O Maestro γράφει στο Stoiximan Blog για το τένις με αφορμή την επιστροφή στο υψηλό επίπεδο από 31/8 έως 13/9 με τη διεξαγωγή του US Open 2020.
«Σέβομαι απεριόριστα τους παίκτες του τένις, επειδή πιστεύω πως το τεχνικό κομμάτι και η φυσική κατάσταση δεν είναι αρκετά. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αδιαμφισβήτητα το μυαλό και η πνευματική δύναμη των παικτών και αυτό είναι που το καθιστά δυσκολότερο από οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα. Όταν είναι ολομόναχος στο γήπεδο, έχεις την απόλυτη ευθύνη και για τις νίκες και για τις ήττες. Η ικανότητα των αθλητών του τένις να αντιμετωπίσουν αυτή την τεράστια πίεση, είναι κάτι που θέλω να φέρω στη δουλειά μου, στους παίκτες μου και κατά συνέπεια στο άθλημα μου».
Τάδε έφη πριν μερικά χρόνια ο Μουρίνιο, προσθέτοντας ότι το τένις είναι το αγαπημένο του τηλεοπτικό άθλημα και ότι το προτιμά ακόμη και από το ποδόσφαιρο όταν βρίσκεται σπίτι. Και όσο κι αν μας ακούγεται ανοίκειο για τα απαίδευτα μάτια μας, ο Ζοζέ έχει, όπως σχεδόν πάντα, δίκιο (αλλιώς τι «special one» θα ήταν;) – Γιατί στο τένις δεν έχει καμιά σημασία ο τέλειος πόντος, αλλά η ικανότητα να διατηρείς σε κάθε πόντο τα ίδια στάνταρ απόδοσης, παραμένοντας συναισθηματικά ανεπηρέαστος από την κρισιμότητα του, ο συνδυασμός δηλαδή του ταλέντου και της υψηλής τεχνικής με την εγκαρτέρηση και τη συναισθηματική σταθερότητα.
Οι παίκτες προπονούνται και επαναλαμβάνουν κινήσεις και χτυπήματα για ατελείωτες ώρες, ώστε να λειτουργούν αυτοματοποιημένα, ξεχνώντας το σκορ, ανεπηρέαστοι από το τι έγινε στον προηγούμενο σετ ή game και να συγκεντρώνονται απόλυτα στον πόντο που τρέχει. Οι δε μεγάλοι παίκτες φαντάζουν γεννημένοι για τους κρίσιμους πόντους, όχι γιατί πραγματικά ανεβάζουν αντίστοιχα την απόδοση τους, αλλά απλούστατα γιατί οι πιο αδύναμοι παίκτες τείνουν να λυγίζουν υπό την κρισιμότητα των περιστάσεων και να υστερούν ακριβώς στα κομβικά σημεία του αγώνα. Με άλλα λόγια η πρωτοκαθεδρία των «τοτέμ» του αθλήματος σπάνια αμφισβητείται στα μεγάλα τουρνουά, γιατί καρπούνται αυτό το διπλό πλεονέκτημα: δεν υπερτερούν μόνο σε τεχνική, αλλά κυρίως παίζουν το ίδιο καλά και υπό πίεση, τη στιγμή που οι αντίπαλοι τους τείνουν να «παραλύουν» ακριβώς στους πόντους που το μπαλάκι «καίει».
New York Stories
Υπό κανονικές συνθήκες, το Grand Slam της Νέας Υόρκης είναι το πιο ιδιαίτερο μεγάλο τουρνουά, καθώς αντικατοπτρίζοντας την εξωστρέφεια και τους εκφραστικούς κώδικες των κατοίκων της πόλης, θρυμματίζει τα βρετανικά αρχέτυπα του ευγενούς σπορ (που «πρέπει» να λαμβάνει χώρα υπό απόλυτη ησυχία σε ένα κέλυφος αβρότητας εντός και εκτός του κορτ), με μια σχεδόν μόνιμη οχλοβοή που καλύπτει τα πάντα: εύθυμοι θεατές που πίνουν τζιν τόνικ και συνομιλούν ή ακόμη και φωνάζουν ανερυθρίαστα μεταξύ τους κατά τη διάρκεια των πόντων, αεροπλάνα και τραίνα που περνάνε κατά συρροή πάνω απ’ τα κεφάλια των παικτών, ο υγρός αέρας μυρίζει τσίκνα μπάρμπεκιου και κρεμμύδια και οι πλανόδιοι πωλητές διπλών χάμπουργκερ, περιδιαβαίνουν τα κορτ, σχεδόν διαλαλώντας την πραμάτεια τους.
