διαδραματίζονται ασύλληπτες στιγμές ενώ οι δρόμοι από το Φάληρο μέχρι τη Γλυφάδα έχουν κλείσει καθώς όλοι θέλουν να βρίσκονται στο πλευρό των μεγάλων νικητών. Ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς με το γνωστό του σνομπ ύφος εύχεται καλή τύχη στους Σοβιετικούς. Η δεύτερη συνεχόμενη ήττα από τους Έλληνες δε καταπίνεται.

 

14/6/1987

Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση 103-101 (89-89)

 

Η ώρα του τελικού έχει φτάσει και το συγκρότημα του Κώστα Πολίτη φαίνεται από τη πρώτη κατοχή έτοιμο να αφήσει “ψυχή και κόκαλα” στο παρκέ για να φτάσει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η ποιότητα των Σοβιετικών είναι τεράστια και αυτό φαίνεται σε κάθε τους αγωνιστική έκφραση . Το hustling της ελληνικής ομάδας το οποίο τροφοδοτείται από ένα πακέτο ψυχικών αποθεμάτων που σπάνια είδαμε ξανά σε τέτοιο τουρνουά, τη κρατάει σε επαφή με το σκορ.

 

 

Ο Γκομέλσκι προσπαθεί να ελέγξει την ελληνική transition επίθεση και στέλνει τον Γκάλη πάνω στον Τσατσένκο στο κέντρο της ρακέτας όμως αυτό το βράδυ τίποτα δεν ωφελεί. Είναι η νύχτα της κόμπρας με τον Έλληνα γκαρντ να εξαντλεί σχεδόν τη φαντασία και το ρεπερτόριο του απέναντι στην άμυνα των Σοβιετικών έχοντας σπάσει το ηθικό τους. Με τους Γιαννάκη-Φασούλα στον πάγκο το παιχνίδι εξελίσσεται σε ..ρώσικη ρουλέτα. Έξι δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο Ιωάννου δε βλέπει τον Γκάλη και ορμάει μόνος του για το νικητήριο καλάθι όμως αποτυγχάνει. Το layup του Γιοβάισα στην απέναντι όχθη είναι εκπρόθεσμο..

Η παράταση βγάζει τρομερά συναισθήματα και μεγάλη ένταση καθώς όλοι αναρωτιούνται εάν η Ελλάδα (με αυτή τη σύνθεση) μπορεί να αντέξει. Ο Βάλτερς θυμάται μέσα του τον εκτελεστή της Μαδρίτης και με δύο απανωτά τρίποντα δίνει κεφάλι στην ομάδα του Γκομέλσκι. Ο Φάνης υποπίπτει σε δύο κρίσιμα λάθη όμως τη κρίσιμη στιγμή και με τα πάντα να κρέμονται σε μια κλωστή ο Θεός ψιθυρίζει στο αυτί του “γκάνγκστερ”. Και ο Έλληνας σούπερ σκόρερ κάνει αυτό.

 

 

Λίγες στιγμές πριν το τέλος με το σκορ ισόπαλο, ο Αργύρης Καμπούρης πηγαίνει στη γραμμή των προσωπικών..

«Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά. Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά. Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα…”