183 μέτρα. Τόσο ακριβώς απέχει ο αγωνιστικός χώρος του γηπέδου της Νταντί από τον αντίστοιχο του γηπέδου της Νταντί Γιουνάιτεντ. Αυτή είναι και η μικρότερη απόσταση μεταξύ δυο γηπέδων σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία, μια απόσταση που φυσικά μπορείς να καλύψεις πολύ άνετα με τα πόδια τη μέρα που η ομάδα σου καλείται να δώσει ένα εκτός έδρας ντέρμπι.

H αποστολή των φιλοξενούμενων φτάνει στο γήπεδο. Στο βάθος το σημείο από το οποίο ξεκίνησαν

Αυτή την απόσταση διένυσε το 1971 και ο Τζιμ ΜακΛιν, μια μετακίνηση που έμελλε να αλλάξει και την ιστορία των δυο συλλόγων. Μέχρι εκείνο το σημείο η Νταντί ήταν αυτό που συχνά αποκαλούμε “αφεντικό της πόλης”. Έχοντας ιδρυθεί το 1893, 16 χρόνια πριν εμφανιστεί στην πόλη η μελλοντική μεγάλη της αντίπαλος, η Νταντί είχε το πάνω χέρι στις μεταξύ τους αναμετρήσεις ενώ στην τροπαιοθήκη της υπήρχε ένα πρωτάθλημα Σκωτίας, ένα Κύπελλο και δυο Λιγκ Καπ. Την ίδια ώρα στα γραφεία της Νταντί Γιουνάιτεντ δεν υπήρχε καν ράφι για τρόπαια, αφού ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της έως τότε το είχε περάσει στη δεύτερη κατηγορία.

Όλα αυτά άλλαξαν εκείνο το κρύο πρωινό του Δεκέμβρη του 1971. Ο Τζιμ ΜακΛιν, που λίγα χρόνια πριν είχε φορέσει για τρεις σεζόν τη φανέλα της σκοράροντας μάλιστα και σε τελικό κυπέλλου, ήταν βοηθός προπονητή στη Νταντί και ο βασικός λόγος που η ομάδα ξεχώριζε για τη φυσική της κατάσταση. Όταν ο πρώτος προπονητής, Τζον Πρέντις, ανακοίνωσε πως αποχωρεί, όλοι πίστευαν ότι ο ΜακΛιν θα αναλάβει τα ηνία, καθώς είχε κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση των ποδοσφαιριστών. Για λόγους που ποτέ δεν έγιναν πλήρως αντιληπτοί (κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο ΜακΛιν δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις με τη διοίκηση), οι άνθρωποι της ομάδας επέλεξαν άλλον προπονητή για τον πάγκο, ένα λάθος που το μέγεθος του θα το συνειδητοποιούσαν αρκετά χρόνια μετά.

Την ίδια ακριβώς μέρα, οι άνθρωποι της Νταντί Γιουνάιτεντ που ήξεραν από καιρό, από τα όσα ακουγόνταν στην πόλη, πως ο ΜακΛιν κάνει τρομερή δουλειά στο παρασκήνιο, ήρθαν σε επαφή μαζί του και συμφώνησαν να του δώσουν τα κλειδιά του συλλόγου. Αν και είχε μόλις κλείσει τα 34, ο Σκωτσέζος ζήτησε και ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της ομάδας και παρά τις δυσκολίες που συνάντησε στην αρχή (“στην πρώτη προπόνηση που κάναμε έκανα μερικά τεστ για να δω τη φυσική κατάσταση των παικτών μου και ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι ήταν σε χειρότερη κατάσταση από μένα. Ήταν σαν να είχα στον αγωνιστικό χώρο 11 προπονητές που ήθελαν να δίνουν οδηγίες αλλά να μην τρέχουν”) κατάφερε κάτι που φαινόταν σχεδόν αδύνατο ως τότε. Την έκανε όχι απλά αφεντικό της πόλης αλλά πρωταγωνίστρια και στο σκωτσέζικο πρωτάθλημα.

Στα 22 χρόνια που έκατσε στον πάγκο της, η Νταντί Γιουνάιτεντ δεν υποβιβάστηκε ποτέ, κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, πρόσθεσε σε αυτό δυο Λιγκ Καπ, τερμάτισε εφτά φορές στην πρώτη 3αδα, έφτασε σε έναν τελικό Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου και αποκλείστηκε με αρκετά αμφιλεγόμενο τρόπο από τη Ρόμα. Τι κατάφερε στο ίδιο διάστηματα η πρώην ομάδα του; Αν εξαιρέσουμε την κατάκτηση ενός Λιγκ Καπ, τίποτα άλλο. Η πλάστιγγα είχε πλέον γείρει για τα καλά. Η Νταντί Γιουνάιτεντ έγινε η μεγάλη ομάδα της πόλης.

