Ταχύτητα, παραγωγικότητα, χαμηλά σχήματα που επέδρασαν στο κομμάτι των αμυντικών τακτικών και πολλά αστέρια που έλαμψαν. Αυτά είναι τα στοιχεία που ξεχώρισαν στο Ευρωμπάσκετ που αφήνουμε πίσω.
Τι είδαμε λοιπόν στη φετινή διοργάνωση:
-Ένα πιο γρήγορο και επιθετικογενές πλαίσιο παιχνιδιού, εντός το οποίου διατηρήθηκαν παραδοσιακές αγωνιστικές σταθερές του παρελθόντος. Οι ομάδες χαμήλωσαν, έπαιξαν πιο γρήγορα και ανέβασαν τα παραγωγικά τους νούμερα. Η περιφερειακή απειλή παραμένει προαπαιτούμενο όπως και η ικανότητα στην προσωπική φάση από παίχτες του low post. Η εμφάνιση περισσότερων χαμηλών σχημάτων με τη μορφή «κανόνα» και όχι «εξαίρεσης» πλέον σε μια διοργάνωση που παραδοσιακά ακουμπούσε στο μέγεθος και στα fundamentals, άλλαξε και τον τρόπο που οι ομάδες προσέγγισαν το αμυντικό κομμάτι. Είδαμε μεγαλύτερη πίεση και τάση για απλωμένες άμυνες, στοιχεία που ανέβασαν το τέμπο του παιχνιδιού.
-Τη ξεχωριστή λάμψη που έδωσαν τα αστέρια του ΝΒΑ. Δεν ήταν μόνο οι μοναδικές παραστάσεις τους μέσα στο παρκέ που απεικονίστηκαν στατιστικά σε νούμερα που σπάνια βλέπαμε στο παρελθόν αλλά και το παγκόσμιο ενδιαφέρον που προσέλκυσαν με την παρουσία τους στο τουρνουά. Το Ευρωμπάσκετ ήταν βασικό θέμα συζήτησης στην Αμερική για πρώτη φορά σε αυτόν τον βαθμό.
-Τις πιο well coached-ομάδες να σπάνε τα όρια τους. Σε σύνολα όπως αυτά της Πολωνίας ή της Φινλανδίας ήταν σαφής η επίδραση του προπονητή σε όρους προετοιμασίας, αγωνιστικής κατεύθυνσης, διαχείρισης και παρέμβασης. Αρκετά καλές δουλειές από τους κόουτς Milicic και Tuovi που άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Μια κατηγορία μόνος του φυσικά ο Σέρτζιο Σκαριόλο ο οποίος παρέδωσε ένα performance που θα μνημονεύεται για χρόνια, οδηγώντας την Ισπανία στο χρυσό μετάλλιο.
-Τις παραδοσιακές δυνάμεις να πέφτουν (και) από το μπλακ-άουτ των προπονητών τους.
Η Σερβία έκανε έναν σπουδαίο πρώτο γύρο, στέλνοντας μήνυμα για το ποιος είναι το φαβορί του τουρνουά με βάση το ποιοτικό βάθος του ρόστερ που διαθέτει κάθε ομάδα. Όμως στο κρίσιμο νοκ-άουτ, η ομάδα του Πέσιτς βρέθηκε δεμένη στις γραμμές να κοιτάζει το τραίνο που έρχεται κατά πάνω της. Καμία παρέμβαση από τον πάγκο που δέχθηκε στωικά τη μοίρα του. Κρίμα γιατί οι Σέρβοι είχαν παρουσιάσει πολύ καλό μπάσκετ στην πρώτη φάση της διοργάνωσης.
Η Λιθουανία ξεκίνησε με τρεις ήττες σε κλειστά ματς όπου φάνηκε η αδυναμία του Μακσβίτις να διαχειριστεί τις 10 τελευταίες κατοχές με τρόπο που θα έβγαζε την ομάδα του μπροστά. Το ρόστερ των Λιθουανών ήταν εξαιρετικό όμως οι συνεχόμενες αποτυχίες στα κλειστά ματς «έγραψαν» στο πνευματικό προφίλ της ομάδας η οποία ηττήθηκε και στο κρίσιμο παιχνίδι με την Ισπανία στην παράταση.
