Μάιος 1990, Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας. Ο ήδη πρωταθλητής Άρης, δύο περίπου εβδομάδες μετά τη κατάκτηση του τίτλου συναντάει στο ουδέτερο γήπεδο του Φαλήρου τον ΠΑΟΚ ώστε να λύσουν μια και καλή τις διαφορές τους στο τέλος μιας σεζόν όπου ο ανταγωνισμός μεταξύ τους χτύπησε κόκκινο. Ήταν το βράδυ όπου ο Γκάλης ξεσήκωσε μνήμες ’87 αυτή τη φορά σε έναν τελικό Κυπέλλου.
To γήπεδο είναι ασφυκτικά γεμάτο από οπαδούς των δύο ομάδων οι οποίοι κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη ενώ στη συντριπτική του πλειοψηφία ο (αρκετός) κόσμος από την Αθήνα που έσπευσε να απολαύσει τον μεγάλο τελικό πήρε καθαρά το μέρος των «κιτρινόμαυρων» στη μάχη της εξέδρας. Η γοητεία που ασκούσε η παρουσία του Νίκου Γκάλη στο μέσο φίλαθλο εκείνη την εποχή ήταν άλλωστε ακαταμάχητη.
Ο ΠΑΟΚ είχε πραγματικά καλή ομάδα εκείνη τη σεζόν. Ήταν πραγματικά άξιος διεκδικητής και των δύο τίτλων εντός των συνόρων και στο εσωτερικό του υπήρχε ζωντανή η πίστη ότι θα καταφέρει να πάρει τα σκήπτρα. Με τον Κώστα Πολίτη στο τιμόνι για δεύτερη σεζόν ο «Δικέφαλος» είχε δημιουργήσει ένα σύνολο που αναπτυσσόταν και εκτελούσε σε εξαιρετικές ταχύτητες έχοντας μάλιστα αρκετό επιθετικό ταλέντο. Ο Μπάνε Πρέλεβιτς βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Όχι πολύ καιρό πριν το μεγάλο αυτό ματς, είχε διαλύσει το ρεκόρ της ελληνικής λίγκας σε τρίποντα και μαζί τον Ηρακλή απέναντι στον οποίο πέτυχε 10/14 σουτ τριών πόντων και 40 συνολικά πόντους (με διαφορά μιας εβδομάδας είχε ευστοχήσει σε 7 απέναντι στον Πανιώνιο).
Ο Άρης είχε ακμαίο ηθικό καθώς είχε κερδίσει δύο εβδομάδες πριν τον μεγάλο του αντίπαλο σε ένα ουσιαστικά do or die ματς δεδομένου του ότι ο νικητής εκείνου του παιχνιδιού ουσιαστικά στεφόταν πρωταθλητής Ελλάδας παίρνοντας ισχυρό προβάδισμα δύο στροφές πριν τη λήξη του μαραθωνίου. Ο ΠΑΟΚ βρισκόταν ένα βαθμό πίσω στη κατάταξη όμως είχε στα συν του το εντυπωσιακό 81-64 νωρίτερα στη σεζόν και μια δεύτερη νίκη τον έβαζε αυτόματα στη θέση του οδηγού. Ο Άρης δεν του άφησε πολλά περιθώρια καθαρίζοντας τη νίκη (σκορ 73-63) και μαζί το πρωτάθλημα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ενδόμυχα ήξερε ότι ο χρόνος του με τους κιτρινόμαυρους τελειώνει. Το γυαλί της σχέσης του με τη διοίκηση είχε ραγίσει (ο ίδιος πίεζε συστηματικά για ενίσχυση και δε δίσταζε να γνωστοποιήσει ότι η διοίκηση τον ανάγκαζε να κατεβάζει τον πήχη θέτοντας ως βασικό στόχο τη διατήρηση των σκήπτρων εντός Ελλάδας. Ο εσωτερικός μηχανισμός της ομάδας είχε αρχίσει να λειτουργεί διαφορετικά και το κλίμα είχε αλλάξει από τη στιγμή που η διοίκηση στόχευε να συγκεντρώσει τα φώτα των προβολέων και της δόξας επάνω της. Έμελλε λοιπόν για τον «Ξανθό» να κλείσει το τεράστιο κεφάλαιο του Άρη, στο ίδιο μέρος όπου θα άρχιζε το επόμενο πολύ μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του.
Οι κιτρινόμαυροι χτίζουν το πλάνο πάνω στη τακτική που ακολούθησαν στον αγώνα πρωταθλήματος απέναντι στον ΠΑΟΚ. Η ναυαρχίδα των στόχων τους στη προσέγγιση της αναμέτρησης ήταν ο έλεγχος του ρυθμού. Ο ΠΑΟΚ απαγορευόταν να τρέξει το γήπεδο και εάν ήταν δυνατόν ο ίδιος ο Ιωαννίδης θα ..μπούκαρε στο παρκέ για να κόψει τις εφορμήσεις των παιχτών του «Δικεφάλου» στο καλάθι του Άρη σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου. Κοντρόλ τέμπο, αμυντικό ριμπάουντ, επιθέσεις στο τέλος των 30 δευτερολέπτων. Ο Γιαννάκης θα πήγαινε πάνω στον Κόρφα για να επιφέρει χτύπημα στο δημιουργικό κομμάτι του αντιπάλου, ο Σούμποτιτς στον Μπάνε και (η κίνηση ματ) ο Βράνκοβιτς (όχι στον Φασούλα τον οποίον ανέλαβε ο Μισούνοφ) στον Άντονι Κουκ ώστε να δημιουργηθούν (όπως δήλωσε ο Ιωαννίδης) καλύτερες συνθήκες για αμυντικό ριμπάουντ (και άμυνα βοήθειας στη τελική προσπάθεια) για τον Κροάτη γίγαντα που θα καθάριζε τους αιθέρες με την «αράχνη» κλειδωμένη στη πλάτη του Μισούνοφ.
