Δεκαετία του 1970 στη Γιουγκοσλαβία. Ένα παιδάκι παίζει στους δρόμους του Μάιντανπεκ, κοντά στα σύνορα με τη Ρουμανία. Όπως είπε ο πατέρας του: «Πρώτα άρχισα να τρέχω για την μπάλα και μετά έμαθα να περπατάω». Στη πόλη που μεγαλώνει και στα γύρω μέρη ζουν λιγότεροι από 20.000 άνθρωποι, ένα μέρος γνωστό για τον χαλκό και
Ολυμπιακός και Ερυθρός Αστέρας βρίσκονται σε κοινή τροχιά, προσπαθώντας να σταματήσουν τον κατήφορο του τελευταίου διαστήματος. Παρ’όλα αυτά, πέραν των βαθμολογικών στόχων υπάρχουν και κάποιες άλλες αξίες για τις οποίες οφείλει να αγωνιστεί ένας οργανισμός… Η χρονιά δεν εξελίχθηκε με καλό τρόπο για κανέναν από τους δύο σημερινούς μονομάχους, παρότι ξεκίνησαν τον Οκτώβριο με φιλοδοξίες
Με τον Ντέγιαν Ράντονιτς στο τιμόνι και ερχόμενος από ένα εφιαλτικό βράδυ απέναντι στην Ιγκοκέα, ο Ερυθρός Αστέρας υποδέχεται τον Παναθηναϊκό του Γιώργου Βόβορα και του «καυτού» Νεμάνια Νέντοβιτς, σε μια αναμέτρηση σωματικής και πνευματικής αντοχής. Ήταν μια περιπετειώδης εβδομάδα για τους Σέρβους αυτή που αφήσαμε πίσω. Ο Σάσα Ομπράντοβιτς αποτέλεσε παρελθόν και μαζί του
Όταν ο Ντάρκο Πάντσεφ στις 29 Μαΐου του 1991 έστειλε την μπάλα στη δεξιά γωνία του Πασκάλ Ολμετά (που αντί να διαλέξει πλευρά, έκανε κάτι σαν έξοδο) στο τελευταίο πέναλτι και χάριζε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στον Ερυθρό Αστέρα στο Μπάρι, σηματοδοτούσε πολλά πράγματα. Πρώτα, το τέλος του θεσμού όπως τον γνωρίζαμε, αφού ήταν η τελευταία
Σφύριγμα. Ο διαιτητής καταλογίζει το φάουλ. Η μπάλα στήνεται μερικά μέτρα έξω από την περιοχή. Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς παίρνει μερικά μέτρα φόρα. Ο τερματοφύλακας προσπαθεί να στήσει σωστά το τείχος του. Όταν οι οδηγίες τελειώνουν, όλοι οι παίκτες που στέκονται σ’αυτό γυρνάνε ξαφνικά πλάτη στον εκτελεστή και κοιτάνε προς το τέρμα. Κάποιος αδαής στην κερκίδα