Είκοσι χρόνια παρά λίγες μέρες πριν, το απόγευμα της 3ης Μαΐου 1997, 3.000 περίπου ηρωικοί εκδρομείς-φίλοι της Μπράιτον, που είχαν ταξιδέψει στο Χέρεφορντ, περίμεναν καρτερικά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Αυτά πρέπει να ήταν 15 από τα χειρότερα λεπτά της ζωής τους. Ήταν η τελευταία αγωνιστική της σεζόν για τη League 2 (την τέταρτη κατηγορία της Αγγλίας και την τελευταία πριν την ερασιτεχνική Κόνφερενς) και το παιχνίδι έκρινε ποια ομάδα θα υποβιβαζόταν. H Μπράιτον χρειαζόταν τουλάχιστον την ισοπαλία για να σωθεί. Το σκορ όμως ήταν 1-0 (με αυτογκόλ), οι γηπεδούχοι έπαιζαν καλύτερα και ο αγωνιστικός χώρος ήταν σε άθλια κατάσταση. Κι αυτά τα άσχημα δεδομένα περιγράφουν μόνο ένα μικρό μέρος της τραγικής κατάστασης που βίωνε ο σύλλογος.

Η σεζόν εκείνη ήταν με διαφορά η χειρότερη στην μακροχρόνια ιστορία της Μπράιτον. Οι “Γλάροι” (όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας) είχαν ξεκινήσει το πρωτάθλημα με -2 βαθμούς, τιμωρία που τους είχε επιβληθεί επειδή αγανακτισμένοι οπαδοί είχαν κάνει ντου στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της προηγούμενης σεζόν. Ο λόγος; Η απόφαση της τότε διοίκησης να ξεπουλήσει όσο-όσο το γήπεδο, για να καλύψει ένα μέρος των χρεών.

Μια ομάδα καταχρεωμένη, που ξέρει ότι παίζει για τελευταία χρονιά στο γήπεδο της, με οπαδούς που διαμαρτύρονται με κάθε πιθανό τρόπο εναντίον της διοίκησης (με μαζικές αποχωρήσεις από τις κερκίδες εν ώρα αγώνα ή ακόμα και με ρίψεις φωτοβολίδων προς τη σουίτα του προέδρου); Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: Για μεγάλο μέρος της σεζόν η Μπράιτον ήταν ουραγός και ο υποβιβασμός, που θα σήμαινε ταυτόχρονα και την εξαφάνιση του συλλόγου, έμοιαζε βέβαιος. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από ιστορίες που οι βεβαιότητες πάνε περίπατο εκεί που δεν το περιμένεις.

Ακόμα και με το εκπληκτικό σερί των τελευταίων αγωνιστικών όμως, οι “Γλάροι” βρισκόταν στο φινάλε της σεζόν 45 μόνο λεπτά μακριά από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Μέχρι που στα μισά της επανάληψης, σχεδόν από το πουθενά, o Κρέγκ Μάσκελ έπιασε ένα καλοζυγισμένο σουτ έξω από την περιοχή, η μπάλα χτύπησε στο αριστερό δοκάρι, επέστρεψε στη μικρή περιοχή και έφτασε στα πόδια του 23χρονου επιθετικού Ρόμπι Ρέινελτ, που είχε περάσει σαν αλλαγή. Με ένα ψύχραιμο πλασέ ο Ρέινελτ ισοφάρισε το ματς και καταχώρησε το όνομα του στην Ιστορία. Μπορεί να μην τον ξέρει κανείς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αλλά στην περιοχή του Μπράιτον χιλιάδες άνθρωποι θα τον μνημονεύουν για πολλά χρόνια ακόμα.

Εκείνο το απόγευμα του Μαΐου η Μπράιτον μπορεί να γλίτωσε τον αφανισμό αλλά δεν άφησε οριστικά πίσω της τις δυσκολίες. Ελλείψει γηπέδου, φιλοξενήθηκε τα δυο επόμενα χρόνια στο γειτονικό Tζίλιγχαμ, που απέχει 70 μίλια, πριν καταφέρει να επιστρέψει στην πόλη της το 1999, για χάρη του μικρού γηπέδου ‘Γουίθντιν’, που τότε χρησιμοποιούταν κυρίως για αγώνες στίβου ενώ στο ‘βιογραφικό’ του είχε να καυχιέται ότι είχε γίνει κάποτε και ζωολογικός κήπος!

