Καλοκαίρι 1992. Όπως συμβαίνει και φέτος, Δανία και Γαλλία βρίσκονται αντιμέτωπες στη φάση των ομίλων μιας μεγάλης διοργάνωσης. Σε ένα δωμάτιο ενός νοσοκομείου στην Κοπεγχάγη ένας Δανός ποδοσφαιριστής, που συμμετείχε στα πρώτα δυο παιχνίδια του τουρνουά, βλέπει τον αγώνα παρέα με την κόρη του που δίνει μάχη με τη λευχαιμία. Προς έκπληξη όλων η Δανία κερδίζει το ματς και περνάει στα ημιτελικά, παρ’ότι κλήθηκε να πάρει μέρος στη διοργάνωση από καθαρή σπόντα την τελευταία στιγμή.
Στο τέλος του παιχνιδιού η 6χρονη γυρνάει προς το μέρος του πατέρα της και του λέει: “Θέλω να παίξεις στο επόμενο παιχνίδι”. Αυτός αποφασίζει να την ακούσει και επιστρέφει στο τουρνουά για τα επόμενα δυο ιστορικά παιχνίδια. Όταν ενσωματώνεται ξανά στην αποστολή της εθνικής ενημερώνει τους συμπαίκτες του: “Της υποσχέθηκα ότι θα το κερδίσουμε, γι’αυτό βάλτε τα δυνατά σας”. Εννιά μέρες μετά η Δανία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Tο γκολ που ‘καθαρίζει’ τον τελικό το πετυχαίνει (αν και δεν είναι επιθετικός) ο άνθρωπος που υποσχέθηκε στην άρρωστη κόρη του πως θα κερδίσει για χάρη της.
Διαβάζοντας τον πρόλογο πιθανόν κάποιος να σκεφτεί ότι πρόκειται για το σενάριο μιας φανταστικής «feelgood» αθλητικής ταινίας, από αυτές που συνήθως βάζουν τα κανάλια τα μεσημέρια της Κυριακής. Η αλήθεια είναι πως δεν θα έχει κάνει λάθος. Η παραπάνω περιγραφή προέρχεται από την ταινία “Sommeren ’92” που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2015. Αυτό που όμως κάνει την ανατροπή είναι ότι η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Όλοι σχεδόν οι ποδοσφαιρόφιλοι γνωρίζουν πώς βρέθηκαν οι Δανοί από το πουθενά στο Euro 1992. Ήταν 31 Μαΐου 1992 όταν η ΟΥΕΦΑ, στο πλαίσιο των κυρώσεων του ΟΗΕ, ανακοίνωσε τον αποκλεισμό της Γιουγκοσλαβίας από το τουρνουά. Τη θέση της πήρε η 2η του ομίλου των προκριματικών, Δανία. Την ώρα που οι Γιουγκοσλάβοι μάζευαν τα πράγματα τους για να φύγουν από τη Σουηδία, οι Δανοί έτρεχαν να συγκεντρώσουν τους παίκτες τους για να μπορέσουν μετά από 11 μέρες να αντιμετωπίσουν τους Άγγλους στην πρεμιέρα!
Όταν έσκασαν τα νέα ο προπονητής Ρίτσαρντ Νίλσεν ήταν απασχολημένος με δουλειές του σπιτιού, αφού άλλαζε κουζίνα. Κάποιοι παίκτες του είχαν μόλις ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους στο πρωτάθλημα Δανίας που τέλειωνε αργά. Κάποιοι είχαν φύγει ήδη για διακοπές (ένας εκ των οποίων ήταν και ο Μίκαελ Λάουντρουπ που δεν καταδέχτηκε να τις χαλάσει καθώς έτσι κι αλλιώς βρισκόταν σε κόντρα με τον Νίλσεν), κάποιοι άλλοι ετοιμάζονταν γι’αυτές. O επιθετικός Χένρικ Λάρσεν, για παράδειγμα, είχε κλείσει ξενοδοχεία για 14 μέρες στην Ελλάδα. “Όταν μου είπαν ότι θα συμμετέχουμε στο Euro ακύρωσα αμέσως τις περισσότερες μέρες. Άφησα μόνο τις κρατήσεις για την Κρήτη, γιατί εκεί θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς πιο αργά, μετά τη φάση των ομίλων. Τελικά δεν πήγα ποτέ στην Ελλάδα.”
