Σχεδόν κάθε χώρα έχει ένα μαγικό ποδοσφαιρικό καλοκαίρι που πάντα θυμάται. Για τους συμπαθείς Ιρλανδούς αυτό ήταν το καλοκαίρι του 1988 στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας, σε ένα από ιστορικά Euro για πολλούς λόγους. Δυο χρόνια αργότερα θα ζούσε ακόμα ένα με το οποίο θα ασχοληθούμε, αλλά σήμερα μιλάμε για το Euro 1988, μια ιστορική
«Ζω έξω από την πόλη τώρα. Είναι μια ήσυχη περιοχή και γι’ αυτό την επέλεξα. Είμαι ένα άτομο που απολαμβάνει την ηρεμία και την ησυχία, λίγη χαλάρωση μετά την προπόνηση». Ακούγοντας αυτά τα λόγια θα υποθέσει κανείς ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είναι ένα κάποιος ζεν τύπος που δεν εμφανίζεται συχνά στις ειδήσεις, δεν μιλάει πολύ.
Πώς είναι να είσαι πιθανώς ο καλύτερος παίκτης σε μια ομάδα που βρίσκεται στη χειρότερη κατάστασή της; Πόσο μπορεί να είσαι ικανοποιημένος από τη δική σου πορεία, όταν ο κόσμος κάνει λαϊκά δικαστήρια και ξεσπάει κατά δικαίων και αδίκων; Αυτό θα ήταν ένα καλό ερώτημα για τον Μπράιαν Μπρόμπι, που σε μια σεζόν στην οποία
Όπως έχουμε γράψει αρκετές φορές παλιότερα, η εθνική Ολλανδίας είναι η ομάδα που κάθε σοβαρός φίλαθλος συμπαθεί αλλά κανένας δεν καταδέχεται να υποστηρίξει με πάθος. Ποιο το νόημα να πικραθείς στο τέλος, όταν ξέρεις από πριν την κατάληξη; Γιατί η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη: Στο τέλος με κάποιο τρόπο θα τα σκατώσει. Η Κόλαση ενός
Στα παλιά έντονα πολιτικά χρόνια της χώρας μας ήταν πολύ γνωστά τα… χρωματιστά καφενεία. Όχι λόγω διακόσμησης, αλλά επειδή ήταν καφενεία (πράσινα και μπλε κυρίως) στα οποία πήγαιναν οι οπαδοί των δύο τότε μεγάλων κομμάτων της Ελλάδας. Τα πράγματα στην Ολλανδία είναι κάπως διαφορετικά, καθώς τα κόκκινα φώτα στο Άμστερνταμ και τα κόφι σοπ έχουν