Φευ, τίποτα από όλα αυτά δεν θα υπάρχει πια για να τσιγκλήσει τους πιο εγκεφαλικούς παίκτες που γουστάρουν ατέρμονους πανομοιότυπους πόντους, μέχρι να εκβιάσουν το λάθος του αντιπάλου. Οι σχεδόν εργαστηριακές συνθήκες μέσα τις οποίες, ελέω Covid-19, θα διεξαχθεί το φετινό τουρνουά ευνοούν εξ ορισμού παίκτες σαν τον Τζόκοβιτς, ο οποίος λειτουργεί βιονικά, με αυτοσυγκέντρωση και συνέπεια στην εκτέλεση κάθε πόντου που θα ανατρίχιαζε και ρομπότ (εξ ου και το μεγάλο φαβορί) και σχεδόν τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια των ιδιοσυγκρασιακών παικτών που πασχίζουν να ισορροπήσουν το πλεόνασμα του ταλέντου τους με τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας τους που τους καθιστά τελικά ευάλωτους.
To US Open με αμέτρητα στοιχήματα και LIVE Streaming (Iσχύουν όροι & προϋποθέσεις) στη Stoiximan!
Αυτή ακριβώς η καινοφανής συνθήκη της απουσίας του μπιζαρίσματος του κόσμου, είναι εξαιρετικά πιθανό να καταστήσει τα μεγάλα ράλι πόντων εξουθενωτικά (πνευματικά), για παίκτες με εκρηκτικό ταπεραμέντο όπως ο Στέφανος Τσιτιπάς που εύλογα θα δυσκολευτεί στη διαχείριση της κατάστασης. Γιατί πως στην ευχή να προσαρμοστούν οι πιο ιδιοσυγκρασιακοί παίκτες και που να διοχετεύσουν το πλεόνασμα της ενέργειας τους και την αδήριτη ανάγκη να εκφραστούν χωρίς τα κανάλια από τις ιαχές (ή και τις αποδοκιμασίες) του κόσμου, κινδυνεύουν να «πνιγούν». Ακόμη και το σπάσιμο της ρακέτας, ξαφνικά στερείται τον νοηματικό του πυρήνα, χωρίς την προβοκατόρικη ως προς το «καθωσπρέπει» πλήθος διάσταση του….
Λένε οι ψυχολόγοι
Παράλληλα οι ψυχολόγοι υπογραμμίζουν μια συμπληρωματική παράμετρο, απότοκο των περιορισμών της πανδημίας, η οποία αναμένεται να επηρεάσει πολλαπλώς τα τεκταινόμενα στο τερέν. Όσο άρτια και υπό όσο ιδανικές συνθήκες κι αν έχουν προετοιμαστεί οι αθλητές στο μεσοδιάστημα, κανένα πρόγραμμα προπονήσεων (όσο απαιτητικό και να είναι) και κανένα ματς επίδειξης, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις πραγματικές αναμετρήσεις και την αδρεναλίνη που εκλύεται στα πλαίσια ενός οποιουδήποτε τουρνουά. Δεν υπάρχει καμία συνταγή βέλτιστης διαχείρισης μιας καραντίνας πέντε μηνών, απλούστατα γιατί το σώμα δεν μπορεί να παραμείνει σε πλήρη εγρήγορση χωρίς να ξέρει την ημερομηνία της επόμενης πρόκλησης. Η δε παρατεταμένη αγωνιστική διακοπή (6 μηνών) χωρίς να υπάρχει τραυματισμός, δημιουργεί στον οργανισμό ένα στρες άνευ προηγουμένου (σωματικό και πνευματικό) που ο καθένας το διαχειρίζεται με μοναδικό τρόπο.
Η απόλυτη αβεβαιότητα λοιπόν της ημερομηνίας επανέναρξης, έφερε όλους τους αθλητές και τα επιτελεία τους στα όρια τους. Αντιμέτωποι με τον εαυτό τους για πολλούς μήνες, βρέθηκαν αναπόφευκτα σε μια φάση ενδοσκόπησης, με τις μέρες ξαφνικά να φαντάζουν ατελείωτες. Γιατί κάθε μέρα όλοι μας (και ειδικά όσοι κάνουν πρωταθλητισμό) έχουμε ανάγκη από στόχους, για να μπορούμε να αισθανθούμε στο τέλος της ημέρας ότι εκπληρώσαμε το νόημα της.