Ένα από τα βασικότερα μέλη εκείνης της ομάδας ήταν και ο Κιμ Βίλφορτ, ένα πολυεργαλείο στη μεσαία γραμμή που μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις του κέντρου αλλά και ως κρυφός επιθετικός. Στα 30 του τότε, ο Βίλφορτ, που είχε σπουδάσει για να γίνει δάσκαλος ιστορίας, αγωνιζόταν στη Μπρόντμπι και θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος Δανίας, στο οποίο είχε ψηφιστεί MVP ένα χρόνο πριν. Εκείνο το καλοκαίρι όμως αντιμετώπιζε ένα σοβαρό προσωπικό ζήτημα.
O Κιμ Βίλφορντ πρώτος από δεξιά
Η 6χρονη κόρη του Λίνε είχε διαγνωστεί με λευχαιμία μερικούς μήνες πριν και η οικογένεια του είχε εστιάσει όλη της την προσοχή στην αγωγή που ακολουθούσε. “Κάποιες φορές νοσηλευόταν για λίγες ώρες, κάποιες άλλες έμενε εκεί και το βράδυ. Σε εκείνες τις περιπτώσεις ή εγώ ή η γυναίκα μου μέναμε μαζί της, ενώ ο άλλος γυρνούσε σπίτι για να είναι με τον γιο μας. Η γυναίκα μου είχε σταματήσει από τη δουλειά της για όλο εκείνο το διάστημα.” Όταν τον κάλεσαν οι άνθρωποι της ομοσπονδίας ο Βίλφορντ δεν ήθελε να πάει στη Σουηδία αλλά τελικά πείστηκε από τη γυναίκα του και από το γεγονός ότι ο γιατρός που επέβλεπε την κόρη του τον ενημέρωσε ότι η θεραπεία της βρισκόταν σε καλό στάδιο.
Τις πρώτες μέρες της διοργάνωσης ο Βίλφορντ κατάφερε να κρατήσει το θέμα της κόρης του κρυφό. Ο επαγγελματισμός του ήταν τέτοιος που κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. Αγωνίστηκε κανονικά και στα δυο πρώτα παιχνίδια. Σε αυτά η Δανία έχασε από τη Σουηδία αλλά απέσπασε ισοπαλία από την Αγγλία. Χάρη στο αποτέλεσμα αυτό οι υποτιθέμενοι “τουρίστες” της Δανίας έμεναν στο παιχνίδι της πρόκρισης την τελευταία αγωνιστική. Αν η Σουηδία κέρδιζε την Αγγλία και αυτοί επικρατούσαν επί των Γάλλων θα προκρίνονταν στον ημιτελικό, μια σκέψη που από μόνη της ακουγόταν τρελή δεδομένων των συνθηκών.
Μια μέρα πριν το παιχνίδι με τη Γαλλία όμως ο Βίλφορντ δέχτηκε ένα τηλεφώνημα. Η κατάσταση της κόρης του είχε επιδεινωθεί και έπρεπε να γίνει μια σύσκεψη, παρουσία και των γονέων, για να αποφασιστεί το πώς θα κινηθούν από εκεί και έπειτα. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ, μάζεψε τα πράγματα του από το δωμάτιο και ενημέρωσε τον προπονητή του ότι επιστρέφει εσπευσμένα στην Κοπεγχάγη. Το Euro είχε τελειώσει γι’αυτόν.
Την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο μπαμπάς και κόρη είδαν παρέα το παιχνίδι και στο τέλος του αποφασίστηκε πως ο μπαμπάς πρέπει να επιστρέψει στη Σουηδία. Αν και έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, ο Βίλφορντ αρνείται να αποκαλύψει το τι ακριβώς ειπώθηκε μεταξύ τους εκείνο το απόγευμα και να επιβεβαιώσει αν οι ατάκες που συμπεριέλαβαν οι σεναριογράφοι στην ταινία είναι αληθινές. Ποτέ του δεν ήταν άνθρωπος που επιζητούσε την προβολή και όταν εκείνες τις μέρες κυκλοφόρησε η είδηση πώς αποχώρησε από το τουρνουά για χάρη της κόρης του, ο ίδιος ένιωσε πολύ άβολα. “Ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό το ενδιαφέρον για την προσωπική μου ζωή. Ακόμα και πριν την αρρώστια προσπαθούσα πάντα να εστιάζω μόνο στο ποδόσφαιρο όταν μιλούσα με τον Τύπο”.
