Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ευρέως γνωστό για το πολύ προηγμένο τακτικό του επίπεδο, το physicality και τις δυναμικές του άμυνες. Από τα γήπεδα της Α1 όμως έχουν περάσει μερικά «πολυβόλα» που έγραψαν ιστορία μιας και μπορούσαν να στήσουν κάθε άμυνα στον τοίχο. Αυτοί είναι οι καλύτεροι σουτέρ που έχουμε δει στα γήπεδα μας…

Οι «μπόμπερ» που βασίλευσαν σε άλλες διαφορετικές εποχές όταν το τρίποντο ίσως ήταν σημαντικό αλλά δεν αποτελούσε τη βάση του παιχνιδιού όπως σήμερα. Η ελληνική λίγκα είχε τη τιμή να φιλοξενήσει διαχρονικά σπουδαίους σουτέρ. Αυτοί είναι μερικοί από τους καλύτερους που είδαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια…

Νο6: Νίκος Χατζής

Αρχές Δεκέμβρη του 2004 και η ΑΕΚ υποδέχεται στο κλειστό του Γαλατσίου την εκκωφαντική τότε Μακάμπι του Σάρας. Ο «Δικέφαλος» παίρνει το καλύτερο από την καλύτερη τότε ομάδα της Ευρώπης, πέφτοντας στο τέλος αφού ηττήθηκε με 110-113. Σε μια βραδιά όπου η τετράδα των Γιασικεβίτσιους –Βούισιτς-Σαρπ-Μπαστόν μέτρησε μόλις πέντε χαμένα σουτ, η Μακάμπι αδυνατούσε να ξεφύγει γιατί απλά δεν μπορούσε να αναχαιτίσει το κιτρινόμαυρο όπλο που «γάζωνε» με 37 πόντους σε 30’. Αυτός ήταν ο Νίκος Χατζής. Ένας μειλίχιος ηγέτης που κέρδισε τον σεβασμό των πάντων με το class και το ταλέντο του. Μπορεί να μην διέθετε τα δυνατά πόδια και την αθλητικότητα όμως ήταν πολύ δυνατός στα βασικά, είχε καταπληκτικό καρπό και κρύο αίμα στις μεγάλες στιγμές. 

No5: Σλόμπονταν Σούμποτιτς

Ο «τρίτος σταρ» εντός παρκέ στην αυτοκρατορία του μεγάλου Άρη πίσω από το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη και ένας από τους γόηδες της εποχής (εκτός παρκέ). Η ικανότητα του Σούμποτιτς να ανοίγει τις άμυνες και τους χώρους (σε ρόλο floor spacer) για τους σούπερ σταρ των κιτρινόμαυρων αποτέλεσε κλειδί για τα τρία συνεχόμενα F4 της ομάδας στο Κύπελλο πρωταθλητριών και φυσικά για την εντός συνόρων κυριαρχία της. Σπουδαίος σουτέρ θέσης, αλάνθαστος στα corner threes (τα λεγόμενα και short threes από τις γωνίες) με τη γνωστή  καμπύλη που έδινε στη μπάλα μετά την απελευθέρωση.

Νο4: Φραγκίσκος Αλβέρτης

Ο «Έλληνας Μπερντ» του Παναθηναϊκού σε όρους shooting, αφοσίωσης και ηγετικής προσωπικότητας. Ο Αλβέρτης έκανε θόρυβο με τη μετακίνηση του στο «τριφύλλι» και βρήκε τη θέση του στην ομάδα σε νεαρή ηλικία παίζοντας δίπλα σε θρύλους παγκόσμιας εμβέλειας. Δεν υπήρξε ποτέ ο σούπερ-σταρ όμως εξελίχθηκε σε έναν  από τους μεγαλύτερους νικητές στην ιστορία του αθλήματος στην Ευρώπη. Με ύψος 2.06 και ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ στο σουτ του (εκτέλεση από ψηλά, πρακτικά αδύνατο να κοπεί) τελείωσε την καριέρα του με ποσοστό της τάξεως του 43% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου χαρίζοντας μερικές επικές παραστάσεις με το «τριφύλλι» αλλά και το εθνόσημο στο στήθος.