Παρά τη μικρή χωρητικότητα του γηπέδου (που σήμαινε και ελάχιστα έσοδα), οι “Γλάροι” κατάφεραν αρχικά να σταθεροποιηθούν στις μικρότερες κατηγορίες, μακριά από νέα σενάρια υποβιβασμού στην Κόνφερενς και στη συνέχεια να κάνουν τα πρώτα δειλά βήματα για πιο ψηλά. Σημαντικό ρόλο σ’αυτό έπαιξαν για άλλη μια φορά οι οπαδοί, που τσόνταραν από το εισόδημα τους για να καλυφθούν τα ελλείμματα και να μαζευτούν λεφτά για νέο γήπεδο, διοργανώνοντας εράνους υπό τον εμπνευσμένο τίτλο “Alive and Kicking Fund, και βγάζοντας cd single, που έφτασε μέχρι το νούμερο 17 των αγγλικών charts. Στην προσπάθεια τους αυτή είχαν βέβαια και τη βοήθεια των παικτών, που πουλούσαν Χριστουγεννιάτικες κάρτες, ντυμένοι μόνο με τα απολύτως απαραίτητα.

Τα δύσκολα αυτά χρόνια των εράνων και της άδειας τσέπης τέλειωσαν το 2009, όταν η ομάδα πήρε έγκριση και βρήκε χρηματοδότηση για να χτίσει επιτέλους ένα νέο, σύγχρονο και – κυρίως – μεγάλο γήπεδο. Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλει αυτή την επιτυχία, και ο οποίος έγινε σύντομα και πρόεδρος της, είναι ο Τόνι Μπλουμ, ένας 39χρονος (τότε) εκατομμυριούχος. Ο Μπλουμ δεν είναι ένας άσχετος πλούσιος, που έψαχνε μια οποιαδήποτε ομάδα να αγοράσει.

Ναι, αυτός είναι ο εκατομμυριούχος Τόνι Μπλουμ

Ο παππούς του ήταν αντιπρόεδρος του συλλόγου στα τέλη των 70s και η ζωή του ήταν τόσο συνδεδεμένη με την ομάδα, που άφησε την τελευταία του πνοή στο πούλμαν, όταν η Μπράιτον επέστρεφε από ένα εκτός έδρας παιχνίδι με τη Στόουκ. Το πιο αξιοσημείωτο όλων είναι πως, αν και εκατομμυριούχος (και σε πλήρη αντίθεση με τους περισσότερους “λεφτάδες” που ξέρουμε στο παγκόσμιο αλλά και ελληνικό ποδόσφαιρο), ο Μπλουμ χρησιμοποιεί το τρένο για να πάει στο γήπεδο, στοιβάζεται στα βαγόνια με τους υπόλοιπους οπαδούς και συζητάει μαζί τους οτιδήποτε τους απασχολεί σχετικά με τη λειτουργία της ομάδας, μια συνήθεια που δεν αλλάζει ούτε και στα μακρινά εκτός έδρας παιχνίδια που απαιτούν πολύωρα ταξίδια.

Ο τρόπος που απέκτησε την περιουσία του παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστος, καθώς ο ίδιος αποφεύγει να μοιραστεί οποιαδήποτε προσωπική πληροφορία. Εκτός από επενδύσεις και ακίνητα, ένα μεγάλο μέρος του πλούτου του προήλθε από το διαδικτυακό τζόγο και το πόκερ, στους χώρους του οποίου θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους παίκτες. Από τα λίγα πράγματα που ξέρουμε γι’αυτόν, είναι ότι τη δεκαετία του 90, που η Μπράιτον έφτανε μια ανάσα από τη διάλυση, αυτός ακόμα ‘πειραματιζόταν’ με το τζόγο, παίζοντας στα “φρουτάκια” και ποντάροντας σε αγώνες κρίκετ, μέχρι που έπιασε την καλή, προβλέποντας την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1998 από τη διοργανώτρια Γαλλία.