-Μια μπλαζέ Σλοβενία που νόμιζε ότι θα κερδίσει στον αυτόματο τη διοργάνωση, με αρωγό το ταλέντο και την εμπειρία του τελευταίου Ευρωμπάσκετ. Οι Σλοβένοι είχαν το σύνολο (και τον Ντόνσιτς να τους βγάλει μπροστά στα δύσκολα) για να κερδίσουν τη διοργάνωση αλλά όχι το mindset.
-Μια εξαιρετική γερμανική ομάδα που έφτασε πανάξια στο μετάλλιο. Παρά τις απουσίες στη γραμμή ψηλών οι οικοδεσπότες παρουσίασαν έναν πολύ καλό σύνολο, με ρόλους, χημεία και πολύ σωστό καταμερισμό δεξιοτήτων εντός της επιθετικής πλατφόρμας που επέλεξαν. Η τριάδα Schroder-Theis-Wagner ήταν εκπληκτική όπως και το backcourt των Lo-Obst που έδωσε άλλη δυναμική στους Γερμανούς. Ο κάθε παίχτες του Χέρμπερτ έμοιαζε γεννημένος για τον ρόλο που του είχε ανατεθεί ενώ η επίθεση των «πάντσερ» πετούσε φωτιές βασιζόμενη στο εξαιρετικό πλαίσιο χώρων και στο πλήθος των διαφορετικών εκτελέσεων που είχε στη διάθεση της. Οι Γερμανοί πιθανόν νιώθουν λίγο αδικημένοι από την τρίτη θέση και αυτό μοιάζει απολύτως λογικό.
-Αθλητές που έκαναν το βήμα μπροστά, αναπτύσσοντας το παιχνίδι τους και αλλάζοντας το προσωπικό τους στάτους. Ο πυραυλοκίνητος Λάουρι Μαρκάνεν «χάζεψε» κόσμο με τον συνδυασμό αθλητικότητας και τεχνικής αρτιότητας που τον διακρίνει, όντας ο μηχανοδηγός ενός συνόλου με αγωνιστική κατεύθυνση άκρως συμβατή με το πακέτο δεξιοτήτων του σταρ των Τζαζ. Ο Φινλανδός φόργουορντ διέλυσε τους Κροάτες στο ματς των «16» σκοράροντας 43 πόντους ενώ τελείωσε το τουρνουά με 27.9 πόντους (61.5% στα δίποντα, 40.5% στα τρίποντα) 8.1 ριμπάουντ και 2.4 τελικές πάσες.
Ο Σιμόνε Φοντέκιο είχε ένα εκπληκτικό καλοκαίρι όπου αναρριχήθηκε στον ρόλο του ηγέτη της εθνικής ομάδας της Ιταλίας. Ο φόργουορντ από την Πεσκάρα έχει αναπτύξει κι άλλο το παιχνίδι του δουλεύοντας παράλληλα το κορμί του ώστε να είναι έτοιμος για την πρόκληση του ΝΒΑ. Ήταν απολαυστικός τόσο στο μισό όσο και στο ανοιχτό γήπεδο. Θα θυμάται για πολλά χρόνια τον προημιτελικό με τους Γάλλους όπου ήταν ο μοιραίος παίχτης για την Ιταλία . Φοντέκιο και Μαρκάνεν θα αποτελέσουν σημαντικά κομμάτια για τους καινούργιους Τζαζ στην ανοικοδόμηση που ξεκίνησε αυτό το καλοκαίρι στη Γιούτα.
-Την Εθνική μας ομάδα να κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια, συσπειρώνοντας αρκετό κόσμο στο άρμα της αλλά και τεράστιο διεθνές ενδιαφέρον. Η ομάδα μας, με βάση τη συνολική της απόδοση, άξιζε κάτι παραπάνω (την ευκαιρία να βρίσκεται στα ματς των μεταλλίων τουλάχιστον) όμως προδόθηκε από την άμυνα της σε έναν αντικειμενικά πολύ δύσκολο προημιτελικό. Η επίθεση που αποτελούσε διαχρονικά το πρόβλημα της Ελλάδας δούλεψε καλά και ο Γιάννης έκανε εξαιρετικό τουρνουά όμως η Επίσημη Αγαπημένη προδόθηκε από την αμυντική της τακτική (παραδοσιακά το δυνατό μας σημείο) στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της διοργάνωσης. Παρόλα αυτά η «υπόσχεση» που περίμενε το κοινό της, δόθηκε. Αυτή η ομάδα, με τους βασικούς πυλώνες της σε επίπεδο προσώπων να επιστρέφουν, μπορεί σύντομα να αναρριχηθεί στις κορυφαίες θέσεις.