Μπορεί με το δριμύ αποτύπωμα που έχει αφήσει στις ζωές μας τον τελευταίο χρόνο να πέρασε κάπως στο ντούκου, αλλά μετράμε ήδη μια εικοσαετία μέσα στην αγκαλιά της νέας χιλιετίας, είκοσι χρόνια που ο τρόπος που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα έχει αλλάξει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και φυσικά το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο
Όταν οι παίκτες της Βόλφσμπουργκ μπήκαν στο λεωφορείο εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι του 2008 κάπου στα βουνά της Ελβετίας, πίστευαν ότι θα ακολουθούσε μια χαλαρή βόλτα σε κάποιο γειτονικό χωριό, συνοδευόμενη από κάποια στάση για καφέ και κέικ. Ήταν άλλωστε το ρεπό τους, οπότε τους άξιζε λίγη χαλάρωση μετά από το ασταμάτητο τρέξιμο των πρώτων
Η κουλτούρα στο ποδόσφαιρο της Ν. Αμερικής διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από αυτή της Ευρώπης. Πράγματα που εδώ θα τα θεωρούσαμε υπερβολικά ή προσβλητικά, εκεί συχνά μετατρέπονται σε φυσιολογικά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και τα παρατσούκλια των ομάδων. Ομάδες που αποκαλούνται “Λεπροί” ή “Κότες” χωρίς ντροπή, σύλλογοι που παίρνουν μια προσβολή και την μετατρέπουν σε
Κανείς δεν ξέρει γιατί η παρέα από τα προάστεια του Μπουένος Άϊρες που ίδρυσε την Ντεφένσα Χουστίτσια, της έδωσε αυτό το παράξενο όνομα, όλοι όμως γνωρίζουν ότι οι καλτ κιτρινοπράσινες εμφανίσεις της, οφείλονται στα χρώματα της εταιρείας μεταφορών του πρώτου προέδρου της, τα λεωφορεία του οποίου εξυπηρετούσαν την γραμμή 148 που συνέδεε το Φλορέντσιο Βαρέλα
Όταν η Χέρτα υποδέχτηκε τη Σάλκε στις αρχές του μήνα, έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου συγκεντρώθηκαν κάποιοι οπαδοί, που αψήφισαν τα μέτρα κατά της πανδημίας, με στόχο να υποστηρίξουν την προσπάθεια των φιλοξενούμενων να κερδίσουν επιτέλους ένα παιχνίδι μετά από 29 σερί αποτυχημένες προσπάθειες. Το τρομερό είναι ότι αυτοί δεν ήταν οπαδοί της