Ο Sombrero μας βάζει στο κλίμα του ντέρμπι με 6 μαγικές στιγμές
Στο ‘Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου’ του Τζον Κίνγκ, ένα από τα πιο γνωστά βιβλία που ασχολούνται με το θέμα του οπαδισμού, υπάρχει ένα ωραίο απόσπασμα στο οποίο ένας εκ των χαρακτήρων του βιβλίου ονειροπολεί κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. Στο όνειρο του βλέπει τον εαυτό του να αγωνίζεται με τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας και να πετυχαίνει χατ τρικ σε ένα μεγάλο ντέρμπι. Αφού φαντάζεται αναλυτικά τις κινήσεις του σε κάθε γκολ και τις επιπτώσεις του χατ τρικ αυτού στη φήμη του, και εκεί που πιστεύεις ότι τώρα θα ξυπνήσει και θα επιστρέψει στη μίζερη πραγματικότητα του, τον βλέπεις να αναρωτιέται πόσο υπερβολικό θα ήταν στις καθυστερήσεις του αγώνα να σκοράρει και μια τέταρτη φορά μόνο και μόνο για να τρίψει τη μούρη των αντιπάλων στα σκατά. “Γιατί όχι; Μια ζωή την έχουμε”σκέφτεται χαρακτηριστικά, σαν κλασσικός οπαδός, και βουτάει ξανά στη φαντασίωση του.
Το Σάββατο το απόγευμα στη Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Ολυμπιακό. Ένα όνειρο σαν το παραπάνω λογικά συνοδεύει τον ύπνο αρκετών εκ των οπαδών των δυο ομάδων. Όπως (σίγουρα θα) λέει μια παλιά κινέζικη σοφία, που (σίγουρα θα) υπάρχει στα εγχειρίδια κάθε σοβαρής σχολής αθλητικογραφίας: Ανεξαρτήτως φόρμας και βαθμολογικής θέσης ένα ντέρμπι είναι πάντα ένα ντέρμπι. Ξεκινάει, τουλάχιστον, μια εβδομάδα πριν και τελειώνει, τουλάχιστον, μια εβδομάδα μετά. Γιατί το ντέρμπι δεν παίζεται μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Παίζεται και στα καφενεία, στα sms, στο δρόμο, στο γραφείο, στην τάξη, στα social media και οπουδήποτε μπορούν να συναντηθούν οπαδοί των δυο αντιπάλων.
Πιστό στην ελληνική παράδοση, που δυστυχώς θέλει τα ντέρμπι να είναι ένα συνονθύλευμα από κλωτσιές, σφυρίγματα, διαμαρτυρίες, ρίψεις αντικειμένων και μερικές ακόμα διαμαρτυρίες για τις κάρτες για τις πρώτες διαμαρτυρίες, το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός τις περισσότερες φορές μας προσφέρει ελάχιστο θέαμα και αρκετά σημεία συζήτησης τα οποία συνήθως ξεκινάνε από τη σφυρίχτρα του διαιτητή και καταλήγουν στα σημαιάκια των εποπτών. Αποτέλεσμα αυτού είναι κάποιος τρίτος να το παρακολουθεί αποκλειστικά και μόνο για να δει λίγο τζέρτζελο και να μπορεί να έχει γνώμη στις λογομαχίες που θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες.
Ευτυχώς μια στο τόσο εμφανίζεται και στα παιχνίδια αυτά κάποια στιγμή ποδοσφαιρικής μαγείας που υπενθυμίζει σε όλους μας (θεατές οπαδούς, τηλεθεατές, δημοσιογράφους και άσχετους χασομέρηδες) ότι στο βάθος όλης αυτής της βαβούρας και του σαματά υπάρχει το πιο όμορφο παιχνίδι στον κόσμο. Ακολουθούν 3+3 τέτοιες στιγμές από παλιότερα παιχνίδια των δυο ομάδων, ανεξαρτήτως έδρας και διοργάνωσης, που μας ενθουσίασαν τόσο που μας έρχονται στο μυαλό χωρίς να χρειαστεί να σκεφτούμε πολύ:
ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, Κύπελλο Ελλάδος 2000-01. Ο Ολισαντέμπε σεντράρει από αριστερά και ο Νίκος Λυμπερόπουλος αποδεικνύει πόσα καντάρια μπάλα ξέρει, τοποθετώντας το σώμα του άψογα και πιάνοντας ένα άπιαστο μονοκόμματο σουτ. 6 στους 10 Έλληνες ποδοσφαιριστές σε αντίστοιχη περίπτωση θα είχαν στείλει τη μπάλα στο επάνω διάζωμα του ΟΑΚΑ. 3 στους 10 δεν θα είχαν πετύχει καν τη μπάλα.
ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, Κύπελλο Ελλάδος 2000-01. Ο Λουτσιάνο ντε Σόουζα είναι ο ορισμός του ποδοσφαιρικού μικροαπατεώνα. Απ’αυτούς που πιτσιρικάς σίγουρα μετρούσε σαν γκολ τα σουτ του που πήγαιναν δυο μέτρα πάνω από το ύψος του τερματοφύλακα στη νοητή εστία με τις πέτρες και που μεγάλος όταν ο διαιτητής γυρνούσε την πλάτη μετακινούσε τη μπάλα ένα μέτρο πιο κοντά στην εστία. Αλλά είναι και Βραζιλιάνος και όχι από τους ιμιτασιόν που σκάνε μύτη στη Β’ εθνική σαν “λατίνοι εραστές της μπάλας” και τελικά κοντρολάρουν τη μπάλα με το καλάμι. Εδώ σκοράρει με ένα φάουλ-βολίδα που αν το είχε βάλει ο Ρομπέρτο Κάρλος σε clasico θα το ονειρευόταν για χρόνια τα παιδάκια όλου του κόσμου.
(Στο 6.55 του βίντεο)
ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, 1998-99. Τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και ο Βασίλης Καραπιάλης βγαίνει τετ-α-τετ με τον Βάντσικ. Με όλες τις επιλογές ανοιχτές και άπλετο χρόνο στη διάθεση του ο Καραπιάλης επιλέγει να ρισκάρει και να σκάψει τη μπάλα χωρίς να κάνει κοντρόλ κι αυτό σε μια χώρα που γκολ με λόμπα μετά από περίτεχνο σκάψιμο είναι πιο σπάνια κι από βροχή στην έρημο Ατακάμα. Μόνο χειροκρότημα.
(Στο 1.45 του βίντεο)
ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, 2009-10. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο των φτωχών, Ζαουάντ Ζαϊρί, κάνει μια επέλαση από δεξιά και χαλώντας την παράδοση που τον θέλει να ζαλίζει πρώτα τον αμυντικό, μετά όλη την κερκίδα και μετά τον εαυτό του, επιλέγει μετά από μόνο μια ντρίπλα να σεντράρει. Και το κάρμα τον επιβραβεύει. Ο Κώστας Μήτρογλου στήνει ιδανικά το σώμα και με εξαιρετικό γυριστό τη στέλνει στα δίχτυα. Ο μύθος λέει πως όλο εκείνο το βράδυ τα GLX στον Πειραιά κυκλοφορούσαν με σούζα προς τιμήν του. Κι αν δεν το λέει, τον δημιουργήσαμε μόλις.
ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, 1973-74. Ο Ολυμπιακός έχει το απόλυτο των νικών στο ‘Καραϊσκάκης’ εκείνη τη χρονιά και προηγείται και 1-0 του αιωνίου αντιπάλου. Εφτά λεπτά πριν το τέλος η μπάλα φτάνει στην περιοχή και ο Μίμης Δομάζος ισοφαρίζει με τρομερό, γνήσιο ψαλιδάκι. Ούτε γυριστό, ούτε απ’αυτά τα δήθεν που το ένα πόδι παραμένει στο έδαφος. Κανονικό άλμα με πτώση με την πλάτη. Μαγεία.
ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, 1985-86. Ο Δημήτρης Σαραβάκος, που κυκλοφορούσε στα γήπεδα με το παρατσούκλι “μικρός”, πετυχαίνει και τα δυο γκολ του Παναθηναϊκού, το ένα καλύτερο από το άλλο. Στο πρώτο προσπερνάει τον τερματοφύλακα πριν προλάβει αυτός να σκεφτεί τι επιλογές έχει και στο δεύτερο τον κρεμάει με υπέροχη λόμπα. Τα επόμενα χρόνια χιλιάδες μικροί σε όλη τη χώρα κυκλοφορούσαν στις αλάνες με το παρατσούκλι “Σαραβάκος”.
———-
Και για τους φανατικούς της καλτ κουλτούρας που δεν τους αρκούν τα όμορφα γκολ για να περάσουν ευχάριστα βλέποντας ένα ντέρμπι, υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα αυτές οι δηλώσεις του θρυλικού Νίκου Βαμβακούλα (για τους μικρούς μας φίλους είναι ο τύπος που κρύβεται κάτω από την πλούσια χαίτη), μετά από τον τελικό του κυπέλλου του 1988: