- «Ο μπαμπάς μου λέει ότι ήσουν μεγάλος παίκτης, αλλά ότι δεν ήξερες να βάζεις γκολ».
- «ΟΚ, αλλά να του πεις πως έχω βάλει πάνω από 100 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ!»
- «Αλήθεια λες; Καλά, έτσι κι αλλιώς ο μπαμπάς μου δεν βλέπει ποδόσφαιρο, μόνο το ράγκμπι του αρέσει, απλά το διάβασα σε ένα περιοδικό».
Οι γονείς του Εμίλ Χέσκεϊ ήταν από την Αντίγκουα-Μπαρμπούντα και βρέθηκαν (παιδιά μεταναστών) στο Λέστερ στα δέκα τους χρόνια, σε μια εποχή που στα μαγαζιά ήταν συνηθισμένες οι επιγραφές «Δεν επιτρέπονται Μαύροι, Ιρλανδοί και σκυλιά». Τον ρατσισμό λοιπόν τον είχε νιώσει στο πετσί του από την παιδική του ηλικία, οπότε ο «ρατσισμός των γκολ», η ρετσινιά ότι δεν σκοράρει αρκετά, τον άφηνε παγερά αδιάφορο.
«Εγώ παίζω για την ομάδα και δεν με ενοχλεί καθόλου η παραφιλολογία του άσφαιρου σκόρερ. Γνωρίζω καλούς σέντερ φορ που αν βγουν στο τερέν και η ομάδα τους κερδίσει 5-0 αλλά αυτοί δεν έχουν σκοράρει, βγάζουν καπνούς από τα αυτιά. Ποσώς με ενδιαφέρουν όλα αυτά, σε κάθε περίπτωση έφτασα στο τοπ 1% των κορυφαίων του αθλήματος».
Η αλήθεια είναι ότι το ενεργητικό των 110 τερμάτων σε 516 εμφανίσεις στην Πρέμιερ Λιγκ, δεν το λες και τον πιο παραγωγικό απολογισμό για επιθετικό, αλλά είναι μόνο η μισή αλήθεια. Γιατί στο ίδιο διάστημα, ο Εμίλ Χέσκεϊ πρόλαβε να «κεράσει» τους συμπαίκτες του και με 53 ασίστ (μόλις δύο λιγότερες από τον μετρ του είδους Πολ Σκόουλς) και με το πιβοτάρισμα του και την ικανότητα του να κρατάει μπάλα και να ανοίγει χώρους, να μεγιστοποιήσει τη συμβολή των συμπαικτών του οι οποίοι απολάμβαναν να παίζουν μαζί του, όπως πχ ο Μάικλ Όουεν ή ο Νικολά Ανελκά με τις καταπληκτικές τους συνεργασίες στη Λίβερπουλ.
Μια βραδιά στη Νέα Φιλαδέλφεια
Η επιβλητική παρουσία του Χέσκεϊ και το πατρονάρισμα του σε κάθε επιθετική ενέργεια της Λέστερ, είναι η πιο δυνατή εικόνα που μου έχει μείνει από ένα περίεργο βράδυ στα τέλη Ιουλίου στη Νέα Φιλαδέλφεια, περίεργο γιατί 31 Ιουλίου είχε ρίξει βροχή με το τουλούμι και γιατί έχουν περάσει ήδη 21 χρόνια από τα αποκαλυπτήρια της τότε ΑΕΚ του Τουμπάκοβιτς (του προπονητή που είχε έρθει από την Παρτιζάν για να επουλώσει την χαίνουσα ακόμη πληγή της φυγής του Μπάγεβιτς) στο φιλικό με αντίπαλο τη Λέστερ Σίτι.
Εκείνο το βράδυ, οι οπαδοί της Ένωσης είχαν την ευκαιρία να δουν για πρώτη φορά τους ξένους άσσους την νέα τριάδα των ξένων (με μεγάλο όνομα τον δανεικό από την Μπαρτσελόνα Ντράγκαν Τσίριτς) όσο και τους Έλληνες πολλά υποσχόμενους νεαρούς Τραϊανό Δέλλα και Σωτήρη Κωνσταντινίδη. Οι «αλεπούδες» του Μάρτιν Ο΄ Νιλ, με παικταράδες όπως οι Σινκλέρ, Γκαφ, Χέσκεϊ, Φλάουερς και ο Θοδωρής Ζαγοράκης, μπορεί να μην ήταν το μεγάλο όνομα, αλλά φάνταζαν ιδανικός αντίπαλος για μέτρημα δυνάμεων.