Ο Κώστας Πολίτης θέλησε να δώσει μπάλες στον (σε αρκετά καλή κατάσταση) Νίκο Σταυρόπουλο ώστε να εκμεταλλευθεί τη διαφορά ύψους στο χαμηλό ποστ απέναντι στον Νίκο Γκάλη. Το ίδιο βέβαια στόχευσε να κάνει και ο Άρης με τον «γκάνγκστερ» απέναντι στον Κόρφα.. Ο Άρης έχει σταδιακά επιβάλλει ένα χαμηλό τέμπο στο ματς όμως τις 2-3 φορές που μετά από εύκολο αμυντικό ριμπάουντ ο ΠΑΟΚ κατάφερε να τρέξει έμοιαζε απλά ακαταμάχητος. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η μπάλα δε χρειαζόταν καν να ακουμπήσει στο παρκέ για να «αναπαυθεί» στο αντίπαλο καλάθι.
Το πιο καλτ σκηνικό διαδραματίζεται σε επανάληψη όταν ο Γιαννάκης ,αφού λάβει τη πρώτη πάσα, προσπαθεί να βάλει με δυναμική ντρίμπλα τη μπάλα στο παρκέ, χαμηλώνοντας για να ξεκινήσει ένα από τα γνωστά του coast to coast και σύσσωμος ο κιτρινόμαυρος πάγκος σηκώνεται όρθιος χοροπηδώντας (με μπροστάρη τον κόουτς) και φωνάζοντας του να βάλει «φρένο» ώστε η ομάδα να πάει σε επίθεση 30 δευτερολέπτων.
Το παιχνίδι είναι πολύ αμφίρροπο. Όταν στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου ο Άρης προσπαθεί με πολύ κόπο και αφετηρία την άμυνα του να χτίσει μια μικρή διαφορά, ο ΠΑΟΚ επιστρέφει δυναμικά. Ο Άντονι Κούκ «θάβει» τον Βράνκοβιτς μπροστά από το καλάθι του Άρη με ένα εκπληκτικό κάρφωμα μπροστά στον Κροάτη το οποίο ίσως μετρίασε (τουλάχιστον προς στιγμήν) μέρος της γκρίνιας των οπαδών του «Δικεφάλου» για τον Αμερικανό των 600.000 δολαρίων ο οποίος δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Ο Γιαννάκης είναι πολύ άστοχος και το προβάδισμα του Άρη διακυβεύεται. Είναι η στιγμή του Γκάλη.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης τον βάζει στη θέση «1» και ο Άρης από εκείνη τη στιγμή παίζει το ίδιο μονότονο αλλά άκρως αποτελεσματικό isolation με τον Νικ στη κορυφή να ξεκινάει την επίθεση μετά από 23 δευτερόλεπτα ντρίμπλας (άντε και μια-δύο πάσες με τη μπάλα γρήγορα να επιστρέφει στα χέρια του). Ο Γκάλης είναι πραγματικά εκπληκτικός. Σκοράρει με ακρίβεια μηχανής. Ξεδιπλώνει μεγάλο μέρος της γκάμας των επιθετικών του επιλογών σε συνάρτηση πάντα με τον αντίπαλο που έχει απέναντι του. Ντρίμπλα, κατεύθυνση στο καλό για αυτόν σημείο και ακαριαία εκτέλεση με το που φτάσει εκεί, με απίστευτη ακρίβεια. Ο Πολίτης δοκιμάζει ζώνη 3-2 με τον Σταυρόπουλο στο κέντρο της πρώτης γραμμής. Τίποτα.. Βάζει εκεί τον Κούκ. Τίποτα.. Καταλήγει σε καθαρό man to man με τον πολύ αθλητικό Αμερικανό PF απέναντι στον «γκάνγκστερ». Απλά κατάφερε να δώσει μεγαλύτερη λάμψη στο προσωπικό σόου του Έλληνα γκαρντ ο οποίος επιστράτευσε ζογκλερικά drive και σουτ πάνω από τα χέρια του αντιπάλου για να σκοράρει τους 20 από τους τελευταίους 30 πόντους της ομάδας του (35 ο ίδιος) και να κάνει τον γύρο του θριάμβου με το Κύπελλο στα χέρια.
Μετά το ματς ο Γιάννης Ιωαννίδης κάνει λόγο με απολογιστικό ύφος για τη κοινωνική επιρροή αυτής της ομάδας στο ευρύτερο σύνολο υπογραμμίζοντας ότι «τα επόμενα δέκα χρόνια οι περισσότεροι φίλαθλοι θα είναι Αρειανοί» τη στιγμή που η ομάδα έφερε κόσμο κοντά στο άθλημα και οι παίχτες του νέο κόσμο στο πυρήνα των υποστηρικτών αυτής.
Λίγο πιο πέρα, ο Γκάλης με μάτια που «χαμογελούν», μιλάει για το μακρ ύ μέλλον αυτής της ομάδας . «Αποδείξαμε πως δε μπορεί να αμφισβητηθεί η υπεροχή μας..» Και όμως. Από εκείνη το σημείο και έπειτα, η καθολική αγωνιστική υπεροχή αυτής της τεράστιας ομάδας, άρχισε πραγματικά να αμφισβητείται.