Μάης του 2011 και η Παρί Σεν Ζερμέν έχει τερματίσει, καταϊδρωμένη και καταχρεωμένη, στην 3η θέση του πρωταθλήματος, 16 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Λιλ. Λίγους μήνες αργότερα -και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο- η ομάδα θα περάσει στα χέρια του Νασέρ Αλ-Κελάφι, επιχειρηματία από το Κατάρ, και αυτομάτως θα αρχίσει να χαράζει μια πορεία τόσο ανοδική που η λέξη ταβάνι να μην υπάρχει στα χείλη του ιδιοκτήτη αλλά και των εκατομμυρίων οπαδών της. Η ιστορία από εκεί και έπειτα είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους τους φίλους του αθλήματος.
Το χρέος ρυθμίστηκε. Παίκτες απ’ το πρώτο ράφι -αξίας εκατομμυρίων δολαρίων- άρχισαν να καταφτάνουν στην πρωτεύουσα και κάπως έτσι η Παρί εξελίχθηκε στην κορυφαία ομάδα της Γαλλίας και ανάμεσα στις ποιοτικότερες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Γράφω “ποιοτικότερες” και όχι “καλύτερες” μιας και δεν έχει φτάσει ακόμα σε κάποιο ευρωπαϊκό τίτλο που θα την βάλει αυτομάτως σε αυτή την κατηγορία. Στον γαλαξία πανάκριβων αστέρων που άρχισαν να καταφτάνουν από μεγαλύτερα πρωταθλήματα, ο Κελάφι θα δώσει -την ίδια μάλιστα περίοδο- επαγγελματικό συμβόλαιο και στον 17χρόνο Αντριέν Ραμπιό, δίνοντάς του την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος γέννημα-θρέμμα Παριζιάνος που καταφέρνει να γίνει επαγγελματίας κατά την δική του θητεία. Το δύσκολο έργο της καταξίωσης για τον νεαρό Γάλλο μόλις ξεκινούσε.
O Ραμπιό γεννήθηκε στο Παρίσι το 1995 και ξεκίνησε από πολύ μικρός, μόλις στα 6 του χρόνια, να ασχολείται με το ποδόσφαιρο στην US Creteil, ομάδα που βρίσκεται στα βορειοανατολικά προάστια της πόλης. Σε κάποιο τουρνουά στο Παρίσι για παιδιά κάτω των 10 ετών τον αλίευσε η Μάντσεστερ Σίτι και με συνοπτικές διαδικασίες τον έφερε στην Αγγλία και στις ακαδημίες της, προσφέροντάς του συμβόλαιο 5 ετών, με τους προπονητές να βλέπουν στο πρόσωπό του ένα ατόφιο -και σπάνιο- ποδοσφαιρικό ταλέντο. Ο μικρός αν και τα πήγαινε εξαιρετικά στο αγωνιστικό κομμάτι, θα αρχίσει πολύ γρήγορα να πέφτει ψυχολογικά μιας και δεν μπορούσε με τίποτα να αντέξει τον βρετανικό καιρό και να κάνει φιλίες λόγω της δυσκολίας του στο να μάθει τη γλώσσα. Κάπως έτσι, και μετά από 6 μήνες στο βροχερό Μάντσεστερ, ο νεαρός θα επιστρέψει στο αγαπημένο του Παρίσι, βάζοντας νέα αφετηρία στα μεγαλεπήβολα όνειρά του.
Το 2010 η Παρί δεν θα λαθέψει και θα φέρει στην ακαδημία της το νεαρό που έκανε κυριολεκτικά μαγικά σε όλα τα τουρνουά των “μικρών” σε ολόκληρη τη χώρα. Σημαντικός παράγοντας στην απόφαση του Ραμπιό ήταν το γεγονός πως ο πατέρας του είναι φανατικός οπαδός των Παριζιάνων αλλά και το σοβαρό πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί μιας και -λόγω μιας σπάνιας ασθένειας- έχει μείνει παράλυτος, σχεδόν σε ολόκληρο το σώμα, κάνοντας -όπως είναι λογικό- την σχέση ανάμεσα στους δύο άντρες, πολύ πιο δυνατή και πολύ πιο αληθινή από τα παιδικά χρόνια κιόλας του Γάλλου κεντρικού μέσου. Είναι μάλιστα τόσο μεγάλη η αγάπη του Ραμπιό για τον πατέρα του, που σε μια αναμέτρηση των νέων της Παρί κόντρα στην Οσέρ -κάπου στο 2011- αφού σκόραρε δύο γκολ χαρίζοντας τη νίκη, ζήτησε αλλαγή και έφυγε απ’ τον πάγκο για να βρει τον πατέρα του και να καθίσει δίπλα του, αγκαλιάζοντάς τον και βλέποντας μαζί του, όπως δύο φανατικοί φίλοι της ομάδας, τα τελευταία λεπτά, σε μια άκρως ανθρώπινη και συνάμα αληθινά ποδοσφαιρική εικόνα.
