Καλοκαιράκι. Μπάνια, παγωτά και βουτιές. Και μεταγραφές. Αεροδρομίου ή παλτών. Αθλητικές εφημερίδες στην ξαπλώστρα, refresh στα αθλητικά site, μηνύματα με φίλους, προσμονή για τη σεζόν που έρχεται, αγωνία για την ενίσχυση των αντιπάλων. Μεγάλα ονόματα που απέτυχαν παταγωδώς, παίκτες που κανείς δεν περίμενε, αλλά έγραψαν ιστορία. Κάνουμε μια αναδρομή σε ένα σωρό γνωστά και λιγότερο
Είναι καλοκαίρι του 1970 και οι παίκτες της Πενιαρόλ, φιναλίστ του Κόπα Λιμπερτδόρες, σουλατσάρουν στα στενά της κουκλίστικης πόλης και βγάζουν φωτογραφίες με φόντο την παλιά πέτρινη γέφυρα, που όμοια της δεν έχουν ξαναδεί. Βρίσκονται ήδη εδώ και βδομάδες περιοδεία στην Ευρώπη και μετά από τις νίκες κόντρα σε ομάδες της Μπουντεσλίγκα, έχουν κερδίσει το
Το Κόπα Αμέρικα του 2021 πέρασε στην ιστορία ως ένας ξεχωριστός θεσμός. Ξεχωριστός γιατί άλλαξε 3-4 χώρες μέχρι να βρεθεί η Βραζιλία να το φιλοξενήσει, ξεχωριστός γιατί έγινε χωρίς κόσμο μέχρι και τον τελικό και γιατί έφερε επιτέλους έναν εθνικό τίτλο για την Αργεντινή και τον Λιονέλ Μέσι. Όπως είναι φυσικό, τα φώτα της δημοσιότητας
Υπάρχουν μερικά γκολ που μπήκαν δεκαετίες πριν και παρ’όλα αυτά δεν χρειάζονται καμία επιπρόσθετη περιγραφή. Γκολ που με το που τα αναφέρεις σε κάποιον, αυτός τα κάνει αυτόματα εικόνα στο μυαλό του χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξει σε κάποιο βίντεο ή να σου πει προβληματισμένος “χμμμ, θύμισε μου λίγο πως μπήκε αυτό”. Ένα από αυτα
Όλοι ξέρουμε έναν ψηλό Πορτογάλο επιθετικό, ωραιοπαθή, αλλαζονικό όσο δεν πάει, αλλά οπωσδήποτε σπουδαίο γκολτζή, έναν μορφονιό που μεταξύ άλλων γουστάρει να φοράει σκουλαρίκι. Όλοι γνωρίζουμε τουλάχιστον έναν τέτοιο. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον άλλον. Τον πιο τραγικό ίσως από όλους τους “νέους Τζορτζ Μπεστ” (Τζίτζι Μερόνι, Χόρχε “Μάχικο” Γκονζάλεζ, Πολ Γκασκόιν…), τον Βίτορ Μπαπτίστα.