Νο3: Έντι Τζόνσον

Ό,τι και να πούμε εδώ είναι λίγο. Ο «γρήγορος Έντι» ήρθε στην Ελλάδα με γαλόνια από το ΝΒΑ αποτελώντας μια από τις μεγαλύτερες κινήσεις στην ιστορία του Ολυμπιακού. Όλοι καταλάβαμε γρήγορα ότι η φήμη πως πυροβολούσε «πιο γρήγορα από τη σκιά του» μάλλον δεν ήταν απλά …φήμη. Απίστευτα γρήγορο release (απελευθέρωση), έστελνε την άμυνα «στα σχοινιά» όταν ανέβαινε από τη τελική γραμμή στις 45 μοίρες (pindown δράση) εκτελώντας πριν καν πάρει τη μπάλα καλά-καλά στα χέρια του. Μεγάλη κλάση. Όταν «πατούσε» και ζεσταινόταν δεν έβλεπε καμία άμυνα, κανέναν αμυντικό.  Η παράσταση του στον ημιτελικό του F4 της Σαραγόσα απέναντι στον Παναθηναϊκό (κράτησε ζωντανό τον Ολυμπιακό και καθάρισε στα δύσκολα βάζοντας το μεγάλο σουτ που έδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του Ιωαννίδη λίγο πριν το τέλος) είναι απλά κάτι που οφείλουμε να μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά ως μια από τις μεγάλες στιγμές του «αιώνιου» ντέρμπι.

Νο2: Πέτζα Στογιάκοβιτς

Το παιδί του οποίου το στυλ παιχνιδιού ερωτευτήκαμε σχεδόν όλοι. Απαράμιλλο ταλέντο, υψηλή αισθητική και σπουδαία τεχνική κατάρτιση. Γεννημένος για να γίνει σταρ του ΝΒΑ. Τα κατάφερε. Ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς  είναι ένας από τους καλύτερους σουτέρ στην ιστορία του αθλήματος. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Μέτρησε 1760/4392 τρίποντα ήτοι 40%, στην πολυετή καριέρα του στην Αμερική. Είναι μετρημένοι οι εκτελεστές που πέρασαν από τα παρκέ του ΝΒΑ και μπορούν να συγκριθούν μαζί του. Η αρτιότητα του μηχανισμού εκτέλεσης του ήταν απλά ποιητική. Έμεινε μόνο 4 χρόνια στην Ελλάδα, καταφέρνοντας στη τελευταία του σεζόν να πετύχει σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ, ένα από τα μεγαλύτερα σουτ στην ιστορία του πρωταθλήματος όταν με δικό του τρίποντο ο ΠΑΟΚ άφηνε εκτός τελικών τον Ολυμπιακό. 

Νο1: Μπάνε Πρέλεβιτς

The Tiger. Οκ, ο Πέτζα είναι ένας από τους κορυφαίους σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ όμως ο Μπάνε είναι κάτι δικό μας, κάτι μοναδικό. Η επιτομή του ηγέτη (και ο Πέτζα το ξέρει πολύ καλά ως προστατευόμενος του), ο άνθρωπος για τις πιο δύσκολες στιγμές και τα μεγάλα ματς. Ο Πρέλεβιτς ήταν σχολή. Ολόκληρη η διαδικασία  που ξεκινούσε από τη θέση του στην επίθεση, το διάβασμα της άμυνας και ολοκληρωνόταν με την εκτέλεση πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια. Πολύ δυνατός, ήξερε να σετάρει τον αμυντικό και να τον πηγαίνει όπου αυτός θέλει, δουλεύοντας πολύ καλά γύρω από τα σκριν. Ασύλληπτα  Intangibles. Eκεί που οι άλλοι έβλεπαν τοίχο, αυτός προχωρούσε. Παγάκια στις φλέβες.  Όταν ζεσταινόταν ήταν ικανός να αναγκάσει τον αντίπαλο σε παραίτηση μιας και η ευστοχία του ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες ήταν εκνευριστική. 

Μπάνε ίσον σουτ…