Με γυμνές γροθιές

“Δεν υπάρχει καμιά σημαντικότερη αναμέτρηση σε κανένα άθλημα – ο αγώνας για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών, είναι εξ ορισμού η τελετή στέψης του δυνατότερου ανθρώπου στον κόσμο”.

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει τόσο με τους μύθους που έχουν περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μέσω του Μποξ και της θρυλικής κληρονομιάς του Μοχάμεντ Άλι, αλλά αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και στις υπέρλαμπρες παραγωγές του Χόλιγουντ, με τα πιο εξελιγμένα και απίθανα κινηματογραφικά εφέ, όταν η ένταση φτάνει στο αποκορύφωμα και ο σκηνοθέτης θέλει να εκτοξεύσει την αδρεναλίνη του κοινού στα ύψη, αίφνης οι πρωταγωνιστές πετάνε τα όπλα τους και η τελική μονομαχία, η κάθαρση, λαμβάνει χώρα χωρίς όπλα, με γυμνές γροθιές και τον αρχέγονο κώδικα fair play – “και τώρα οι δυο μας”.

Οι ίδιοι οι Αμερικανοί (αυτοί πρωτομάστορες της εμπορευματοποίησης και του μάρκετινγκ στα πάντα) έχουν έναν αστικό μύθο για το Λας Βέγκας, που συνοψίζεται στο ότι σε τούτη την ακαταμάχητα φανταχτερή πόλη, ιερό τέμενος της θεάς Τύχης, που ζει για να παίζει για να ζει, 24 ώρες το 24ωρο, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να διακόψει τον ξέφρενο ρυθμό της ζωής της, ούτε καν οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου των ΗΠΑ, με μονάχα μία και μοναδική εξαίρεση καταγεγραμμένη στα χρονικά.

Δύο ολόκληρες βδομάδες πριν την μέρα του μεγάλου αγώνα της επιστροφής του Μοχάμεντ Άλι στο ρινγκ (για την υπεράσπιση του τίτλου του πρωταθλητή βαρέων βαρών) μετά από δύο χρόνια απουσίας , ακόμη και το Λας Βέγκας, η πόλη των καζίνο και του αστείρευτου θεάματος είχε αρχίσει κιόλας να χάνει τον γνώριμο ρυθμό της ζωής του και στις αίθουσες των υπέρλαμπρων καζινο-ξενοδοχείων τα σχόλια και οι συνήθεις συζητήσεις για το ποιος κέρδισε και έχασε στα γυρίσματα της ρουλέτας, είχαν αντικατασταθεί από την αγωνία για ένα εισιτήριο του πολυδιαφημισμένου αγώνα του Άλι με τον Λάρι Χολμς. Την ημέρα της αναμέτρησης, όλοι οι δρόμοι από νωρίς το πρωί οδηγούσαν στο «Σέζαρ Παλάς» και οι άνθρωποι των καζίνο του Λας Βέγκας, θυμούνται ακόμη και σήμερα εκείνη την Πέμπτη, σαν την ημέρα που οι πολυτελείς τους αίθουσες προσέλκυσαν τους λιγότερους πελάτες στα τελευταία 60 χρόνια!

“Κοιτάχτε με… θα δεχόμουνα να ανέβω ξανά στο ρίνγκ ύστερα από δύο χρόνια, αν δεν ήμουν βέβαιος ότι θα κερδίσω τον αγώνα; Θα ‘κανα αλήθεια, τόση μεγάλη προσπάθεια, για να έρθω να χάσω, εγώ ο Μοχάμεντ Άλι! Κοιτάχτε με καλά και θα δείτε πως είμαι ο ίδιος που ήμουνα – δείτε τα χέρια μου, δεν φαίνονται ακόμα δυνατά να κρατάνε το στέμμα; Όταν οι χιλιάδες φίλοι μου θα δίνουν το σύνθημα «Άλι, Άλι» θα συντρίβω τον αντίπαλο. Ποιος τολμά να αμφιβάλλει για τη νίκη μου, να μου το πει τώρα να του δώσω ραντεβού για κέρασμα μετά τον αγώνα. Σαλάμ αλέκουμ…”

Φευ ,μια αναλαμπή του Άλι στον έβδομο γύρο, δεν κατάφερε να αλλάξει τον ρου του αγώνα, με τον Άλι να δείχνει σκιά του εαυτού του και να σφυροκοπείται στα σχοινιά, τόσο που όταν τελειώνει και ο δέκατος γύρος, μια παγωνιά να έχει πέσει στις κερκίδες, παρ’ όλο που η βραδιά είναι ζεστή. Η κοπέλα με την ταμπέλα στο χέρι που κάνει μια βόλτα πάνω στο ρινγκ και αναγγέλλει τον ενδέκατο γύρο, δεν προλαβαίνει να κατέβει τα σκαλιά… Ο προπονητής του Μοχάμεντ Άλι πετάει πάνω στο ρινγκ την πετσέτα του ιερού τέρατος, έμπρακτη δήλωση πως δεν είναι σε θέση να συνεχίσει τον αγώνα. Ήταν η αρχή του τέλους…