Μπορεί τα προσωπικά οικονομικά του να είναι καλά κρυμμένα, οι επενδύσεις του όμως στη Μπράιτον ‘φωνάζουν’ από μακριά. Εκτός από το γήπεδο, ο Μπλουμ ανακατασκεύασε το προπονητικό κέντρο, έδωσε λεφτά για να βελτιωθούν θεαματικά οι ακαδημίες και, χωρίς να προβεί σε σπατάλες και θεαματικές μεταγραφές, έφτιαξε μια υγιέστατη ομάδα που δεν ξεπουλάει τα ταλέντα της και εδώ και μερικά χρόνια χτυπάει συνεχώς την πόρτα της Πρέμιερ Λιγκ. Μια πόρτα όμως, η οποία πεισματικά δεν άνοιγε με τίποτα (3 αποτυχημένες προσπάθειες τα τελευταία 4 χρόνια στα πλει-οφ της Τσάμπιονσιπ). Μέχρι φέτος.

Ο Τόνι Μπλουμ με τον πρώτο προπονητή που επέλεξε όταν έγινε πρόεδρος

Με τη νίκη της επί της Γούιγκαν την προηγούμενη Δευτέρα, η Μπραίτον εξασφάλισε και μαθηματικά την άνοδο της στην πρώτη κατηγορία, εκεί που έχει να βρεθεί 34 χρόνια, από το μακρινό 1983 όταν και υποβιβάστηκε μια μόλις εβδομάδα πριν παίξει το μεγαλύτερο ματς της ιστορίας της, έναν τελικό κυπέλλου με αντίπαλο τη Γιουνάιτεντ στο Γουέμπλει. Οι “γλάροι” έφτασαν κυριολεκτικά μια ανάσα μακριά από το πρώτο και μοναδικό τρόπαιο τους αλλά στο τελευταίο λεπτό του αγώνα ο Γκόρντον Σμιθ αστόχησε σε τετ-α-τετ από τα 5 μέτρα. Το ματς τελικά έληξε 2-2, πήγε σε επαναληπτικό και εκεί η ανώτερη Γιουνάιτεντ κέρδισε με ένα άνετο 4-0.

Σήμερα το απόγευμα στο υπερσύγχρονο ‘Amex’, η ομάδα του Τόνι Μπλουμ αντιμετωπίζει τη Μπρίστολ για την προτελευταία αγωνιστική της Τσάμπιονσιπ. Σε περίπτωση νίκης η Μπράιτον εκτός από την άνοδο θα πανηγυρίσει και την κατάκτηση της πρώτης θέσης, αφού θα έχει αφήσει πίσω της με 4 βαθμούς διαφορά την Νιούκαστλ του Ράφα Μπενίτεθ.

Οποιοδήποτε κι αν είναι το αποτέλεσμα πάντως, στο τέλος της ημέρας παίκτες και κόσμος θα διασκεδάσουν μαζί στις παμπ της πόλης, όπως ακριβώς είχαν κάνει μετά την εξασφάλιση της ανόδου, όταν και οι φίλαθλοι είχαν μεταφέρει, κυριολεκτικά, σηκωτούς τους παίκτες στα βαγόνια του τρένου με το οποίο κατευθυνόταν παρέα προς το κέντρο της πόλης, όπου και έστησαν ένα νέο πάρτι.

Η έναρξη της τεράστιας πρόκλησης που ακούει στο όνομα ‘Πρέμιερ Λιγκ’ άλλωστε, βρίσκεται 4 μήνες μακριά, ένα διάστημα αρκετό για να ξεμεθύσουν οι οπαδοί, που έχουν ήδη αποκτήσει μια νέα ιστορία για τα γεράματα τους, μετά από εκείνη για το μίζερο απόγευμα του Μαΐου του 1997, τότε που κάποιος Ρόμπι Ρέινελτ με ένα κοντινό πλασέ έσωζε την ομάδα από τον αφανισμό.