Ήταν καλοκαίρι του 1973 όταν το λεωφορείο που μετέφερε τους παίκτες της Όξμπαρν στην πόλη Μάιντς της Γερμανίας πλησίαζε στο γήπεδο στο οποίο ήταν προγραμματισμένο να δώσουν ένα φιλικό παιχνίδι με κάποια τοπική ομάδα. Το πρώτο σοκ ήρθε όταν το όχημα έφτασε στο γήπεδο και οι επιβάτες αντίκρισαν τεράστιες ουρές στα εκδοτήρια. Το δεύτερο ήρθε λίγη ώρα αργότερα, όταν οι παίκτες βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο για προθέρμανση και ανακάλυψαν ότι σ’αυτό τους περίμεναν χιλιάδες θεατές και μια μπάντα του δήμου. Ήταν πλέον ξεκάθαρο σε όλους: Κάποιο λάθος είχε γίνει.
Η Όξμπαρν ήταν μια ερασιτεχνική ομάδα από το Γουλβερχάμπτον, που πιο εύκολα αποκαλούσες “μια παρέα θαμώνων μιας παμπ που μαζεύονται τα σαββατοκύριακα για να θυμηθούν τα παλιά” παρά ομάδα με την κλασική έννοια. Η παρέα αυτή είχε ταξιδέψει στη Γερμανία ουσιαστικά για διακοπές (οι παίκτες είχαν πάρει μαζί τις κοπέλες και τις γυναίκες τους), με αφορμή τους γάμους δυο εκ των μελών της. Η μεγάλη παρεξήγηση δημιουργήθηκε όταν ο πρόεδρος αποφάσισε να στείλει ένα γράμμα στον δήμαρχο του Μάιντς στο οποίο ρωτούσε αν μπορούσε να τους οργανώσει κάποιο φιλικό με κάποια ομάδα της πόλης. Ο δήμαρχος προσπέρασε το όνομα της ομάδας, εστίασε στο “ομάδα από το Γουλβερχάμπτον” και πιστεύοντας ότι πρόκειται για την σπουδαία και ιστορική Γουλβς ενημέρωσε αμέσως τους ανθρώπους της Μάιντς.
Το αποτέλεσμα της τεράστιας αυτής παρεξήγησης ήταν να βρεθούν οι σοκαρισμένοι παίκτες της Όξμπαρν καλεσμένοι σε μια γιορτή που δεν είχε στηθεί γι’αυτούς. Μια γιορτή που σύντομα κατέληξε σε εφιάλτη. Οι οικοδεσπότες αντιλήφθηκαν ότι κάτι δεν πάει καλά από τα πρώτα λεπτά αλλά πλέον ήταν πολύ αργά για όλους. Πιστοί στο γερμανικό DNA τους αδιαφόρησαν για τη χαοτική διαφορά ποιότητας και δεν σήκωσαν ούτε λεπτό το πόδι απ’το ‘γκάζι’. Το ημίχρονο έληξε 10-0. Στο τέλος, το γερμανικό κοντέρ σταμάτησε στα 21. “Για να είμαστε δίκαιοι, μετά τα 14 σταμάτησαν να πανηγυρίζουν. Ήταν τόσο γρήγοροι που δεν προλαβαίναμε καν να τους κλωτσήσουμε. Αν θυμάμαι καλά, πλησιάσαμε στην περιοχή τους δυο φορές όλες κι όλες” θυμάται ο Τζον Σόρτχαουζ, ένα από τα μέλη εκείνης της ομάδας που αποκάλυψε πως “Στο ημίχρονο κάποιοι από εμάς δεν ήθελαν να συνεχίσουν αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Προς το τέλος του αγώνα, ο κόσμος μας αποθέωνε κάθε φορά που ακουμπούσαμε τη μπάλα.”
Διαβάζοντας την παραπάνω ανέκδοτη ιστορία κάποιος νέος σε ηλικία αναγνώστης μπορεί να παραξενευτεί με την έκφραση “σπουδαία και ιστορική Γουλβς”. Και όχι άδικα. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες η Γουλβερχάμπτον Γουόντερερς, όπως είναι ολόκληρο το όνομα της, έχει παίξει στην κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας όλες κι όλες τέσσερις φορές, ενώ κάποια από τα υπόλοιπα χρόνια για να την εντοπίσει κανείς χρειαζόταν να κοιτάξει τη βαθμολογία της 3ης ή και της 4ης κατηγορίας! Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Οι ‘Λύκοι’, που είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του αγγλικού πρωταθλήματος, πρωταγωνιστούσαν για αρκετά χρόνια στο βρετανικό ποδόσφαιρο, ειδικά την περίοδο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν και σε διάστημα 11 ετών (από το 1949 έως το 1960) κέρδισαν τρία πρωταθλήματα Αγγλίας, τερμάτισαν άλλες τόσες φορές δεύτεροι και σήκωσαν και δυο κύπελλα. Το μεγαλύτερο παράσημο της ιστορίας τους όμως ήταν άλλο και όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, προέκυψε από ένα φιλικό παιχνίδι!
