Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού η Μπαρτσελόνα χρειαζόταν άμεσα χρήματα για να προχωρήσει στις μεταγραφές που ήθελε να κάνει. Η λίστα με τους παίκτες που βρίσκονταν ένα βήμα πριν την έξοδο δεν ήταν μικρή αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούσαν να φέρουν στα ταμεία του συλλόγου τα λεφτά που έψαχνε. Υπήρχε όμως μια χρυσή εξαίρεση.
«Ζω έξω από την πόλη τώρα. Είναι μια ήσυχη περιοχή και γι’ αυτό την επέλεξα. Είμαι ένα άτομο που απολαμβάνει την ηρεμία και την ησυχία, λίγη χαλάρωση μετά την προπόνηση». Ακούγοντας αυτά τα λόγια θα υποθέσει κανείς ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής είναι ένα κάποιος ζεν τύπος που δεν εμφανίζεται συχνά στις ειδήσεις, δεν μιλάει πολύ.
Αν βρεθεί κάποιος στο Ζάγκρεμπ και κάνει μια βόλτα προς τα προάστια στα βόρεια της πόλης, μπορεί να συναντήσει εκεί, στην κορυφή ενός μικρού, καταπράσινου λόφου, μια καφετέρια με το όνομα NPU. Ιδιοκτήτης είναι ένας 47χρονος κοντοκουρεμένος Αυστραλός που είτε βρίσκεται πίσω από τη μπάρα, βοηθώντας όπως μπορεί το προσωπικό, είτε περιφέρεται στο χώρο με
Καλοκαίρι του 1993 και η Αυστραλία μέσω του ποδοσφαιρικού προγράμματος Big Brother Movement στέλνει έφηβους στην Αγγλία για να δοκιμαστούν σε διάφορες ομάδες. Ο 14χρόνος Μπρετ Έμερτον και ο 15χρόνος Χάρι Κιούελ ταξιδεύουν για το Λιντς ώστε να δοκιμαστούν για 4 εβδομάδες με την ομάδα νέων των «παγωνιών». Στο φιλικό με τους νέους της Ρόδεναμ
«Είχα αντιμετωπίσει αρκετές φορές τον Τιερί Ανρί όταν έπαιζα ποδόσφαιρο με τα χρώματα της Μπλάκμπερν. Συνήθως έβλεπα το νούμερο 14 της πλάτης του, και όχι αυτό που ήταν τυπωμένο στο σορτσάκι του». Αυτή η δήλωση ανήκει στον Σάιμον Γκρέισον, έναν μέτριο Άγγλο αμυντικό που αγωνίστηκε κυρίως ως δεξί μπακ, τη σκληρή δεκαετία του 1990 (κυρίως)