Η Δανία έκανε την τεράστια υπέρβαση εκείνη τη μέρα, κέρδισε με 2-1 τη Γαλλία των Καντονά, Παπέν, Μπλαν και Ντεσάν και πέρασε στους ‘4’, προσθέτοντας μερικές ακόμα σελίδες στο παραμύθι που ζούσε. Στον ημιτελικό, με τον Βίλφορντ κανονικά στη βασική εντεκάδα, σόκαρε για άλλη μια φορά την Ευρώπη αποκλείοντας στα πέναλτι την κάτοχο του τίτλου Ολλανδία των Φαν Μπάστεν, Μπέργκαμπ, Γκούλιτ και Ράικαρντ, αφού προηγουμένως ο αγώνας είχε λήξει με 2-2. Δέκα παίκτες εκτέλεσαν πέναλτι εκείνη τη μέρα και μόνο ένας αστόχησε. Η ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι αυτός ήταν ένας από τους καλύτερους εκτελεστές στον κόσμο. Ο Μάρκο φαν Μπάστεν. Ανάμεσα στους πέντε εύστοχους Δανούς βρισκόταν και ο Κιμ Βίλφορντ που για άλλη μια φορά έβαζε με επιτυχία τα προσωπικά του προβλήματα στο περιθώριο.
Τέσσερις μέρες αργότερα στο Γκέτεμποργκ η Δανία ολοκλήρωσε τη μεγαλύτερη έκπληξη που είχε δει η Ευρώπη έως τότε. Τελευταίο της θύμα ήταν η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία του Μπρέμε, του Έφενμπεργκ, του Ζάμερ και του Κλίνσμαν. Ο μέσος Τζον Γένσεν άνοιξε το σκορ στην αρχή του αγώνα και ένας άλλος μέσος, ο Κιμ Βίλφορντ, καθάρισε το παιχνίδι στο 78′ με ένα καλοζυγισμένο σουτ με το “κακό” αριστερό του πόδι, που έστειλε τη μπάλα πρώτα στο δοκάρι του Ίλγκνερ και μετά στα δίχτυα. Η Δανία ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και η μικρή Λίνε ήταν για λίγο ευτυχισμένη και περήφανη για τον πατέρα της. “Όλα τα αγόρια μου λένε ότι ο μπαμπάς μου είναι τέλειος” φέρεται να λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας που είναι αφιερωμένη σε εκείνο το θαύμα της Δανίας.
Σύμφωνα με τον Βίλφορντ: “Κανένας μας δεν πίστευε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε ως εκεί. Όλοι πήγαμε με τη λογική να ζήσουμε απλά την εμπειρία. Ήταν φανταστικό αυτό που έζησε όλη η Δανία εκείνες τις εβδομάδες. Πρέπει να γυρίσεις πίσω στο τέλος του 2ου ΠΠ για να βρεις άλλη τέτοια στιγμή που να χάρισε τόση χαρά και ευτυχία στη χώρα. Όποιος είναι πάνω από 35 σίγουρα δεν έχει ξεχάσει πού ακριβώς ήταν τη μέρα του τελικού. Όταν γυρίσαμε κάναμε τρεις ώρες για να φτάσουμε από το αεροδρόμιο στο κέντρο. Ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στον αθλητισμό της Δανίας.”
Κάπου εδώ κανονικά θα ολοκληρωνόταν η ρομαντική ταινία που ταιριάζει με το σενάριο του προλόγου. Δυστυχώς για τον Βίλφορντ η κανονική ζωή δεν έχει συχνά τέτοια γλυκά φινάλε. Όταν οι πανηγυρισμοί και τα πάρτι τέλειωσαν η πραγματικότητα τον χτύπησε πολύ απότομα. Η μικρή Λίνε έφυγε από τη ζωή εκείνον τον Αύγουστο, 1,5 μήνα μετά το τέλος του Euro.
Ο Κιμ Βίλφορντ κρέμασε τα παπούτσια του το 1998 ως θρύλος της Μπρόντμπι, με την οποία κατέκτησε εφτά πρωταθλήματα. Αφού έκανε ένα πέρασμα από τις ακαδημίες του συλλόγου, εδώ και μερικά χρόνια εργάζεται εκεί ως υπεύθυνος σκάουτινγκ. Το 2014 ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης του αιώνα στο πρωτάθλημα της Δανίας ενώ για χάρη του οι οπαδοί της Μπρόντμπι έχουν δώσει στο γήπεδο της ομάδας το παρατσούκλι “Βίλφορντ Παρκ”.
Σήμερα είναι επίσημος πρεσβευτής μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που συγκεντρώνει χρήματα για τα παιδιά με καρκίνο ενώ συμμετέχει ενεργά και στην οργάνωση Children’s Cancer Foundation, στην οποία διευθύντρια είναι μια από τις νοσοκόμες που εκείνο το καλοκαίρι φρόντιζαν την κόρη του όσο αυτός έβαζε τα συναισθήματα του στην άκρη για λίγο και έκανε περήφανη τη μικρή του και χαρούμενη μια ολόκληρη χώρα.