Περίπου ένα χρόνο μετά το φιάσκο του Λας Βέγκας, ή αν προτιμάτε ακριβώς πριν 39 χρόνια – στις 11 Δεκεμβρίου του 1981 – ο Άλι θα ανέβαινε για τελευταία φορά στο ρινγκ, για να αντιμετωπίσει στις Μπαχάμες, τον Τζαμαϊκανό Τρέβορ Μπέρμπικ, σε έναν αγώνα-παρωδία, που έμεινε στην ιστορία με τον εύγλωττο τίτλο “Drama in Bahama”. Ο 39χρονος πλέον Άλι,  δεν μπορούσε να επανέρθει στη απαιτούμενη φόρμα, υπέρβαρος και χωρίς φυσική κατάσταση, έχασε στον 10ο γύρο από τον Μπέρμπικ, σε έναν από τους πιο άδοξους τελευταίους αγώνες για αθλητή του δικού του βεληνεκούς.

Αξιοσημείωτο είναι πως ο Τρέβορ Μπέρμπικ, παρότι στη συνέχεια έκανε αξιόλογη καριέρα, έμεινε στην ιστορία σαν ο τελευταίος πυγμάχος που πάλεψε με τον Μοχάμεντ Άλι, αλλά και ο μόνος που αντιμετώπισε τόσο τον Άλι, όσο και τον Μάικ Τάισον – Υπήρξε για λίγο κάτοχος του τίτλου WBC Βαρέων Βαρών το 1986, αλλά τον έχασε από τον «Σιδερένιο Μάικ», σε έναν άλλο ιστορικό αγώνα, καθώς ο Τάισον σε ηλικία 20 ετών στεφόταν σαν ο νεαρότερος παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών στην ιστορία. Το τέλος του ήταν ακόμη πιο άδοξο, καθώς δολοφονήθηκε με στιλέτο στην εκκλησία του Νόργουιτς της Τζαμάικα από τον 20χρονο ανιψιό του.

Οι ζωές των μεγάλων πυγμάχων είναι γεμάτες μύθους και ιστορίες που εξάπτουν την φαντασία και υπογραμμίζουν την απόκλιση των “ηρώων” του αθλήματος από την καθημερινότητα και αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε “άνθρωπο της διπλανής πόρτας”: δύσκολα παιδικά χρόνια, παραβατικότητα, καταχρήσεις, ζωώδη ένστικτα, σεξουαλικά εγκλήματα, στημένοι αγώνες, υπέρμετρη δόξα, ύβρις, νέμεσις, αποθέωση, φιάσκο.

Joshua-Pulev press conference

Τα μεσάνυχτα της Κυριακής, ο 31χρονος Άντονι Τζόσουα περιμένει τον 39χρονο Κούμπρατ Πούλεφ σε μια μονομαχία για τα σκήπτρα του Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών. Ο Άντονι Ολουβαφέμι Ολασένι Τζοσούα είναι τύποις Άγγλος, αλλά οι γονείς του είναι Νιγηριανοί και είναι γόνος της φυλής Γιορούμπα, η οποία χαρακτηρίζεται από ιδανικό σωματότυπο και αθλητικό παράστημα – ο Τζοσούα υπήρξε εξαιρετικό ταλέντο τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στον στίβο και μάλιστα όταν ήταν ακόμη μαθητής, είχε συντρίψει το σχολικό ρεκόρ, τρέχοντας τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα.

Ο Κούμπρατ Πούλεφ, γνωστός και ως «κόμπρα», έχει πάρει το όνομα του από τον Μεσαιωνικό βασιλιά Κούμπρατ της Μεγάλης Βουλγαρίας, έχει αρνηθεί υπέρογκες προτάσεις να αγωνιστεί με τα χρώματα της Γερμανίας γιατί είναι «πατριώτης» και παράλληλα δηλώνει ζηλωτής της Ορθοδοξίας (κάτι που βέβαια δεν τον εμπόδισε να χάσει την άδεια του για δύο χρόνια, λόγω σεξουαλικής παρενόχλησης) – “Είμαι 39 χρονών, αλλά θα μπορούσα να παίξω στο όριο, όχι μόνο δώδεκα, αλλά ακόμη και 20 γύρους, καθώς η σκληρή προετοιμασία μου έλαβε στα ιερά βουνά μας, στα 2.300 μέτρα υψόμετρο”.

“Δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος αγώνας σε κανένα άθλημα – ο αγώνας για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών, είναι εξ ορισμού η τελετή στέψης του δυνατότερου ανθρώπου στον κόσμο”. Και ο δυνατότερος άνθρωπος στον κόσμο, δεν θα μπορούσε με τίποτα και σε τίποτα, να μοιάζει με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας…

Maestro