Ήταν 13 Δεκέμβρη 1954 όταν η πανίσχυρη τότε Γουλβς υποδέχτηκε στο Μολινό (το γήπεδο στο οποίο παίζει τους αγώνες της από το 1889!) την ουγγρική Χόνβεντ. Οι πρωταθλητές τότε ‘Λύκοι’ είχαν εγκαταστήσει την προηγούμενη χρονιά προβολείς στο γήπεδο τους και για να γιορτάσουν το γεγονός προσκαλούσαν ομάδες από διάφορες χώρες του κόσμου. Πριν τους Ούγγρους, στο Μολινό φιλοξενήθηκαν κι άλλες σπουδαίες ομάδες της εποχής, από τη Σέλτικ και την Σπαρτάκ έως την αργεντίνικη Ράσινγκ. Σχεδόν όλα αυτά τα φιλικά κατέληξαν με εύκολη επικράτηση των γηπεδούχων. Η Χόνβεντ όμως ήταν μια διαφορετική ιστορία.
Εκτός απ’το ότι ήταν πρωταθλήτρια στη χώρα της, η ομάδα του Πούσκας και του Κόσιτς είχε στη σύνθεση της πολλούς από τους παίκτες της τρομερής εθνικής Ουγγαρίας που λίγους μήνες πριν είχε διασύρει δυο φορές τους Άγγλους (3-6 μέσα στο Γουέμπλει και 7-1 στη Βουδαπέστη). Το φιλικό θεωρήθηκε τόσο σπουδαίο που μεταδόθηκε ζωντανά και από το BBC, κίνηση σπάνια για την εποχή εκείνη. Ανάμεσα στους χιλιάδες τηλεθεατές ξεχωρίζουν δυο πιτσιρικάδες που, κατά δήλωση τους, επηρεάστηκαν πολύ από το θέαμα που παρακολούθησαν: ο Τζορτζ Μπεστ και ο Γκόρντον Μπανκς. Η Χόνβεντ κυριάρχησε στο πρώτο ημίχρονο και πήγε στα αποδυτήρια με το υπέρ της 0-2 αλλά στην επανάληψη οι ‘Λύκοι’ κατάφεραν να γυρίσουν το ματς και να κερδίσουν με 3-2.
Η αντίδραση των Άγγλων φυσικά και δεν ήταν ψύχραιμη. Οι δημοσιογράφοι της Αγγλίας ύμνησαν με κάθε πιθανό τρόπο τους νικητές, με αποκορύφωμα το πρωτοσέλιδο της Daily Mail που τους αποκαλούσε “πρωταθλητές του κόσμου”. Η νέα μεγάλη νίκη της Γουλβς και τα επινίκια που ακολούθησαν ήταν η αφορμή που έψαχνε ο Γάλλος συντάκτης της Εκίπ και πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, Γκαμπριέλ Ανό, που για χρόνια οραματιζόταν μια διοργάνωση στην οποία θα έπαιζαν οι καλύτερες ομάδες κάθε χώρας. “Πριν δηλώσουμε ότι η Γουλβς είναι ανίκητη, θα πρέπει να δούμε τι θα έκανε αν έπαιζε στη Μόσχα ή στη Βουδαπέστη, ή με αντιπάλους όπως η Μίλαν και η Ρεάλ” ήταν ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του, που σε συνδυασμό με τις προσωπικές πιέσεις του προς την ΟΥΕΦΑ, αποτέλεσαν την αφορμή για τη δημιουργία του κυπέλλου πρωταθλητριών, που έκανε πρεμιέρα την επόμενη κιόλας σεζόν και στο οποίο η Γουλβς έπαιξε πρώτη φορά το 1958.