Η ΑΕΚ κέρδισε τη Λέστερ με 3-2 (με MVP τον Τσίριτς και τον κόσμο στη «σκεπαστή» να παραληρεί για την εξαιρετική εμφάνιση της μεγάλης ομάδα που χτιζόταν από τον «Τούμπα» και πετούσε στο λασπωμένο τερέν), ενώ ο Θοδωρής Ζαγοράκης ήταν ο σκόρερ των δύο τερμάτων της Λέστερ (το ένα με πέναλτι που κέρδισε, μαντέψτε ποιος, ο Χέσκεϊ) και έριχνε γέφυρες για την επιστροφή του στην Ελλάδα.
Ένα μήνα αργότερα, η ΑΕΚ αποκλειόταν από τους ομίλους του Champions League από τους «ξυλοκόπους» της ΑΪΚ Στοκχόλμης τινάζοντας τον προϋπολογισμό της σεζόν στον αέρα, όμως η Λέστερ του Μάρτιν Ο’ Νιλ είχε μια ακόμη καλή χρονιά (8η στην Πρέμιερ), με επιστέγασμα την κατάκτηση του Λιγκ Καπ και στο τέλος έβαλε και 11 εκατομμύρια λίρες στα ταμεία της με την πώληση του Εμίλ Χέσκεϊ στη Λίβερπουλ, την ακριβότερη μέχρι τότε μεταγραφή στην ιστορία της Λίβερπουλ. Στο τέλος εκείνης της σεζόν επίσης αναχώρησαν ο Μάρτιν Ο’ Νιλ για τη Σέλτικ και ο Ζαγοράκης για την ΑΕΚ.
Καρτέρι πίσω από το Filbert Street
Αυτή την εποχή ο Εμίλ Χέσκεϊ παρακολουθεί ένα «μάστερ» της UEFA με απώτερο στόχο να βρεθεί σε κάποια θέση αθλητικού διευθυντή, στηλιτεύοντας παράλληλα την υποκρισία του συστήματος: «Ούτε και ξέρω πόσα χρόνια μιλάμε ότι πρέπει να βάλουμε περισσότερους μαύρους και μειονοτικούς προπονητές στο παιχνίδι. Από τη μέρα που ξεκίνησα την καριέρα μου όμως, η βελτίωση δεν ξεπερνά το ένα τοις εκατό. Συνήθως κοιτάμε γύρω και ψάχνουμε για ανθρώπους που μας μοιάζουν που έχουν πετύχει κάτι σπουδαίο και θέλουμε να τους μιμηθούμε. Στη δική μου περίπτωση όμως, το μοναδικό αντίστοιχο πρότυπο είναι ο αθλητικός διευθυντής της ΚΠΡ Λες Φέρντιναντ, ένας και μοναδικός.
Μπορεί η εξάλειψη του ρατσισμού στα ποδοσφαιρικά γήπεδα να αποτελεί στρατηγικό στόχο της FIFA, της UEFA και της Premier League και να έχουν γίνει σημαντικά βήματα, αλλά παράλληλα παραμένει αναλλοίωτο το φαινόμενο / οξύμωρο σχήμα της σχεδόν πλήρους απουσίας μαύρων προπονητών από τους πάγκους, αλλά και της πλήρους απουσίας μαύρων στελεχών από τα οργανογράμματα των ομοσπονδιών και των ομάδων!