Η πορεία προς την καταξίωση εννοείται πως δεν ήταν καθόλου εύκολη για το νεαρό και ήρθε αργά αλλά με σταθερούς ρυθμούς. Άλλωστε για να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσους σούπερ-σταρ, θα πρέπει να έχεις όντως κάτι το μοναδικό. Κάτι το διαφορετικό. Κάτι που να αγγίζει όμως την ποιότητά τους. Να τους συμπληρώνεις και να τους ελευθερώνεις στο παιχνίδι. Ο Ραμπιό γνώριζε πολύ καλά πως αν μπορούσε να τους βοηθήσει με απλές, σταθερές και σίγουρες κινήσεις -δουλεύοντας γι’ αυτούς και όχι αυτοί γι’ αυτόν- θα έκανε ένα σημαντικό βήμα για την δική του καταξίωση, στην ομάδα τους. Ο Ραμπιό αυτό το καταλάβαινε και μέσα από σκληρή δουλειά, το κατάφερε. Ο τρόπος που παίζει την θέση του κεντρικού χαφ σε συνδυασμό με την ηρεμία που δίνει στο παιχνίδι της ομάδας του είναι μοναδικός και άξιος θαυμασμού.
Οι εξαιρετικές του πάσες, το φοβερό ποσοστό επιτυχίας σε αυτές αλλά και ο τρόπος που μπορεί να μπαλώνει όλες τις “τρύπες” μπροστά απ’ τους αμυντικούς είναι σεμιναριακού επιπέδου, όπως φυσικά και ο τρόπος που συμπληρώνει στον άξονα της Παρί το άλλο παιδί-θαύμα των Παριζιάνων, τον Ιταλό Μάρκο Βεράτι. Όλα αυτά από ένα 22χρόνο παιδί που βλέπει πλέον πως η Παρί του Έμερι και των τόσων ακριβοπληρωμένων σούπερ-σταρ, είναι και δική του ομάδα του, χωρίς φυσικά να του έχει χαριστεί τίποτα. Όλα ήρθαν μετά από σκληρή δουλειά, τεράστια υπομονή και φυσικά τόνους ιδρώτα εντός του γηπέδου.
https://www.youtube.com/watch?v=uD8TXFnB9wk
Ο ψηλόλιγνος νεαρός κεντρικός χαφ, των 191 εκατοστών, που οι περισσότεροι τρόμαζαν στην ιδέα να τον μαρκάρουν δυνατά στην αρχή της καριέρας του για να μη τον χτυπήσουν, και που είχε βρεθεί πολύ κοντά στην πόρτα της εξόδου την περίοδο που προπονητής της Παρί ήταν ο Κάρλο Αντσελότι (με την μάνατζερ μητέρα του να ανοίγει τότε μετωπική κόντρα με το σύλλογο για να πάρει ο γιος της περισσότερες ευκαιρίες), είναι πλέον ο βασικός κεντρικός μέσος μιας ομάδας γεμάτης από αστέρες, που βασικός της στόχος παραμένει -και για φέτος- ένας και μοναδικός. Η κατάκτηση όλων των τροπαίων που διεκδικεί.
Οι εμφανίσεις της Παρί στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τον Ραμπιό να αγωνίζεται βασικός και στα έξι παιχνίδια που έδωσε η ομάδα του έχοντας φοβερή απόδοση, αλλά και το γεγονός πως η Παρί βρίσκεται στο +12 από την δεύτερη Mονακό στο γαλλικό πρωτάθλημα -εννοείται με τον Ραμπιό βασικό και αναντικατάστατο γρανάζι στην μηχανή της- αναμένεται να ρίξουν ακόμα περισσότερα βλέμματα πάνω του στην σημερινή αναμέτρηση με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Μπερναμπέου, για τον πρώτο γύρο της φάσης των νοκ-άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί δηλαδή που η φορμαρισμένη Παρί θα βρει την πληγωμένη πρωταθλήτρια Ρεάλ, όχι ως αουτσάιντερ, αλλά ως φαβορί. Με τον Ραμπιό να έχει να βγάλει εις πέρας την μεγαλύτερη αποστολή της μέχρι τώρα καριέρας του (μέχρι την επόμενη). Να νικήσει δηλαδή μερικούς απ’ τους σπουδαιότερους κεντρικούς χαφ των ημερών μας, όπως ο Τόνι Κρος, ο Κασεμίρο και φυσικά ο τεράστιος Λούκα Μόντριτς.
Αν ο μικρός τα καταφέρει, η Παρί θα έχει κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για μια πρόκριση που αν έρθει θα της χαρίσει αυτόματα τον τίτλο του φαβορί της διοργάνωσης και θα κάνει τον Ραμπιό ακόμα μεγαλύτερο και ακόμα πιο σπουδαίο στα μάτια και στις συνειδήσεις των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων, που ίσως δεν έχουν ασχοληθεί ακόμα αρκετά μαζί του. Η μπαγκέτα του ρυθμιστή στην καλή και σωστή λειτουργία του άξονα, και φυσικά η αναχαίτιση των αντιπάλων σε αυτούς τους χώρους, παίζει ιδιαίτερα σημαντικό παράγοντα για τέτοιες προκρίσεις.
Αν ο Ραμπιό κερδίσει αυτό το μεγάλο στοίχημα θα έχει αποδείξει σε όλους πως πλέον έχει καταφέρει να φτάσει στο σημείο που προορίζονταν να φτάσει, όταν έβαζε την υπογραφή του σε εκείνο το συμβόλαιο που του είχε δώσει ο Κελάφι. Την ίδια περίοδο που χάζευε στις προπονήσεις τους ξένους αστέρες της ομάδας, κάνοντας όνειρα πως μια μέρα θα τους καθοδηγεί αυτός σε μεγάλες νίκες και σπουδαίους τίτλους. Αυτό που μένει να δούμε είναι, αν όντως έχει φτάσει αυτή η στιγμή. Τόσο για τον ίδιο όσο και για τον γαλαξία αστέρων της Παρί Σεν Ζερμέν. Της ομάδας του.