Τη χρυσή φουρνιά της δεκαετίας του 50′ ακολούθησε άλλη μια πετυχημένη γενιά, που τη δεκαετία του 70′ πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη δυο Λιγκ Καπ και στο βιβλίο της ιστορίας της ομάδας μια χρυσή πορεία ως τον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1972. Οι επιτυχίες εκείνων των δυο δεκαετιών βοήθησαν στο να αγαπηθεί η ομάδα από πολύ κόσμο. Ανάμεσα στους αρκετούς διάσημους υποστηρικτές της, συναντάει κανείς τον Έρικ Άιντλ των Monty Python, τον συνθέτη Κλιντ Μανσέλ, που είναι υπεύθυνος για μερικά από τα καλύτερα σάουντρακ του κινηματογράφου (Requiem for a dream, Fountain κτλ.) και τον Ρόμπερτ Πλαντ των Led Zeppelin που πριν λίγα χρόνια δήλωσε: “Η Γουλβς είναι παράδεισος, είναι εφιάλτης, είναι ένα βαρέλι γέλια και μια ολόκληρη θλίψη. Είναι επίσης και μια από τις αιτίες πίσω από το διαζύγιο μου. Η πιο παλιά ανάμνηση μου από το Μολινό είναι κάπου στο 1955. Ήμουν καθισμένος πάνω στους ώμους του πατέρα μου και η Γουλβς ‘κατάπινε’ την Ευρώπη”.
Ο Ρόμπερτ Πλαντ στην καλύτερη, πιθανόν, εμφάνιση της ζωής του, παίζοντας στο Μολινό με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας
Τα οικονομικά προβλήματα που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 80′ και η παρακμή που ακολούθησε είχαν ως αποτέλεσμα η ομάδα να χαθεί από την επικαιρότητα. Οι όποιες προσπάθειες αναγέννησης έγιναν τα τελευταία χρόνια εκ των έσω δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και πλέον οι οπαδοί στηρίζουν τις ελπίδες τους στον κινέζικο επενδυτικό όμιλο, Fosun International, που εξαγόρασε τον σύλλογο το 2016.
Η πρώτη χρονιά των Κινέζων αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων, με την ομάδα να τερματίζει 15η στην Τσάμπιονσιπ, αλλά φέτος τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Η πρόσληψη του Πορτογάλου Νούνο Εσπίριτο Σάντο (που ήταν κάποτε βοηθός του Ζεσουάλδο Φερέιρα στον ΠΑΟ) το καλοκαίρι, μαζί με τις μεταγραφές που έγιναν, άλλαξαν ολοκληρωτικά το κλίμα.
Λίγο μετά τα μισά της σεζόν οι ‘Λύκοι’ όχι μόνο φιγουράρουν στην πρώτη θέση, έχοντας την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα, αλλά έχουν αποκτήσει και μια διαφορά ασφαλείας 9 βαθμών από τη δεύτερη Ντέρμπι Κάουντι. Μια διαφορά που θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη αν η ομάδα δεν έκανε μια αισθητή ‘κοιλιά’ τις τελευταίες εβδομάδες, στις οποίες μετράει δυο ισοπαλίες και δυο ήττες σε πρωτάθλημα και κύπελλο.
Σήμερα το απόγευμα στην έδρα της, επίσης ιστορικής, Ίπσουιτς η ομάδα του Νούνο θέλει να αποδείξει πως τα τελευταία αποτελέσματα ήταν απλά μια άσχημη παρένθεση, σε μια σεζόν που κατά τ’άλλα κυλάει ονειρικά. Η τελευταία ήττα της Γουλβς στο πρωτάθλημα πριν από τη γκέλα του προηγούμενου Σαββάτου με την Φόρεστ, εντοπίζεται στα τέλη του Οκτώβρη ενώ ακόμα και η ασταμάτητη φέτος Σίτυ του Γκουαρντιόλα χρειάστηκε να φτάσει στα πέναλτι για να την αποκλείσει στο EFL Cup μέσα στο Μάντσεστερ!
Οι οπαδοί των ‘Λύκων’ έχουν αγκαλιάσει από την αρχή την προσπάθεια του Πορτογάλου τεχνικού, γεμίζουν το γήπεδο στα περισσότερα παιχνίδια, έσπασαν πρόσφατα για πρώτη φορά το φράγμα των 10.000 μελών και ονειρεύονται ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες. Η επιστροφή στην Πρέμιερ Λιγκ είναι το πρώτο βήμα για να αποκτήσει ξανά το όνομα της ομάδας λίγη από την παλιά του αίγλη.