Ο Εμίλ τρέχει, τρέχει με όλες του τις δυνάμεις, όχι με την μπάλα στα πόδια, όχι για να προλάβει την κεφαλιά από τον αντίπαλο, αλλά προς το “Filbert Street”, το παλιό στάδιο της Λέστερ. «Ήμουν μόλις 13 τι να έκανα; Νομίζεις πως αν έβλεπαν ότι είχαν απέναντι τους μόλις ένα παιδί θα σταματούσαν; Ή απλά το βάζεις στα πόδια και τρέχεις. Τρέχεις, γιατί μετά τα «νέγρο» και «σκύλε», δεν ξέρεις τι είναι το επόμενο που θα συμβεί. Και η ειρωνεία είναι ότι οι αλήτες ήταν οπαδοί της Λέστερ και το καρτέρι το είχαν στήσει στον πίσω δρόμο από το γήπεδο. Το γήπεδο που πήγαινα για προπόνηση γιατί ήμουν ήδη στις ακαδημίες»…
Λίγα χρόνια αργότερα είχε καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα, αλλά κανείς δεν τον ήξερε με το όνομα του, οι οπαδοί του είχαν «κολλήσει» το παρατσούκλι «Μπρούνο» (από πως τον Φρανκ Μπρούνο, ένα φημισμένο μποξέρ της εποχής) και ακόμη και οι συμπαίκτες του τον αποκαλούσαν έτσι. Η μόνη βέβαια ομοιότητα του Χέσκεϊ με τον Μπρούνο ήταν το ότι ήταν και οι δύο μεγαλόσωμοι και μαύροι. Σε μια εποχή βέβαια που το «σκυλάραπα» και «σκατόμαυρε» ήταν κομμάτι της καθομιλουμένης, αυτό ήταν πταίσμα…
21 Χρόνια μετά
Στα 136 χρόνια της ιστορίας της Λέστερ, έχει χτίσει παράδοση ανάδειξης μεγάλων επιθετικών, με πιο τρανταχτά παραδείγματα στις τελευταίες δεκαετίες τον Γκάρι Λίνεκερ, τον Τόνι Κότι, τον Χέσκεϊ και φυσικά τον νυν στράικερ της ομάδας Τζέισον Βάρντι, έναν δεινό σκόρερ που μετράει ήδη 129 γκολ σε 279 εμφανίσεις με την φανέλα των «αλεπούδων». Και όταν το 2002 η ομάδα βρέθηκε στο χείλος του αφανισμού λόγω χρεών ο Γκάρι Λίνεκερ πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει μια κοινοπραξία που συμμετείχαν πολλοί παλιοί παίκτες και εντέλει έσωσε τον σύλλογο. Ο Χέσκεϊ συνεισέφερε τότε 100 χιλιάδες λίρες – γιατί «χωρίς τη Λέστερ, δεν θα υπήρχε ούτε Γκάρι Λίνεκερ, ούτε Εμίλ Χέσκεϊ, ούτε κανείς…»
Και χωρίς τους παλιούς, δεν θα υπήρχε ούτε Τζέισον Βάρντι, ούτε η απίστευτη κατάκτηση του πρωταθλήματος από την τρομερή ομάδα του Ρανιέρι το 2016, το θαύμα που επιβεβαίωσε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι το ποδόσφαιρο δεν θα αλωθεί ποτέ πλήρως από οικονομετρικούς όρους και άκρατη εμπορευματοποίηση, το θαύμα που έκανε τους νοσταλγούς του πραγματικού ποδοσφαίρου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, να ανατριχιάσουν…
Η φετινή Λέστερ δεν θα πάρει το πρωτάθλημα. Παραμένει όμως μια εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα που μπορεί να βγάλει το λάδι σε κάθε αντίπαλο. Επιθετικά όμως, εξαρτάται υπερβολικά από την δεινότητα και το εκτόπισμα του Τζέισον Βάρντι. Χωρίς αυτόν, είναι μια άλλη ομάδα και οι αντίπαλοι δεν νοιώθουν την ανάσα των «αλεπούδων» στο σβέρκο τους.
Θεωρητικά, το έργο της ΑΕΚ στην αναμέτρηση με τη Λέστερ στα πλαίσια του Europa League είναι εξαιρετικά δύσκολο, κυρίως λόγω των πολύ σημαντικών απουσιών της Ένωσης (ειδικά στην άμυνα) και αδιαμφισβήτητης υπεροχής των Εγγλέζων με όρους ταχύτητας, ρυθμού και έντασης στο παιχνίδι. Εντούτοις ο προερχόμενος από τραυματισμό Τζέισον Βάρντι, ακόμη και αν ταξιδέψει τελικά στην Αθήνα, δεν πρόκειται να αγωνιστεί και το τερέν στο ΟΑΚΑ αναμένεται να είναι πιο λασπωμένο και από καλοκαιρινό βράδυ στα τέλη Ιουλίου, 21 χρόνια πριν – Τυχαίο;
Maestro