Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, είναι πολλές φορές οι μικρές λεπτομέρειες που αλλάζουν τα πάντα. Την ιστορία μιας ομάδας, ενός ποδοσφαιριστή, του ίδιου του αθλήματος ίσως. Το 1978 η Αργεντινή κατέκτησε το Μουντιάλ και ακόμα και με τους ψιθύρους για τα όσα έγιναν τότε, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ποιότητα των παικτών της,
«Δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε σε επίπεδο τεχνικής κατάρτισης, ούτε σε ταχύτητα εκτέλεσης, ενώ η ικανότητα του να αλλάζει αστραπιαία κατεύθυνση, είναι το κάτι άλλο. Υπάρχει κάτι άφθαρτο στον πυρήνα του, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους μήνες και αν έχει μείνει εκτός γηπέδων, μοιάζει σαν αδρανοποιημένη βόμβα που μπορεί ανά πάσα
«Είμαι λίγο χαρούμενος και πολύ λυπημένος», δήλωνε ο Βίλας Μπόας μόλις συνειδητοποίησε ότι η κληρωτίδα έφερε στον όμιλο της Μαρσέιγ σαν αντίπαλο την Πόρτο, της ομάδα όχι μόνο της καρδιάς του, αλλά και ολόκληρου του γενεαλογικού του δέντρου, με τις ρίζες του να χάνονται σε τίτλους ευγενείας στα βάθη των αιώνων. Ο Λουίς Αντρέ ντε
Τα στερεότυπα για τους κατοίκους μιας συγκεκριμένης περιοχής μιας χώρας “δεν είναι προνόμιο του ελληνισμού”, όπως θα σχολίαζε και ο Τζίμης Πανούσης. Τα συναντάει κανείς στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Στη Νορβηγία αποδέκτες τέτοιων χαρακτηρισμών ήταν για πολλές δεκαετίες οι άνθρωποι που μεγάλωσαν στο βόρειο μέρος της χώρας, που βρίσκεται μέσα στον αρκτικό κύκλο και
Έφαγε πάγκο μέχρι και τη Γ΄Εθνική, υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στο 24, έμεινε άνεργος να προπονείται με τους αναπληρωματικούς άσχετων ομάδων, αλλά δεν τα παράτησε ποτέ. Και ξαφνικά μέσα σε δυο χρόνια, να τος στα 28 του, βασικός τερματοφύλακας της Τσέλσι. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ο Εντουαρντ Μεντί… Το μεγάλο λιμάνι