Μετά την ανακοίνωση της ουσιαστικής επανέναρξης της σεζόν με το Αμερικανικό Όπεν, η «ανωτέρα βία» της διακοπής, έδωσε τη θέση στην παγίδα της ανυπομονησίας, ανυπομονησία για επάνοδο σε αγωνιστική ετοιμότητα και επαναπροσδιορισμό των στόχων της σεζόν. Παράλληλα το γεγονός ότι η επάνοδος γίνεται υπό ιδιάζουσες συνθήκες με αυστηρά πρωτόκολλα και ολούθε έναν κόσμο αταξίας και φόβου, αναπόφευκτα συντηρεί την αβεβαιότητα και την έγνοια και κάθε παίκτης το βιώνει με μοναδικό τρόπο ανάλογα και με τις άτυπες σχέσεις και τις συνέργειες του προπονητικού του τιμ. Εντέλει όλοι οι παίκτες θα μπουν στο τουρνουά με πολύ λίγα ματς στα πόδια τους και με απροσδιόριστα επίπεδα φυσικής κατάστασης και πνευματικής ετοιμότητας.
Στέφανος και Μαρία
Και μόνο το γεγονός ότι στο πάνω μέρος του ταμπλό της κλήρωσης που δεσπόζει ο Τζόκοβιτς, ο μόνος παίκτης που τον έχει κερδίσει είναι ο Τσιτσιπάς, τα λέει όλα για τον Στέφανο. Ο Στέφανος ανεξάρτητα από το αν θα βρει καταφέρει να βρει τα πατήματα του σε αυτό το αλλόκοτο γκραν σλαμ, είναι δεδομένο ότι θα μεσουρανήσει για πολλά χρόνια στο παγκόσμιο στερέωμα, ακριβώς γιατί τα συνδυάζει όλα: είναι φυσικό ταλέντο με απαράμιλλη τεχνική και πλαστικότητα που θυμίζει Φέντερερ στις κινήσεις και τα πατήματα του (εδώ ασφαλώς, δεν είναι άμοιρο το Ρωσικό γονίδιο των πρωταθλητών μαμάς/παππού) και παράλληλα έχει νοοτροπία νικητή και λυσσαλέο «ναδαλικό» πείσμα, μαζί με ένα εκρηκτικό μεσογειακό ταπεραμέντο και θεατρικότητα που έχουν από πολύ νωρίς πλαστεί πάνω στις αρχές της ακαδημίας του Μουράτογλου. Το μόνο ερωτηματικό είναι το πόσο θα επηρεαστεί από τις «ξενερωτικές» συνθήκες που συνεπάγεται το κεκλεισμένων των θυρών.
Η Μαρία Σάκκαρη μετά από ένα εξαιρετικό τουρνουά στο Western & Southern Open και τη μεγαλύτερη νίκη στην καριέρα της επί της Σερένα Γουίλιαμς, καλείται να αντιμετωπίσει επικίνδυνους αντιπάλους, μέχρι να ξαναβρεί στο δρόμο της τη Σερένα στη φάση των «16». Η κορυφαία Ελληνίδα πρωταθλήτρια δεν αναμένεται να επηρεαστεί τόσο πολύ από την αποχή και την απουσία θεατών, καθώς πρόκειται για μια εξαιρετικά συνεπή και σταθερή αθλήτρια που δουλεύει υπέρμετρα σκληρά και καταφέρνει να τιθασεύει τα συναισθήματα της με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα.
Οι ταραγμένοι καιροί χρειάζονται νέους ήρωες, να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας και να σμιλέψουν θετικά πρότυπα, μια σπουδαία ιστορία που θα χαραχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο και το αφήγημα της θα ιντριγκάρει τις επερχόμενες γενιές. Και εάν αναλογιστούμε ότι από τη νίκη του Βαβρίνκα στο αμερικανικό όπεν του 2016 τα επόμενα 13 «γκραν σλαμ» έχουν καταλήξει στα χέρια της ομοούσιας τριάδας Φέντερερ – Ναδάλ – Τζόκοβιτς, ίσως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου η ανάγκη να γίνει ιστορία, έστω και σε ένα άδειο τερέν, με τον αντίλαλο από την εσωτερική πάλη των αθλητών με τον εαυτό τους να φτάνει ατόφιος στους δέκτες των τηλεοράσεων μας…