Τα χρόνια πέρασαν, ο ΜακΛιν αποσύρθηκε από τα γήπεδα (και πέθανε πριν ένα περίπου χρόνο), η Νταντί δεν βρήκε ποτέ κάποιον σαν κι αυτόν για να κάνει μια αντίστοιχη πορεία και οι δυο ομάδες επέστρεψαν σε μια σχετική αφάνεια, μακριά από τους τίτλους και τους τελικούς και πιο κοντά στις μάχες υποβιβασμού ή ανόδου από τη δεύτερη κατηγορία. Ακόμα και αυτή την περίοδο όμως που οι συναντήσεις τους δεν είναι τόσο συχνές λόγω διαφορετικής κατηγορίας το ντέρμπι της πόλης δεν φαίνεται να χάνει την αξία του. Όπως συμβαίνει στα περισσότερα ντέρμπι του κόσμου, η πρώτη προτροπή των οπαδών προς τα νέα αποκτήματα αφορά τα παιχνίδια με τους μισητούς συμπολίτες ενώ την εβδομάδα πριν το ματς οι συζητήσεις σε όλη την πόλη επικεντρώνονται σε ένα και μόνο θέμα: Τον αγώνα.

Παρά τις ιστορικές διαφορές τους που μοιάζουν λίγο με αυτές των Σέλτικ και Ρέιντζερς (η Νταντί Γιουνάιτεντ ιδρύθηκε από Ιρλανδούς μετανάστες) στο ντέρμπι του Νταντί δεν θα συναντήσεις ακραίες συμπεριφορές ή κρούσματα βίας. Τις ημέρες των αγώνων η πόλη δεν γίνεται πεδίο μάχης και παρ’ότι οι φίλαθλοι των δυο ομάδων τα πίνουν συνήθως στις ίδιες παμπ, δεν παρατηρούνται επεισόδια. Όλα τα υπόλοιπα συστατικά ενός ντέρμπι όμως, όπως για παράδειγμα το πάθος και η ένταση, είναι εκεί, μαζί με κάποια που δεν συναντάς συχνά σε τόσο σημαντικά παιχνίδια, όπως ο αυτοσαρκασμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντίδραση των οπαδών της Νταντί που σε μια πρόσφατη συντριβή με 6-2 στο Ταναντάις Παρκ και με το σκορ στο 6-1 έβρισκαν κουράγιο και όρεξη να απαντήσουν στο σύνθημα των γηπεδούχων πως “θέλουμε και 7ο” με μια προτροπή προς τους δικούς τους παίκτες “εμείς θέλουμε ένα 2ο”.

Όσον αφορά το πάθος, αυτό δεν λείπει και γι’αυτό μπορεί να μας διαβεβαιώσει ο Τζέιμς ΜακΠέικ, προπονητής της Νταντί και ο άνθρωπος που τη βοήθησε να επιστρέψει φέτος στην πρώτη κατηγορία μετά από δυο χρόνια στην Τσάμπιονσιπ. O 37χρονος Σκωτσέζος κρέμασε τα παπούτσια του πριν λίγα χρόνια εξαιτίας του πάθους που επέδειξε σε ένα τέτοιο ντέρμπι. Περιγράφει ο ίδιος: “Ήταν το 15ο λεπτό του αγώνα του Ιανουαρίου του 2016. Είχαν κερδίσει ένα κόρνερ και η μπάλα έφτασε στον Τζον Ράνκιν, που όλοι ξέρουμε πόσο καλός είναι. Κάποιος έπρεπε να κάνει ένα τάκλιν γιατί αλλιώς το πιθανότερο ήταν η μπάλα να κατέληγε στα δίχτυα μας. Με το που έπεσα, κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν είδα το πόδι μου, ήξερα ότι είχε συμβεί κάτι άσχημο. Εκεί κάπου τέλειωσε το ντέρμπι για μένα και μαζί και η καριέρα μου.”

Το μοιραίο τάκλιν

Ο ΜακΠέικ έλειψε για μήνες από τους αγωνιστικούς χώρους και παρά τις όποιες προσπάθειες έκανε για να επανέλθει, αναγκάστηκε τελικά να κρεμάσει πρόωρα τα παπούτσια του και να ασχοληθεί με την προπονητική. Πέντε χρόνια και ένα μήνα μετά από εκείνο το μοιραίο παιχνίδι, θα αντιμετωπίσει την Τρίτη για πρώτη φορά στο ίδιο γήπεδο την Νταντί Γιουνάιτεντ σε ντέρμπι για την Πρέμιερσιπ. Οι δυο ομάδες βρίσκονται στο κάτω μισό της βαθμολογίας, με τη Νταντί να έχει μεγαλύτερο πρόβλημα καθώς παλεύει για τη σωτηρία. Για να κερδίσει το ματς και να κάνει χαρούμενο για αρκετές εβδομάδες το μπλε μισό της πόλης θα χρειαστεί σίγουρα λίγο από το πάθος του προπονητή της, που κάθε φορά που τον ρωτάνε αν θα έκανε ξανά εκείνο το τάκλιν, απαντάει: “Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Ρανκς θα έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα, οπότε ναι, θα το έκανα ξανά.”